Αγαπητή Αμπα! Μένω στο εξωτερικό την τελευταία δεκαετία περίπου. Τα τελευταία 4.5 χρόνια εμένα σε ένα διαμέρισμα που λάτρευα, σε πάρα πολύ βολική περιοχή, 15 λεπτά με το μέτρο από τη δουλειά μου, πολύ φτηνό ενοίκιο, κοντά σε υπηρεσίες και εστιατόρια. Στο διαμέρισμα αυτό έμενα με το σύντροφό μου, αλλά καθώς τα χρόνια περνούσαν και σκεφτόμαστε να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας, και καθώς επίσης ο σύντροφός μου καταπιάνεται με κατασκευές είχαμε φτάσει σε ένα οριακό σημείο που δεν βολευομασταν πια. Ήταν δηλαδή το διαμερίσματακι μας τινγκα, ποσο μάλλον τινγκα θα ήταν αν έχουμε ένα καρότσι και όλα τα απαραίτητα που χρειάζεται ένα μωρό. Επίσης το διαμέρισμα είχε μοκέτα που δεν είναι και το πιο εύκολο να καθαρίσεις ιδίως αν έχεις ένα παιδάκι που φτύνει, ξερνοβολει και όλα τα άλλα γλυκουτσικα που κάνει. Ε λοιπόν το πήραμε απόφαση και αρχίσαμε να ψάχνουμε για ένα καινούριο μέρος λίγο μεγαλύτερο ( το λίγο μεγαλύτερο είναι 2 υπνοδωμάτια αντί για 1 που είχαμε) και καθώς είχαμε μαζέψει και ένα ποσό στην άκρη αποφασίσαμε να αγοράσουμε, και αγοράσαμε. Το σπίτι το αγάπησα το ήθελα, νόμιζα και νομίζω ότι μας καλύπτει. Αλλά ρε Αμπα έχω ξεβολευτει. Είμαι 45 λεπτά με τις συγκοινωνίες από τη δουλειά, το σούπερ μάρκετ είναι 20 λεπτά μακριά με τα πόδια (και εννοείται αυτοκίνητο δεν έχουμε). Ο σύντροφός ανέκαθεν εκανε παραπάνω ώρα από μένα για να φτάσει στη δουλειά του οπότε δεν του κάνει μεγάλη διαφορά. Η γειτονιά δεν είναι τίποτα συγκλονιστικό αλλά είναι ασφαλής και έχει προοπτικές να “ανέβει” καθώς σε 2 χρόνια θα ολοκληρωθεί μια καινούρια γραμμή συγκοινωνίων που θα με βολεύει πολύ παραπάνω. Ο λόγος δηλαδή που καταληξαμε σε αυτή τη γειτονιά ήταν ότι πιο κοντά δεν μπορούσαμε οικονομικά, και λόγω της καινούριας γραμμής φαίνεται καλή επένδυση. Λοιπόν η ερώτηση μου είναι η εξής: πως γίνεται να κάνω υπομονή δύο χρόνια και να το δω πιο θετικά το όλο θέμα; Νιώθω αχαρηστη γιατί όλοι μας συγχαίρουν που κατορθώσαμε να αγοράσουμε σπίτι σε τόσο καυτή και υποσχόμενη πόλη αλλά εμένα η πρώτη αντίδραση μου είναι αχ παλιό μου διαμερίσματακι… Γενικά σαν άνθρωπος δεν είμαι πεσιμιστρια και γκρινιάρα. Βλέπω τα θετικά της αγοράς αυτής αλλά τι να κάνω που βλέπω και τις αντικειμενικές διάφορες στην καθημερινότητα μου;
–Αχ παλιό μου διαμερίσματακι
Τότε πού να δεις τι έχεις να πάθεις όταν κάνεις παιδί.
Σκέψου το πάρα πολύ καλά.
Δεν αστειεύομαι.
Η ποιότητα της ζωής σου θα πέσει σε σημείο που φοβάμαι ότι δεν υποψιάζεσαι τώρα, με μωρό, με σούπερ μάρκετ στα 20 λεπτά, χωρίς αυτοκίνητο.
Σκέψου με ειλικρίνεια ποιανού το όραμα ευτυχίας προσπαθείς να εκπληρώσεις. Πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρη ότι είναι το δικό σου και όχι των άλλων, που σου δίνουν συγχαρητήρια.
Όταν λες «λάτρευα το διαμερισματάκι» δεν εννοείς τους τοίχους. Λάτρευες την εικόνα του εαυτού σου μέσα σε αυτό, ό,τι συμβόλιζε για σένα αυτός ο χώρος. Όντως, το τωρινό σπίτι συμβολίζει κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν η προσπάθεια «να κάνω υπομονή δυο χρόνια» έχει νόημα, γιατί ο συμβολισμός δεν θα αλλάξει όταν έρθουν τα καινούρια λεωφορεία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Να, γι’ αυτό το καλό μας Ελληνικό Δημόσιο ζητάει 45 δικαιολογητικά και το πρωτότοκό σου για ν’ αγοράσεις ένα ακίνητο, για να έχεις χρόνο στο μεταξύ να το ξανασκεφτείς και ν’ αλλάξεις γνώμη. Εκεί στις μυστηριώδεις χώρες που αγοράζετε σπίτι σε 5′ αυτά παθαίνετε.
χαχαχαχαχαχαχ
απόλυτη ταύτιση!
Έπρεπε να δω το σχόλιό σου για να καταλάβω ότι παρέβλεψα την 1η πρόταση που έλεγε ότι έμενε εξωτερικό.
Είδα το “15 λεπτά με το μετρό” λέω νταξει, Θεσσαλονίκη μένει το κορίτσι.
😜
….”Επίσης το διαμέρισμα είχε μοκέτα”….
αχαχαχα και Θεσαλονίκη να είναι σε 2 χρόνια θα υπάρχει μετρό παιδιά, εγγυημένα πράματα! 😂😂😂
Τι εννοείς, αγοράζει το δημόσιο ακίνητα???
Εντωμεταξύ, δεν νομίζω να υπάρχει χώρα που έχει μετρό, αλλά δεν έχει σούπερ μάρκετ που να κάνει διανομή κατ’ οίκον.
Και εμείς που έχουμε το σούπερ μάρκετ σαν ψυχανάλυση, σαν ένα χαλαρωτικό μισάωρο τι θα κάνουμε δηλαδή; Σοβαρά, ενώ το ονλάιν σόπινγκ το λατρεύω, τα ψώνια του σούπερ θέλω να τα κάνω εγώ, να πηγαίνω σε όοοοολους τους διαδρόμους και να κοιτάζω συστατικά προϊόντων που κατά πάσα πιθανότητα δε θα αγοράσω… Είμαι καλά γιατρέ μου;;;;
Πες τα βρε Tawn tawn! Αν δε μυρίσεις τα σαμπουάν και τα απορρυπαντικά γρήγορα και ενοχικά μη σε δει κανένα μάτι (guilty) τι νόημα έχει;; Ούτε το σύντροφό μου δε θέλω μαζί σ αυτό το χόμπυ (μόνο στο κουβάλημα), γιατί κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα μπάστακας και με αγχώνει πάμε και πάμε. Ε έτσι δε το φχαριστιέμαι.
Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη! Το σούπερ μάρκετ για εμένα είναι εκδρομή! Βέβαια αυτό θα αλλάξει όταν κάνω παιδιά φαντάζομαι, αλλά παίζει να τα μυήσω και αυτά στην απόλαυση του σούπερ, όπως έκανε με εμένα ο μπαμπάς μου…(παίρναμε κρουασάν κ τα τρώγαμε ενώ περιδιαβαίναμε τους διαδρόμους του τότε Continent 🙂 )
Άσε, κι εγώ αυτό φανταζόμουν, αλλά μετά το πρώτο δίωρο αρχίζουν τα “μπαμπά κουράστηκα”. Τώρα πάω μόνος μου, να το ευχαριστιέμαι με την ησυχία μου. Σου εύχομαι να έχεις καλύτερη τύχη.
Χαχαχα ευχαριστώ, ελπίζω να πάρουν απο εμένα σε αυτό το κομμάτι!
Είμαστε πολλοί τελικα ! Φανερωθείτε!! Και εγω νόμιζα ότι ήταν μόνο δική μου ενοχη συνήθεια !
Το σούπερ μάρκετ είναι μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες, το δηλώνω, από τότε που ήμουν παιδάκι και με έπαιρνε η μαμά μου να διαλέξουμε μαζί μαλακτικό ρούχων. Και φυσικά έπρεπε κάθε φορά να τα μυρίσω όλα πριν καταλήξουμε.
Ε τι, γουρούνι στο σακί;
Ποιο χαλαρωτικό μισάωρο, εγώ όταν βιάζομαι κάνω 3 ώρες. Αλλά αν είναι για μισάωρο με τα πόδια, ας πάει μετά τη δουλειά, τι να πω.
Μισάωρο για μένα είναι το “πετάχτηκα να πάρω αυγά”…και κατέληξα με μια σακούλα πράγματα, ήταν-σε-προσφορά-τι-να-κάνω!
Αν είναι καμία Αγγλία ή Ολλανδία, το αυτοκίνητο είναι λίγο ασύμφορο αλλά έτσι όπως μας τα λέει, η μόνη λύση για τα επόμενα 2 χρόνια τουλάχιστον.
Ναι ρε παιδιά, είναι ιεροτελεστία το σούπερ μάρκετ! Πας, θες να πάρεις τα πάντα, να εξετάσεις προσεκτικά τα νέα προϊόντα, να χαζέψεις, να ξεχαστείς. Είναι κάτι σαν χόμπι, σαν πιο ενεργητικό ζάπινγκ ας πούμε.
Δηλαδή συγνώμη, απολαμβάνετε και την αναμονή στον πάγκο των τυριών και των αλλαντικών; Και την αναμονή 400 ώρες στο ταμείο; Τι να σας πώ κορίτσια, δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ..Θα πλήρωνα (που λέει ο λόγος) για να απαλαχθώ απ’ αυτήν την δουλίτσα..
Εγώ, εγώ, να το κάνω εγώ για ‘σένα;;;;;
*απαλλαχθω, βεβαιως βεβαιως. Τι να πω σημερα δεχομαι συγχαρητηρια, απειρα ορθογραφικα
este: Συμφωνω.
Ναιιιιιι προσυπογράφω! Που να πας στον Μπαλάσκα που είναι σαν ντέλι και φέρνει πράγματα που δεν έχουν τα συμβατικά σούπερ μάρκετς. Ο-ΝΕΙ-ΡΟ!
Mart για τα πολλά και Μπαλάσκας για τα λίγα, παράδεισος.
Επίσης, Αγγλία και 24ωρο, τεράστιο Tesco… Τι να λέμε τώρα!!!
Αχ σούπερ μάρκετ!!Μπορώ να χαζεύω ώρες..Ξεκινάω σαν λιχούδα, από τα ράφια με τις σοκολάτες για να τσεκάρω εάν έχει βγεί κάτι νέο που δεν έχω δοκιμάσει,αντίστοιχα το ίδιο και στα αλμυρά σνάκ και μετά καταλήγω στα όσπρια,κρέατα,λαχανικά και στα τυριά και τα κοιτάω με ύφος μάστερ σέφ(τρομάρα μου)και αναρωτιέμαι τι γκούρμε μπορώ να φτιάξω με λίγα χρήματα και να είναι και με λίγες θερμίδες σχετικά?Και έτσι περνάει το δίωρο.Εάν χαζέψω και τους καφέδες,άστα….
Εγώ νομίζω ότι είναι η δυσκολία της προσαρμογής! Είμαι στην ίδια φάση με σένα, τώρα παίρνουμε απόφαση να πάμε στο επόμενο βήμα, να αλλάξουμε πόλη, να φύγουμε από το μικρό σπίτι, να κάνουμε ίσως παιδί και όλα αυτά. Ξέρω προκαταβολικά ότι θα μου λείψει πολύ το σπίτι που έμενα ως τώρα και η μέχρι πρότινος ζωή μου αλλά όταν τα ζυγίζω σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μείνω στάσιμη στα ίδια. Θέλω να τα αλλάξω και να προχωρήσω, απλά δεν μπορούμε όλοι να πατήσουμε ένα κουμπί και να προσαρμοστούμε. Και πόσο μάλλον όταν ακόμα δεν έχεις ζήσει πλήρως τα θετικά… Διαβάστε περισσότερα »
Αν και το βασικό πρόβλημα είναι άλλο, για το σούπερ μάρκετ έχω να προτείνω εβδομαδιαίο delivery που κάνουν τα περισσότερα στο εξωτερικό. Εμένα μου έχει λύσει τα χέρια! Τα παραγγέλνω Κυριακή, έρχονται τη Δευτέρα, ε και άμα χρειαστώ τίποτα μέσα στη βδομάδα εντάξει θα πεταχτώ μια βόλτα. Συνήθως έχουν χαμηλό κόστος πάνω από ένα ποσό ή κάποιες φορές είναι τελείως δωρεάν.
Έτσι όπως το πάμε η επόμενη αμποσυνάντηση θα γίνει στο Σκλαβενίτη!
Εχμμμ,δεν το βρίσκω κακή ιδέα 😂😂😂
Η Αθήνα τον Αύγουστο, λιώνουν και τα μάρμαρα…
Εεεε…Ιούνιο έχει δροσιά 😐
Όχι πάντα, όχι στο κέντρο 🙂 ειδικά αν έπεσε στους καύσωνες 2007 και 2017 που βάρεσε 46 Ιούνιο μήνα…
Έχουμε σκληραγωγηθεί, μην νομίζεις. Θυμάμαι π.χ. το καλοκαίρι του 2007 να κυκλοφορώ πλατεία Κάνιγγος στις 3 το μεσημέρι και να βλέπω πινακίδα φαρμακείου να αναγράφει (δεν σας κάνω πλάκα) 47 βαθμούς Κελσίου. Ναι, το ζήσαμε κι αυτό.
Πάντως εγώ αντίστοιχα βρέθηκα φέτος τον χειμώνα Θεσσαλονίκη και έτρεμα σαν το ψάρι απ’ το κρύο! Οπότε μια είναι η λύση: Χειμώνα Αθήνα και καλοκαίρι Θεσσαλονίκη!
Αποκλείεται! Το καλοκαίρι που μας πέρασε στην Αθήνα κυκλοφορούσαμε με ζακετάκι. Νομίζω μέσα Ιούλιου έβγαλα τα καλοκαιρινά!
Τον Ιούνιο είναι άνοιξη ακόμα
Ο Αύγουστος στην Αθήνα είναι σκέτη μαγεία, παιδιά! Βρίσκεις παντού να παρκάρεις, μπορείς να πας επιτέλους σε όλα εκείνα τα μαγαζιά που λιγουρεύεσαι όλο τον χρόνο (αλλά δεν ψήνεσαι να περιμένεις 3 ώρες μέχρι να αδειάσει τραπέζι), μπορείς να κάνεις ωραίες βόλτες στο κέντρο χωρίς να φοβάσαι ότι θα ποδοπατηθείς… Τον Δεκαπενταύγουστο δε, έχεις τη μοναδική ευκαιρία να ζήσεις ένα post-apocalyptic σκηνικό, περπατώντας στις έρημες λεωφόρους σαν άλλος Cillian Murphy στο 28 Days Later. Τα μόνα κακά είναι οι ορδές ιπτάμενων κατσαριδοτεράτων που κάνουν την εμφάνισή τους (δεν θα μπορούσαν να λείπουν, άλλωστε, από ένα post-apocalyptic θρίλερ που σέβεται τον… Διαβάστε περισσότερα »
Ρε συ, τους τελευταίους 15αύγουστους σαν να μου φαίνεται ότι έχει τον κοσμάκη του το κέντρο! Κατά τα άλλα ναι, Αύγουστος στην Αθήνα είναι υπέροχα, βόλτες στην Πλάκα και την Διονυσίου Αρεοπαγήτου…πωωωω που είναι το καλοκαίρι ρε παιδιάααααα
Θυμάμαι να επιστρέφω από διακοπές, τέλος Αυγούστου, 5 το πρωί, και εκεί που περίμενα την πρωινή δροσιά, να μου έρχεται κύμα ζεστού αέρα σαν σεσουάρ. Ε, λέω, αν είναι έτσι στις 5, εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα.
Υπάρχει ολόκληρη σεζόν στο sex and the city όπου η Miranda γκρινιάζει που μετακόμισε από το Manhattan στο Βrooklyn, άρα η ιστορία σου δεν είναι καθόλου πρωτότυπη. Όπως το βλέπω εγώ, εδώ και 4,5 χρόνια έπαιζες Packman στην 1η πίστα και τώρα περνάς στη δεύτερη. Σε ενοχλεί που το φόντο είναι πράσινο, ενώ μέχρι τώρα ήταν μπλε, σε ενοχλεί που το κερασάκι έγινε φραουλίτσα, αλλά το βασικό σου πρόβλημα είναι ότι τα φαντάσματα πάνε πιο γρήγορα. Ψάξε να βρεις άλλες στρατηγικές, και τακτικές. Είναι πολύ ωραία στην πρώτη πίστα, κάποιοι έχουμε επιλέξει να μείνουμε για πάντα εκεί και είμαστε χαρούμενοι… Διαβάστε περισσότερα »
Σε καταλαβaινω απολυτα. Tα περασα πριν ενα χρονο. Το παλιο μας διαμερισμα ηταν διπλα σε σταση λεοφωρειου, διπλα σε σουπερ μαρκετ και διπλα σε μετρο. Λιγο πολυ ολα στα ποδια μας. Και μαζι με ολα αυτα, οι αναμνησεις που ειχαμε μπολικες εκει μεσα. Περισυ αγορασαμε το σπιτι των ονειρων μας. Για 6 μηνες ενιωθα ξενη εκει μεσα. Μου λειπαν οι παλιες μου ευκολιες. Τωρα πρεπει να περπαταω ποση ωρα, να τρεχω να προλαβω το τραινο διοτι το επομενο περναει μετα απο 20 λεπτα και αν μου λειπουν αυγα ή γάλα, να βρισκω εναλλακτικες. αλλα σιγα σιγα οργανωθηκα. Ευτυχως υπαρχουν τα… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαστε 20 χρόνια στο δικό μας σπίτι, το ολοκαίνουργιο, δικό μας σπίτι, αλλά ακόμη στα όνειρά μου βλέπω το παλιό μας σπίτι, ένα παλιό διαμέρισμα σε μία πολυκατοικία του ’60. Στο παλιό μας διαμέρισμα έζησα όλη την παιδική και τη μισή μου εφηβική ηλικία, χρόνια ανέμελα, γεμάτα αγάπη, που όλοι ήμασταν καλά κι αγαπημένοι. Ενώ κι εμείς πήγαμε σε ένα “καλύτερο” σπίτι, μου λείπει το παλιό, γιατί εκεί μεγάλωσα. Αλλά μου λείπει και γιατί μου λείπουν οι άνθρωποί μου, επειδή από τότε που μετακομίσαμε είχαμε πολλές απώλειες. Σε ένα καινούριο σπίτι μας λείπει το συναισθηματικό δέσιμο που είχαμε με το… Διαβάστε περισσότερα »
Έμενα 5 χρόνια σε ένα συνηθισμένο τριάρι στο κέντρο της Αθήνας με στενό μπαλκόνι (ωραία γειτονιά, εσχάτως έγινε απλησίαστη) και μετά μετακόμισα σε πολύ μεγαλύτερο διαμέρισμα, με τεράστια βεράντα, παρκέ παντού, κουκλί κανονικό, λίγο πιο κάτω. Τους αναστεναγμούς που έριχνα περνώντας κάτω από εκείνο το τριαράκι, αχ… αλλά δεν ήταν το σπίτι, εγώ ήμουν, γιατί μόλις είχα γυρίσει στην Αθήνα όταν μπήκαμε εκεί και ξεκινούσα καινούργια καριέρα, γεμάτη ενθουσιασμό. Είχα βάψει την κουζίνα μόνη μου και άλλα πολλά, είχα δώσει αγάπη στο σπιτάκι. Αχ και βαχ ακόμα και σήμερα, αυτό το τριαράκι με τη μικροσκοπική κρεβατοκάμαρα και το χαλασμένο πατζούρι… Διαβάστε περισσότερα »
Εμένα μού’ρχεται η παροιμία “κάποιου του χαρίζαν γάιδαρο”, αλλά επειδή είμαι έξω από τον χορό θα απαντήσω διαφορετικά και ήρεμα.
Αυτό που σου λείπει είναι έλλειψη προσαρμοστικότητας. Προσπάθησε να εξασκηθείς στις αλλαγές και να βρεις τον ρυθμό που σου ταιριάζει μέχρι να προσαρμοστείς. Αν δεν προσαρμοστείς, μην βιαστείς να κάνεις μωρό. Πάρε ποδήλατο για να μετακινείσαι και μάζεψε λεφτάκια για αυτοκίνητο. Αλλά μέχρι να γίνουν αυτά και να νιώσεις άνετα, μην κάνεις μωρό.