Θα μπορούσε ένας ρατσιστής να είναι καλός άνθρωπος;
– Ξ
Νομίζω ότι χρειάζεσαι διάβασμα. Δεν θα πει κάτι το «καλός άνθρωπος». Συνιστώ να ξεκινήσεις από αυτό, από όπου παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα. Μετά, συνέχισε το διάβασμα.
(Η απάντηση στο ερώτημα σου για μένα είναι «όχι», και ταυτόχρονα η απάντηση μου είναι «όλοι μας είμαστε ρατσιστές»)
«Είναι φανερό πως όταν ο άνθρωπος γεννιέται θέλει πάντοτε το «καλό», και το καλό συνίσταται σε ό, τι είναι χρήσιμο για την αυτοσυντήρηση και καλοπέρασή του . Το αντίθετο γι’αυτόν , είναι το κακό. Το άτομο, που ήρθε στον κόσμο, ως πρώτη εκδήλωση, άλογη, ενστικτώδη και αυτόματη , νιώθει ότι «οφείλει» να αυτοσυντηρηθεί (έστω και αν ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να μάθει «γιατί;» όταν η Φύσις έκανε το όντα με σταθερό τον κανόνα να τρώει το ένα το άλλο!). Ως πρώτον ορισμό του «καλού» (του Αγαθού) θα πούμε « καλό είναι αυτό που είναι «χρήσιμο» να εξασφαλίζει την συντήρηση του ατόμου». Στην περίπτωση αυτή, ο άνθρωπος είναι πάντα «καλός» και ο Ρουσσώ έχει δίκιο όταν το βλέπει έτσι. Αλλά αυτό προϋποθέτει το στάδιο της (θεωρητικής) απομονώσεως. Το άτομο, ως Εγώ, ζει μόνο του στον κόσμο και επιζητεί το «καλό» για τον εαυτό του. Αυτή είναι η κατάσταση, (σύμφωνα με τον θεμελιώδη οντογενετικό νόμο), του νηπίου και του πολύ μικρού παιδιού, έτσι όπως βγαίνει από το εργαστήρι της Φύσεως (ή, όπως κοινώς λέγεται, «έτσι όπως τον έπλασε ο Θεός»). Στο στάδιο αυτό, όλα επιτρέπονται για να επιτευχθεί ο Σκοπός. Όλα, από ό,τι είναι «χρήσιμο». «Το χρήσιμον άρα καλόν εστι προς ό αν ήι χρήσιμον»! Η συνείδηση, είναι συνείδηση του Εγώ. Εφ’όσον η μόνωσις παρατείνεται, στην σχέση του με τον εξωτερικό κόσμο , το άτομο έχει κάθε δικαίωμα να είναι (όπως το βλέπει ο Μακιαβέλλι) «άρπαξ, θρασύδειλος, ευμετάβλητος και αγνώμων» (βλ. Κεφ. 17). Όταν ο Ύπατος Σκοπός είναι η αυτ οσυντήρησις, όλα τα μέσα είναι ανεκτά. Επειδή το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως είναι το κινούν αίτιο της πράξεως, ο άνθρωπος δεν έχει απλώς μόνο «δικαίωμα». Επι πλέον, «οφείλει», έχει καθήκον. Καθήκον να αρπάξει, να σκοτώσει, να φάει, να είναι αγνώμων, να είναι ευμετάβλητο ς κατά την εκάστοτε ευμενή περίπτωση. Αυτή είναι η πρώτη κατηγορική προσταγή. Είναι ο «καλός άγριος», le bon sauvage, ο ελεύθερος, ο γεννημένος καλός, ο άνθρωπος του Ρουσσώ! Εφ’όσον ο άνθρωπος δεν έχει ακόμη φτάσει σε εξελικτική ανάπτυξη του λογικού (τούτο ισχύει για τον «αγαθό άγριο» όπως και για το παιδί) η «ηθική » αντίδραση της συνειδήσεως, το «οφείλω» (sollen) είναι άμεση. Είναι η αυθόρμητη αντίδραση της στιγμής. Το παιδί, βλέπει ένα αντικείμενο που του αρέσει, το βάζει στην τσέπη, δεν έχει τύψη ότι «κλέβει». Ο άγριος σκοτώνει το βόδι για να κορέσει την πείνα του. Χωρίς καμία «τύψη», «οίκτο».«έλεος» ή empathy. Η δολοφονία του «άλλου» είναι το «καλό». Βαθμηδόν όμως η ανάπτυξη του Λογικού συνεχίζεται. Ο άνθρωπος, αρχίζει τώρα να αντιλαμβάνεται την αλληλουχία των σχέσεων. Τότε βλ έπει ότι το «καλό» της στιγμής μπορεί, στην χρον ική διαδοχή των σχέσεων από αιτία σε αποτέλεσμα, να αποδειχθεί «κακό». Σκέπτεται τότε ότι αντί να σκοτώσει το βόδι, μπορεί να το χρησιμοποιήσει για την καλλιέργεια της γης. Στην υποθετική αυτή κατάσταση του μονήρους βίου η συνείδηση αρχίζει να γνωρίζει την έννοια «καλό» ή «κακό» μόνο σε σχέση με την ικανοποίηση του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως υπό την πιο απλή του μορφή. Αυτή είναι η πρωτογενής γενεαλογία της Ηθικής. Αυτό εξηγεί γιατί το άτομο θέλει το «βέλτιστον» εκεί που το βρίσκει χωρίς να είναι σε θέση να συλλάβει μονομιάς το άπειρο πλέγμα των σχέσεων ως προς τις απώτερες συνέπειες της κατιούσας διαλεκτικής. Αυτή είναι η θεωρητική επισκόπηση της «ατομικής ηθικής».
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Οι Βασικοί Νόμοι Της Ανθρώπινης Ηλιθιότητας” του Κάρλο Τσιπόλα και https://www.kathimerini.gr/845814/opinion/epikairothta/politikh/oi-nomoi-ths-hli8iothtas-kai-h-efarmogh-toys “1) Πάντοτε και αναπόφευκτα όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν στην κοινωνία. Συγκεκριμένα, ο Τσίπολα υποστηρίζει ότι ο αριθμός των ηλίθιων είναι σταθερός σε όλους τους ανθρώπινους πληθυσμούς, όσο σταθερή είναι η αναλογία αγοριών και κοριτσιών που γεννιούνται οπουδήποτε στη Γη. Το ποσοστό των οπωροπωλών που είναι ηλίθιοι είναι το ίδιο με το ποσοστό των κατόχων βραβείων Νόμπελ που είναι ηλίθιοι. Αυτό ισχύει επειδή: 2) Η πιθανότητα ένας άνθρωπος να είναι ηλίθιος είναι ανεξάρτητη κάθε άλλου χαρακτηριστικού του ανθρώπου. 3) Ένας άνθρωπος είναι ηλίθιος όταν προξενεί… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο γέλασα και με τα δύο βιβλία (βέβαια μετά ένιωσα μισάνθρωπη και μίζερη, που οδήγησε σε αυτολύπηση, αλλά πρώτα γέλασα)
Ναί είναι κακός άνθρωπος, καθώς ο ρατσισμός εμπεριέχει τη μείωση, την μη ισότητα και την αυτομάτη υποτίμηση του εκάστοτε δέκτη της ρατσιστικής συμπεριφοράς.
Όποιος έχει περάσει τη νηπιακή ηλικία και είναι ακόμα ρατσιστής είναι απλά σκατοψυχος με διαβαθμίσεις. Θα πληρώσει λιγότερο τον Αλβανό εργαζόμενο και ακόμα λιγότερο έναν Πακιστανό από ότι θα πλήρωνε τον Έλληνα στην πιο light εκδοχή του. Σε hardcore κατάσταση θα είναι Ναζί και θα αποθεώνει το Χίτλερ. Αλλά σκατοψυχος είναι ούτως ή άλλως και συνήθως είναι και σεξιστής, ομοφοβικός, δεν σέβεται ηλικιωμένους και Αμεα, είναι θρησκόληπτος και συχνά επιρρεπής σε θεωρίες συνωμοσίας. Ένας απλός ορισμός εδώ: Θεωρούμε ρατσιστική συμπεριφορά την αυθαίρετη τάση κάποιου να κατωτεροποιεί λόγω ή/και έργω κάποιον άλλον με βάση μία ιδιότητα την οποία ο δεύτερος φέρει… Διαβάστε περισσότερα »
Οι άνθρωποι δεν είναι μονόπλευροι για να πεις ότι κάποιος είναι καλός η κακός από μια πλευρά του. Ο ρατσισμός είναι τόσο εσωτερικευμενος στους περισσότερους ανθρώπους που ακούς ρατσιστικά σχόλια και από άτομα πολύ καλοσυνάτα. Το θέμα είναι πως εκφράζεται ο ρατσισμός.Και πως συνδυάζεται με άλλες απόψεις. Αν πχ βάζει κουκούλα και δέρνει μαύρους έχει κι αλλά χαρακτηριστικά πέραν του ρατσισμού που όχι δεν τον κάνουν καλό άνθρωπο. Δεν νομίζω όμως ότι υπάρχει κανένας 100% καλός άνθρωπος, το θέμα είναι πως διαχειριζόμαστε τον ρατσισμό μας και τα στερεότυπα που ξέρουμε.
Ναι, μπορεί. Γιατί εσύ όταν λες “καλός άνθρωπος” εννοείς: να μην είναι εγκληματίας, να είναι ευγενικός, φιλόξενος, ανοιχτοχέρης, να σέβεται τους μεγαλύτερους, να φροντίζει τα παιδιά του, να αγαπάει τα ζώα, να μην πετάει σκουπίδια στο δρόμο. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί εύκολα να είναι ρατσιστής. Και εκεί που περπατάει χαμογελαστός στο δρόμο και χαιρετάει το γείτονα, να βλέπει ένα μαύρο στα 5 μέτρα και να αλλάζει πεζοδρόμιο γιατί φοβάται μήπως εκείνος του επιτεθεί να τον ληστέψει. Ή να περάσει από ένα μαγαζί με κινέζικα και να πει “έλεος έχουμε γεμίσει Κινέζους.” Ή να δει μία τσιγγάνα και να κοροϊδέψει τα… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ το βλέπω άσπρο – μαύρο πάντως. Ή είσαι ρατσιστής ή δεν είσαι. Στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν χωράει “σέβομαι, αλλά λίγο, όχι απόλυτα”. Και η ηθική είναι συνολική και συνεκτική. Έτσι λοιπόν ένας άνθρωπος που αγαπάει τα παιδιά του, αλλά όχι και τόσο όταν παντρευτούνε μαύρο, ένας άνθρωπος που είναι φιλόξενος και ανοιχτοχέρης αλλά όχι σε μετανάστες, ένας ευγενικός άνθρωπος που δεν θεωρεί έγκλημα ένα προσβάλλει την τιμή ενός ξένου με ένα απαξιωτικό σχόλιο, είναι ξεκάθαρο σε εμένα τι είναι: Είναι ενας κατά βάση κακός άνθρωπος, αλλά είναι υψηλά λειτουργικός και έχει καλές εκφάνσεις στην καθημερινότητα. Και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.… Διαβάστε περισσότερα »
Μπορει να είναι ένας κακός άνθρωπος που κάνει περιστασιακά καλό σε κάποιους (επιλεκτικα). Αλλά ακόμα κι ένα σπασμένο ρολόι δύο φορές τη μέρα λέει την σωστή ώρα.
Αυτό ακριβώς! Μου έχει τύχει να δω άτομα, απίστευτους μαλάκες/ρατσιστές/σεξιστές/ομοφοβικούς (συνήθως συνδυάζοντας αυτές τις ιδιότητες) να έχουν εντυπωσιακές μεμονωμένες στιγμές καλοσύνης, οι οποίες φυσικά δεν αρκούν για να τους μετατρέψουν σε “καλούς ανθρώπους”, αλλά αποτελούν ένα παρήγορο στοιχείο ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα μονοδιάστατο ον, μια μανιχαϊκή καρικατούρα. Παράλληλα, έχω δει αντιρατσιστές/αλληλέγγυους/αριστερούς/ακτιβιστές/φεμινιστές κλπ που εκτιμάω να συμπεριφέρονται σε ορισμένες στιγμές της ζωής τους αισχρότατα, χωρίς ωστόσο αυτή η μελανή κηλίδα να αμαυρώνει αυτόματα όλη την υπόλοιπη προσωπικότητά τους: απλούστατα, μας θυμίζει ότι κανένας δεν είναι τέλειος και ότι η κοινωνική ζωή είναι ένας αγώνας στον οποίο κανένας δεν μπορεί… Διαβάστε περισσότερα »
Θα έλεγα ότι η διάκριση μεταξύ καλού και κακού ανθρώπου είναι εντελώς απλοϊκή και στο τέλος άχρηστη. Η ύπαρξη του ρατσισμού, στόχο έχει το διαχωρισμό των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, με κριτήρια κάποια χαρακτηριστικά, όπως χρώμα, επάγγελμα, καταγωγή, φύλο και άλλα άπειρα. Ο άνθρωπος πάλι, που θέλει διακαώς να είναι ανώτερος, αλλά παράλληλα θέλει να “τιμωρήσει” τους “κατώτερους”, έχει οπωσδήποτε κόμπλεξ κατωτερότητας. Ο ρατσιστής , δε λέει απλά τη γνώμη του σχετικά με, τι δεν του αρέσει, θέλει ό,τι δεν του αρέσει να εξοβελισθεί και σε πολλές περιπτώσεις να βασανισθεί. Νομίζω ότι εδώ , πατάμε τα σύνορα της ψυχικής… Διαβάστε περισσότερα »
Όχι, όχι και όχι. Απλό, λιτό και απέριττο. Άνθρωπος που στρέφεται εναντίον των υπολοίπων υποκινούμενος από μίσος δεν μπορεί ποτέ να είναι καλός, ασχέτως του ότι το δίπολο “καλός-κακός” είναι, έτσι κι αλλιώς, πολύ απλουστευτικό. Τι και αν κάποιος φέρεται “εντάξει” σε μένα όταν στο διπλανό του φέρεται απαίσια επειδή απλά είναι διαφορετικός; Για μένα, παίρνει ένα από αυτά τα παχιά τα κόκκινα τα Χ του x-factor.
τι σημαινει κακος ανθρωπος ? για μενα δεν ειναι ολοι οι ρατσιστες ᾽κακοι᾽, αυτοι που δεν τον εκδηλωνουν λεκτικα ή πρακτικα εις βαρος αλλων ανθρωπων, και απλα ειναι ετσι επειδη μεγαλωσαν ετσι , ειναι απλα αμορφωτοι
Ο ρατσισμός οφείλεται συχνά στην άγνοια και την απουσία ενημέρωσης και όχι σε κακή πρόθεση.