Αγαπητή «Α, μπα»: Μιλάμε, γελάμε, κάνουμε πολύ σεξ και στηρίζουμε η μία την άλλη

Γεια σου Αμπα! Για να μην μακρυγορώ είμαι γυναίκα στα 33 και ουσιαστικά εδώ και λίγους μήνες έκανα την πρώτη μου σχέση. Ας πούμε ότι είναι το πρώτο πράγμα που μπορεί να ονομαστεί σχέση γιατί ό,τι είχα κάνει πιο πριν ήταν είτε πολύ πολύ συντομο είτε θνησιγενές. Τέλος πάντων μετά από χρόνια μοναξιάς, φόβου, αυτομαστιγώματος, ανασφάλειας και διαρκούς αναζήτησης ( και ψυχοθεραπείας) για το αν φταίω εγώ που δεν μου συνέβαινε να στεριώσω κάπου πάνω από ένα δίμηνο τελικά ήρθε και η σχέση. Είμαι με μια κοπέλα που γνωριστήκαμε εδώ στα ξένα τα μυστηριώδη (Ολλανδία χαχα), όπου και ζω τα τελευταία χρόνια. Ομολογώ ότι είμαι σχεδόν σοκαρισμένη από το πόσο δύσκολο είναι να συμβιώνεις (μένουμε σχεδόν μαζί) με κάποια, να προσπαθείς να βρεις τρόπους να συνεννοηθείς για απλά πράγματα της καθημερινότητας και της κοινής ζωής. Δεν το λέω αρνητικά εν εντιθέσει το απολαμβάνω φοβερά που προσπαθούμε να χτίσουμε μαζί μια κοινή ζωή απλά ζούσα στο συννεφάκι μου και είχα εξιδανικεύσει τις σχέσεις καθότι δεν είχα κάνει ποτέ. Νομιζα ότι σχέση είναι να περπατάς χεράκι χεράκι μέρα νύχτα στην ακροθαλασσιά με το κυματάκι να σου γλύφει τα πόδια αλλά όχι δεν είναι. Είναι πολλά άλλα και ίσως κι αυτό αλλά σιγουρα όχι μόνο αυτό. Με την κοπέλα μου αγαπιόμαστε, υπάρχει κατανόηση, αλληλοσεβασμός και μιλάμε ανοιχτά για ό,τι μας ζορίζει ή μας πληγώνει. Θα έλεγα χαριτολογώντας ότι έχουν ”ταιριάξει τα ψυχολογικά μας” και βέβαια ως γυναίκες σε ομόφυλη σχέση καταλαβαίνουμε πολύ η μία τις αγωνίες της άλλης, είμαστε ενεργές φεμινίστριες κλπ Προσπαθούμε να λύνουμε τα όποια θέματα ανοιχτά και με πολύ συζήτηση αλλά το θέμα μου είναι ότι δεν ξέρω εάν είμαστε συμβατές. Μας αρέσουν εντελώς διαφορετικά πράγματα και η ίδια έχει αγχωδη διαταραχή (διεγνωσμένη) και αντιλαμβάνεται την κοινωνικοποίηση με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ”οτι εγώ. Δυσκολευόμαστε να κανονίσουμε ακόμη και απλά πραγματα όπως μια έξοδο με φίλους, μια εκδρομή, ένα σινεμά ή να πάμε να πιούμε ένα ποτό. Τα κανονίσματα της προκαλούν άγχος και γενικά το έξω με τον τρόπο αυτό που το έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα είτε την αγχώνει είτε δεν την αφορά. Της αρέσει κυρίως να αθλείται ή να ζωγραφίζει ή να βγαίνει έξω για να στήσει μικρά προτζεκτ ή να φωτογραφίσει. Οτιδηποτε είναι μη δημιουργικό ως δραστηριότητα ή μη αθλητικό ναι μεν μπορεί να το κάνει μερικές φορές για να μου κάνει το χατίρι (κι εγώ κάνω διαφορα αθλητικά μαζί της κάποιες φορές) αλλά σίγουρα δεν της δίνει χαρά ή ακόμη χειρότερα της δίνει άγχος. Από την άλλη όταν είμαστε οι δύο μας στο σπίτι περνάμε παρα πολύ ωραία, γελάμε πολύ, μιλάμε πολύ, μαγειρευουμε πολύ, κανουμε πολύ σεξ, είμαστε φοβερά τρυφερές και στηρίζουμε πάρα πολύ η μια την άλλη. Και ξεκάθαρα νιώθουμε τρελή έλξη η μία για την άλλη. Εγώ όμως είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος, απολαμβάνω πολύ το έξω, τις παρέες, το να γνωρίζω διαφορετικούς ανθρωπους, λατρεύω τις συζητήσεις, τις μαζώξεις με φίλους, τα θέατρα, τον κινηματογράφο κλπ. Το συζητάμε πολύ συχνά και καταλήγουμε στο ότι έχουμε και μπορούμε να έχουμε μια κοινη ζωή αλλά και μια χωριστή εγώ με τις δραστηριότητες που με κάνουν χαρούμενη και αυτή με τις δικές της (αρκετά πιο μοναχικές). Είναι όμως αυτό αρκετό; H απλά εθελοτυφλώ και δεν θέλω να δω ότι ούσες τόσο διαφορετικές παρά την αγάπη δεν θα μπορέσουμε να πάμε μακριά και ίσως πρέπει να το λήξουμε όσο είναι καιρός; Περασα μόνη μου όλη μου την ζωή σχεδόν και δεν θέλω να επενδύσω σε κάτι που θα με πάει στο πουθενά. Ναι ξέρω ότι οι άνθρωποι είναι εμπειρίες και δεν το υποτιμώ. Αυτό που ζω μαζί της είναι πολύ όμορφο με πολλούς τρόπους αλλά μήπως είναι απλά καταδικασμένο λόγω των αντιθέσεων μας;

– προβληματισμένη

Τα ζευγάρια υπάρχουν όσο και οι δυο συμφωνούν για το τι είναι αρκετό ή όχι. Η αγάπη είναι η ευχάριστη συγκολλητική ουσία, αλλά δεν είναι η ουσιαστική συγκολλητική ουσία. Δεν υπάρχει αντικειμενική απάντηση στο τι είναι αυτό το αρκετό. Εσείς ξέρετε, εσείς αποφασίζετε.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News