Αγαπητή Λένα, έχω ένα χαρακτηριστικό που νομίζω ότι είναι και καλό και κακό. Μιλάω πολύ! Το αγόρι μου μερικές φορές με κοροϊδεύει γι’αυτο και μερικές φορές προτιμάει τη σιωπή, ενώ εγώ εκεί να δίνω πονο. Πολλοί φίλοι μου το έχουν αναφέρει μεταξύ σοβαρού και αστείου. Βέβαια όταν δεν βρίσκω πολύ ενδιαφέροντες τους συνομιλητες μου ή όταν νιώθω άβολα, δεν μιλάω πολύ αλλά όταν νιώθω οικεία δεν σταματάω! Είναι τόσο κακό; Και τι μπορώ να κάνω για να το ελαττωσω; Προσπαθώ να κάνω ερωτήσεις ή να ανοίγω θέμα συζητησης ώστε κι οι άλλοι να έχουν λόγο αλλά ει αι φορές που οι άλλοι δεν μιλάνε κι αναγκαστικά εγώ πρέπει να καλύψω το κενό. Τι λες;
– Πολυλογού
Λέω ότι αν σου το επισημαίνουν πολλοί και επανειλημμένα, είναι καλή ιδέα να προβληματιστείς.
Θα επικεντρωνόμουν στο «είναι καλό και κακό». Το κακό είναι προφανές, το καλό ποιο είναι;
Φαίνεται ότι για σένα το καλό είναι ότι πιστεύεις ότι α) η σιωπή είναι κάτι κακό και β) είναι δική σου ευθύνη να την καλύψεις. Ούτε το ένα ισχύει, ούτε το άλλο. Δεν είναι δική σου δουλειά η διασκέδαση των άλλων. Για να περάσει καλά μια παρέα πρέπει όλοι μαζί να κάνουν την προσπάθεια, από τη μεριά τους, σύμφωνα με την όρεξη που έχει ο καθένας, γι ‘αυτό δεν είναι πάντα πετυχημένη. Και δεν πειράζει αν δεν είναι.
Αν δεν σου μιλάνε ενώ τους ρωτάς, πάρε το μήνυμα και σταμάτα να ρωτάς. Και αν πέσει σιωπή, ας πέσει σιωπή. Πρέπει να μάθεις να τη δέχεσαι. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ανακαλύψεις γιατί την φοβάσαι. Την βλέπεις ως αποτυχία; Φοβάσαι ότι θα σε εγκαταλείψουν ή ότι θα μείνεις μόνη σου; Αν όντως σε ενδιαφέρει, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ενώ μπορεί να γίνει όντως πολύ κουραστικό αυτό το χαρακτηριστικό, κάποιος δηλαδή να μιλάει συνέχεια, θέλω να πω οτι εκτιμώ πολύ αυτούς που προσπαθούν σε καινούρια παρέα για παράδειγμα να κρατήσουν το ενδιαφέρον, φέρνοντας θέματα προς συζήτηση. Προφανώς δεν είναι δουλειά κανενός το να διασκεδάσει τους υπόλοιπους αλλά σε συγκεκριμένες τουλάχιστον περιπτώσεις στις οποίες η σιωπή είναι άβολη και μπορεί να προκαλέσει αμηχανία, η παρέμβαση κάποιων είναι σωτήρια.
Και η σιωπή, επικοινωνία είναι. Μάθε να την ακούς και να τη δέχεσαι.
Βγαίνεις με φίλους για μεζέδες και κρασί, και πριν κανείς κουνηθεί έχεις καταβροχθίσει τα πάντα και έχεις αδειάσει την καράφα. Πώς σου φαίνεται; Είναι σημαντικό στις σχέσεις μας με τους άλλους (ερωτικές, φιλικές, επαγγελματικές), να δείχνουμε ότι σεβόμαστε την διάθεση και την ενέργεια τους και ότι αντιλαμβανόμαστε τα όρια. Μόνο στο θέατρο έχουν ενδιαφέρον οι μονόλογοι. Να ξέρεις ότι τα σχόλια μεταξύ αστείου και σοβαρού είναι πάντα σοβαρά. Επίσης, όποιος μιλάει πολύ αναπόφευκτα λέει πολλές βλακείες, γιατί δεν δίνει χρόνο στον εαυτό του να σκεφτεί πριν ανοίξει το στόμα του.
Όταν κάποιο ατομο είναι ομιλητικό, έχει ένα χαρακτηριστικό που βοηθάει άτομα που δυσκολευονται να βρουν θέματα για συζήτηση. Αυτη η σταση, μπορει να προωθήσει συζητηση. Εσύ όμως αναφέρεις ότι μιλάς πολύ. Έχει διαφορά. Οι συνομιλητές σου παραμένουν σιωπηλοί. Δεν δείχνει διάθεση για συμμετοχή αυτό. Σημαίνει ότι τους έχεις κουράσει. Όταν δεν βλέπεις όρεξη λοιπόν, δεν βελτιώνεται η κατασταση ουτε με το να τους κάνεις ερωτήσεις, ουτε με το να συνεχίζεις ακαταύπαστα.
Μάθε πως να διαχειρίζεσαι την σιωπή.
Για εμένα η σιωπή είναι μέτρο της οικειότητας που έχω με κάποιον. Όσο πιο ουσιαστική η σχέση, τόσο λιγότερο αμήχανη η σιωπή. Επίσης όσο πιο αδιάφορη η σχέση, τοσο πιο αδιάφορο πως θα ερμηνεύσουν την σιωπή μου. Εκείνο το κλάσμα του κοινωνικού μου περίγυρου που είναι μετρίως σημαντικό είναι που με δυσκολεύει καμιά φορά αλλά πρόσφατα μου έδωσε μια συμβουλή ο σύζυγός μου την οποία βρήκα εξόχως ενδιαφέρουσα. “Την πληροφορία που θα δώσεις, πούλα την πολύ ακριβά”. Δεν χρειάζεται να ξέρει ο κόσμος πολλά για το ποια είσαι και τι κάνεις.
Δύο πράγματα να πω… 1) Αν έπεφτες σε μένα που δεν έχω χειρότερο από το να μου μιλάνε χωρίς να έχω όρεξη και κυρίως από το να μου κάνουν ερωτήσεις ανούσιες μόνο και μόνο για να ρολάρει μια κουβέντα…. βασικά δεν ξέρω τι θα γινόταν αλλά θα σε απέφευγα (όπως και κάνω) σαν το διαολο το λιβανι.
2) αν μέχρι και η Παπαρίζου βρέθηκε να τραγουδήσει “η σιωπή είναι χρυσος” το ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο δεν συγχωρεί πια την πολυλογία
Κοίτα να δεις τι γίνεται: και εμένα μικρή μου έλεγαν όλοι οτι μιλάω πολύ (δασκάλες, γονείς, συγγενείς κλπ), μεγαλώνοντας σταμάτησα να μιλάω τώρα λένε οτι είμαι κλειστός χαρακτήρας και οτι δεν μιλάω πολύ, δεν ανοίγομαι εύκολα κλπ! Όποτε δεν βρίσκεις άκρη! Αυτό που θέλω να σου πω όμως είναι να αφουγκράζεσαι τους ακροατές και να βλέπεις αν τους έχεις κουράσει πχ αν σε ενδιαφέρει ενα θέμα μην ορκίζεσαι οτι ενδιαφέρει και τους άλλους. Επίσης πρόσεχε τι λες! Το ‘μιλάς πολύ’ μπορεί να είναι και συνώνυμο του ‘λες πράγματα που δεν πρέπει’, είτε αυτό είναι μια γνώμη ή συμβουλή που δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ καημενούλι κι εσύ. Άστα, σου έχω νέα. Δεν πρέπει να καλύψουμε εμείς το κενό. Έτσι νομίζουμε και ποιος ή τι φταίει γι’αυτό, δεν είναι απαραίτητο να το μάθουμε για να σταματήσουμε να το νομίζουμε.
Δεν οφείλουμε εμείς να καλύπτουμε τα κενά στις σχέσεις μας. Ξεκίνα μη θεωρώντας πως είναι δική σου η ευθύνη της συνομιλίας, θα σου κάνει καλό στο να μη θεωρείς ότι είναι δική σου η ευθύνη μιας συνύπαρξης.
κι εμένα μου το έλεγαν αυτό από μικρή ( κυρίως οι γονείς μου και οι συγγενείς μου) και πίστευα πως όντως μιλάω πολύ.όταν πήγα στον ψυχολογο καταλάβα πόσο βαθιά είχε φυτευτεί αυτο μέσα μου και τελικα μιλούσα όσο όλος ο κόσμος και αν μιλουσα παραπανω ήταν λόγω του excitement.καλα, να μη σου πω πως και οι γονεις μου έκαναν αστεια πάνω σε αυτό. ό,τι λένε οι άλλοι δε μας καθορίζει. Καλό θα ήταν να το παρατηρήσεις και να λάβεις υποψη τα σχόλια της Λένας.
Σε ζηλεύω. Εγω νομίζω ότι μιλάω λιγότερο από το δέον, είναι ταλέντο τεράστιο να έχεις πάντα κάτι να πεις με όλους. Δεν ξέρω πώς φλυαρεί ο κόσμος, το περί ανέμων και υδάτων μου είναι άγνωστο, σε πάρτυ με αγνώστους πασχίζω να βρω κάτι να πω που να μην είναι αδιάκριτο, αμφιλεγόμενο, λάθος κλπ. Ε αν είναι να λέω για τον καιρό, βαριέμαι.