Αγαπητή «Α, μπα»: Μια ζωή παλεύω να κάνω περήφανο τον πατέρα μου

Θα μπορέσω ποτέ να με συμπαθήσω; Είμαι είκοσι χρονών, φοιτήτρια θετικής σχολής και μένω με τους γονείς μου. Η σχέση μου μαζί τους είναι μία αγάπης-μίσους ή όπως αλλιώς λέγεται. Αυτοί με μεγάλωσαν κάνοντας πολλές θυσίες και εγώ ήμουν πάντα το στραβόξυλο που το μόνο πράγμα που ήξερε να κάνει σωστά είναι να παίρνει καλούς βαθμούς στο σχολείο και να το παίζει έξυπνο, που δεν βοηθούσε τη μαμά με τις δουλειές, που φερόταν με ασέβεια στους μεγαλύτερους επειδή έδινε λάθος απαντήσεις στις ερωτήσεις τους, που δεν ήταν το ίδιο τέλειο με τα υπόλοιπα ξαδέρφια. Ήμουν τρομέρα αντιπαθητικό παιδάκι δε λέω και ναι το έπαιζα έξυπνη, μου άρεσε ο θαυμασμός τον άλλων, τρεφόμουν από εκείνον και ακόμα συμβαίνει αυτό, ακόμα και τώρα μου αρέσει να βλέπω κάποιον να με θαυμάζει ενώ στη πραγματικότητα δεν αξίζω τίποτα, ζήλευα πολύ, γκρίνιαζα, δεν ξέρω πώς με άντεχαν πολλές φορές. ”Κάνε με περήφανο” αυτό έλεγε ο πατέρας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. ”ΚΑΝΕ ΜΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟ, ΕΜΕΝΑ! ΕΜΕΝΑ ΠΕΡΗΦΑΝΟ!”. Μια ζωή αυτός ήταν ο στόχος μου, να κάνω εκείνον περήφανο, εκείνον που μισούσα και αγαπούσα την ίδια στιγμή. Τον αγαπούσα και ακόμα τον αγαπάω, ποιό παιδί δεν αγαπάει τους γονείς του; Εκείνη το ίδιο ζητούσε, να τους κάνω περήφανους και να γίνω φίλη της. Ένα μωρό φίλη μιας τριαντάρας που είχε προβλήματα με τον άντρα της, μία ασπίδα ήθελε.Κάθε φορά που τσακωνόταν με εκείνον, με τις συνυφάδες της ήθελε κάποιον να τα πει, να ανοίξει τη καρδιά της και αυτή ήμουν εγώ, αυτή που έπρεπε να μπει στη μέση όταν τσακώνονταν.. Αυτή που έπρεπε να φερθεί ώριμα και να πείσει τη μαμά να ηρεμήσει και να μη τρέξει έξω από το σπίτι, αυτή που έπρεπε να μπει στη μέση όταν σήκωσε το χέρι του να τη χτυπήσει. Τα πράγματα έχουν ηρεμήσει το τελευταίο καιρό, βέβαια εγώ είμαι ακόμα το μικρό κοριτσάκι που ακόμα δεν ξέρει να σέβεται τους μεγαλύτερους, που κρύβεται πίσω από τα αστεία και το χιούμορ για να μην υπάρξει ησυχία, που κάνει το κλόουν, που παίρνω ανούσια τηλέφωνα γιατι δεν μπορω να μη κάνω τίποτα, που ξεγελάω τον εαυτό μου με ”ιδεες μεγαλείου” , που λέω πολλά ψέματα και πολλά εντάξει για να αποφύγω τις εντάσεις, που βάζω μπροστά τα μαθηματικά και έναν υπολογιστή γιατί δεν ξέρω να κάνω καλύτερα κάτι άλλο, που έκανα σεξ για πρώτη και μοναδική φορά με κάποιον που ήταν το ίδιο επιθετικός με έμενα με αποτέλεσμα να μη με αναγνωρίζω το επόμενο πρωί. Η ερώτηση μου είναι, πώς μπορώ να μάθω τον εαυτό μου; Να τον βελτιώσω; Να τον αγαπήσω ή αν δε γίνεται, απλά να τον αποδεχτώ; Η απάντηση είναι ψυχανάλυση, κάτι σχεδόν αδύνατον πρός το παρόν γι’αυτό αποφάσισα να προσπαθήσω με τη βοήθεια βιβλίων πρός το παρόν. Κάποια συμβουλή;

Μας εξήγησες πάρα πολλά αναλυτικά, εκτός από το γιατί είναι αδύνατον προς το παρόν να κάνεις θεραπεία (όχι ψυχανάλυση απαραίτητα, θεραπεία). Περιμένω να μας πεις γιατί είναι αδύνατον. Δεν υπάρχει άλλη συμβουλή, πέρα από το να πας σε ψυχολόγο. Δεν υπάρχει βιβλίο που θα σε βοηθήσει με τον τρόπο που εννοείς. Αν υπήρχε, δεν θα υπήρχαν ψυχολόγοι, θα διαβάζαμε βιβλία.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News