Kαλημερα Αμπα , εχω συμπεριφερθει ασχημα σε ανθρωπους με τους οποιους ημουν σε σχεση στο παρελθον . Θες ο χαρακτηρας μου τα κομπλεξ μου , η πολυ απλα μαλλον υπηρξα ενα κωλοπαιδο που δεν καταλαβαινε το αντικτυπο των πραξεων του απανω στους αλλους … Στη τελευταια μου σχεση που κραταει εδω και τρια χρονια εχω δειξει χωρις να το προσπαθησω πολυ, αλλο προσωπο . Πραγματα τα οποια μπορουσαν να βγαλουν ενα τεραστιο τερας απο μεσα μου πια δεν δειχνουν να με απασχολουν . Κατεληξα οτι η αλλαγη στη συμπεριφορα μου οφειλεται στο γεγονος οτι ο ανθρωπος με τον οποιο ειμαι τα τελευταια χρονια με σπρωχνει με τον τροπο του να αλλαξω . Σαν να μαθαινω επιτελους να αγαπαω καποιον χωρις να ζηταω εγγυησεις και κυριως χωρις ασπρο και μαυρο … Συζητησα μαζι της και μου ειπε οτι βλεπει και η ιδια τα πραγματα ετσι για τον εαυτο της και μου περιεγραψε μια παρομοια ιστορια για τον εαυτο της … Μπορουμε τελικα να προχωραμε στη ζωη μας και ειδικα στις σχεσεις μας εχοντας στο πλευρο μας ανθρωπους που μας βλεπουν η τους βλεπουμε σαν κινητρα για να βελτιωθουμε σαν ανθρωποι ? Η μηπως πρεπει απλα να χρησιμοποιουμε τις σχεσεις για να αντλουμε μονο τα καλα και να περναμε καλα … Διαβαζοντας τα σχολια πολλες φορες βλεπω οτι πολλοι ανθρωποι δεν θεωρουν οτι οι σχεσεις μπορουν να ειναι και ευκαιριες για κατι αλλο εκτος απο σεξ , γαμο , επιβεβαιωση και αποφυγη μοναξιας . Μιλησα με εναν κοντινο μου ανθρωπο και μου ειπε οτι απλα μαθαινω να αγαπαω .. Ετσι μαθαινουμε ? Αφου πρωτα εχουμε βγαλει το λαδι σε καποιους που δεν ειναι πια στη ζωη μας ? Ευχαριστω και συγχαρητηρια για το νεο χωρο .
–Μεταστατης
Πιστεύω ότι μαθαίνουμε να αγαπάμε όπως μαθαίνουμε να περπατάμε, και συμφωνώ ότι αν χρησιμοποιήσουμε τις εμπειρίες μας με τον σωστό τρόπο μπορούμε να μάθουμε από αυτές. Αυτό που δεν μου αρέσει στον τρόπο που τα γράφεις είναι ότι αποδίδεις την αλλαγή στην συμπεριφορά σου στην αποτελεσματικότητα του άλλου, και αυτό αφαιρεί την προσωπική ευθύνη. Δηλαδή αν δεν πετύχαινες τον κατάλληλο άνθρωπο, θα συνέχιζες να είσαι ένα κωλόπαιδο; Δεν θα το καταλάβαινες ποτέ; Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι προηγούμενοι κάτι έκαναν λάθος, δεν ήταν αρκετά ικανοί για να σε αλλάξουν; Αυτό σημαίνει ότι αν ολισθήσεις και κάνεις κάτι σύμφωνα με τα παλιά σου πάτερν, αυτό θα είναι ένδειξη αποτυχίας του άλλου, ή θα ήταν όλη δική σου; Χρειάζεσαι κάποιον να σε σπρώξει, όπως χρειάζεται ένα παιδί τη μαμά του, αλλιώς θα κάνεις αυτό που σου βγαίνει αυθόρμητα, που είναι να μην υπολογίζεις τα συναισθήματα των άλλων; Δεν είναι κάπως μεγάλη η ευθύνη που δίνεις στον άλλον; Δεν τον υποβιβάζεις σε έναν περιοριστικό ρόλο ως «κίνητρο;»
Και το κυριότερο, με αυτόν τον τρόπο αφήνεις τον άλλον ελεύθερο να κάνει τα δικά του λάθη (πάνω σου ενδεχομένως) ώστε να μάθει και αυτός; Ή πρέπει να είναι πάντα τέλειος, αλλιώς σου δίνει το δικαίωμα να τον κακομεταχειριστείς που δεν ανταποκρίθηκε στο ρόλο του;
Για τους άλλους κάνουμε πολλά, ναι. Αλλά αν το πώς συμπεριφερόμαστε είναι ευθεία αντανάκλαση του πώς μας φέρονται, τότε είμαστε επικίνδυνοι για την κοινωνία. Το θέμα είναι τι κάνεις όταν δεν σου φέρονται καλά. Δεν είναι λόγος για πανηγυρισμό το ότι φέρεσαι εντάξει σε όσους φέρονται εντάξει.