Καλησπέρα Α μπα! Πάντα ήμουν πολύ κοινωνική με πολλές παρέες και φίλους. Αρκετές φορές ήμουν η ψυχή της παρέας που έκανα τους άλλους να γελάνε, μιας και δεν έχω πρόβλημα να τσαλακώσω την εικόνα μου. Γενικά δεχόμουν καλοπροαίρετα πειράγματα που κάποιες φορές με ενοχλούσαν όταν γινόταν υπερβολικά. Μεγαλώνοντας (29) οι παρέες και οι φίλοι έχουν αραιώσει και πλέον πιάνω τον εαυτό μου να έχω χάσει το χιούμορ μου. Πολλές φορές δεν έχω τι να πω και αισθάνομαι ότι είμαι βαρετή. Μέσα στο μυαλό μου τα λέω πολύ ωραία και λέω α θα τους πω και αυτό το περιστατικο να γελάσουμε και όταν το λέω τελικά δεν ακούγεται τόσο αστείο. Είναι κάποια φάση ή απλά αισθάνομαι κάπως που δεν είμαι η ψυχή της παρέας; Μπορώ με βιβλία να βελτιώσω το χιούμορ μου;
Δε νομίζω. Επίσης δε νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα που έχεις, αλλά γιατί νιώθεις ότι πρέπει να είσαι η ψυχή της παρέας. Μόνο μέσα από τα γέλια παίρνεις αποδοχή; Είναι σίγουρα αποδοχή, όταν παρουσίαζες τον εαυτό σου με μειωτικό τρόπο; Μοιάζει σα να το έκανες για να τους αφοπλίσεις, για να μην το κάνουν πρώτοι. Αν δεν κάνεις πλάκα, είσαι βαρετή; Όποιος δεν λέει αστεία νον στοπ είναι βαρετός;
Οι παρέες συνήθως αραιώνουν όταν μεγαλώνουμε, και αυτό δεν είναι ένδειξη κάποιου είδους προσωπικής παρακμής. Αραιώνουν επειδή αλλάζουν οι προτεραιότητες όλων, και μειώνονται οι σωματικές αντοχές. Η ζωή εμπλουτίζεται σιγά σιγά με άλλες δραστηριότητες. Λες πολύ λίγα πράγματα για τη ζωή σου για να σου πω περισσότερα, και η απάντηση είναι καθαρά διαισθητική, οπότε αν θέλεις, γράψε μας ξανά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ βαριέμαι τρομερά αυτούς που κάνουν συνέχεια αστεία. Προσπαθούν υπερβολικά, τα τραβάνε από τα μαλλιά και στην τελική διακόπτουν και τις ενδιαφέρουσες συζητησεις. Για μένα τα αστεία είναι ωραίο να λέγονται εκεί που πραγματικά κολλάνε. Και ισχύει και αυτό που είπε η mitsi ότι είναι έκφραση ανασφάλειας.
Φυσικά και γίνεται. Το χιούμορ έχει πάρα πολλές εκφάνσεις και είδη, ένα μόνο από τα οποία είναι η πλαστικότητα του προσώπου και η εκφορά του λόγου, πολύ σημαντικό μεν, όχι απόλυτο δε. Δηλαδή, δεν είναι βέβαιο ότι ο Τζιμ Κάρει (ή ο Σεφερλής) μπορεί να διασκεδάσει τους πάντες. Όταν αλλάζουν οι προσλαμβάνουσες, όπως αλλάζουν με την ηλικία, αλλάζει και αυτό που θεωρούμε αστείο ή, καλύτερα, εμπλουτίζεται. Και εμπλουτίζεται μέσα από βιβλία, ταινίες, σειρές, κόμιξ κ.ο.κ. Όλα αυτά βοηθούν να εξελίξουμε τις γνώσεις μας, μέσα σε αυτές βρίσκονται και τα αστεία, ώστε την κατάλληλη στιγμή να μπορούμε να πετάξουμε κάτι αστείο.… Διαβάστε περισσότερα »
Αντί να πεις κάτι αστείο μπορείς να πεις κάτι ενδιαφέρον ή αναπάντεχο ή λιγότερο γνωστό στους περισσότερο. Έτσι, μπορείς να έχεις προσοχή, θαυμασμό χωρίς να γίνεσαι περίγελος. Κι αυτό αν και δεν αποτελεί ακριβώς χιούμορ, σε καθιστά ετοιμόλογη και ευχάριστη, αρκεί φυσικά να γίνεται ανάλαφρα και όχι με αγωνία ή πίεση. Και ναι αυτό βελτιώνεται όσο διαβάζεις, κάνεις καινούρια πράγματα, είσαι πλήρης, χαρούμενη, ενημερωμένη κι ανάμεσα σε ανθρώπους που έχεις μία σχετική χημεία. Σημείωση: το να μη σε σέβονται ή να σε κοροϊδεύουν, δεν είναι χιούμορ.
Νομιζω το εχεις κανει λιγο μεγαλυτερο.στο κεφαλι σου απ ‘ο,τι ειναι. Δεν ειμαι σιγουρη αν με χιουμορ εννοεις να γελοιοποιεισαι. Ευχομαι οχι. Παντως, προσωπικα, οταν ενα ατομο μπηκε στη ζωη μου, συνειδητοποιησα ποσο χιουμορ εχω. (Ο ιδιος απειρα αστειος, λεω για να τον κανω να γελαει ετσι, κατι κανω καλα κ εγω 😉) Μεχρι τοτε νομιζα οτι με.βρισκει αστεια μονο ο αδερφος μου. Και απο τοτε, μου φυγε ο φοβος του να μην ειμαι αρκετα αστεια, χαλαρωσα και ναι! Γελαω πιο πολυ κ εγω κ οι γυρω μου. Α! Και κατι ακομα. Δεν εχουν ολοι οι ανθρωποι το ιδιο χιουμορ.… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο χιούμορ! Εδώ κάποιοι δεν παραδέχονται τον Woody Allen. Βλέπουν ταινία του και δεν σκάνε ούτε χαμόγελο 🙂