Aγαπητή Αμπα, Σου γράφω για ένα περιστατικό από το οποίο έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος, αλλά είμαι πλέον έτοιμη να μιλήσω γι αυτό. Έχοντας πεθάνει ο πατέρας μου και ευρισκόμενη στην κηδεία του, μία από τις αδερφές του μου φώναζε επαναμβανόμενα να κάνω το σταυρό μου και έπειτα στον αποχαιρετισμό, να φιλήσω τις εικόνες. Εγώ δεν έκανα καμία από αυτές τις χειρονομίες καθώς είμαι άθεη, και δεν υπέκυψα στις παρατηρήσεις της. Καθόλη τη διάρκεια της τελετής, ακουγόταν μονίμως να μου λέει να κάνω αυτές τις θρησκευτικές κινήσεις, και ο κόσμος γυρνούσε και μας κοιτούσε με αποτέλεσμα να δημιουργείται σούσουρο και η κηδεία να έχει μετατραπεί σε παρωδία. Όταν γυρίσαμε σπίτι η μητέρα μου ήταν πυρ και μανία μαζί μου γιατί έλεγε ότι θα έπρεπε να κάνω πίσω στις προσωπκές μου πεποιθήσεις, να σεβαστώ τη στιγμή να μην προκαλώ και να μην είμαι σαν την μύγα μέσα στο γάλα, γιατί όντως ήταν αρκετά εμφανές σε ένα μικρό πλήθος όπου όλοι κάνουν το σταυρό τους σε συγκεκριμένα σημεία, να υπάρχει ένας που να απέχει από το σταυροκόπημα. Αυτό το στοιχείο έρχεται και ξαναέρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που σκέφτομαι την απουσία του πατέρα μου. Λες και ο θάνατός του έχει πραγματικά σημαδευτεί από αυτά τα σκηνικά. Ποια είναι η γνώμη σου? ΄’επρεπε να κάνω πίσω για να μη διαταράξω περισσότερο την κηδεία?- Εκτη
Αχ, αγαπητή φίλη, πόσο λυπάμαι γι’αυτό που πέρασες. Πόσο λυπάμαι που η κηδεία του πατέρα σου έχει συνδεθεί έτσι στο μυαλό σου. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι η αδερφή σου μια τέτοια μέρα και τέτοιες στιγμές είχε μυαλό να κοιτάει ποιος σας κοιτάει και τι κάνεις εσύ, αδιανόητο που η μάνα σου είχε μυαλό να είναι πυρ και μανία μαζί σου επειδή «προκάλεσες». Ντρέπομαι για λογαριασμό τους.
Οι προσωπικές σου πεποιθήσεις ήταν και είναι το μόνο που έχει σημασία μια τέτοια μέρα. Η συμμετοχή σε ένα τελετουργικό που δεν σου λέει τίποτα ενώ μέσω σου ζεις θρήνο και πένθος μου φαίνεται σκληρό, τρομερά βασανιστικό και αναίσθητο. Ο καθένας έχει άλλον τρόπο για να επεξεργαστεί τον θάνατο και πρέπει να αφήνουμε τον καθένα στην ησυχία του να το ζήσει όπως προτιμάει. Ακόμα και αν «κακοχαρακτηρίστηκες» από συγγενείς και φίλους, δεν θα έπρεπε να νοιάζει την στενή σου οικογένεια. Πρόβλημα τους που δεν χόρεψες τον χορό που έχουν συνηθίσει, θα το ξεπεράσουν.
Έχεις το δίκιο με το μέρος σου, 100%.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Στην κηδεια του δικου μου πατερα, επρεπε να τον φιλησω. Ημουν 18, δεν ειχα ξαναδει νεκρο. Βεβαια ηταν πατερας μου.. αδιανοητο για πολλους να μην το κανω. Δεν υπηρχε επιλογη θελω-δεν θελω, επρεπε να γινει.. Και την ωρα που πηγα να τον χαιρετησω για τελευταια φορα, πριν σκυψω, προλαβα να τους δω ολους, να με κοιτανε και να περιμενουν αν απλα να σκυψω τυπικα ή αν θα τον φιλησω. Λιγο μετα επρεπε να σταθω στην σειρα διπλα στην μανα μου και να υποστω τα συλληπητηρια ολων (και ηταν πανω απο 200 ατομα). Και ολοι να θελουν να με φιλησουν σταυρωτα… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ λυπάμαι Παπαρούνα, πραγματικά. ❤
Εχουμε τελετουργικά σε τέτοιες περιπτώσεις για να βοηθάμε τους ανθρώπους στο πένθος τους, μου φαίνεται απάνθρωπο να πηγαίνεις σε κηδεία για να κουτσομπολέψεις ή να επεμβαίνεις στον τρόπο που επιλέγει ή αντέχει ο καθένας να θρηνήσει. Απίστευτη σκληρότητα σε στιγμές που θα έπρεπε να υπάρχει μόνο συμπαράσταση και συμπόνια.
Η προσωπική μου εμπειρία (πολλαπλή κιολας) απέδειξε ότι τα τελετουργικά είναι απίστευτα επιβαρυντικά. Επιβαρυνουν κατά πολύ τη θλιψη και δημιουργούν πρόσθετα άγχη και δυσκολίες. Σε εξαντλούν τόσο πολύ που μακάρι να μην υπήρχαν.
Δεν λέω ότι ταιριάζουν ή ότι πρέπει να ταιριάζουν σε όλους, σε καμία περίπτωση. Λέω ότι αυτός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος τους. Να δίνουν χώρο και χρόνο και θέση στο πένθος.
Συμφωνώ μαζί σας. Η κηδεία είναι μια επιπλέον δοκιμασία για τους συγγενείς.
Η διαχείριση του πένθους είναι τόσο προσωπική υπόθεση, που ακόμα κι αν σκάσεις στα γέλια σε μια κηδεία (το έχω πολλές φορές – αυτό το νευρικό) για μένα είναι οκ. Κανεις δεν πρέπει να σε κρίνει από τη αντίδραση σου απέναντι στον παραλογισμό του θανάτου. Ούτε εγώ τώρα που το θυμάμαι έκλαιγα στη κηδεία του πατέρα μου γιατί ήμουν σα ζομπυ ξενυχτυσμενη από τα νοσοκομεία. Αν κάποιος μου έλεγε κάτι αντίστοιχο θα τον έπνιγα επιτόπου νομίζω στην κατάσταση που ήμουν.
Αχ θεέ μου, τι είναι αυτά που ακούμε και δεν γίνεται το έλα να δεις….
Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερη αίσθηση από το να φιλάς το παγωμένο πρόσωπο κάποιου αγαπημένου. Αυτή η κρυαδα δεν ξεπερνιέται.
Λυπάμαι πολυ, παπαρούνα. Μεγάλη πιεση πέρασα κι εγώ, στην κηδεία του παππού μου, που όλοι σχολίαζαν το γιατί δεν κλαίω, γιατί δε φίλησα τις εικόνες, γιατί δε φίλησα τον ίδιο. Το μόνο που ήθελα να ουρλιάξω μες στην εκκλησία ήταν ένα τεράστιο ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ, που θα μου πείτε εσείς ότι δεν τον πενθώ, επειδή δεν έκλαψα, που ξέρετε εσείς τι νιώθω εγώ γι αυτόν τον άνθρωπο που τον ειχα σαν γονιό μου, δικαίωμά μου να μη θέλω να τον δω και να τον φιλήσω νεκρό, να τον θυμάμαι όπως ήτανε, δικαίωμα μου να κλάψω σπίτι μου, δικαίωμα μου να μην… Διαβάστε περισσότερα »
Σας ευχαριστω κοριτσια. Ηθελα να πω στην ερωτωσα να μην στεναχωριεται. Δυστυχως ετσι ειναι οι ελληνικες οικογενειες με τα τελετουργικα τους. Με τον καιρο ελπιζω να το καταλαβει (οπως και εγω). Την κηδεια του πατερα μου, την θυμαμαι.. σχεδον τραγελαφικα. Ουτε λογος για στεναχωρια. Δεν με αφησαν να πενθησω Νωριτερα το βραδυ επρεπε να γινει ολονυχτια. Και φυσικα επρεπε να ξενυχτησω ΟΛΟ το βραδυ, μαζι με την μανα μου και οποιον αλλον ηθελε. Ουτε λογος να τολμησω να παω να κοιμηθω. Πηγαινα στο μπανιο να παρω μια ανασα για να τους αντιμετωπισω ολους. Στην κουζινα κατι θειες σχολιαζαν τις μαυρες… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς όπως τα λες. Ακριβώς όμως.
Παπαρούνα, εγώ πιστεύω ότι οι περισσότεροι επισκέπτες είχαν έρθει πραγματι με την καλή πρόθεση να συμπαρασταθούν, σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα, και ότι τους αδικείς αποκαλώντας τους δήθεν και «συρφετό». Αφού η μητέρα σου είχε αποφασίσει να ξενυχτήσει, θα την άφηναν μόνη της; Καταλαβαίνω βέβαια και τη δική σου φοβερη δυσφορία, και το ότι, ως παιδί ακόμα που ήσουν, πίστευες ότι δεν μπορούσες να ξεφύγεις και να απομονωθεις σε άλλο δωμάτιο, όπως θα επιθυμούσες. Αληθεια, οι φίλες σου δεν είχαν έρθει, μαζί με τους άλλους, να κάτσετε μαζί; Τώρα όμως είσαι μεγάλη, και πρεπει να δείξεις κατανόηση προς τη μητέρα… Διαβάστε περισσότερα »
Οχι! Οι φιλες μου δεν ηρθαν. Καμια. Και οι ξαδερφες τωρα που το σκεφτομαι, δεν θυμαμαι να ηρθε καμια, και αν ηρθε, θα ηταν διπλα στην μανα της και σε αποσταση. Δεν περιμενα να ερθουν, μου φανηκε πολυ αναμενομενο που δεν ηρθαν. Και τωρα που μου το λες.. (20 χρονια μετα) σκεφτηκα οτι θα μπορουσαν και να ειχαν ερθει. Ο πολυς κοσμος ηρθε γιατι ο πατερας μου ηταν νεος. Και στους νεους ειναι υποχρεωμενοι ΟΛΟΙ στο χωριο να πανε (ειναι γνωστο αυτο). Φυσικα και ηρθαν να συμπαρασταθουν με τον τροπο που ηξεραν να το κανουν. Το αναγνωριζω αυτο. Απλα αυτος… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή Παπαρούνα, Μία από τα ίδια πέρασα και εγώ, στα 19 μου, στην κηδεία του πατέρα μου. Ήμουν τόσο θυμωμένη με τον ίδιο για πολλά χρόνια πριν το θάνατό του, αλλά και για τον τρόπο που πέθανε, που δε μου βγήκε ούτε ένα δάκρυ καθ’όλη την αγρυπνία και την κηδεία. Δήλωσα εμπιστευτικά στη μητέρα μου ότι δεν αντέχω να τον φιλήσω, αλλά μπορώ να ασπαστώ την εικόνα . Της είπα ότι βλέποντας τον λίγο από το πλάι τρομάζω που δεν αναγνωρίζω τον άνθρωπο και έχω μπροστά μου μιά νεκρή ύλη ( είχε ταλαιπωρηθεί πριν καταλήξει) … Λίγο μετά από αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Rhea..πραγματικα σε νιωθω. Η μητερα σου φυσικα ενημερωσε τους στενους συγγενεις, μην τυχον και δεν πραξετε το “καθηκον” σας και ανελαβαν δραση εκεινοι. Εγω το θεωρησα χαμενο εξαρχης να πω κατι τετοιο. Ωστοσο πιεση δεχτηκε η (τοτε) 7 χρονη αδερφη μου, να παει να σταθει διπλα στον πατερα μας, το βραδυ της ολονυχτιας. Η μικρη δεν ηθελε, και δεν μπορουσαν και να της το επιβαλλουν (οπως εσενα) λογω ηλικιας Αλλα.. ολο το σοι με την σειρα προσπαθησε να την πεισει (και ηταν και μεγαλο σοι). Ετσι εβλεπα την μια μετα την αλλη τις θειαδες να πιανουν με “καλο” την μικρη… Διαβάστε περισσότερα »
Παιδιά, στο δικο μου χωριό, μιλαμε ένα μικροσκοπικό ορεινό χωριό, με κατοίκους κυρίως κτηνοτρόφους, έχουν την εξής συνήθεια, που τη βρίσκω υπέροχα αριστοκρατική και ίσως υπάρχει και σε αλλά μέρη στην Ελλάδα. Έχει πεθάνει η μητέρα μου, στην Αθηνα, και πάω στο χωριό μετά από κάποιο καιρό, για λίγες μέρες. Έρχονται επισκέψεις οι γειτονισσες/ τονες και οι γνωστές/ στοι (συγγενείς δεν εχουμε εκεί) , με κάποιο γλυκό, ή κάτι τέτοιο. Τους προσφέρα στις επισκέψεις αυτές κάποιο κέρασμα και αρχιζαμε μια ήρεμη συζήτηση επίσκεψης,τα συνηθισμένα, χωρίς συλλυπητήρια, ή «αχ τι κρίμα χάσαμε την μάνα σου» . Σε κάποιο όμως σημείο της… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή φίλη, δεν έχω να προσθέσω κάτι στην απάντηση της Λένας. Έχεις 100% δίκιο. Θα αφήσω απλά ένα σχόλιο για μία δική μου εμπειρία που δείχνει την παράνοια που επικρατεί σε τέτοια θέματα και – να τονίσω πως δεν είναι καθόλου συγκρίσιμη με την δική σου εμπειρία που σε σημάδεψε και λυπάμαι πραγματικά πάρα πολύ. Ο μπαμπάς μου ήταν άθεος. Πέθανε ξαφνικά. Έγινε θρησκευτική κηδεία επειδή ήτανε τέτοιο το σοκ που ούτε καν σκεφτήκαμε τότε τι και πως. Στην διάρκεια της κηδείας ένιωθα εξαιρετικά άβολα και κάποιες στιγμές μου ερχότανε γέλιο γιατί σκεφτόμουνα τον μπαμπά μου να αναρωτιέται τι ακριβώς… Διαβάστε περισσότερα »
Εχω δει και το ανάποδο. Στην κηδεία ανθρώπου 37 χρονών να παρίστανται συγγενείς και φίλοι, σχεδόν όλοι πιστοί, θεοσεβούμενοι και “καθώς πρέπει” αλλά στον καφέ μετά την ταφή να μοιράζονται καλαμπούρια και να γελάνε στα διπλανά τραπέζια από τη μάνα του εκλιπόντος. Στα μνημόσυνα όμως και σε όλα τελετουργικά τυπικότατοι και συνεπείς.
Τον θάνατο του δικού μου πατέρα δεν τον θυμάμαι μιας και ήμουν μωρό αλλά έχω ακούσει ιστορίες. Ο πατέρας μου ήταν βαθιά άθρησκος και σιχαινόταν την εξουσία της αστυνομίας. Στην πόλη μου, όταν πεθαίνει κάποιος νέος όπως ο πατέρας μου που ήταν 37 χρονών τον “συνοδεύουν” μπροστά ο μητροπολίτης με την λιμουζίνα και πίσω μια μικρή διμοιρία μπάτσων. Η μητέρα μου, εν μέρη πιστή και πολύ συντετριμμένη δεν ασχολήθηκε με το τσίρκο. Οι κολλητοί του πατέρα μου από όλη την Γη, κοσμογυρισμένος γαρ, γνωρίζοντας την αγάπη του για το κρασί σε κολονάτα ποτήρια, τον συνόδευαν με γεμάτα κόκκινο κρασί ποτήρια… Διαβάστε περισσότερα »
Aπό τις πιο τραγικές ερωτήσεις αλλά κι από τις πιο ωραίες απαντήσεις.
Η πλάκα είναι ότι συνεχίζονται και φέτος με covid τα γλωσσόφιλα στις εικόνες (και όχι μόνο στις κηδείες), η θεία κοινωνία, τα πάντα όλα. Τα πρόστιμα, οι προσαγωγές και τα ματ είναι για τα πολυτεχνεία και τις φεμινίστριες με τα πανό, οι Παππάς-Λαγός άφαντοι και ο θρησκευτικός μεσαίωνας με την ανοχή του χρυσοχοϊδη καλά κρατεί.
@αράχνη, πόσο γέλασα με τα γλωσσόφιλα στις εικόνες! Δεν έχεις τον θεό σου (είδες τι έκανα, έτσι;).
Τί έκανες;;;;;; Tί δεν είδα;;;;; Τί έχασα;;;;;
Απολογούμαι ταπεινά με την ουρά κατεβασμένη.
Ενημέρωσέ με plz
χαχαχα εννοώ οτι με το σχόλιο “τον θεό σου δεν έχεις” έβαλα τα θεία στη συζήτηση για τα θεία. Καμμένο αστειάκι @αράχνη μου, μη δίνεις σημασία.
Προφανώς, έχω κι εγώ μια δυσκολία κατανόησης κειμένου και θεό όντως δεν έχω καθόλου. Από πολύ νωρίς ξεχώρισα τη θρησκεία από την ηθική αλλά σέβομαι τους θεούς των άλλων όταν δεν καταπιέζουν, δεν κατηγορούν, δεν ελέγχουν, δεν απαγορεύουν, δεν υποβιβάζουν και δεν προκαλούν ενοχές.
Μα άμα οι “θεοί’ τους δεν έκριναν, τιμωρούσαν,
αντάμειβαν (μετά θάνατον, ε?), δεν υποχρέωναν πώς θα ζήσουν
τη ζωή τους οι πιστοί, δεν ενοχοποιούσαν τις απολαύσεις,
τότε δεν θα τους έφτιαχναν, δεν θα τους “χρειαζόντουσαν”.
Γιατί δεν έκαναν πίσω αυτές να μη διαταράξουν την κηδεια; Επειδή ο στόχος δεν ήταν η ήρεμη κηδεία αλλά το να βάλουν εσένα στον ισιο δρόμο. Λυπάμαι πολύ Για την απώλεια του πατέρα σου και που έπρεπε να ζήσεις αυτή την κατάσταση μια μέρα που είναι ούτως ή άλλως δύσκολη.
ΥΓ αντί για σταυροκοπημα διάβασα πραξικόπημα και μου φάνηκε πολύ ταιριαστό!
Ακριβώς! Ενώ θα μπορούσαν να αποφύγουν το ¨τι θα πει ο κόσμος”, έκαναν τα πάντα για να πει τελικά ο κόσμος!
Δεν υπάρχει πιο προσωπικό πράγμα από το πένθος. Για λόγους που ειλικρινά αρνούμαι να κατανοήσω τέτοιες οριακές στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου η αγία ελληνική οικογένεια βρίσκει την ευκαιρία να τις μετατρέψει στο προσωπικό της τσίρκο. Πολύ λυπάμαι γι’ αυτό που αναγκάστηκες να υποστείς από την οικογένειά σου και περισσότερο λυπάμαι που αναρωτιέσαι αν “έπρεπε” οτιδήποτε σε μια τέτοια οριακή στιγμή. Εσύ δεν “έπρεπε” τίποτα να κάνεις. Οι άλλοι έπρεπε να σεβαστούν τον κάθε άνθρωπο και την δική του, ολόδική του έκφραση του πένθους.
Λένα κάτι δεν διάβασες καλά, δεν της φώναζε η αδελφή της αλλά η αδελφή του πατέρα της, η θεία της δηλαδή. Αλλά seriously όλη η υποκρισία της χριστιανικής θρησκειας σε ένα πόστ η ΑΔΕΛΦΗ και η ΣΥΖΥΓΟΣ του νεκρού της ώρα της ΚΗΔΕΙΑΣ ήταν τόσο στεναχωρημένες που είχαν το νού τους στο πως φαίνονται ως τεθλιμμένο πλήθος και είχαν και το θράσος να στην πουν γιατί δεν στραυροκοπιόσουν. Ωραία τον πενθησαν τον πατέρα σου μπράβο. Όχι μπράβο. Γιατί οταν μετράς τους σταυρούς και τα εικονογλειψίματα μετράει το πενθος.
ΥΓ δεν μου κάνει εντύπωση, όλοι οι χριστιανοί για το θεαθήναι παίζουν.
για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, δεν το παίζουν όλοι οι χριστιανοί για το θεαθηναι
Σου στέλνω την αγκαλιά μου και όλη μου την αγάπη. Έχασα τον πατέρα μου πριν δύο μήνες. Βρισκόμουν σε άλλη πόλη, έφυγα εν μέσω lockdown σαν την τρελή και δεν έβαλα στην βαλίτσα μου μαύρα ρούχα. Η μαμά μου ρώτησε όλο το σόι για να μου δανείσουνε, παρότι δεν ήθελα να βάλω μαύρα στην κηδεία. Αυτό που δεν καταλαβαίνουνε είναι ότι ο κύριος λόγος που δε θέλουμε να κάνουμε σταυρό ή να φιλήσουμε εικόνες δεν είναι αντίδραση, λόγω αθεϊας. Λόγω αθεΐας δεν έλεγα την προσευχή στο λύκειο. Αυτό είναι άλλο πράγμα. Είναι ότι ο θρήνος και το πένθος είναι κάτι… Διαβάστε περισσότερα »
Βασική η θεία της της το έλεγε.μερικες φορές οι αδερφές συμπεριφέρονται σαν να πονάνε αυτές περισσότερο από όλους τους άλλους.
Κι εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω αυτήν την κοινότητα. Παλιότερα θα έλεγα ας το έκανε για να μην γίνει θέμα, υποβαθμίζοντας το δικό σου συναίσθημα για χάρη των μεγάλων για να μην γίνει θεμα. Αλλά τώρα θα συμφωνησω με την απάντηση.
Δεν είναι θέμα “κάνω πίσω” ή όχι, είναι ότι δεν ήθελες να παίξεις θέατρο στην κηδεία του πατέρα σου και πολύ καλά έκανες.
Η μητέρα σου τα έβαλε με το λάθος άνθρωπο, το λάθος το έκανε η θεία σου που αν δεν φώναζε κάθε τρεις και λίγο, πιθανότατα κανείς να μη νοιαζόταν για το αν σταυροκοπιόσουν ή όχι.
H μητέρα όσο και η θεία όμως στερούνται κάθε ίχνους κατανόησης, ενσυναίσθησης και συμπόνοιας για την ίδια τη γράφουσα. Και η μάνα σ΄αυτό είναι πολύ χειρότερη γιατί πρόκειται για το ίδιο της το παιδί, όχι για το ανίψι της που και πάλι είναι φρικτό αλλά λιγότερο. Αντί να προσπαθήσει να νιώσει και να συμπαρασταθεί στην κόρη της για την απώλεια, το κενό και το πένθος της, ενοχλήθηκε (πυρ και μανία γράφει) για την εικόνα της στον κοινωνικό ιστό και της έκανε επίθεση την ίδια κιόλας μέρα με το που γύρισαν σπίτι. Υποθέτω ότι η γράφουσα μεγαλώνοντας με αυτή τη μάνα… Διαβάστε περισσότερα »
Ενδεχομένως η μάνα να έχει τα δικά της θέματα με τη θεία (και όλο το σόι), η οποία βρήκε ευκαιρία να κάνει μαθήματα συμπεριφοράς στη γράφουσα, τα οποία “μαθήματα” σίγουρα έχει κάνει και στη μάνα κατά καιρούς όλα αυτά τα χρόνια. Η μάνα, τώρα, αντί να πει τι-μαλακίες-έκανε-πάλι-η-θεια-σου, τα έβαλε με το παιδί της που έδωσε πάτημα στη θεια να κάνει πάλι το σόου της. Σε κάθε περίπτωση η γράφουσα δεν πρέπει να πτοείται και να επηρεάζεται, αυτά κρατάνε χρόνια, δεν θα λυθούν ποτέ και σίγουρα όχι από την ίδια. Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να αποστασιοποιηθεί και… Διαβάστε περισσότερα »
Καλά έκανες. Έλεος με τον λάθε θρησκόληπτο που θέλει να επιβάλλει τα πιστεύω του στους άλλους.Να εισαι γερή να τον θυμάσαι. Έτσι καμια φορά σκεφτομαι να αφησω όρο αν πεθανω να παιζουν πριονια στα μοιρολογια στην τσίτα και να σερβιρουν στους παρευρισκομενους μοχιτο και τζιν τονικ που μ αρεσουν πολυ.
Τι υπέροχο!!! Σε βρίσκω σούπερ! Κ εγώ θα ήθελα να ακούγεται οριεντάλ υπόκρουση, είμαι φαν