Θα κάνω μια προσπάθεια να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Ας ξεκινήσω με τα ερωτήματα. Επιδέχονται όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα ψυχολογικής υποστήριξης προκειμένου να ξεπεραστούν ή υπάρχουν κι αυτά που είναι λογικό να υπάρχουν; Εξηγούμαι. Είμαι παντρεμένη με μικρό παιδί. Με το σύζυγό μου είμαστε μια 10ετία μαζί. Τον αγαπάω πολύ (κι αυτός) αλλά αντιμετωπίζουμε προβλήματα ορισμένες φορές συνεννόησης, κυρίως με δική μου υπαιτιότητα. Έχουμε μαλώσει λοιπόν τους τελευταίους μήνες πολύ άσχημα. Σε σημείο που νιώθω το τέλος να έρχεται. Ή φοβάμαι ότι έρχεται. Οκ. Όλο αυτό είναι μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση που είναι λογικό να προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα. Θα σου πω τι προκαλεί όμως σε μένα ακριβώς, να μου πεις Αμπά μου πώς το βλέπεις ως μια πιο ψύχραιμη ματιά. Πανικοβάλλομαι στην ιδέα του διαζυγίου, τρομοκρατούμαι κυριολεκτικά. Για πολλούς λόγους. Απαριθμώ. Τον αγαπάω, είμαι ευτυχισμένη κοντά του, είναι καλός μπαμπάς και δοτικός ως άνθρωπος. Μου κόβονται τα ύπατα στην ιδέα ότι θα μεγαλώσω σχεδόν μόνη το παιδί μου. Ήδη τώρα που είμαστε και οι δύο στο σπίτι και το αναλαμβάνει και ο σύζυγος, νιώθω ότι καταρρέω από τη κούραση και τις υποχρεώσεις του παιδιού. Αν μείνω μόνη μου νομίζω ότι δεν θα τη παλέψω καθόλου. Τον τρίτο λόγο θα τον σιχαθείς, αλλά θα τον πω μια και εδώ τα λέμε όλα! Δεν αντέχω την ιδέα του διαζυγίου και της αποτυχίας στα μάτια των γύρω μου. Ξέρω, μια μαλακία είναι όλο αυτό, δεν ισχύει, κτλ κτλ. Το νιώθω όμως και το φοβάμαι ρε γαμώτο. Δεν αντέχω και τη χαιρεκακία που ξέρω ότι θα βγει σε κάποιους ανθρώπους που δε συναναστρέφομαι πλέον. Επίσης, νιώθω ότι θα είναι σα να μένω μόνη μου εντελώς. Μετά από 10 χρόνια σχέσης έχω ξεχάσει να είμαι μόνη μου, να βγαίνω μόνη, να πηγαίνω διακοπές μόνη. Όχι ότι δεν έχω κάποιον κύκλο, αλλά μου φαίνεται ανεπαρκής μπροστά σε αυτό που θα έχω να αντιμετωπίσω. Καλή μου Αμπά και σχολιαστές, όλα αυτά δε τα λέω γιατί απαραίτητα το σενάριο του διαζυγίου θα έρθει. Τα λέω με αφορμή αυτό το σενάριο. Ενδεχομένως να μη παιχτεί ποτέ και για ακόμη μια φορά να τα βρούμε όπως κάνουμε πάντα. Οι σκέψεις όμως αυτές με τρομάζουν, για την ακρίβεια με πανικοβάλλουν, με τρομοκρατούν, μου κόβουν την ανάσα. Είναι λογικό;
Ναι, είναι λογικό, απολύτως λογικό. Γι’αυτό δεν χωρίζουν οι γυναίκες. Οι άντρες δεν χωρίζουν γιατί θέλουν τις υπηρεσίες.
Η ιδέα της αποτυχίας δεν είναι μια μαλακία που δεν ισχύει. Ισχύει ότι οι χωρισμένοι θεωρούνται αποτυχημένοι από την «κοινωνία». Το βάζω σε εισαγωγικά γιατί η κοινωνία δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, είναι αυτό που νομίζουμε όλοι ότι πρέπει να πιστεύουμε, και άλλοι έχουν μασήσει και άλλοι όχι. Όταν το «να φτιάξει τη ζωή της» σημαίνει γάμος και παιδιά, και όταν μια σχέση που λήγει λέμε ότι «απέτυχε», ε, τότε, φυσικά και νιώθει κάποιος αποτυχημένος όταν παίρνει διαζύγιο.
Η άλλη πλευρά όμως, όταν ξεπεράσεις όλα αυτά, είναι πιο ευχάριστη απ’ όσο φαντάζεσαι τώρα. Κοίτα την συζήτηση στο φόρουμ, μπορεί να σε βοηθήσει, όπως και αυτή εδώ η κουβέντα.
ΥΓ. Η θεραπεία δεν διαχωρίζει στα συναισθήματα που πρέπει να ξεπεραστούν και σε αυτά που είναι λογικό να υπάρχουν, αλλά σου δίνει εργαλεία για να τα αντιμετωπίζεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ίσως να το έχω ξαναγράψει, αλλά η μητέρα μου που χωρισε τον πατέρα μου όταν ήμουν 10, μου έμαθε με το παράδειγμά της πως οταν καπου δεν περναμε καλα, φεύγουμε (ίσως το πιο σημαντικό μήνυμα που πήρα από αυτήν). Είχε δύο παιδιά και καθόλου υποστηρικτική οικογένεια, και όμως έκανε αυτό που εκείνη ένιωθε σωστό. Και λέω ‘χώρισε τον πατέρα μου’ γιατί αυτός θα καθόταν – δεν νομίζω πως είχε και ιδιαίτερο πρόβλημα. Και έχοντας την μητέρα μου ως πρώιμο ερέθισμα, έχω μάθει να φεύγω οταν πρεπει και οταν μενω, ξέρω γιατί μένω – όχι από συνήθεια, αλλά επειδή μου κάνει… Διαβάστε περισσότερα »
Θα σε πάω στην αντίπερα οχθη:είσαι χωρισμένη μ το παιδί.εχεις “γλιτωσει” από κάποιον ακατάλληλο γ σενα.δεν μπορείς ν φανταστείς την ανακούφιση που θα νιώσει η ψυχή σου κ την απόλυτη ηρεμία που θα έχεις τότε στη ζωή σου…πιστεψε με δε μπορείς. Ημουν(πρόσεξε το χρόνο που χρησιμοποιω) ένας άνθρωπος που πάντα τον ένοιαζε πως θα φανεί αυτό που θα κάνω στα μάτια των άλλων.ολη μου η ζωή μέχρι μια ηλικία ,ήταν η γνώμη των άλλων.πως θα τους φανεί το σπίτι,η δουλειά,οι σχέσεις μου,η εμφάνιση μου,ο κύκλος μου,ακόμα κ τα χόμπι μου!είχα στο πόδι μου δεμενη μια αλυσιδα(τη γνώμη τους)που δε με… Διαβάστε περισσότερα »
Θέλω μόνο να προσθέσω μια πτυχή – παράμετρο που είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πριν πάρουμε διαζύγιο, όχι για να μας αλλάξει γνώμη αλλά για να είμαστε προετοιμασμενοι. Από τον ακατάλληλο – κακό σύζυγο δυστυχώς δεν απαλλάσσεσαι με ένα διαζύγιο αν υπάρχουν παιδιά. Θα τον τρως στη μάπα όλα τα χρόνια, θα σου δημιουργεί προβλήματα, δυσκολίες, αγανάκτηση κι αρνητικά συναισθήματα. Θα νιώθεις παγιδευμένη και με την αλυσίδα στο πόδι κάθε φορά. Μόνο από τύχη μπορεί να γλιτώσεις, αν ο ίδιος δηλαδή αποφασίσει να κόψει εντελώς τα πάρε δώσε μαζί σου.
Αυτό είναι αλήθεια αλλά ειναι μέχρι την ενηλικίωση των παιδιών. Αν το δεις έτσι υπάρχει deadline ..δεν είναι για πάντα. Μια φιλη δασκάλα μου έλεγε για μια μαμά που τους είπε εγώ τον ξεφορτωθηκα, ευτυχώς βρήκε κ μια καλή κοπέλα. Έχουμε κάνει γέλια αλλά η τύπισσα είναι πρότυπο. Κ το κεφάλι της έχει ήσυχο που στέλνει σε μια καλη κοπελα τα παιδιά της κ γλιτωσε. Θεά!
Οι άνθρωποι που θα χαρούν με το ενδεχόμενο διαζύγιό σου, θα πρέπει να είναι όσο πιο μακρυά σου γίνεται και να μην σε απασχολούν. Οι άνθρωποι που μετράνε “αποτυχίες” στους άλλους κι αυτοπροσδιορίζονται μέσα από τη σύγκριση με τους άλλους, έχουν βαθιά θέματα. Το διαζύγιο δεν είναι αποτυχία, πολλές φορές είναι λύτρωση. Όμως, για εσένα , που αγαπάς τον άντρα σου, δεν ξέρω..Πολλές φορές, συσσωρεύουμε αρνητικά συναισθήματα, επειδή δε συζητάμε ανοιχτά με τον άλλον. Με άλλο σκεπτικό λέει ή κάνει κάτι, αλλιώς το εκλαμβάνουμε εμείς και παρεξηγούμαστε χωρίς λόγο. Μπορεί και όλη αυτή η ανασφάλεια που νιώθεις να είναι από… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις κάθε δικαίωμα να σε φοβιζουν αυτά που σε φοβιζουν, και ρεαλιστικά είναι και ακόμα κι αν δεν συμφωνουσαμε έχεις το δικαίωμα να νιώθεις αυτό που νιώθεις.
Θα πω όμως ότι για μένα η εναλλακτική, μια ζωή στην οποία δεν θέλω να είμαι πια, είναι παραλυτικά τρομακτική.
“Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος.”
Καρλ Μαρξ
Δεν κατάλαβα ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα.
Εχεις πάει ένα βήμα παρακάτω και θες να λύσεις αυτό,χωρίς να προσπαθήσεις να λύσεις το θέμα που σας δημιουργεί προβλημα.
Βλέπω έναν άνθρωπο (εσένα) ο οποίος έχει πιεστεί πολύ σε μια καθημερινότητα με ένα μικρό παιδί (αν κατάλαβα καλά) με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βάλει το μυαλό του σε τάξη και να πει αυτά που θέλει,όπως τα θέλει.
Θεωρώ ότι πρέπει να γίνει μια ειλικρινής κουβέντα με τον άντρα σου,με ηρεμία για να δείτε πως θα πορευτείτε.Ισως και η θεραπεία ζεύγους να σας βοηθούσε αν είστε έτοιμοι για απαντήσεις.
Αν κατάλαβα σωστά, έχετε μαλώσει άσχημα με δική σου υπαιτιότητα. Μήπως θα έπρεπε να το ψάξεις λίγο αυτό γιατί, έτσι κι αλλιώς, είτε η σχέση σου με τον άντρα σου αποκατασταθεί, είτε χωρίσεις, αυτό θα επανέρχεται πιθανότατα μελλοντικά διαρκώς. Όσον αφορά τον καταλογισμό “αποτυχίας” στη χωρισμένη (ο οποίος μπορεί να χρησιμεύσει και ως κριτήριο για ένα γρήγορο ξεσκαρτάρισμα στο περιβάλλον σου), αυτό εξαρτάται σημαντικά και από τον χώρο όπου ζεις. Γνωρίζω και την ακραία περίπτωση μιας τάξης λυκείου στα Βόρεια Προάστια όπου το διαζύγιο ήταν η νόρμα: με εξαίρεση ένα αγόρι, όλοι οι μαθητές ήταν παιδιά (μοναχοπαίδια συνήθως) χωρισμένων οικογενειών.… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ αυτό το “δική της υπαιτιοτητα” το ακούω λίγο βερεσέ… Δεν πείθομαι ότι αυτή είναι αλήθεια, μου ακούγεται μάλλον για τη γνώμη του άλλου, δεν ξέρω αν αυτό είναι gaslight ing
Μόνο οι δικοί μου γονείς δεν είχαν ενοχικό σύνδρομο και δεν μας κακοέμαθαν. Αδικία…
Κι εγω μ αυτο ανησυχησα περισσοτερο. Κυριως γτ δεν το ανελυσε,αλλα το προσπέρασε.
Έχω διαβάσει την ερώτηση που έθεσες περί συναισθημάτων χίλιες φορές και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. Αν χάσεις έναν άνθρωπο λογικό είναι να πενθήσεις. Επιδέχεται το πένθος ψυχολογική υποστήριξη; Ναι. Έχεις βιώσει ένα τραυματικό γεγονός, λογικό είναι να νιώθεις φόβο, άγχος. Επιδέχεται ψυχολογικής υποστήριξης; Ναι. Δεν αναιρεί το ένα το άλλο. Θέτεις ένα ερώτημα που δεν έχει λογική, δεν έχει αρχή, μέση και τέλος και επιπλέον δεν είναι ξεκάθαρο τι θες να κάνεις. Σκέφτεσαι να πας σε ψυχολόγο; Σκέφτεσαι πως δεν τ@ν έχεις ανάγκη; Θες να διορθωθεί η κατάσταση; Μόνη της ή με δικές σου κινήσεις και πρωτοβουλίες; Θες απλά να κυνηγάς… Διαβάστε περισσότερα »
Αφού δεν είσαι έτοιμη να χωρίσεις και οι τσακωμοί προέρχονται κυρίως από εσένα, όπως λες, γιατί δεν προσπαθείς να βελτιώσεις τη δική σου στάση και έτσι να νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια και σταθερότητα μέσα στον γάμο σου; Σε πιάνει πανικός χωρίς λόγο γιατί κάθεσαι και σκέφτεσαι “τι θα γινόταν αν χωρίσω;” Μην το σκέφτεσαι και εστίασε στο τώρα, στο πώς θα γίνει καλύτερη η κατάσταση στο σπίτι. Και αν -αν- έρθει ποτέ η ώρα του χωρισμού, θα είναι για καλό, θα προετοιμαστείς και θα τον αντιμετωπίσεις με αξιοπρέπεια. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία θα είσαι που έχει χωρίσει. Και τους… Διαβάστε περισσότερα »
Ίσως τελικά η κοπέλα δε φοβαται μη χωρίσει αλλά μη ΤΗΝ χωρίσει ο άντρας της επειδή του δημιουργεί φασαριες/ασυνεννοησίες? Δηλαδή έχει θέματα μαζί του που την προβληματιζουν τα οποία αυτός δεν αναγνωρίζει αναγκάζοντας την να δημιουργεί εντάσεις ίσως? Καισ τη συνέχεια το παίζει απηυδησμενος? Κι εκείνη φοβάται πως θα κουραστεί και θα την αφήσει? Κάπως έτσι μου ακούγεται η φάση τελικά.
Ναι, καλή μου. Φοβάται μην (τη) χωρίσει, δεν νιώθει έτοιμη για χωρισμό. Οπότε, θα ήταν καλό να προσπαθήσει να βελτιώσει τη σχέση τους, να προσέξει τη συμπεριφορά της, αφού αναγνωρίζει τα λάθη της, ώστε να μην βρεθεί σε δυσχερή θέση βιώνοντας έναν χωρισμό, που όχι μόνο δεν επιθυμεί αλλά θα της δημιουργούσε και διάφορα προβλήματα. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι νιώθει να μην έχει τον έλεγχο, σαν να είναι έρμαιο της κατάστασης. Αυτό αντιλαμβάνομαι και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβες τι έγραψα. Πιστεύω πως η κοπέλα κατηγορεί τον εαυτό της επειδή αντιδρά, ενδεχομένως έντονα, λόγω της δυσαρέσκειας που της προκαλεί η συμπεριφορά του άντρα της, την οποία όμως αυτός ούτε παραδέχεται ούτε αναγνωρίζει! Με 2 λόγια δεν της φέρεται σωστά κι οταν εκείνη παραπονιέται τη βγάζει και τρελή από πάνω! Αλλιώς δεν μπορώ να φανταστώ άλλο σενάριο δικής της μόνο υπαιτιοτητας, αν ας πούμε η κοπέλα είχε αλλού τύπου θέματα όπως ανασφάλειες και έντονη ζηλεια με ξεσπάσματα θυμού, τότε θα αναρωτιόταν πρώτα απ’ολα τι μπορεί να κάνει για να γιατρέψει τον εαυτό της, αφού καταλαβαίνει… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν μιλάει ξεκάθαρα για “δυσαρέσκεια που της προκαλεί η συμπεριφορά του άντρα της”. Δεν λέει κάπου ότι δεν της φέρεται σωστά. Αυτό που λέει είναι: “αντιμετωπίζουμε προβλήματα ορισμένες φορές συνεννόησης, κυρίως με δική μου υπαιτιότητα”. Γι’ αυτό θεωρώ ότι θα μπορούσε να εστιάσει στη δική της συμπεριφορά για να βελτιωθεί κάπως η κατάσταση και να μην σκέφτεται τον “εφιάλτη” του διαζυγίου.