Γεια σου αμποπαρέα. Διαπίστωσα τελικά, μέσα από τα κείμενα του site , ότι υπάρχουν στιγμές που αντέδρασα πιεστικά, που δεν σεβάστηκα την επιθυμία του άλλου να μην μου μιλήσει, να μην απαντήσει σε ερώτηση μου (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης), και έγινα ειρωνική και εριστική. Τελικά η ανθρώπινη συμπεριφορά και διάδραση είναι τόσο σύνθετη και περίπλοκη, περιέχονται στην ίδια αλληλεπίδραση στοιχεία αλληλοσυγκρουόμενα, όπως επιθυμία για ανταπόκριση, αγένεια όταν ο άλλος δεν ανταποκρίνεται, αγένεια και ειρωνία όταν το επισημαίνεις, δεν ξέρω αρκετές φορές τι είναι το σωστό και τι όχι. Παλιά κατανοούσα την αδιαφορία, έλεγα μου αξίζει, έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν απο το να μιλάνε με εμένα. Τώρα με ενοχλεί, επιθυμώ μια απάντηση του τύπου “έχω δουλειά, τα λέμε κάποια άλλη στιγμή”, και όχι αυτό το στυλ, διαβάζω μήνυμα και άπλα δεν απαντώ. Δεν ξέρω, πάλι τον εαυτό μου κατηγορώ, γιατί στην τελική όλα είναι θέμα μυαλού, είτε με την αποδοχή της αδιαφορίας είτε με την ειρωνική απάντηση απέναντι στην αδιαφορία, πάλι το ίδιο αίσθημα έχω, ότι φταίω, είτε γιατί είμαι βαρετή είτε πιεστική και εριστικη. Δεν μου φτάνει μια ζωή για ψυχοθεραπεία
–Βαρετή ή εριστική;
Φτάνει, φτάνει. Μην ψάχνεις δικαιολογίες.
Ούτε σου αξίζει η αδιαφορία, ούτε είναι επιτυχία να αντιδράς όταν αισθάνεσαι άσχημα όταν δεν σου απαντάνε. Θα αλλάξει η ζωή σου προς το καλύτερο όταν σταματήσεις να ερμηνεύεις τόσο δραματικά κάτι τόσο ασήμαντο όπως το ποιος σου απαντάει στα σόσιαλ και πόσο σύντομα το κάνει. Χρειάζεται να κάνεις πολλή δουλειά για να ανακαλύψεις ποια είσαι, χωρίς να περιμένεις να σου το πουν οι άλλοι. Δεν αξίζεις επειδή σου δίνουν σημασία οι άλλοι, αλλά επειδή με την ίδια σου την ζωή, με την ύπαρξη σου, είσαι χρήσιμη, συμβάλλεις, ενεργείς με έναν τρόπο που επηρεάζει τους άλλους θετικά. Θα το μάθεις όταν κάνεις ψυχοθεραπεία.