Α, μπα μου αγαπημένη και απίθανη, Το θέμα έχει ως εξής: Μια από τις δύο πιο αγαπημένες φίλες μου τα είχε για περίπου τρία χρόνια με τον παιδικό μου κολλητό. Χώρισαν πριν από δυο χρόνια, άσχημα, εκείνος της φέρθηκε απαίσια, εκείνη πέρασε κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, μήνες που δεν έβγαινε από το σπίτι και δεν ήθελε να δει άνθρωπο (απολύτως κανέναν άνθρωπο, δεν είναι σχήμα λόγου), σκέψεις οριακά αυτοκτονικές, όλο το πακέτο. Πέρασε ο καιρός, συνήλθε. Πέρα από μια κακοκεφιά όποτε τον σκέφτεται (τύπου «γιατί ήσουν μουτρωμένη χτες;» -«γιατί ήταν τα γενέθλιά του») όλα καλά κι ωραία. Εγώ μ’ αυτόν έχουμε χαθεί, για λόγους άσχετους με τον χωρισμό –πέρασε πολλά εκείνος, προ δεκαετίας, έγινε άλλος άνθρωπος, σταδιακά σταματήσαμε να κάνουμε παρέα. Παντρεύεται τον άλλο μήνα φαντάσου, και δεν είμαι καλεσμένη στο γάμο (παιδικός κολλητός, άρα άπειροι κοινοί φίλοι, έτσι το ξέρω). Κι εδώ φτάνουμε στην ερώτηση: Πιστεύεις ότι θα έπρεπε να της το πω, ότι παντρεύεται και περιμένει και παιδί; Θα μου πεις «δεν ξέρεις τη φίλη σου;». Την ξέρω, και ξέρω πάρα πολύ καλά ότι θα την σκοτώσει το να το ξέρει. Καλά, υπερβάλλω, δεν θα τη σκοτώσει, αλλά εδώ την στεναχωρεί ακόμα η μέρα των γενεθλίων του, υπάρχει περίπτωση να θέλει να μάθει για τον γάμο; Όχι, δεν υπάρχει. Αλλά (κι είναι μεγάλο το αλλά): Μέχρι πού μπορείς να το παίζεις θεός στις ζωές των άλλων; Να πάρω την απόφαση για λογαριασμό της, «δεν θα σου κάνει καλό να το μάθεις, άρα κρίνω σκόπιμο να μην σου το πω»; Πατερούλης, φάση; Από την άλλη τι, «ααα, εγώ είμαι ειλικρινής, και δε με νοιάζει άμα στεναχωρώ τους ανθρώπους που αγαπάω, η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πάνω απ’ όλα»; Και θα είμαι ένας από αυτούς που στον βωμό της ειλικρίνειας γίνονται αναίσθητοι και μοιράζουν στεναχώριες, απλά για να έχουν την συνείδησή τους ήσυχη; Πείτε μια γνώμη κι εσείς ρε παιδιά, είναι από τις ελάχιστες φορές που μου φαίνονται ίσης σημασίας και τα δύο (αντ)επιχειρήματα.
–Zanafia
Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να πεις στη φίλη σου είναι να πάει κάποτε – σύντομα – σε έναν ψυχολόγο γιατί οι αυτοκτονικές σκέψεις, οριακά ή όχι, η απομόνωση, οι κρίσεις πανικού, όλα αυτά είναι πολύ σοβαρά και είναι εγγενή προβλήματα, δεν έχει σημασία ποια ήταν η αφορμή. Δεν είναι ο χωρισμός που την έκανε τόσο χάλια. Ο χωρισμός ήταν η σκανδάλη που έστειλε τη σφαίρα. Θα μπορούσε να το πάθει με άλλο στραπάτσο της ζωής, και υπάρχουν πολύ χειρότερα στραπάτσα από χωρισμούς μετά από τρία χρόνια χωρίς να υπάρχει καν μεγάλη δέσμευση (παιδιά, σόγια, δάνεια). Όσο απαίσια και αν της φέρθηκε (δεν μιλάμε για κακοποίηση, έτσι; θα το έλεγες αν ήταν κάτι τέτοιο). Είναι πολύ ευάλωτη στα χτυπήματα της ζωής που σίγουρα θα έρθουν, και να είναι όλο και πιο σοβαρά, και είναι απολύτως απαραίτητο να αναλύσει, να καταλάβει τον εαυτό της, να θωρακιστεί.