Αγαπημένη μου, δεν ξέρω αν έχει απάντηση σε αυτό που θα ρωτήσω, όμως: έχω ένα μωράκι 11 μηνών, το οποίο ξυπνά κατά τις 6:30 και κοιμάται 8-8:30 το βράδυ. Προσπαθούμε να σεβόμαστε το ωράριο και το πρόγραμμά του γιατί ξέρω πόσο σημαντικό είναι για τα μωράκια. Το θέμα μου είναι ότι το ωράριό μου είναι αρκετά ζόρικο και γίνεται ακόμα πιο ζόρικο όταν υπάρχει αυτό το νινί που σε χρειάζεται. Εργάζομαι από τις 9 το πρωί μέχρι και τις 5:30 το απόγευμα. Τον βλέπω λίγη ώρα το πρωί που μέσα σε αυτή τη λίγη ώρα έχω να ετοιμαστώ να τον ετοιμάσω να φορτώσω το αμάξι και να τον πάρω στη μαμά μου και μετά μέχρι να σχολάσω και να πάω σπίτι γίνεται 6 και έχω πάλι πολύ λίγη ώρα να τον δω. Αυτές τις ώρες είμαι συνέχεια μαζί του και προσπαθώ για την ποιότητα παρά για την ποσότητα. Ωστόσο νιώθω ότι δεν τον βλέπω καθόλου, ούτε αυτόν ούτε και τον άντρα μου, περιμένω πώς και πώς να έρθει το σ/κ για να είμαστε μαζί να κάνουμε πράγματα. Είμαι μόνο ένα χρόνο στη δουλειά μου και έχουν επενδύσει πάνω μου με αρκετές εκπαιδεύσεις, κτλ και δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να διαπραγματευτώ να εργάζομαι τουλάχιστον μισή μέρα και ας μου μειώσουν τον μισθό. Σε μια κουβέντα που είχα κάνει άτυπα με τον διευθυντή ο οποίος με ρωτούσε πώς είναι στη δουλειά κτλ του είπα πως το μόνο αρνητικό είναι το ωράριο και αυτός με λύπη μου είπε πως, καταλαβαίνει ότι είναι το μωρό όμως δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Αυτό έγινε τον Φεβρουάριο. Το άλλο δύσκολο είναι πως είμαστε μόνο δύο στο ίδιο πόστο και δεν θα ήθελα να αφήσω και τον συνάδελφο εκτεθειμένο στην απίθανη περίπτωση που δεχτούν με το να δουλεύω μισή μέρα. Δεν ξέρω βασικά ποια είναι η ερώτηση, ξέρω όμως ότι μου λείπει το παιδί μου. Είμαι αχάριστη λες; Θα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένη με τις 4 ώρες (με το ζόρι 4) που τον βλέπω τη μέρα; Α και έχω και μια μέρα τη βδομάδα που σχολάω στις 2:30 άρα 3 είμαι σπίτι.
–μιά μαμά
Δεν είσαι αχάριστη, ούτε θα έπρεπε να είσαι ευχαριστημένη με τις ώρες που το βλέπεις.
Σου συνιστώ όμως να κάνεις μια σοβαρή και ειλικρινή κουβέντα με τον άντρα σου, να σου πει αυτός πώς νιώθει που βλέπει το παιδί του ακόμη λιγότερες ώρες. Θα νιώθει δυσάρεστα, σίγουρα. Νιώθει όμως τύψεις;
Δε νομίζω.
Αυτό που νιώθεις είναι σχεδιασμένο για μαμάδες: να μη νιώθεις ποτέ αρκετά καλή. Σου λέω να μιλήσεις με τον άντρα σου, για να καταλάβεις ότι το να είσαι γονιός δεν ταυτίζεται με την αίσθηση ανεπάρκειας, σίγουρα όχι επειδή δουλεύεις. Ο άντρας σου νιώθει ότι δουλεύει επειδή δεν γίνεται αλλιώς. Και είναι τιμή του και καμάρι του που βγαίνει από το σπίτι για να φέρει λεφτά για την οικογένεια του. Προσπάθησε να παραδειγματιστείς. Θα σου κάνει καλό.
Οι τύψεις σε βασανίζουν τόσο πολύ, που δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι ενοχή και τι είναι αληθινή ανάγκη να είσαι με το παιδί σου κάθε μέρα, όλη μέρα. Ρεαλιστικά θα καταλαβαίνεις ότι δεν είναι το ιδανικό να είναι το παιδί για πάντα μαζί σου. Κάποια στιγμή θα κοινωνικοποιηθεί, θα αποκτήσει δική του ζωή. Δεν θα γίνει μέσα σε μια μέρα, ούτε μέσα σε ένα χρόνο. Θα πάρει πολλά χρόνια για να τα καταφέρει, και αυτό, και εσύ. Αυτό που γίνεται τώρα, η μαμά που πάει στη δουλειά, ο μπαμπάς στη δουλειά, και το παιδί σε κάποιον φροντιστή – γιαγιά, νηπιαγωγός, νταντά, δασκάλα – είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Μπορούμε να κάνουμε κριτική για αυτόν τον κόσμο, αλλά σε αυτόν ζούμε, και με τους όρους του έχουμε όλα όσα έχουμε (το σπίτι, το ρεύμα, την ειρήνη, τη δουλειά, το σούπερ μάρκετ). Αν η ερώτηση σου ήταν «να τα παρατήσω όλα και να πάω να ζήσω σε μια φυλή στον Αμαζόνιο, τροφοσυλλέκτρια ή αγρότισσα, για να είμαι συνέχεια με το παιδί μου;» θα σου απαντούσα «η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα». Εδώ που είσαι όμως, αυτό που κάνεις είναι αυτό που είναι σωστό να κάνεις, για σένα, για τον άντρα σου, για το παιδί σου.
Βλέπεις το παιδί σου αρκετές ώρες μέσα στην εβδομάδα. Δεν θέλω να πω «υπάρχουν και χειρότερα» αλλά τέσσερις ώρες κάθε μέρα συν εγγυημένα Σαββατοκύριακα είναι αρκετά για να χτίσετε μια στενή σχέση μάνας παιδιού. Σκέψου πολύ καλά, πολύ ειλικρινά, αν είναι το νινί που σε χρειάζεται ή αν εσύ χρειάζεσαι το νινί. Είναι σίγουρο ότι σε χρειάζεται όσο νομίζεις; Φαίνεται από κάπου ότι του λείπεις; Δεν είναι ένα χαρούμενο, ισορροπημένο, ευπροσάρμοστο μωρό με την ζωή που ζει; Και μόνο από τις ώρες που κοιμάται εγώ λέω ότι είναι. Άρα κάτι σωστά κάνετε όλοι σας, κι εσύ και ο άντρας σου και η μαμά σου.
Είσαι πολύ καλή μαμά. Και όσο πιο πετυχημένη και ολοκληρωμένη είσαι εκτός σπιτιού, τόσο καλύτερη θα γίνεσαι. Δεν είναι καν η άποψη μου. Αυτό αποδεικνύεται πια επισήμως και από μελέτες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αχ βρε Α μπα, τί καλά που τα λες και πόσο συμφωνώ!!! Έχω κι εγώ μωρά παιδιά και δουλεύω φουλ και τη νιώθω την κοπέλα! Δεν ξέρω τί έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια με τα attatchment parenting και τον Γιωσαφάτ και τις μανούλες του facebook, που σε λίγο θα αρχίσω να πιστεύω πως η εργασία για τη γυναίκα σύντομα θα θεωρείται έγκλημα!!Πραγματικά, το έχω συζητήσει με τη μητέρα μου και μου έχει πει κατηγορηματικά πως στα eighties καμία εργαζόμενη δεν έτρωγε κράξιμο και ίσα ίσα οι φουλ εργαζόμενες ένιωθαν και πολύ υπερήφανες! Μα τί στο καλό συνέβη και γυρίσαμε πίσω??… Διαβάστε περισσότερα »
Γιατί οχι; ποιος θα τους σταματησει; εσενα γιατι σου φαινεται περιεργο; μηπως υποθετεις οτι τους σερνει απο το μαλλι ο αντρας τους μα μεινουν σπιτι;
Δεν γυρισαμε στα 80ς, απλα τα παιδια των 80ς ειναι μανουλες πια, που τους ελειψαν οι μαμαδες τους τοτε και ειπαν οτι δεν θα το κανουν κι αυτες στο παιδι τους.
Η διαφορα ειναι οτι τωρα το επιλεγουν, ενω παλια τους το επέβαλλαν.
Κανετε τις μανουλες που παρατησαν τα παντα γιατι γουσταραν να μεγαλώσουν τα μωρα τους, να νιωσουν λιγο ασχημα.
Οι μόδες περί σωστής ανατροφής παιδιών και διατροφής του παιδιού (θηλασμός ή φόρμουλα) κάνουν κύκλους, έρχονται σε κύματα, και το attachment έρχεται και φεύγει εδώ και αιώνες. Σχετίζεται με άλλα θέματα κοινωνικά, όπως όλες οι μόδες άλλωστε (και οι διατροφικές). Ένα παλιότερο κύμα attachment (δεν ήταν το πρώτο, αν και θεωρείται πρώτο) πέρασε από την Ευρώπη στη δεκαετία του ’60 και τότε ο λόγος ήταν η πίεση για την επιστροφή της γυναίκας σε πιο παραδοσιακούς ρόλους, επειδή μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο είχε γίνει ενεργό μέρος της εργατικής τάξης. δες κι εδώ https://onlinelibrary.wiley.com/doi/pdf/10.1002/jhbs.21834 Τώρα περνάμε άλλο ένα τέτοιο κύμα τέτοιας πίεσης… Διαβάστε περισσότερα »
Ευχαριστούμε Λένα! Είχα αναρωτηθεί και εγώ – οχι οπως φαίνεται τόσο για να το ψαξω- αν κάνουμε πισωγυρίσματα στα συγκεκριμένα θεματα.
Όσον αφορά αυτο που αναφέρεις Maggie ότι τα παιδιά που μεγάλωσαν στα 80ς που τους έλειψαν οι μαμάδες τους κλπ… έχει τύχει να ακούσεις το συγκεκριμένο ως παραπονο από ανθρώπους αυτής της ηλικίας;
Μου κάνει εντύπωση, προσωπικά δεν το έχω ακούσει από κανέναν.
Οχι μονο το εχω ακουσει, αλλα και σε πολλους που ξέρω επηρέασε την επιλογη του επαγγελματός τους, ώστε να μπορουν να λειπουν μεχρι να μεγαλωσουν 1-2 χρονια τα μωρα τους και να παραμεινουν ασφαλισμενες. Μου λεει η αλλη, μου ελειψε η μανα κι ο πατερας μου, ολο δουλεύανε,
μόνη μεγαλωσα, αν κανω παιδιά θα τα μεγαλωσω εγω.
Μια αλλη ειχαν αποφασισει οποιος βγαζει λιγοτερα να σταματησει για λιγο. Σταματησε ο αντρας της για 3 χρονια.
Dioni εγώ είμαι ένα τέτοιο παράδειγμα παιδιού που αναφέρει η Maggie. Επί χρόνια έλεγα πως αν κάνω παιδιά θα ήθελα να τα μεγαλώσω εγώ για να μην περάσουν αυτά που πέρασα, κι ας είχα νταντάδες που λάτρευα. Τελικά δεν έκανα οπότε δεν μπήκα στο δίλημμα.
Βλέποντάς τα πιο καθαρά πλέον, νομίζω πως το πρόβλημα δεν ήταν ότι οι γονείς μου δούλευαν και έλειπαν και οι δύο, αλλά ότι στον υπόλοιπο χρόνο τους ήταν (ή προφασίζονταν ότι ήταν) πολύ κουρασμένοι για να ασχοληθούν ουσιαστικά και χωρίς νεύρα. Οπότε είναι και θέμα ανθρώπου φαντάζομαι.
Εννοείται ότι θα υπάρχουν και οι περιπτώσεις που αναφέρετε, απλώς εγώ δεν έχει τύχει να τις συναντήσω. Ίσως οι μαμάδες των φίλων μου που δούλευαν είχαν δουλειές που τους επέτρεπαν να επιστέφουν νωρίς στα σπίτια τους, οπότε αν το παιδί γύριζε από το σχολείο στις 2 και η μαμά στις 4, λογικό είναι να μην βιώνει την απουσία. Μια μαμά φίλης που μου έρχεται τώρα στο μυαλό και η οποία δούλευε σκληρά και έκανε καριέρα, τώρα που η μια της κόρη επέλεξε και αυτή να κάνει το ίδιο, την στηρίζει όχι τόσο βοηθώντας την σε πρακτικά θέματα, αλλά κυρίως ψυχολογικά.… Διαβάστε περισσότερα »
Α μπα, απάντησες??!!! Τώρα το είδα! Ευχαριστώ πολύ! εγώ πιστεύω επιπλέον πως και η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει παίξει καθορστικό ρόλο! Πλέον πολλές γυναίκες λόγω της ανεργίας δεν βρίσκουν άλλο πεδίο εκτόνωσης και καταξίωσης και πέφτουν με τα μούτρα στο παιδί… Τώρα ποιανής τα παιδιά ατ δι εντ οφ δε ντέι θα είναι πιο ισορροπημένα, θα το μάθουμε σε καμιά 30αριά χρόνια.. χαχαχα!!!
στα 80 s καμια εργαζομενη μητερα δεν ετρωγε κραξιμο, και τις επευφημουσαν σαν ηρωες, γιατι πραγματι ηταν ηρωες. δεν ξερω αν στα ειπαν ολα, αλλα οι γυναικες ειχαν (και στην ελλαδα ακομα εχουν) αναλαβει φουλ εργασιακο βαρος αλλα και φουλ οικιακο βαρος. η γυναικα δουλευε φουλ ταιμ εξω και μετα αλλο ενα ωραριο στο σπιτι. οι ανδρες στην ελλαδα ΔΕΝ εκαναν οικιακες εργασιες , εκτος απο κατι ψιλα για το ξεκαρφωμα και πολλες γυναικες συνειδητοποιησαν σε τι λακκο βρεθηκαν, οταν διεκδικωντας το δικαιωμα στην εργασια, βρεθηκαν με 2 φουλ ταιμ δουλειες, την μια πληρωμενη και την μια απληρωτη. ΑΥΤΟΣ ειναι… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις πολύ δίκιο φράννυ!
Δεν είσαι η πρώτη ούτε η μόνη που εργάζεται με τέτοιο ωράριο.Και τι πιο φυσικό να σου λείπει ο άντρας σου και το παιδί σου…Να ξέρεις ότι όποιον εκπαιδευτικό ρωτήσεις θα σου πει κατηγορηματικά ότι τα πιο ισορροπημένα, υπεύθυνα και χαρούμενα παιδιά έχουν μαμάδες εργαζόμενες και μάλιστα σκληρά εργαζόμενες. Χαλάρωσε λοιπόν και σχεδίασε τι ωραία πράγματα θα κάνετε τις ώρες που είστε μαζί.Και μπράβο σου που είσαι και σωστή και στη δουλειά σου.
Ας αφησουμε τυψεις, αντρικους ρόλους και γυναικειους. Είναι τόσο μοναδική η εποχή που χάνεις. Αυτο και μονο αυτό. Ασε τί χρειαζεται το μωρο, φαινεται ενταξει. Εσύ χανεις στιγμές, χαμογελα που δεν θα ξαναρθουν. Σε λιγα χρονια αυτή η γλύκα θα χαθεί, κάθε ηλικια εχει τη χαρη της, αλλά σαν 1-3 χρονών, δεν υπάρχει. Το ξερεις. Δε με νοιαζει γιατι δεν εχει αυτη την αναγκη ο συζυγος σου. Εσυ την εχεις και μην την καταπιεζεις με ταμπέλες. Σε καμία περίπτωση δεν θα άφηνα τη δουλειά μου όμως θα ζητούσα να κάνω τετράωρα. Αν δεν ζητησεις, δε θα πάρεις.
Χωρίς καμία διάθεση ειρωνίας, γιατί είναι τόσο σημαντικές οι ηλικίες 1-3 και όχι ας πούμε 5-7 που αρχίζει το σχολείο? Ή 13 που είναι η εφηβεία Ή 17 που είναι οι πανελλήνιες?? Τίποτα από όλα αυτά δε θα ξανάρθει και κάποιες στιγμές σίγουρα θα χαθούν. Όπως όμως και οι ευκαιρίες για αύξηση, επαγγελματική ανέλιξη κλπ.. Εξαρτάται τη δουλειά πάντα, αλλά νομίζω πως αν μπεις σε μία εταιρία και με το καλημέρα ζητήσεις μείωση ωραρίου, δεν είμαι σίγουρη για την επαγγελματική εξέλιξη.. Εκτός αν μια γυναίκα δεν τη νοιάζει καθόλου αυτό, οπότε πάσο!
Ειναι πολύ γλυκουλια 1 με 3. Ξαναδιαβασε αν θέλεις τί εγραψα
“Ασε τί χρειαζεται το μωρο, φαινεται ενταξει. Εσύ χανεις στιγμές, χαμογελα που δεν θα ξαναρθουν. Σε λιγα χρονια αυτή η γλύκα θα χαθεί, κάθε ηλικια εχει τη χαρη της, αλλά σαν 1-3 χρονών, δεν υπάρχει. ”
Δεν αναφερομαι στο παιδι, αναφερομαι στη γραφουσα. Μετα μεγαλωνει, ειναι αλλιώς. Επιβάλλεται να ειναι και λιγο πιο ανεξαρτητο.
Συμφωνώ με Bella Ciao, με κάτι τέτοια κάνουν οι καριέρες των γυναικών φτερά πολύ συχνά. Έτσι με έκανε να αισθανθώ ένας φίλος, όταν το παιδί μου ήταν σε αυτή την ηλικία και είχα περάσει συνέντευξη σε πολύ καλή εταιρία: «Θα πας να δουλεύεις τόσο μακριά; Και πότε θα βλέπεις το παιδί σου; Αυτά τα χρόνια μια φορά είναι, δεν ξανάρχονται, κάτσε να χαρείς το παιδάκι σου, που να τρέχεις» Έτσι με γέμισε τύψεις, τους είπα ότι δεν ενδιαφέρομαι και το μετάνιωσα 1000 φορές. Φυσικά ο ίδιος φίλος όταν έχασε τη δουλειά του και είχε την ευκαιρία να μείνει έστω και… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι αλλα εχει την αναγκη να μενει κοντα του λεει. Δεν την πιεσε κανεις.
Νομιζω οτι γινεται σπασμενο τηλεφωνο και στο τελος ετσι οπως το παρουσιαζετε δεν αναγνωριζω τι εγραψα.
Ειναι γλυκουλια χωρις εισαγωγικα και passive agressive ειρωνιες!
Γιατί μεγαλωνει το παιδι της και αυτη ειναι η πιο σωστη δουλεια για μια γυναικα! Δεν λεω οτι συμφωνω, λεω οτι ειναι το κλισε που ολες ακουμε.
Η πιο σωστή δουλειά για μια γυναίκα;
Muse με εξέπληξες… μετά είδα ότι δεν συμφωνείς!
Σε καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τι είναι πιο σωστό, αλλά σε νιώθω. Θα σου μιλήσω και ως εργαζόμενη με δυσκολα ωράρια- και ταξίδια κατά περιόδους- αλλά και ως κόρη εργαζόμενης μητέρας. Για μένα σημασία έχει να είσαι εκεί 100% όταν είσαι με το παιδί σου. Θα μπορούσες να είσαι 24/7 με το μωρό αλλά το μυαλό σου να ταξιδεύει αλλού. Τα μωρά δεν καταλαβαίνουν αν περνάς μαζί τους 4 ή 5 ή 6 ώρες- ο χρόνος είναι ενήλικη εφεύρεση. Αντιλαμβάνονται όμως την αγάπη σου και το δόσιμό σου όταν είσαι εκεί. Μακάρι να ήταν έτσι το σύστημα που οι γυναίκες να… Διαβάστε περισσότερα »
σε ολο αυτο που περιγραφεις, δεν αναφερεις καθολου για τα οικονομικα σας και για την δουλεια του ανδρα σου. το να θελει η επιχειρηση μια φουλ ταιμ υπαλληλο και να μην θελει να σου μειωσει το ωραριο ειναι απολυτα κατανοητο. εφοσον τηρει τα εργοδοτικα σου δικαιωματα, δεν ειναι υποχρεωμενη να σε βλεπει συναισθηματικα και να προσαρμοσει το ωραριο σου με τις επιθυμιες σου. μπορεις ομως να ψαξεις αλλου μια παρτ ταιμ δουλεια, οπως μπορεις και να συζητησεις με τον ανδρα σου να καλυψει οικονομικα την οικογενεια για ενα διαστημα και να μεινεις σπιτι για οσο κρινεις εσυ. για τις ενοχες,… Διαβάστε περισσότερα »
Πάντως δεν λεει καπου οτι νοιωθει τυψεις, λεει οτι της λειπει το παιδι. Εμενα μου φαινεται πολυ φυσιολογικο να σου λειπει το παιδι.Ζυγισε μεσα σου αν ειναι πιο σημαντικο για σενα το να βλεπεις λιγο παραπανω το παιδι απο το να αφησεις ξεκρεμαστο τον συναδελφο/μιλησεις με το αφεντικο και αναλογα πραξε.
Θεωρώ ότι κοινός χρόνος σας θεωρείται κι αυτός που κοιμάται το παιδί και είσαι εκεί! Το βλέπεις 10 ώρες κοιμισμένο και 4 ξύπνιο; Ωραιότατο πρόγραμμα!
Μια μαμά, Κατ’αρχήν να πω ότι στους 11 μήνες είναι πολύ λογικό και αναμενόμενο να αισθάνεσαι ότι δεν βλέπεις το μωρό σου αρκετά με τα ωράρια που περιγράφεις. Και το λέω πέρα από τις πλασματικές τύψεις που μπορεί να σου έχουν δημιουργηθεί. Από την άλλη όμως, πιστεύω από αυτά που γράφεις ότι θέλεις τη δουλειά σου, χαίρεσαι που έχουν επενδύσει στο πρόσωπό σου, και δεν διανοείσαι να φύγεις. Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει, αλλά δουλεύει για εμένα οπότε είπα να στο προτείνω. Ήθελα να κρατήσω full-time δουλειά για να μπορώ να διατηρήσω το πόστο μου που διαμόρφωσα όπως ήθελα… Διαβάστε περισσότερα »
όταν επέστρεψα στη δουλειά μετά την άδεια ανατροφής, ένιωθα ακριβώς αυτό, ότι δεν έβλεπα την μικρή αρκετές ώρες. είναι λογικό να το νιώσεις αυτό γιατί από εκεί που είσαι όλη μέρα μαζί με το μωρό, ξαφνικά αυτές οι ώρες περιορίζονται δραστικά. ωστόσο, δεν ένιωσα τύψεις και σταδιακά συνήθισα και πλέον δεν μου φαίνονται λίγες οι ώρες. αν αυτές τις ώρες είσαι εκεί μαζί με το παιδί, μια χαρά είναι.
προσωπικά, μεγάλωσα με εργαζόμενη μητέρα και ούτε μια φορά δεν ένιωσα να μου λείπει.