Αγαπητή «Α, μπα»: Να ψάξω καινούρια ψυχολόγο ή να πάρω αντικαταθλιπτικά;

Αγαπημένη μου Α μπα, Πάνε κάποια χρόνια από τότε που ξεκίνησα να σε διαβάζω, ωστόσο δεν έχω στείλει ποτέ κάποια ερώτηση. Με έχεις βοηθήσει πολύ συνολικά σαν άτομο να εξελιχθώ και να επαναπροσδιορίσω τον τρόπο σκέψης μου και σε ευχαριστώ θερμά για αυτό. Στο θέμα μας. Είμαι 23 χρονών φοιτήτρια σε απαιτητική μυστηριώδη σχολή επιστημών υγείας, στο 5ο έτος πλέον. Τα τελευταία 2-3 χρόνια πέρασαν πολύ άσχημα ως αποτέλεσμα μιας σειράς γεγονότων που με οδήγησαν σε εμφάνιση καταθλιπτικής συμπτωματολογίας μαζί με αγχώδη διαταραχή. Για ένα έτος είχα παρατήσει τη σχολή, δεν έδινα μαθήματα, είχα κλειστεί στο σπίτι και προσπαθούσα να το ξεπεράσω μόνη μου γιατί ενώ είχα εκφράσει την επιθυμία μου να δω ειδικό ψυχικής υγείας στους γονείς μου με απέτρεπαν με την απάντηση ότι είμαι μια χαρά. Ώσπου κάποια στιγμή το πήρα απόφαση μόνη μου και επισκέφτηκα ειδικό, μπήκε η διάγνωση, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Στην πορεία άλλαξα ειδικό (από ψυχίατρο πήγα σε ψυχολόγο). Οι λόγοι ήταν διάφοροι, ένας από αυτούς ήταν ότι με την αρχική διάγνωση μου είχε συστήσει και αντικαταθλιπτική αγωγή συνδυαστικά με την ψυχοθεραπεία. Ενώ αρχικά ήμουν θετική, στη δεύτερη συνεδρία του εξέφρασα την επιθυμία μου να κάνω μόνο ψυχοθεραπεία αφού το πρόβλημα μου ήταν ήπιας συμπτωματολογίας και μπορούσε να αντιμετωπιστεί χωρίς φαρμακευτική αγωγή και συμφώνησε. Ωστόσο σε κάθε συνεδρία που εξέθετα ένα πρόβλημα( πχ νιώθω κόπωση αυτές τις μέρες, έχω αϋπνίες) μου έλεγε πλαγίως να πάρω και αντικαταθλιπτικά γιατί η ψυχοθεραπεία από μόνη της θα μου έπαιρνε χρόνο. Εγώ διαφωνούσα σε αυτό και σε διάφορα άλλα και αφού βαρέθηκα αυτή την ιστορία και έβλεπα ότι ψυχοθεραπευτικά δεν είχε διάθεση να δουλέψουμε αποφάσισα να πάω σε μια ψυχολόγο που ξεκινήσαμε ψυχοθεραπεία κανονική, με βοήθησε πάρα πολύ να ξαναβρώ τη σειρά μου στη σχολή και επεξεργαστήκαμε πολλά θέματα. Βρίσκομαι ένα χρόνο σε θεραπεία συνολικά, έχω ξεπεράσει κατάθλιψη-άγχος, έχω αυξήσει την αυτοεκτίμηση μου, έχω βάλει σε μια τάξη τη σχολή μου(έδωσα 7 μαθήματα το Σεπτέμβρη διαβασμένη σε όλα εκεί που δεν μπορούσα να διαβάσω ούτε σελίδα)και ένα σωρό άλλα οφέλη και συνεχίζω ψυχοθεραπευτικά για να βελτιωθώ και άλλο. Και εδώ ξεκινάει η ερώτηση. Έχω μια φίλη από τη σχολή που έχουμε έρθει πολύ κοντά τον τελευταίο χρόνο. Της έχω μιλήσει ανοιχτά για όλα αυτά και γνωρίζει. Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα δικά της ανάλογης φύσης (εδώ να πω ότι πολλά παιδιά στη σχολή αντιμετωπίζουμε ανάλογα προβλήματα άγχους-διαταραχών πανικού κλπ επειδή πιεζόμαστε υπερβολικά στη σχολή). Προσπάθησα με πάρα πολλούς τρόπους να τη βοηθήσω, θέλει να κάνει ψυχοθεραπεια αλλά επειδή βρίσκεται στο εξωτερικό της βρήκα 5 εναλλακτικές στις οποίες ήταν αρνητική σε όλες. Προσπάθησα να τη βοηθήσω και με δικές μου ψυχοθεραπευτικές σημειώσεις, προσπάθησα να τη βοηθήσω μιμούμενη τις τεχνικές της ψυχολόγου αλλά βρήκα μεγάλη αντίσταση(προφανώς δεν είμαι ψυχολόγος να εφαρμόσω σωστά τεχνικές αλλά μετα από τόσο καιρό ψυχοθεραπείας μπορώ να αναγνωρίσω γνωσιακά λάθη που κάνει ή να εφαρμόσω τεχνικές γνωσιακής που έχω μάθει να εφαρμόζω και στον εαυτό μου). Το πρόβλημα όμως είναι άλλο. Κάθε φορά που έχω εγώ ένα πισωγύρισμα και με πιάνει μια στεναχώρια, ένα άγχος ή κάτι άσχετο (πχ γκομενικής φύσεως που δεν έχω ασχοληθεί ακόμα με αυτό στην ψυχοθεραπεία μου) μου λέει διαρκώς ότι οι ψυχοθεραπευτές που έχω πάει δε με βοηθάνε(δεν τους ξέρει καν προσωπικά), και αυτά θα έπρεπε να τα είχα λύσει τόσο καιρό και ότι πρέπει να πάρω αντικαταθλιπτικά αφού το έλεγε και ο ψυχίατρος, και ότι φίλες της που κάνουν ψυχοθεραπεια έχουν προχωρήσει πιο γρήγορα και ότι δεν έχω βρει ακόμα τι μου φταίει. Εγώ πλέον παθαίνω ένα πισωγύρισμα και το αντιμετωπίζω στο 10λεπτο μόνη μου και το ξεπερνάω γιατί έχω μάθει πώς να σκέφτομαι. Της έχω εξηγήσει ότι η ψυχοθεραπεια δεν είναι γραμμική διαδικασία με αύξουσα πορεία, και έχει πισωγυρισματα και κάθε ένα είναι μικρότερης έντασης γιατί μαθαίνεις να σκέφτεσαι διαφορετικά και ότι εγώ πορεύομαι ούτε γρήγορα ούτε αργά (σε αυτά έχουν συμφωνήσει και οι δύο ψυχοθεραπευτές) και ότι δε με βοηθάει ιδιαίτερα με αυτά που λέει γιατί με κάνει να αισθάνομαι πιο άσχημα γιατί με αποθαρρύνει. Έχω διαβάσει τι λέει η βιβλιογραφία για περιπτώσεις σαν τη δική μου, ότι επιλύεται μόνο με ψυχοθεραπεία αλλά μπορείς και συνδυαστικά με αντικαταθλιπτική αγωγή όμως επιλύεται και χωρίς, έχω ρωτήσει και την ψυχολόγο που δε θεωρεί οτι χρειάζομαι αντικαταθλιπτικά όμως είναι πρόθυμη να με παραπέμψει ταυτόχρονα και σε ψυχίατρο αν θέλω να πάρω. Και για την πορεία της ψυχοθεραπείας τα ίδια έχω διαβάσει που έχω ακούσει από τους ψυχοθεραπευτές. Με τη φίλη έχω θυμώσει γιατί ενώ καταλαβαίνω ότι τα λέει με καλή πρόθεση αισθάνομαι την ειρωνεία ότι δεν ασχολείται με τα δικά της προβλήματα (χαρακτηριστικά είχε πάρει μόνο αντικαταθλιπτικά για ένα διάστημα και τα είχε πάρει για πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από όσο συνίσταται το οποίο είναι λάθος) και μου τονίζει ότι δεν προοδεύω αρκετά ενώ εκείνη δεν κάνει τίποτα για τα θέματα της τα οποία ακούω εγώ εδώ και τρεις μήνες. Επίσης να πω σαν παρένθεση ότι είμαστε σε σχολή επιστημών υγείας αλλά για το κομμάτι της ψυχιατρικής γνωρίζουμε λίγα και μη εξειδικευμένα πράγματα που διδαχθηκαμε σε ένα μήνα στη σχολή και ειδικά από ψυχοθεραπείες δεν έχουμε ιδέα σε σχέση με τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Πλέον πάγωσα και δεν έχω διάθεση να της ξαναμιλήσω για κάτι δικό μου. Ταυτόχρονα η μητέρα μου και ο πατέρας μου δεν καταλαβαίνουν για ποιο λόγο συνεχίζω ψυχοθεραπεια αφού είμαι μια χαρά και θεωρούν ότι με εκμεταλλεύεται η ψυχολόγος. Βρε Α μπα μου συγγνώμη για το σεντόνι, μήπως τελικά η φίλη έχει δίκιο και δε θέλω να το δω; Μήπως πρέπει να ψάξω καινούρια ψυχολόγο ή να πάρω αντικαταθλιπτικά; Μήπως πρέπει να ακούσω τους γονείς μου; Εγώ συνεχίζω ψυχοθεραπεία χωρίς πίεση από την ψυχολόγο που με ρωτάει κάθε φορά αν θέλω να ξανάρθω και συνεχίζω για προσωπικά ζητήματα που θέλω να επιλύσω. Αντικαταθλιπτικά σκέφτηκα να πάρω γιατί με επιασαν κάτι ψυχοσωματικά άγχους στην εξεταστική που τα ξεπέρασα μετά από μια εβδομάδα. Θέλω πολύ να βρω λίγη υποστήριξη να συνεχίσω τόσο που έχω βασανιστεί και δε βρίσκω αρκετή. Θέλω πολύ να ακούσω την αντικειμενική σου γνώμη και των σχολιαστών. Σας φιλώ γλυκά και αν προκύψουν απορίες ελπίζω να το δω εγκαίρως και να απαντήσω 🙂

–Ανθισμένη μπλε τουλίπα

Έχεις μιλήσει με θεραπευτές, έχεις διαβάσει την βιβλιογραφία, δεν είσαι και άσχετη, και ρωτάς αν έχει δίκιο η μια φίλη που έχει τα δικά της (και να μην είχε, είναι απλώς μια φίλη), και το αποκορύφωμα, αν έχουν δίκιο οι γονείς σου, που χώνουν το κεφάλι στην άμμο και θεωρούν ότι αν πουν ότι όλα είναι μια χαρά, θα γίνουν μια χαρά.

Θα σου πρότεινα να κάνεις αυτή την κουβέντα εκεί που χρειάζεται, στην θεραπεία σου. Εκεί θα βρεις την υποστήριξη. Οι γονείς σου είναι αναρμόδιοι και δυστυχώς πολύ ακατάλληλοι, μέχρι και επικίνδυνοι. Δεν είναι παράλογο ή παράταιρο να αναρωτιέσαι για την αποτελεσματικότητα της θεραπείας μέσα στη θεραπεία. Αν αμφιβάλεις για την απόφαση σου σχετικά με τα φάρμακα, συζήτησε το. Εγώ δεν έχω ας πούμε καταλάβει γιατί δεν τα θέλεις. Εντάξει, γίνεται και χωρίς αυτά. Αλλά τι θα γίνει αν τα καταφέρεις χωρίς αυτά;

Δεν θέλω να σου πω ότι είναι καλύτερο να πάρεις φάρμακα. Ρωτάω τι πιστεύεις ότι καταφέρνεις αν δεν τα πάρεις. Γιατί αυτό είναι καλύτερο από το άλλο; Είναι καλή κουβέντα για την θεραπεία. Έχεις κάνει φοβερή πρόοδο και μπράβο σου, δεν χρειάζεσαι βαρίδια.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News