Τελικά, μπορούμε να ξεφύγουμε από τη δυστυχία ή την ευτυχία των γονιών μας; Αν συνειδητοποιήσουμε τι δεν θα θέλαμε να επαναλάβουμε εμείς από αυτά που έκαναν οι γονείς, μπορούμε άραγε να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων;
Αυτό που ρωτάς είναι το εξής: είναι σωστό να χρησιμοποιούμε τις ζωές των άλλων ως μπούσουλα ώστε να αποφύγουμε τις κακοτοπιές;
Η απάντηση είναι ναι, θα μπορούσαμε, αλλά τελικά δεν μπορούμε. Υπάρχει η εξής βασική προϋπόθεση: να είσαι σε θέση να βγάζεις συμπεράσματα που δεν οδηγούνται από το συναισθηματικό δέσιμο, τις προσδοκίες, τις ελπίδες ή τις καταπιεσμένες επιθυμίες. Αυτό είναι σχεδόν αδύνατο. Τα συμπεράσματα που βγάζουμε καθημερινά για το οτιδήποτε είναι τόσο καθορισμένα από το συναίσθημα –ενώ υποστηρίζουμε ότι οδηγούμαστε από τη λογική (σκέψου τι διαλέγει ο καθένας να ψηφίσει)–, που ο σύγχρονος άνθρωπος αναγκάστηκε να εφεύρει τον ψυχίατρο, τον επαγγελματία που κρατάει τον φακό για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας μέσα από το απάτητο μονοπάτι της λογικής.
Παράδειγμα: ένας άντρας παντρεύτηκε μια κατά πολύ νεότερή του γυναίκα. Ο γάμος αποδείχτηκε επιτυχημένος, με την έννοια ότι δεν επήλθε διαζύγιο.
Το παιδί βγάζει το συμπέρασμα ότι η ηλικιακή διαφορά σε ένα ζευγάρι όχι μόνο δεν έχει σημασία αλλά και ότι οι γυναίκες χρειάζονται έναν μεγαλύτερο άντρα – η «λογική» εξήγηση που δίνει είναι ότι οι γυναίκες είναι πιο ώριμες από τους άντρες και προσπαθεί να το εφαρμόσει και στη δική του ζωή. Εν τω μεταξύ, η εξήγηση για τον πετυχημένο γάμο μπορεί να είναι άλλη: κοινωνική συμβατότητα, χαμηλές προσδοκίες, πνευματική σύμπνοια, κοινό όραμα, συγκρατημένη αδιαφορία, συνδυασμός των παραπάνω.
Γιατί δεν κατάφερε το παιδί να βρει τα πραγματικά αίτια της γαμήλιας βιωσιμότητας και επικεντρώθηκε στην ηλικιακή διαφορά; Επειδή ήταν αυτό που σχολίαζαν περισσότερο οι συγγενείς του όταν μεγάλωνε; Ή μήπως επειδή αρνείται να παραδεχτεί ότι αυτό που δένει τους γονείς του είναι η συγκρατημένη αδιαφορία; Αν δεν θελήσει ποτέ να αντιμετωπίσει αυτό που κατά βάθος ξέρει, θα συνεχίσει ωραιότατα τη ζωή του με λάθος συμπεράσματα. Θα συνεχίσει να τα θεωρεί σωστά ακόμα και όταν δεν επιβεβαιώνεται, χωρίς καν να καταλαβαίνει ότι δεν επιβεβαιώνεται.
Η παραπάνω λειτουργία εφαρμόζεται με τον ίδιο τρόπο και από ένα παιδί γονιών που κάποια στιγμή πήραν διαζύγιο. Ποιο λάθος συμπέρασμα μπορεί να βγάλει; Ως άσκηση για το σπίτι σκέψου μόνη σου τέτοια παραδείγματα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κατάλαβες που βοηθάει η θεραπεία; Πέρα από πράγματα στις ζωές των γονιών μας τα οποία κάνουν μπαμ και δεν τα γουστάρουμε με το καλημέρα και προσπαθούμε να τα αποβάλλουμε και να ζήσουμε εντελώς χωρίς αυτά, υπάρχουν και άλλα, μικρά πραγματάκια τα οποία δεν έχουμε μπει ποτέ μα ποτέ στη διαδικασία να τα αξιολογίσουμε, να τα ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε κατά πόσο κάτι από αυτά ευθύνεται για κάποιο μέρος της ευτυχίας ή της δυστυχίας μας. Ένα προσωπικό παράδειγμα, είναι ότι η μάνα μου είναι απελπιστικά τσιγκούνα, αλλά αυτό στο μυαλό μου είναι περασμένο ως οικονομία. Με αποτέλεσμα, σήμερα να χρειάζομαι κάτι… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ νομίζω ότι μπορούμε. Αρκεί να βάλουμε το μυαλό μας να σκεφτεί ποια είναι τα λάθη και να προσπαθούμε πάντα να σκεφτόμαστε λογικά και όχι παρορμητικά. Γενικά το παρορμητικό είναι ό,τι χειρότερο. Μια μα@κία φτάνει για να μας καταστρέψει όλη μας τη ζωή. Τέλος πάντων.Θα αρκεστώ σε ένα απλό παράδειγμα γιατί αν πιάσω τα σοβαρά, τελειωμό δεν θα έχει η συζήτηση. Οι γονείς μας καπνίζουν. Το τσιγάρο όμως κάνει κακό στην υγεία. Όταν μεγαλώσουμε εμείς ΔΕΝ καπνίζουμε. Πάντως επειδή με τρώει να την πω την ιστορία, να την πω. Έτυχε κάποτε να συνταξιδέψω με κάποια κοπέλα, λίγο πιο πάνω από… Διαβάστε περισσότερα »
Αααα και το ξέχασα, ένας καλός ψυχολογος ενίοτε και ψυχίατρος βοηθά την κατάσταση πολύ…. Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους και όλες…
Εγώ προς το παρόν έχω επικεντρωθεί στο να μην επαναλαμβάνω τις αδυναμίες και τα λάθη τους πάρα πολλές φορές, όταν φάω αρκετές φορές τα μούτρα με τον γνωστό τρόπο, μου λέω φτάνει και δοκιμάζω άλλον (για να φάω διαφορετικά τα μούτρα μου).
Πολύ ευφυής καιεντυπωσιακή απάντηση!
Επαναλαμβάνουμε τα λάθη τους ακολουθώντας άλλο μονοπάτι. Αποφεύγουμε μόνο τα εξωφθαλμα λάθη τους τυπου εγω δεν θα δερνω το παιδί μου κτλ. Εγώ μεγάλωσα με καταθλιπτικό πατέρα για τον οποίο φταιγαμε για όλα. Ήταν επισης δυναστης κ ψυχολογικά κακοποιητικος με φωνές τελεσίγραφα απειλές προσβολές κτλ. Νόμιζα ότι παντρεύτηκα το άλλο άκρο κ μετά από θεραπεία κατάλαβα ότι με καταπιεζε με πιο πολιτισμένες μεθόδους κ μ έκανε να νιώθω εξίσου ανεπαρκής με τον πατέρα μου όσο κι αν προσπαθούσα. Η ψυχ μου λεει οτι εμαθα να ζω με καταθλιπτικους κ να φταιω για όλα κ διάλεξα κατι που μου ειναι γνωριμο… Διαβάστε περισσότερα »
Σκέψου λοιπόν ότι μεγαλώνοντας δημιουργούνται πεποιθήσεις και αυτοματισμοί… Συνειδητοποιωντας τους και με πολύ κόπο ίσως καταφέρουμε να τα αλλάξουμε., με ισχυρή θέληση κι επιμονή.
Αυτό που επιλέγουμε ό,τι μας είναι γνώριμο βρε παιδιά ποτέ δεν το κατάλαβα…ή μάλλον δεν μπορώνα α το πιστέψω. Κι εγώ μεγάλωσα με πατέρα που έπαιζε τζόγο, μεγαλώνοντας προφανώς απέρριψα οτιδήποτε σχετικό και βαριέμαι μόνο να ακούω για χαρτιά, ρουλέτες, ακόμα και τζόκερ ή προπο. Όμως εκτός από τζογαδόρος ο πατέρας ήταν και απών -αφού η προτεραιότητά του ήταν να παίζει- του τύπου να φεύγει το πρωί και να γυρίζει το βράδυ χωρίς να έχουμε ιδέα που πάει κι ενδιάμεσα όλο το βάρος της ανατροφής το είχε η μητέρα μου. Άγνωστο το να πάει σουπερμάρκετ, να βοηθήσει στο σπίτι ή… Διαβάστε περισσότερα »
Σου έτυχε λαχείο. Πάντως οι καυγάδες και τα παράπονα σε τέτοιου είδους καταστάσεις είναι εντελώς χωρίς νόημα και αποτέλεσμα. Χρειάζονται πράξεις.
Εμένα ο πατέρας μου ήταν δουλευταράς και ό,τι έβγαζε το έδινε κατευθείαν στη μάνα μου. Ε, πως τα κατάφερα και παντρεύτηκα το ακριβώς αντίθετο, ανεξήγητο.