Αγαπητή α, μπα διαβάζω το πανέμορφο site σου εδώ και ένα χρόνο περίπου το οποίο μου σύστησε ανεπιφύλακτα μια καθηγήτρια μου. (Γυναίκα-πρότυπο). Είμαι 17 χρονών, μένω σε μια επαρχιακή πόλη και έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια η οποία εκτιμά το ανδρικό φύλλο και δεν χάνει ευκαιρία να το δείξει (Όταν κατάλαβαν ότι υποστηρίζω τον φεμινισμό ξεκίνησαν να εκφράζουν τις αναχρονιστικές τους απόψεις). Θα μπω κατευθείαν στο ψητό… Και οι δύο μου γονείς έχουν αδυναμία στον μεγαλύτερο αδερφό μου (και όχι δεν είναι σε καμία περίπτωση ζήλια….το έχω ακούσει και αυτό…). Ο αδερφός μου από την άλλη συμπεριφέρεται όπως του καπνίσει… Π.χ καθόμαστε στο τραπέζι όλοι μαζί και γυρνάει στο άσχετο και μου λέει: Δεν θα περάσεις πουθενά φέτος… Και δεν αντιδρά κανένας! Εγώ από την άλλη του είπα ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να μου μιλάει με αυτό τον τρόπο και ότι καλό θα ήταν να ασχοληθεί με τον εαυτό του (και έφυγα). Το θέμα μου είναι ότι, ο ίδιος τώρα κάνει κινήσεις να με προσεγγίσει αλλά δεν θέλω τίποτα από αυτόν. Οι περισσότερες παιδικές μου αναμνήσεις με αυτόν είναι θλιβερές (πάντα με υποβάθμισε για το φύλλο μου). Πως να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση; Είμαι σίγουρη ότι δεν θέλω να του δώσω άλλη ευκαιρία γιατί με έχει πονέσει πολύ. Θεωρείς ότι πρέπει να συζητήσω μαζί του για να του πω ότι δεν τον θέλω στην ζωή μου; (αισθάνομαι ότι ούτε αυτό του αξίζει)…
-sister alert!
Όσο ζείτε μαζί, και δεν είσαι οικονομικά ανεξάρτητη, και δεν έχεις στήριξη από τους γονείς σου, όσες συζητήσεις κι αν κάνεις, είναι αδύνατο να θέσεις τα όρια σου. Και να του πεις «δεν σε θέλω στη ζωή μου», θα τον έχεις στη ζωή σου, θέλεις δεν θέλεις. Δεν μπορείς να βγάλεις κάποιον από τη ζωή σου μόνο με λόγια – εκτός από την συναισθηματική απόσταση, πρέπει να έχεις και φυσική απόσταση, και αυτό σημαίνει χρήματα.
Δεν εννοώ να κάνεις «υπομονή». Εννοώ να μην προσπαθήσεις να λύσεις τώρα κάτι που δεν λύνεται, αλλά θα μπορέσεις να λύσεις αργότερα, οριστικά (αν ακόμα το θέλεις).
Ενώ βλέπω συνέχεια αυτή την ανάγκη από νέες γυναίκες να εκφράζονται μέσα στην οικογένεια (και μετά να απογοητεύονται με τις αντιδράσεις), δυσκολεύομαι να την καταλάβω. Οι απόψεις της οικογένειας σου είναι αυτές που είναι και δεν πρόκειται να αλλάξουν. Και τι έγινε; Γιατί να ξέρουν τι σκέφτεσαι και τι πιστεύεις; Δεν χρειάζεται να συμφωνήσετε, ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Δεν χρειάζεται να εξηγείσαι, δεν χρειάζεται να συζητάς, δεν χρειάζεται να προσπαθείς να εξηγήσεις. Κάνε τη ζωή σου, επικεντρώσου στους στόχους σου, ζήτα βοήθεια όταν χρειάζεται, και κοίτα να χαράξεις την δική σου πορεία.
Εσύ ακολουθείς το Α,μπα στο instagram;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
”Ενώ βλέπω συνέχεια αυτή την ανάγκη από νέες γυναίκες να εκφράζονται μέσα στην οικογένεια (και μετά να απογοητεύονται με τις αντιδράσεις), δυσκολεύομαι να την καταλάβω” Μετά από πολλή εσωτερική παρατήρηση έχω καταλήξει τουλάχιστον για μένα γιατί συνέβαινε αυτό. Γιατί μεγαλώνοντας μας τονίζανε σε κάθε ευκαιρία την ιερή αξία της οικογένειας την οποία πρέπει με ευλάβεια να τιμούμε. Να τιμούμε με το να μην κρατάμε μυστικά, να μην αντιμιλάμε στους μεγαλύτερους, να μην κάνουμε προς Θεού κάτι και διασύρουμε το όνομα της οικογένειας στο βούρκο (ειδικά αν είσαι κορίτσι). ‘Ολα αυτά με μια ταυτόχρονη υπενθύμιση ότι είσαι αυτό που είσαι γιατί… Διαβάστε περισσότερα »
Τρομερό σχόλιο, Musiccravings! Τα λες όλα σε λίγες γραμμές, θα είναι πολύ χρήσιμο στη γράφουσα. Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!
Αγαπητή sister alert, βάλε τα δυνατά σου να τον διαψεύσεις και να περάσεις, κατά προτίμηση κάπου μακριά. Αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την ανεξαρτησία που θα έρθει κάποια χρόνια αργότερα. Ό,τι και να πεις, ο τοίχος απέναντι δε θα αλλάξει. Μην παίρνεις φόρα και χτυπάς ξανά και ξανά πάνω του. Όταν έρθει η ώρα, άνοιξε την πόρτα και βγες στο δρόμο. Λίγο έμεινε ακόμα. Καλό διάβασμα και χαιρετισμούς στην καθηγήτρια, είσαι τυχερή!
Πάνω σε αυτό που λέει η Λένα, ότι προσπαθούμε (το κάνω και εγώ) να συζητήσουμε με τους γονείς μας για τις απόψεις τους είναι επειδή οι απόψεις αυτές καθορίζουν σε τεράστιο βαθμό τη ζωή μας. Δεν είναι ότι τις λένε θεωρητικά, τις εφαρμόζουν στην πράξη, κάθε μέρα. Όσο και να προσπαθείς να μην επηρεάζεσαι από τα σχόλια των γονιών σου, εγώ δεν το έχω καταφέρει πλήρως. Όταν κάθε μέρα ακούω τις φράσεις “φάλαινα”, “ζώον”, “βόδι” (όχι δεν βλέπει κανείς ντοκιμαντέρ του National geographic, σχολιασμός γυναικείων σωμάτων είναι, μη μπερδεύεστε) δεν μπορώ να είμαι ανεπηρέαστη, νιώθω ότι ο σχολιασμός απευθύνεται σε… Διαβάστε περισσότερα »
Καλή μου Ευνοούμενη λυπάμαι πολύ που ζεις μια τέτοια κατάσταση. Να ξέρεις όμως πως δεν είσαι μόνη σου, είμαστε πολλές που δεν μπορέσαμε ποτέ να συνεννοηθούμε με τους γονείς μας και τελικά τα καταφέραμε μια χαρά. Μην προσπαθείς να αντλήσεις δύναμη από αυτούς, μη συζητάς για να τους πείσεις, δέξου πως είναι απλά άνθρωποι με τους οποίους δεν ταιριάζουν οι απόψεις σας και περιφρούρησε τον εαυτό σου όσο καλύτερα μπορείς. Δεν χρειάζεται να πηγαίνετε για μπάνιο μαζί, αν σε παρενοχλήσει κάποιος είμαστε εμείς εδώ και μην τους το πεις καν ότι θα πας σε γυναικολόγο, απλά πήγαινε. Είναι δύσκολο, το… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή Ευνοούμενη, πολύ με συγκινεί το σχόλιό σου, γιατί βλέπω σε αυτό που βιώνεις πολλά από τη δική μου ζωή όταν έμενα στο πατρικό μου. Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις ότι ό,τι και να χρειάζεσαι έχεις μπροστά σου έναν τοίχο, ή ακόμα χειρότερα, όχι απλώς άρνηση αλλά και αντεπίθεση. Είναι σκληρό, είναι αποκαρδιωτικό και περνάς μεγάλη μοναξιά μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Τουλάχιστον τώρα έχετε πρόσβαση μέσω διαδικτύου σε σελίδες όπως αυτή, φαντάσου τότε πώς ήμασταν! Νομίζω ότι κάποιες συζητήσεις-συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες, και αν βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση για αλλαγή από μέρους τους, πλέον πιθανόν να συνειδητοποιήσεις… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ με αυτά που λέτε και η αλήθεια είναι ότι πάντα υπήρχαν πράγματα που δεν τους έλεγα. Από πολύ μικρή είχα καταλάβει ότι όσα λιγότερα τους λέω τόσες λιγότερες αφορμές είχαν για να με υποτιμούν.
Τον τελευταίο καιρό επειδή έχω αποφασίσει ότι όταν φύγω από το σπίτι θέλω να έχω σχετικά καλές σχέσεις μαζί τους προσπαθώ τουλάχιστον να βρω έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας στα βασικά. Σιγά σιγά προσπαθώ να λέω πράγματα που ξέρω ότι δεν θα αντιδράσουν πολύ. Στόχος μου είναι του χρόνου να καταφέρουμε να κάνουμε ομαδικές συνεδρίες σε ψυχολόγο, οπότε θέλω λίγο να προετοιμάσω το έδαφος.
Αυτή η ανάγκη έκφρασης είναι πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο. Πιστεύω πως μπορεί να είναι μέρος της διαμόρφωσης της ταυτότητάς μας. Όσο πιο πολύ λέμε τις απόψεις μας τόσο καλύτερα εδραιώνονται μέσα μας. Επίσης, διαμορφώνουμε έτσι και την εικόνα που θέλουμε να έχει η οικογένειά μας για εμάς. Αυτά είναι τα χρήσιμα. Έχει μια δυσλειτουργική πλευρά όμως, όταν επιμένουμε να λέμε τις απόψεις μας σε ένα περιβάλλον που δεν τις δέχεται, περιμένοντας την αποδοχή. Εκεί απλά το κάνουμε ελπίζοντας πως λέγε λέγε θα τους αλλάξουμε μυαλά και θα γίνει κάποια μετάλλαξη και θα μας αποδεχτούν όπως είμαστε. Η ανάγκη αποδοχής είναι πολλές… Διαβάστε περισσότερα »
Σε καταλαβαίνω. Έχω επιστρέψει στο σπίτι των γονιών μου από Δεκέμβρη και λόγω καραντίνας δεν μπορώ να πάω στην Αθήνα, όπου ζω μόνη μου υπό κανονικές συνθήκες. Στην αρχή ήταν νορμάλ τα πράγματα, αλλά η συνύπαρξη για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με κάνει να θυμάμαι κάποιους από τους λόγους που θέλω να ζω μόνη μου. Δεν μου φταίει κανένας άλλος, παρά μόνο ο εαυτός μου, που επέστρεψα στον τόπο “μόνιμης κατοικίας” (στα χαρτιά), ελπίζοντας ότι θα μπορέσω σχετικά σύντομα να φύγω. Το δικό μου πρόβλημα είναι ο πατέρας μου, ο οποίος είναι γενικότερα τρομερά ξεροκέφαλος και εννοείται πως εμφορείται από… Διαβάστε περισσότερα »
Φίλη Loglady, παρακολουθώ εδώ και καιρό τον τρόπο που γράφεις και πραγματικά σε θαυμάζω! Χαίρομαι που δεν είμαι μόνη μου και με καταλαβαίνεις και επίσης γιατί κατάλαβα πολύ καλά ότι δεν ευθυνόμαστε εμείς για τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι άλλοι, αλλά για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις και τις αφήνουμε να μας επηρεάσουν. Ούτε εγώ θα καταλάβω αυτή την ακατάπαυστη άρνηση απέναντι στον φεμινισμό αλλά όλα καλά!Δεν θα λύσω τα προβλήματα του αδερφού μου ούτε κανενός… Θα κοιτάξω να πραγματοποιήσω σε μέγιστο βαθμό τους στόχους μου για να πετύχω αυτή την ανεξαρτησία. Καλή τύχη σου εύχομαι με το 2ο… Διαβάστε περισσότερα »
Η απομυθοποίηση της οικογένειας και κατ’ επέκταση η μη ανάγκη αποδοχής από αυτή, είναι ένα πολύ δύσκολο κατόρθωμα, το οποίο χρειάζεται χρόνο και δουλειά για να επιτευχθεί. Οι περισσότεροι άνθρωποι το καταφέρνουν σε μεγάλη ηλικία και πολλοί δεν το καταφέρνουν ποτέ. Είναι κατανοητό λοιπόν όταν μιλάμε για ένα άτομο 17 ετών να μην μπορεί απλά να μην ενδιαφέρεται για την αποδοχή και την κατανόηση της οικογένειάς του και είναι παράλογο να ζητάμε κάτι τέτοιο από αυτό. Σίγουρα αυτό που πρέπει να κάνει η γραφούσα είναι να κοιτάξει την προσωπική της εξέλιξη και πορεία και να προσπαθήσει να αποκτήσει όλα αυτά… Διαβάστε περισσότερα »
Μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο (ας μην πω αδύνατο) να είσαι τόσο νέος άνθρωπος, να ζεις ακόμα με την οικογένεια σου και να σου είναι αδιάφορη η επικοινωνία μ’ αυτήν. Προφανώς και έχει πολύ μεγάλη σημασία να μπορείς να εκφράζεσαι, να επικοινωνείς, να δίνεις και να παίρνεις από τους γονείς σου και τα αδέρφια σου. Αυτό, προσωπικά, μου φαίνεται απολύτως λογικό. Το ότι μεγαλώνοντας είναι πολύ συνηθισμένο να συνειδητοποιούμε το πόσο διαφέρουμε απ’ αυτούς που μέχρι χτές ήταν ο κόσμος μας όλος, είναι επίσης γεγονός. Προφανώς η φίλη έχει αντιληφθεί τους “περιορισμους” που υπάρχουν στην συναναστροφή με την οικογένεια και ελπίζω… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα με την απάντηση αλλά όχι με το ότι είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος γιατί υπάρχει η ανάγκη έκφρασης και αποδοχής από την οικογένεια και μάλιστα στην ηλικία των 17 ετών, ακόμα και λίγο μεγαλύτερης. Η οικογένεια δεν είναι η πρώτη ομάδα στην οποία αυτοδίκαια ζητάμε ασφάλεια κι αποδοχή; Όταν αυτά δεν παρέχονται -εξαιρετικά συχνά δυστυχώς- χρειάζεται απίστευτη προσωπική δουλειά και ωριμότητα, πρώτα για να το συνειδητοποιήσεις, μετά για να την απορρίψεις και να αναγνωρίσεις τους ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα. Φαντάζομαι ότι η μοναξιά και το αίσθημα αδυναμίας της κοπέλας σε αυτό το σπίτι πρέπει… Διαβάστε περισσότερα »
Να μην αναλωθείς στο να φτιάξεις εσύ τη σχέση σας. Εκείνος ευθύνεται για την κατάσταση, ας αλλάξει χαρακτήρα για να είστε αγαπημένοι. Θα το κάνει; όχι. Με κουβέντες δεν αλλάζει χαρακτήρα κανείς. Πάρε τις αποστάσεις που μπορείς για να είσαι ήρεμη. Αυτό έχει σημασία για σένα, η ψυχική σου ηρεμία, εκεί δώσε προτεραιότητα.
“Κοίτα να χαράξεις τη δική σου πορεία” Τα λέει όλα αυτή η φράση
Είσαι ακόμη ανήλικη, δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις κάτι τη δεδομένη στιγμή αφού ζείτε στο ίδιο σπίτι με τον αδερφό σου. Μόλις όμως ενηλικιωθείς και φύγεις και ανοίξεις τα δικά σου φτερά, διακόπτεις την επαφή μαζί του εφόσον το επιθυμείς. Όσο για τους γονείς, δε χρειάζεται να τουε εξηγήσεις ούτε να τους μεταπείσεις, αυτοί έχουν τις απόψεις τους, εσύ τις δικές σου.
Το αν είναι ανήλικη ή ενήλικη δεν έχει σημασία, αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι όπως είπε και η Λένα η οικονομική ανεξαρτησία.