Αγαπητή «Α, μπα»: Mου την έπεφτε και μετά έκανε τον ανήξερο

Αγαπητή Αμπά και σχολιαστές, σας χαιρετώ. Έχει πλέον παρέλθει αρκετός καιρός και έχω αποστασιοποιηθεί ικανοποιητικά από την κατάσταση που θα περιγράψω. Υπήρξα καινούργια υπάλληλος σε μεγάλη εταιρεία της χώρας που ζω (Βόρεια Ευρώπη). Δεν ήταν η πρώτη μου δουλειά. Ανάμεσα στους άμεσα συναδέλφους μου, αντιλήφθηκα την παράξενη συμπεριφορά της Αλεπούς σχεδόν αμέσως. Αρσενική, παντρεμένη και με 2 μικρά παιδιά. Το ένα μόλις είχε γεννηθεί. Πείτε με αφελή (θα το αντέξω), αλλά με αυτά τα χαρακτηριστικά ούτε που πήγε ο νους μου στο πονηρό. Αρχικά. Ωστόσο, η Αλεπού με «παρακολουθούσε» στη δουλειά όπως φερμάρει το κυνηγόσκυλο τη μπεκάτσα. Στην αρχή με κοιτούσε τόσο επίμονα (όπου κι αν βρισκόμασταν) ώστε υπέθεσα ότι ή δε με συμπαθεί ή δε με εμπιστεύεται. Όταν πέρασε λίγο ο καιρός, συνειδητοποίησα ποσό αφελής υπήρξα. Διότι με τρόπο άρχισε να με πλησιάζει, να μου δείχνει, έμμεσα και άμεσα πολλές φορές, πως παρατηρεί τον τρόπο που ντύνομαι, τα μαλλιά μου, να με ρωτάει για τη σχέση μου, την οικογένεια μου και πάει λέγοντας. Τρόμαξα με τη συνειδητοποίηση ότι δε με βλέπει σαν απλή συνάδελφο και ακόμα χειρότερα, με τον εαυτό μου. Γιατί ησθάνθην κυρίες και κύριοι. Πως με βρήκε ούτε που το κατάλαβα. Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν μαρτύριο καθώς ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Ως επαγγελματίας, δεν ήθελα να δώσω αφορμή για τίποτα πέραν της δουλειάς μου όπως επίσης, μου ήταν αδύνατο να επιδιώξω ενεργά έναν παντρεμένο, οικογενειάρχη άνθρωπο. Η Αλεπού έκανε ό,τι μπορούσε για να με δυσκολέψει. Υπονοούμενα, σκηνές με αφορμή τη δουλειά όπου με έφερνε σε δύσκολη θέση, τηλέφωνα όπου μιλούσαμε για δουλειά αλλά ο τόνος το έκανε να μοιάζει με booty call, μίτινγκ στα οποία ήμασταν 10 άτομα και αυτός καθόταν δίπλα μου και με κοίταγε λες και θα μου πάρει την ψυχή, όπως κάτι οπτασίες που ρουφούσαν το πνεύμα στο Harry Potter… Δεν μου έλεγε όμως τι θέλει ευθέως αν και φυσικά κατάλαβε ότι ήταν αμοιβαίο. Μπορούσα να ελέγξω τις πράξεις μου, αλλά Παξινού δε με λες. Κάποια στιγμή είδε και απόειδε μάλλον και σε μια από τις συνομιλίες μας (μέσω email) μου πέταξε στα καλά καθούμενα «σταμάτα να μου την πέφτεις, είμαι παντρεμένος». Του απάντησα ότι αυτός είναι ο παντρεμένος και να σταματήσει εκείνος να μου την πέφτει. Έκτοτε άστραψα και βρόντηξα. Πήρα ανάποδες, με πόνο ψυχής του έκοψα τον αέρα και επαγγελματικά φτάσαμε σχεδόν στα άκρα. Ποτέ όμως δε μιλήσαμε ανοιχτά για όλο αυτό. Μας ήταν ωστόσο αδύνατο να συνεργαστούμε από εκεί και πέρα. Το διάστημα που ακολούθησε ήταν σκέτο μαρτύριο, σίγουρα για εμένα γιατί τον ήθελα και έπρεπε να τον απομακρύνω παρ’όλα αυτά και νομίζω και για αυτόν, γιατί τον έβλεπα να μη μπορεί να δουλέψει πια μαζί μου. Άλλαξα δουλειά, δεν έχουμε επαφή και για μεγάλο διάστημα στα χρόνια που ακολούθησαν, βίωσα την απώλεια του συναισθήματος μου και την πίεση που ένιωθα σαν πένθος. Ευτυχώς τώρα είμαι πολύ καλύτερα. Σχεδόν απολύτως εντάξει. Η ερώτηση μου είναι μία και απολύτως θεωρητική, αλλά θέλω να το ακούσω ή να τ’ακούσω κιόλας… Έπρεπε να τον είχα σβερκώσει με κάποια από όλες αυτές τις σκηνές και αφορμές και να τον είχα ρωτήσει τι στο καλό θέλεις από μένα; Ώστε να πράξω αναλόγως της απάντησης και φυσικά να μετρήσω και το τι είδους άντρας και άνθρωπος είναι. Γιατί ακόμα με τρώει κάπου κάπου το κατά πόσο με έφαγε η επαγγελματική και ηθική μου πυξίδα που το έπαιξα Σφίγγα και μετά για να το ξεπεράσω χρειάστηκε να περάσω από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Τι λέτε; Ευχαριστώ!

-Milton

Νομίζω ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε, και ως προπονημένος, ήξερε ακριβώς πώς να κρατάει το φλερτ σε ακριβώς αυτό το επίπεδο ώστε να μην έχεις ποτέ συγκεκριμένη αφορμή για να τον σβερκώσεις, όπως λες.

Κατά πάσα πιθανότητα κατάλαβε ότι δεν ήσουν διατεθειμένη να το προχωρήσεις, ενώ πολύ θα ήθελε να γίνει έτσι ώστε να νιώσει ότι «δεν φταίει», οπότε αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα. Και την πάτησε.

Έκανες ό,τι καλύτερο γινόταν.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News