Αγαπητή «Α, μπα»: Μου συνέβησαν πολλές δυσκολίες μαζί

Πριν από τρία χρόνια ξεκίνησε μια πολύ δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Ζούσαμε στο Λονδίνο με τη τότε γυναίκα μου και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μια σειρά από γεγονότα συντάραξαν σχεδόν στο σύνολο τη καθημερινότητά μου• και όπως αποδείχτηκε και τη ψυχική μου υγεία. Πολύ συνοπτικά χωρίς ακριβή χρονολογική σειρά και με φόβο ότι θα διαβαστούν σχεδόν ως σενάριο σαπουνόπερας : έχασα μέσα σε ένα χρόνο οκτώ κοντινούς μου ανθρώπους, συγγενείς και φίλους διαφόρων ηλικιών, άλλους αναμενόμενα, άλλους ξαφνικά. Επαγγελματικά τα συμβόλαια που είχα και στα οποία βασιζόμουν ακυρώθηκαν σχεδόν όλα μαζί και αφού είχαμε πάρει το δάνειο για το σπίτι. Ανακάλυψα ότι θα είχα δυσκολία να τεκνοποιήσω. Ότι ένας πολύ κοντινός μου φίλος τον οποίο στήριζα χρόνια μέσω μιας κοινής εταιρίας που είχαμε με έκλεβε, και τελικά ότι η γυναίκα μου με απατούσε για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια με την πρώην μεγάλη σχέση της και μεγάλου έρωτα της ζωής της – τον οποίο είχε να δει χρόνια, αλλά όταν μιλήσαν σε κάποια γενέθλια ξεκίνησαν μια πολύ θερμή συναισθηματική επαφή. Εγώ, δυστυχώς, είχα μια πολύ διαστρεβλωμένη εικόνα για το ποια είναι η θέση μου σε αυτό το κόσμο. Κρατούσα πάντα τη στάση ότι δε πρέπει να βαραίνω τους γύρω μου τα δικά μου προβλήματα, ενώ παράλληλα ότι θα έπρεπε να είμαι ο βράχος πάνω στον οποίο οι άλλοι θα στηριχτούν όταν θα έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις. Το γιατί είχα αυτή την ανάγκη το αναζητήσαμε και μάλλον το λύνουμε με τον ψυχολόγο – οπότε δεν είναι και το θέμα για το οποίο γράφω. Ο ψυχολόγος είναι όμως μέρος της κουβέντας. Όπως ανέφερα πιο πάνω συνέβησαν πολλά, και σε συνδυασμό με τη δική μου αντίληψη για το κόσμο – ό,τι και να συμβεί εγώ “το έχω” και θα έχω και αποθέματα για τους άλλους – έφτασα σε ένα σημείο που πλέον “δεν το είχα”. Δεν άντεχα ούτε να συναναστρέφομαι με τους φίλους μου από τους οποίους κρυβόμουν σχεδόν, απέφευγα να φέρνω τον εαυτό με σε συνθήκες που υπήρχε περίπτωση κάποιος να καταλάβει ότι κάτι δε πάει καλά, στη δουλειά μου είχα καταντήσει παθητικός αποδέκτης δεινών, χωρίς καμία αντίδραση, δεν έτρωγα, ξεκίνησα πάλι να καπνίζω σχεδόν μηχανικά, πέρναγα ώρες στο καναπέ με το που επέστρεφα σπίτι από τη δουλειά και μέχρι την επόμενη μέρα κτλ. Το μεγαλύτερο βάρος για μένα όμως ήταν ότι δε μπορούσα να συμμετέχω πλέον στα καλά και στα άσχημα των φίλων μου. Δεν ήμουν παρών και αυτό άρχισε να γίνεται εμφανές και να ενοχλεί σιγά σιγά γιατί έμοιαζε να έρχεται από το πουθενά – να σημειώσω ότι αναφέρομαι κυρίως στους φίλους από Ελλάδα που δεν με έβλεπαν σε καθημερινή βάση οπότε μπορούσα να “κρύβω” τη κατάσταση πιο εύκολα. Τελικά πήγα σε ψυχολόγο γιατί έφτασα σε σημείο η πίεση, το άγχος και ο φόβος να με ξεπεράσουν κατά πολύ. Μετά από δύο χρόνια θεραπείας είμαι πλέον πολύ καλύτερα, αν όχι καλά. Και εδώ έρχεται η ερώτησή μου: Ο θεραπευτής μου αναγνώρισε σχεδόν από την αρχή στοιχεία μέτριας προς βαριάς κατάθλιψης, η οποία μάλιστα υπήρχε πολύ πριν τα γεγονότα, απλώς αυτός ο ένας χρόνος δημιούργησε μια ανυπέρβλητη συνθήκη. Όταν πλέον βελτιώθηκα, είχα την ανάγκη να το μοιραστώ με τους φίλους μου. Να τους εξηγήσω γιατί η συμπεριφορά μου προς αυτούς ήταν τόσο αλλόκοτη, γιατί τους έσπρωξα μακριά μου. Και να μοιραστώ μαζί τους το γεγονός ότι είμαι αντιμέτωπος με τη κατάθλιψη χρόνια τώρα και ότι ήμουν σε άρνηση πριν και να ζητήσω συγνώμη αν έκανα κάτι που τους πλήγωσε. Γνώριζα και με είχε ήδη προετοιμάσει ο ψυχολόγος μου ότι κάποιοι δεν θα είναι διατεθειμένοι να με ακούσουν και επίσης ότι με κάποιους η φιλία έχει σπάσει. Λογικό, καθότι κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να διατηρήσει μια φιλία που δεν τον γεμίζει πλέον και η συγνώμη δε σημαίνει κάτι από μόνη της. Αυτό που δε περίμενα όμως ήταν η αντίδραση ορισμένων ότι η κατάθλιψη δε δικαιολογεί το γεγονός ότι τους είχα στην ουσία παραμερίσει από τη ζωή μου – ότι δε χαιρόμουν με τις χαρές τους και δεν ήμουν εκεί για τις λύπες τους πχ. Ή ότι δεν τους εμπιστεύτηκα αρκετά ώστε να τους πω το πρόβλημά μου και απλώς απείχα. – και κατέληξα να έχω να αντιμετωπίσω θυμό από τη πλευρά τους. Πραγματικό θυμό ότι χρησιμοποιώ τη “κατάθλιψη” – σε εισαγωγικά – ως δικαιολογία για μια πολύ εγωιστική συμπεριφορά. Και έρχομαι εγώ και ερωτώ: Αν δεν είναι η κατάθλιψη – χωρίς εισαγωγικά – λόγος αρκετός, τότε τι είναι; Αν τους έλεγα ότι έχω σπάσει το πόδι μου και για αυτό δεν θα έρθω στο γάμο σας, γιατί θα υπήρχε κατανόηση, αλλά όταν τους λες “συγνώμη, πάλευα με τη κατάθλιψη” η αντίδραση είναι ήσουν εγωίσταρος;
– Alexandros

Όταν σε προειδοποίησε ο ψυχολόγος, εννοούσε ΚΑΙ αυτό που έγινε, όχι μόνο αυτό που φαντάστηκες, αν και δεν ξέρω τι φαντάστηκες, όταν λες «η συγνώμη δεν λέει κάτι από μόνη της». όταν σου είπε ότι θα απέρριπταν την προσέγγισή σου, δεν διευκρίνισε για ποιον λόγο, διότι θα μπορούσε να συμβεί για οποιονδήποτε λόγο. Κυρίως, για λόγους που δεν θα σου άρεσαν.

Πράγματι υπάρχει άγνοια περί κατάθλιψης και συχνά αντιμετωπίζεται με το «όλα στο μυαλό είναι» και όχι σαν κανονική ασθένεια με πραγματικές απώλειες, όπως είναι το σπασμένο πόδι, ας πούμε. Τώρα θα γράψω κάτι παρακινδυνευμένο, που ίσως είναι καλή ιδέα να συζητήσεις στη θεραπεία: η δική σου αντίληψη για τον κόσμο, ότι «το έχεις» και σου περισσεύει για όλους τους άλλους, δεν είναι αποτέλεσμα της κατάθλιψης – θέλω να πω, δεν είναι κάτι που παθαίνουν ή σκέφτονται όλοι όσοι έχουν κατάθλιψη, και αυτό, σε συνδυασμό με την κατάθλιψη, σε έκανε να αποτραβηχτείς και να κρύβεις τις σκέψεις σου με τους άλλους; Αν είναι ο συνδυασμός, τότε έχουν κατά κάποιο τρόπο ένα μερίδιο λογικής οι φίλοι σου που παρεξηγήθηκαν που δεν τους είπες ποτέ ότι δεν αισθάνεσαι καλά, και το έκρυβες όσο πιο καλά μπορούσες;

Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να προσπαθήσεις να το δεις από την πλευρά ορισμένων φίλων, και επίσης πιστεύω ότι όντως μερικοί δεν θέλουν να καταλάβουν και έχουν παρανοήσει την σοβαρότητα της κατάστασης. Είναι κρίμα να τους πάρει όλους η ίδια μπάλα.

Πολλά συγχαρητήρια για την προσπάθεια που έκανες και εύχομαι από δω και πέρα να είσαι πάντα καλά. Σου έτυχε δύσκολο χαρτί στη ζωή και βγήκες από την άλλη πλευρά με επιτυχία. Αυτό φέρνει πάντα απώλειες.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News