Μπορείς να πείσεις κάποιον να επισκεφτεί ψυχολόγο με το ζόρι; Πριν καιρό ξανασυναντήθηκα με μία συμμαθήτρια μου από το σχολείο που είχα να δω καμία 8ετια. Με φιλοξένησε στο σπίτι της για καποιες ημέρες και μου φέρθηκε καλά όταν είχα ανάγκη και φαινόταν όλα νορμάλ (όσο κουλό κι αν φαίνεται). Κρατήσαμε επαφή και το καλοκαίρι την κάλεσα στο σπίτι μου στο νησί του άντρα μου για να ανταποδώσω. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά στο λόγο και την συμπεριφορά της από τις διακοπές αυτές κι έπειτα. Μιλούσε περίεργα για την ζωή της κατηγορώντας τους πάντες που νομίζει πως θέλουν να την βλάψουν και από τότε μου τηλεφωνεί συνέχεια και μιλάει επαναλαμβάνοντας πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Στα 36 της προσπαθεί να τελειώσει την δεύτερη σχολή της, αλλά δεν πηγαίνει στα μαθήματα γιατί νομίζει πως όλοι την σαμποτάρουν. Δεν έχει κάτσει πάνω από 5 μήνες σε καμία δουλειά γιατί συνήθως ερωτεύεται κάποιον ανώτερο της και δημιουργεί ένα περίεργο κλίμα και στο τέλος παραιτείται. Δεν έχει επικοινωνία με τους γονείς της (απλώς στέλνουν ένα μεγάλο ποσό κάθε μήνα που ουσιαστικά τη συντηρεί) και αμφιβάλλω πως έχει κάποιο κοντινό της πρόσωπο που να μπορεί να επικοινωνήσει ουσιαστικά μαζι του. Τις προάλλες παλιά μας συμμαθήτρια μου είπε πως είχε επιτεθεί στην αδελφή της δημόσια με μαχαίρι, έγινε σούσουρο στην περιοχή και από τότε έφυγε και δεν επικοινωνεί με κανέναν κοινό μας φίλο. Μου τηλεφωνεί πολύ τακτικά (στο σπιτι, στο κινητό, στον άντρα μου) και ζητά απλά να την ακούω να μιλάει ασταμάτητα, αλλά πέραν του ότι δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση και δεν μπορώ να βοηθήσω, φοβάμαι μήπως της κάνω και μεγαλύτερο κακό με τη στάση μου. Της συνέστησα πολλές φορές μία απλή επίσκεψη σε έναν ειδικό, αλλά αντιδρά απαξιωτικά στην ιδέα και αλλάζει αμέσως θέμα. Σε κάποια φάση ισχυρίστηκε ψευδώς πως πηγαίνει τακτικά. Στεναχωριέμαι για εκείνη, είναι καλοσυνάτη και στα νιάτα μας ήταν πολύ έξυπνη και χαρισματική, αλλά νομίζω πως δεν μπορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω τώρα. Έχω αραιώσει αρκετά τις ανταποκρίσεις στα τηλεφωνήματα, αλλά σκέφτομαι πως πρέπει να τα κόψω μαχαίρι. Τι λες κι εσυ;
Δεν μπορώ να σου πω εγώ πόσο να έχεις κάποιον στη ζωή σου και για ποιον λόγο να τον έχεις (ή να μην τον έχεις, αντίστοιχα.) Έχουν χαλάσει σχέσεις και για πολύ πιο ασήμαντους λόγους. Αν νιώθεις ότι είναι χρέος σου να τη σώσεις, δεν είναι. Αν έχεις τύψεις ότι την εγκαταλείπεις, δεν πρέπει να έχεις. Η σύντομη και δυστυχώς πολύ περιεκτική και τελειωτική απάντηση είναι ότι χωρίς καμία αμφιβολία, δεν μπορείς να πείσεις κανέναν να πάει στον ψυχολόγο με το ζόρι, εκτός από πολύ τραβηγμένες περιπτώσεις, και τότε πρέπει να είσαι κάτι παραπάνω από φίλη. Συνέχισε ωστόσο να της το προτείνεις, όσο αραιές κι αν είναι οι επαφές σας. Το περιστατικό με το μαχαίρι δεν ξέρω πώς να το αξιολογήσω, είναι κάτι που είπε κάποιος για κάποιον. Αν έγινε όντως έτσι, απορώ πώς έμεινε το πράγμα στο «σούσουρο». Αν κάποιος έκανε επίθεση στην αδερφή μου με μαχαίρι, θα είχα πάει στην αστυνομία στο επόμενο δευτερόλεπτο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δύσκολα τα πράγματα, φίλη. Από την εμπειρία μου με ψυχικές ασθένειες (έχω τη μαμά μου και τον αδερφό της), δεν μπορείς να κάνεις κάτι αν ο άλλος δεν θέλει. Όπως λέει και η Λένα, γίνεται μόνο σε εξαιρετικά εξτρίμ καταστάσεις, όταν ας πούμε κάποιος ίσως γίνεται επικίνδυνος για τον εαυτό του ή για άλλους. Όπου νομίζω καλείς αστυνομία και τον πάνε σε ψυχιατρείο “με το ζόρι”, (δεν είμαι σίγουρη βέβαια για τη διαδικασία, έχει γίνει μια φορά για τον θείο μου, ευτυχώς για την μητέρα μου δεν έχει χρειαστεί.) Αυτό που περιγράφεις ακούγεται σαν μανία καταδίωξης (χωρίς να θέλω να… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο δίκιο έχεις Lady E και πόσο ωραία τα εξηγείς! Ελπίζω να συνεχίσεις να μη φοβάσαι και να ενημερώνεις τους γύρω σου!
Σε ευχαριστω 🙂
πόσο σωστά και ωραία τα λες, εύχομαι να σας πηγαίνουν όλα καλά
πραγματικά συγχαρητήρια που τα λες τόσο ωραία τα πράγματα. Απλά και ωραία.
Είναι εντυπωσιακό το ότι ενώ εδώ μέσα σχεδόν καθημερινά θα γίνει κάποια παραπομπή σε ψυχολόγο, ο ψυχίατρος δεν κατονομάζεται καν – ακόμα και για περιστατικά αμιγώς ψυχιατρικά όπως το συγκεκριμένο. Για να αναζητήσει κάποιος βοήθεια πρέπει να έχει εναισθησία – να έχει επίγνωση δηλαδή ότι έχει πρόβλημα. Στον ψυχιατρικό ασθενή πολύ συχνά η εναισθησία απουσιάζει, πρέπει επομένως οι κοντινοί του άνθρωποι να βρουν τρόπο να τον πείσουν να πάει στον γιατρό. Εάν δεν μπορούν, η λύση είναι αστυνομία και εισαγγελική εντολή για ακούσια νοσηλεία. Στο φάσμα των ψυχώσεων, η έγκαιρη παρέμβαση είναι ζωτικής σημασίας για την έκβαση της νόσου, γι’… Διαβάστε περισσότερα »
Ολοκληρωμένη απάντηση, Nymeria. Να προσθέσω μόνο πως συνήθως η φαρμακοθεραπεία συνδυάζεται με την ψυχοθεραπεία, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι σε ψυχιατρικά περιστατικά δεν πρέπει πρώτα να ξεκινήσει ο ασθενής την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και μετά να προχωρήσει σε ψυχοθεραπεία.
Η ψυχοθεραπεία ξεκινά μόλις ο ασθενής γίνει συνεργάσιμος.
Πολύ σημαντική είναι, επίσης, η ψυχοεκπαιδευτική παρέμβαση στο συγγενικό περιβάλλον του ασθενούς, καθώς η στάση της οικογένειας και το εκφραζόμενο συναίσθημα εντός αυτής είναι καθοριστικά για την πορεία της νόσου.
Στο ερώτημά σου: Όχι, βασική αρχή στην ψυχοθεραπεία είναι το να πάει οικειοθελώς ο θεραπευόμενος. (Αλλιώς θα ‘χα σούρει όλη μου την οικογένεια απ’το γιακά).
Γιατί την ειρωνεύεσαι; Τι κακό έκανε;
Κάποιος που έχει ήδη αναπτύξει τέτοιες εμμονές που περιγράφετε πολύ δύσκολα θα απευθυνθεί σε ψυχολόγο (και πολύ περισσότερο δύσκολα θα παραμείνει, αν ο ψυχολόγος δεν του πει αυτά που θέλει / περιμένει να ακούσει). Δύσκολα τα πράγματα, γιατί με το ζόρι δεν γίνεται θεραπεία (εκτός τις περιπτώσεις ακούσιου εγκλεισμού με εισαγγελική παραγγελία, που και πάλι στο τέλος του δεν παραδίδει “αποθεραπευμένους” ανθρώπους, αφού συνήθως τα ψυχικά νοσήματα χρήζουν παρακολούθησης και διαχείρισης για μια ζωή). Όμως… Υπάρχει και η περίπτωση παλαιάς και κοντινής μου φίλης, η οποία παρουσίαζε ένα μπουκέτο διαταραχών (κατάθλιψη, επαναλαμβανόμενα μοτίβα επιβλαβών για την ίδια επιλογών και συμπεριφορών,… Διαβάστε περισσότερα »
Στο σημείο με το μαχαίρι σκέφτηκα πως κάπως έτσι ξεκινάνε τα θρίλερ, με μια γλυκιά και ευχάριστη φίλη (ή φίλο) που στην πορεία αρχίζει να μην είναι τόσο ευχάριστη και όσο προχωράει η ταινία μάλλον κάτι δεν πάει καλά και τελικά το μάτι της γυαλίζει και μια μέρα σε βρίσκουν σφαγμένη στη μπανιέρα (συγγνώμη το τράβηξα). Για να έγινε “σούσουρο” υποπτεύομαι πως έγινε κάποιος καβγάς με την αδερφή της και τράβηξε μαχαίρι ή την απείλησε – δε φαντάζομαι ότι τη μαχαίρωσε κιόλας – και η αστυνομία ακόμη κι αν πήγαν, τι θα τους έλεγε, αν μιλάμε για ενδοοικογενειακό καβγά και… Διαβάστε περισσότερα »
από τη διατύπωση δεν είναι σαφές ποιας την αδερφή μαχαίρωσε. Την αδερφή αυτής που κρατούσε το μαχαίρι, ή την αδερφή αυτής που της φανέρωσε την πληροφορία;
Το έχουμε πει 100 φορές εδώ μέσα, πρέπει να θέλει και η λάμπα ν’ αλλάξει!
Μα δεν πήγε να κάνει τον σωτήρα η κοπέλα. Επανασυνδέθηκε με μία παλιά γνωστή και τώρα ήρθε αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα. Και η λέξη ‘τοξικός’ έχει γίνει της μόδας τελευταία αλλά χτυπάει άσχημα η αλήθεια είναι. Ασθενής είναι η κοπέλα. Όπως αν έσπαγε το πόδι της ή αν πάθαινε βαριά πνευμονία. Είναι κουραστικοί οι ασθενείς – ανάλογα και τον χαρακτήρα τους – αλλά δεν παύουν να είναι ασθενείς.
Στην αρχή νόμιζα πως διάβασα λάθος, αλλά μαχαίρι; ΜΑΧΑΙΡΙ; Φίλη, λάθος ειδικότητα, ψυχίατρο θέλει η κοπέλα! Αλλά εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, τίποτα όμως! Μπορείς μόνο να ζητήσεις από στενούς συγγενείς να πάνε στον εισαγγελέα και να ζητήσουν τον εγκλεισμό. Πρέπει όμως να δείξουν προθυμία και να αποδείξουν την κατάσταση, είναι ακραίο μέσο ο ακούσιος εγκλεισμός.
όπως τη διαβάζουμε την ιστορία ίσως η καλύτερη λύση θα ήταν η σταδιακή παρότρυνση σε επίσκεψη σε έναν ψυχίατρο. Η ακούσια νοσηλεία είναι μία πάρα πολύ τραυματική εμπειρία από μόνη της και χρησιμοποιείται σε ακραία περιστατικά. Δε μοιάζει (όσο μπορούμε να πούμε) για τέτοια περίπτωση. Ίσως εξελιχθεί με τα χρόνια σε τέτοια αλλά για τώρα μία σταδιακή παρότρυνση νομίζω είναι πολύ καλύτερη.