Αγαπητή «Α, μπα»: Μου λέει ότι τον προκάλεσα

Γειά σε όλες και όλους! Πως εξηγείς στο σύντροφό σου ότι όταν ξεσπάει από νεύρα και σου λέει ότι εσύ τον προκάλεσες, γιατί πχ του τα έπρηξες για ένα θέμα, έχει άδικο και μεταθέτει απλά την ευθύνη; Οκ, μπορώ να του πω ‘έχεις άδικο και μου μεταθέτεις απλά την ευθύνη’, αλλά δε θα του κάνω και τα μούτρα κρέας. Θα δώσω παράδειγμα: όταν εννοώ ‘ξεσπάει’ δεν εννοώ ότι σηκώνει χέρι, δεν το έχει κάνει ποτέ στα 5 χρόνια που συζούμε. Αλλά πάνω σε νεύρα μπορεί να κοπανήσει πχ το τραπεζάκι της τηλεόρασης ή να γαμοσταυρίσει με έντονη θυμωμένη φωνή ή ψυθιριστά. Χωρίς να απευθυνθεί σε μένα, ποτέ δεν με έχει βρίσει ούτε τον έχω βρίσει. Στον αέρα. Αλλά και αυτό μου δημιουργεί αναστάτωση και ανασφάλεια, με εκνευρίζει. Πολλές φορές του τη λέω, του επισημαίνω ότι είναι υπερβολική αυτή η αντίδραση και παίρνω ως απάντηση: να μη μου τα έπρηζες, να μην έλεγες μαλακίες, εσύ με προκάλεσες ή στην καλύτερη δεν απαντάει και απλά ξεφυσάει αγανακτισμένος (γιατί θέλει να αποφύγει περεταίρω συζήτηση που θα έχει ως αποτέλεσμα περεταίρω πρήξιμο και ‘είμαι κουρασμένος, δεν έχω όρεξη’ ). Γενικά παίζει ‘καθρεφτάκι’ και το ξέρει γιατί του το έχω επισημάνει (πχ είσαι αδιάφορος – απάντηση: κι εσύ αδιάφορη είσαι). Επειδή σκέφτομαι το χωρισμό και ξέρω όταν θα γίνει η τελική συζήτηση θα αναφερθώ (ξανά) στο θέμα των νεύρων του ως μία απο τις αιτίες του χωρισμού, η ερώτηση είναι τι του απαντάω όταν θα μου πει ότι φταίω εγώ ή ότι υπερβάλλω. Δε θέλω καμία αποστομωτική απάντηση αλλά κάτι που να καταλάβει, να καταλάβει τη σοβαρότητα και να μην το θεωρήσει απλά δικαιολογία. Θα μου πείτε χέστηκες, αλλά πραγματικά θέλω ένα καλώς στημένο επιχείρημα. Μερικές λεπτομερείς: Ζούμε στην Ελβετία, δεν είμαστε παντρεμένοι, έχουμε παιδί 2 ετών, δεν έχουμε άλλους συγγενείς εδώ. Δεν τσακωνόμαστε συχνά, αυτά που αναφέρω γίνονται δυο φορές το μήνα κατά μέσο όρο. Το ‘πρήξιμό μου’ μπορεί να είναι απλή διαφωνία για το ποιος έχει προτεραιότητα στο δρόμο: αμάξι ή ποδήλατο; ή παρατήρηση να μην κοπανιέται επειδή του έπεσε κάτι στο πάτωμα. Μπορεί να διαφωνήσουμε και για κάτι πιο σοβαρό αλλά όχι κατ’άναγκη. Εξάλλου επειδή πλέον έχω σχεδόν μηδενική αντοχή στα ξεσπάσματα αυτά και δε θέλω να κάνω άλλη προσπάθεια να τον εκπαιδεύσω, έχω περιορίσει και την επικοινωνία μαζι του (άλλος ένας λόγος που οδεύω να το πω το ‘χωρίζουμε’). Ναι, θα απευθυνθώ σε δικηγόρο για λεπτομέρειες, με βάση τη νομοθεσία το παιδί σε αυτήν την ηλικία μένει με τη μάνα (αν και θα το διασταυρώσω). Είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, βγάζω τα διπλάσια από το σύντροφο (δεν έχει πρόβλημα με αυτό αλλά χαλιέται που δεν καταφέρνει να αποταμιεύει), δεν έχουμε κοινή περιουσία. Θα χρειαστώ κάποια διατροφή για το παιδί (όχι για μένα) για να διατηρήσω το τωρινό επίπεδο διαβίωσης αλλά στην χειρότερη θα τα καταφέρω και μόνη μου περικόπτοντας κάποια περιττά έξοδα και μειώνοντας την αποταμίευση. Είμαστε και οι δυο στα 40. Ο βασικός λόγος που σκέφτομαι το χωρισμό ως δεδομένο, κι ας τον αναφέρω στο τέλος, είναι ότι τα ξεσπάσματα πλέον τα έχει και λόγω του παιδιού, τώρα που μεγάλωσε λίγο. Όταν ο μικρός κάνει αταξίες, μπορεί να του φωνάξει ‘σκάσε’ και να του μιλήσει έντονα ή γαμοσταυρίζοντας στον αέρα (όχι καθημερινά αλλά τύπου δυο-τρεις φορές το μήνα). Δεν παραθέτω άλλα παράπονα, είναι πολλά μικρά κομμάτια που μαζεύτηκαν, συμπεριλαμβανομένου και του ανύπαρκτου πλέον σεξ (επίσης βασικό κι ας το αναφέρω παρεμπίπτοντος). Όπως τα περιγράφω, περιμένω κάποιοι να μου πουν τι περιμένεις και δε φεύγεις άμεσα. Δε νοιώθω ότι υπάρχει κίνδυνος για τη σωματική μας ακεραιότητα, δε νοιώθω έτοιμη για μια τέτοια κίνηση ακόμα γιατί ενέχει αναστάτωση (και αυτήν την περίοδο δεν έχω το κουράγιο) και επίσης το κλασικό ‘μήπως κάνω λάθος και χάσω ένα ‘καλό παιδί’ και υπερβάλλω (αν και τείνω να το αποβάλλω), διότι γενικά είμαστε και οι δυο σε μεγάλο βαθμό βολεμένοι (έχουμε τις εξόδους μας, τα χόμπι μας, κρατάμε το παιδί εναλλάξ, μοιραζόμαστε τα έξοδα, συμφωνούμε κατα 95% σε θέματα που αφορούν στο μεγάλωμα του παιδιού και τις ανάγκες του). Κοινώς είμαστε καλοί συγκάτοικοι. Έλεγα να μην συμπεριλάβω αυτήν την τελευταία παράγραφο και δώσω αφορμή για παρέκκλιση των σχολιών από την αρχική μου ερώτηση, αλλά τελικά αποφάσισα να την αφήσω κι ας βγήκε μαρκοσκελής. Ήρεμη.

Αυτό που ζεις, λέγεται λεκτική κακοποίηση. Όσο κι αν δεν το καταλαβαίνεις, επειδή δεν συμβαίνει συχνά, όπως λες, επειδή βγάζεις λεφτά, επειδή είσαι ανεξάρτητη, επειδή αν ήθελες, θα έφευγες, αλλά σου φαίνεται δύσκολο, είσαι σε μια κακοποιητική σχέση. Η αναστάτωση και η ανασφάλεια που βιώνεις, όσο και αν την υποβαθμίζεις, σου υποβαθμίζει τη ζωή καθημερινά. Μπορεί να μην συμβαίνει κάθε μέρα, αλλά κάθε μέρα αναρωτιέσαι αν θα είναι η μέρα που θα ξεσπάσει. Το «σκάσε» σε δίχρονο παιδί έχει ξεπεράσει το όριο προ πολλού, κατά πολύ. Το «δε νιώθω ότι υπάρχει κίνδυνος για τη σωματική μας ακεραιότητα» σημαίνει ότι κάθε φορά αναρωτιέσαι «μήπως αυτό σημαίνει κίνδυνο για την σωματική μου ακεραιότητα;» Αυτό, από μόνο του, φτάνει.

Οι δικαιολογίες που λέει στον εαυτό του και σε σένα, ότι εσύ φταις που ξεσπάει, είναι το 101 του κακοποιητικού άντρα. Δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να του πεις, απλώς, δεν υπάρχει. Δεν έχει πρόθεση να καταλάβει, το μόνο που θέλει και ξέρει είναι να διατηρεί τον έλεγχο. Όταν ξεσπάει, σε υποτάσσει, όταν λέει ότι φταις εσύ, σε μειώνει. Αν καταλάβει ποτέ, θα είναι μετά από θεραπεία, που θα είναι μακρόχρονη και δύσκολη.

Δεν είσαστε καλοί συγκάτοικοι. Αν είχες συγκάτοικο που σε έβριζε μια φορά το μήνα και φώναζε στο παιδί σου «σκάσε», δεν θα έλεγες «αχ τι καλό παιδί που είναι ο συγκάτοικος μου».

Eσύ έχεις δει το instagram του Α,ΜΠΑ; 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News