Καλησπέρα Α μπα! Πάντα ήμουν πολύ κοινωνική με πολλές παρέες και φίλους. Αρκετές φορές ήμουν η ψυχή της παρέας που έκανα τους άλλους να γελάνε, μιας και δεν έχω πρόβλημα να τσαλακώσω την εικόνα μου. Γενικά δεχόμουν καλοπροαίρετα πειράγματα που κάποιες φορές με ενοχλούσαν όταν γινόταν υπερβολικά. Μεγαλώνοντας (29) οι παρέες και οι φίλοι έχουν αραιώσει και πλέον πιάνω τον εαυτό μου να έχω χάσει το χιούμορ μου. Πολλές φορές δεν έχω τι να πω και αισθάνομαι ότι είμαι βαρετή. Μέσα στο μυαλό μου τα λέω πολύ ωραία και λέω α θα τους πω και αυτό το περιστατικο να γελάσουμε και όταν το λέω τελικά δεν ακούγεται τόσο αστείο. Είναι κάποια φάση ή απλά αισθάνομαι κάπως που δεν είμαι η ψυχή της παρέας; Μπορώ με βιβλία να βελτιώσω το χιούμορ μου;
Δε νομίζω. Επίσης δε νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα που έχεις, αλλά γιατί νιώθεις ότι πρέπει να είσαι η ψυχή της παρέας. Μόνο μέσα από τα γέλια παίρνεις αποδοχή; Είναι σίγουρα αποδοχή, όταν παρουσίαζες τον εαυτό σου με μειωτικό τρόπο; Μοιάζει σα να το έκανες για να τους αφοπλίσεις, για να μην το κάνουν πρώτοι. Αν δεν κάνεις πλάκα, είσαι βαρετή; Όποιος δεν λέει αστεία νον στοπ είναι βαρετός;
Οι παρέες συνήθως αραιώνουν όταν μεγαλώνουμε, και αυτό δεν είναι ένδειξη κάποιου είδους προσωπικής παρακμής. Αραιώνουν επειδή αλλάζουν οι προτεραιότητες όλων, και μειώνονται οι σωματικές αντοχές. Η ζωή εμπλουτίζεται σιγά σιγά με άλλες δραστηριότητες. Λες πολύ λίγα πράγματα για τη ζωή σου για να σου πω περισσότερα, και η απάντηση είναι καθαρά διαισθητική, οπότε αν θέλεις, γράψε μας ξανά.