Αγαπητή «Α, μπα»: Με θεωρεί πολύ μέτρια και μου το είχε πει πάνω στα νεύρα του

Αγαπητή Α,μπα, Σου έχω ξαναστείλει για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά δεν μου απάντησες και μάλλον ξέρω το λόγο (κατά κάποιον τρόπο έδινα μόνη μου την απάντηση). Ελπίζω να πάρω απάντηση αυτή τη φορά. Η ιστορία έχει ως εξής: με τον πρώην μου χωρίσαμε πριν ένα χρόνο περίπου, μετά από δύο χρόνια σχέσης λόγω του ότι είχαμε φτάσει σε πολύ άσχημο σημείο και είχαμε πληγώσει πολύ ο ενας τον άλλον, το οποιο οδήγησε εκείνον στο να ψυχραθεί μαζί μου και εμένα να πάθω ένα πολύ άσχημο συναισθηματικό breakdown και ελαφριά κατάθλιψη. Στη συνέχεια εκείνος έφυγε για σπουδές σε μυστήρια μακρινή ήπειρο. Το μοτίβο που βλέπω να ακολουθεί η κατάσταση από τότε που έφυγε είναι πολυ συγκεκριμένο: θα μου δώσει λίγη προσοχή έστω και εμμέσως, και μόλις τσιμπησω και δει ότι τον θέλω ακόμα θα ψυχραθει και θα γίνει πάλι τυπικός. Για παράδειγμα: μου μιλαει ψυχρά για ενα διάστημα, εγω κόβω επικοινωνία, αρχίζει να μου λέει πως του λείπω και στεναχωριέται, μου στέλνει λυπημένα τραγούδια, με παίρνει τηλέφωνο. Εγώ συγκινούμαι και ξαναρχίζω να του μιλάω, λέμε να μιλήσουμε συγκεκριμένη μέρα στο τηλέφωνο και το ξεχνάει, οπότε πάλι εγώ εξαφανίζομαι και πάει φαύλος κύκλος. Εν τω μεταξύ κάθε φορά που αρχίζω και ασχολούμαι μαζί του νιώθω απαίσια. Κλαίω ακατάπαυστα για μέρες, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα, νιώθω σαν ανήμπορο κοριτσάκι. Σκέφτομαι πως συνεχίζει τη ζωή του χωρίς εμένα, ότι ακόμα κι από απόσταση έχει εδώ τις παρεες του σ εναν επαγγελματικό κύκλο που θα ήθελα εγώ να έχω τις δικές μου και τόσα χρόνια δεν τα κατάφερα, γνωρίζεται με όλο τον κόσμο εδώ πέρα και δεν μπορώ να ξεφύγω…. Νιώθω ότι ακόμα κι από εκεί που βρίσκεται μου τα πήρε όλα εδώ και δε μου άφησε τίποτα…. Είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω (επαγγελματικά κυρίως) και με πληγώνει που με έβγαλε από τη ζωη του και όσο ήμασταν μαζί με κατέκρινε. Πιστεύω πως με θεωρεί πολύ μέτρια και μου το είχε πει επανω στα νεύρα του… Η όλη απόρριψη που ένιωσα σε κάθε επίπεδο με πονάει αφάνταστα και οσο και να προσπαθώ να εκλογικεύσω τον πονο δεν τα καταφέρνω. Εν τω μεταξύ πέρασα κι εγώ φέτος για σπουδές σε πανεπιστήμιο μυστηριας ευρωπαϊκής χώρας και ενώ αντικειμενικά είναι από τα καλύτερα στον κοσμο για τις σπουδές που θέλω να κάνω, μια φωνή μέσα μου μού λέει “σιγά το πανεπιστήμιο, ουτε καν στην πρωτεύουσα της χώρας δεν κατάφερες να περάσεις, ο πρώην κάνει ζωάρα στην Αμερική”. Γυρνώντας στο σήμερα, είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως θα γύριζε για καλοκαίρι και φοβόμουν πολύ πως θα τον πετύχαινα κάπου, και μόνο στην ιδεα του να τον αντικρίσω έκλαιγα… ένιωθα ότι μου έλειπε υπερβολικά μαζί με ένα αίσθημα αποκλεισμού (βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς και δεν μπορείς να του μιλήσεις/να τον αγγιξεις/να είσαι στη ζωη του). Μια πολύ καλή μου φίλη μου είπε πως τον είδε, μιλήσανε και ρώτησε για μένα. Της είπε πως ήθελε να μου στείλει και να με δει αλλά κρατιόταν γιατί όταν πήγε Αμερική ήταν χάλια ψυχολογικά και έκανε να συνέλθει 6 μήνες. Εκείνη του είπε να μην τολμήσει να μου στείλει… επίσης δεν ήθελε να μου πει πως τον είδε και μιλήσανε αλλά τελικά μου το είπε και ενώ είχα σταματήσει καιρό να το σκέφτομαι και να με πονάει, ξανάρθε στην επιφάνεια το ίδιο συναίσθημα και αποφάσισα να του στείλω εγώ να βρεθούμε. Ηταν δύσκολο γιατί είχα ξεκόψει μαζί του απ’ τον Φλεβάρη χωρίς καμία εξήγηση… Δέχτηκε αλλά είναι πάρα πολύ ψυχρός μαζί μου και ενα μήνυμα που του έστειλα απο εχθές δεν το έχει ανοίξει ακόμα. Δεν καταλαβαίνω. Αν του είναι αδιάφορο το να με δει, από που κι ως που να πει αυτά τα πράγματα στη φίλη μου; Δεν θεώρησε πως θα φτάσουν σε μένα; Έχω αρχίσει να μετανιώνω που ασχολήθηκα. Έχω εξεταστική και κλαίω συνέχεια πάλι… Και ξέρω πως θα τον δω, και μετά θα θέλω να τον βλέπω κάθε μέρα, να κάνουμε πράγματα μαζί και να του λέω για τα πράγματα που διάβασα και τη μουσική που άκουσα και δε θα μπορώ…. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πονάει έστω και λίγο λιγότερο μετά από τόσο καιρό. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως σε 2 μήνες αρχίζω μια νέα ζωή αλλού… αλλά μέχρι τότε θα ξέρω πως μένουμε δίπλα και δε μπορώ να τον βλέπω… λογικά μέχρι να απαντήσεις (αν γίνει αυτό) θα τον έχω δει και ίσως να έχω βάλει τον εαυτό μου στη διαδικασία του να αποσπασω την προσοχή μου για να μη μου στρίψει από τη στενοχώρια… Όπως και να ‘χει θα ήθελα πολυ να ακούσω τη γνώμη σου. Συγγνώμη για το σεντόνι.

–Eve Tatum

Μπορώ να φανταστώ γιατί δεν σου απάντησα.

Επειδή η απάντηση θα είναι πολύ δυσάρεστη και ήλπιζα μήπως το καταλάβεις από μόνη σου και σου περάσει.

Δεν τον ξεπερνάς γιατί πιστεύεις ότι έχει δίκιο που σε λέει μέτρια.

Οπότε, αν τον κερδίσεις, θα σταματήσεις να είσαι μέτρια.

Δυστυχώς εκπροσωπεί για σένα ό,τι δεν έχεις καταφέρει. Και λέω «δυστυχώς», όχι γιατί είναι κακό να έχεις στόχους ή πρότυπα, αλλά γιατί οι στόχοι που έχεις βάλει είναι τρομερά συμβολικοί, τρομερά άκαμπτοι, τρομερά ιδεαλιστικοί, και ως εκ τούτου άχρηστοι.

Έχεις φτιάξει με το μυαλό σου μια ιδανική κατάσταση στην οποία αν βρεθείς, θα σταματήσεις να είσαι μέτρια, και ό,τι καταφέρεις, όσο παρόμοιο – ή ακόμη και καλύτερο -κι αν είναι, δεν θα σε κάνει κάτι καλύτερο από μετριότητα.

Αυτή η κατάσταση ή προϋπήρχε αυτού του ανθρώπου, οπότε ο συγκεκριμένος έγινε το ιερό τοτέμ, ή υπήρχε σε λανθάνουσα μορφή (υποψιαζόσουν ότι μπορεί να είσαι μέτρια) και αυτός σου το επιβεβαίωσε, οπότε, ό,τι έχει καταφέρει αυτός είναι τέλειο και ό,τι έχεις καταφέρει εσύ είναι μέτριο.

Η αμφιβολία για το τι αξίζεις έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν από αυτή τη γνωριμία, αλλά τώρα έχεις φτάσει σε κάτι σαν αδιέξοδο, γιατί η συλλογιστική σου έχει ως αποτέλεσμα το μηδέν. Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πραγματικός. Είναι το αξεσουάρ σου για να συντηρείς τον τρόπο που σκέφτεσαι για σένα.

Αν θέλεις να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι για τον εαυτό σου, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News