Αγαπητή Λένα και αναγνώστριες, Στέλνω κι εγώ τον προβληματισμό μου σχετικά με μια συζήτηση που είχα χθες με το αγόρι μου. Η διαφωνία μας ήταν σε σχέση με το πόσο διακριτικοί είμαστε ο καθένας με τους φίλους του και κατά πόσο τους λέμε την απόψή μας αν δε μας ρωτήσουν. Και εξηγούμαι.. Έχω μια φίλη τα τελευταία 4 χρόνια που τώρα είναι έγκυος, ζει στο εξωτερικό και μάλιστα μπήκε στο μήνα της. Χθες που μιλούσα μαζί της στο σκαιπ, τη ρωτούσα αν είναι όλα καλά και μου έλεγε διάφορα και κάποια στιγμή τη ρώτησα αν εκεί που είναι πρέπει να βρει μαία πριν γεννήσει και να κανονίσει να είναι αυτή η συγκεκριμένη μαζί της ή αν θα πάει να γεννήσει και το νοσοκομείο θα της δώσει την πρώτη διαθέσιμη. Το ρώτησα γιατί έχω ακούσει πως γίνονται και τα δύο. Μου είπε πως και τα δυο γίνονται, απλά στη δεύτερη περίπτωση πρέπει να πληρώσει επιπλέον 800 ευρώ και πως εκείνη δεν έχει πρόβλημα να πάει και να της δώσουν την πρώτη διαθέσιμη. Εκείνη την ώρα μπήκε ο άντρας της στο δωμάτιο και είπε πως συμφωνεί με αυτή την απόφαση και πως τα νοσοκομεία προσπαθούν να βγάλουν λεφτά πάνω στο φόβο των ανθρώπων. Και η φίλη μου συμφώνησε με αυτό. Εγώ δεν έχω παιδιά, αλλά εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως αν ήμουν έγκυος, ναι θα ήθελα μαζί μου μια μαία που εμπιστεύομαι σε αυτή την τόσο άγνωστη διαδικασία της γέννας και πως με δεδομένη την οικονομική μου κατάσταση τώρα θα μπορούσα να δώσω αυτά τα χρήματα. Το σκέφτηκα αλλά δεν το είπα γιατί πολύ απλά αυτη είναι η αποψάρα μου, δεν αφορά κανέναν και επίσης ήταν προφανές πως το ζευγάρι το έχει συζητήσει και αποφασίσει, δεν ρώτησαν την αποψή μου κι επίσης κανείς δε μπορεί να γνωρίζει τι συμβαίνει με τα οικονομικά τους. Κι εδώ έρχεται η διαφωνία με το αγόρι μου. Πιστευει πως επειδή είναι φίλη μου και θέλω το καλό της, έπρεπε να πω την άποψη μου και ας μην την ακολουθούσαν και πως εκείνος πάντα λέει τη δική του στους φίλους του και τους επισημαίνει τις λάθος αποφάσεις τους (πάντα σύμφωνα με την αποψάρα του!). Εγώ ως άνθρωπος είμαι γενικά “κλειστή” και έχω λίγους φίλους, και αυτό που με πείραξε χθες είναι που μου είπε πως δε μπορώ να κάνω σταθερές φιλίες με νέους ανθρώπους που γνωρίζω, όχι γιατί δεν είμαι η ψυχή της παρέας ή επειδή είμαι ντροπλή ή οτιδήποτε άλλο, αλλά επειδή προσπαθώ να είμαι διακριτική με τους ανθρώπους, δε λεω την αποψή μου στα θέματά τους (παρά μόνο αν με ρωτήσουν ή αν πρόκειται για σοβαρό θέμα κακοποίησης που φυσικά είπα τη γνώμη μου από μόνη μου και βοήθησα όπως μπορούσα στο παρελθόν) και ότι για αυτό περνάω “αόρατη”. Για την ιστορία, είμαι σε σχέση 8 χρόνια και αυτό είναι το πρώτο παιδί της φίλης μου. Πιστεύετε ότι η τόση διακριτικότητα μπορεί να μας απομακρύνει από τους ανθρώπους? Ημουν παντα της αποψης οτι πρεπει να κραταμε την αποψαρα μας για εμας και σε θέματα που ειναι τοσο προσωπικα να τη λεμε μονο αν μας ρωτησουν. Απο χτες ομως αρχισα να αμφιβάλλω και αυτο το “αορατη” πολύ με πονεσε από τον ανθρωπο μου.
-(In)visible?
Πολύ στενοχωρήθηκα με τη χοντράδα που άκουσες.
Δε νομίζω ότι θα σου το κάνω πιο εύκολο. Δεν ξέρω κι όλας.
Έχει τόσα προβλήματα αυτό που λέει που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να σταματήσω.
Επειδή το είπε, δεν σημαίνει ότι ισχύει. Είναι προφανές, αλλά πρέπει να το πω πρώτο πρώτο, γιατί αντί να πεις «τι λέει ο άνθρωπος» άρχισες αμέσως να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου.
Το είπε επειδή κάνει την δική του προβολή σύμφωνα με την δική του κοσμοθεωρία, για το πώς πρέπει ο ίδιος να φέρεται, ώστε να έχει φίλους. Μιλάει για την δική του εικόνα, για αυτή που ελπίζει να έχουν οι άλλοι για τον ίδιο, που ξεκινά από την βεβαιότητα του ότι ο πετυχημένος άνθρωπος είναι ο κοινωνικός άνθρωπος. Αυτό συνδυάζεται με την βεβαιότητα του ότι το σωστό είναι να λες στους άλλους αυτό που ισχύει, που στο μυαλό του είναι αυτό που πιστεύει ο ίδιος: αυτό που πιστεύει ο ίδιος, είναι η Αλήθεια, και είναι χρέος του να μοιραστεί με τους άλλους την απόλυτη Αλήθεια (που οι άλλοι δεν βλέπουν. Μόνο αυτός τη βλέπει).
Αυτό που πιστεύει, η αποψάρα του δηλαδή, δεν εφαρμόζεται στην δική σου ζωή, ούτε την αφουγκράζεται. Αν είσαι κλειστή και έχεις λίγους φίλους, είναι γούστο σου και καπέλο σου. Κανένας κλειστός δεν υποχρεούται να αλλάξει για να νιώσει πιο άνετα κάποιος άλλος. Αν αισθάνεται άβολα με το πώς χειρίζεσαι την κοινωνική σου ζωή, να το πει στον ψυχολόγο του.
Είναι τόσο απλό: οι διακριτικοί άνθρωποι βρίσκουν διακριτικούς ανθρώπους για φίλους. Αν ένα χαρακτηριστικό σου σε απομακρύνει από κάποιους, το ίδιο ακριβώς χαρακτηριστικό σε φέρνει κοντά με άλλους. Το πόσους έχεις στη ζωή σου έχει να κάνει με πολλά ακόμα. Πρόβλημα είναι μόνο αν θέλεις φίλους και δεν έχεις, ή έχεις πάρα πολλούς και νιώθεις ότι χάνεσαι, ή ότι δεν έχεις τους φίλους που σου ταιριάζουν, πρόβλημα είναι αυτό που θεωρείς εσύ πρόβλημα, και όχι αυτό που θα σου πουν άλλοι ότι έχεις (φτάνει να μην κάνεις κακό σε κανέναν με τη συμπεριφορά σου, εννοείται).
Όσο για το ποιο είναι το σωστό σχετικά με τη μαία, ας μην αρχίσω καν. Αφήστε τον κόσμο να κάνει ό,τι θέλει σε απολύτως προσωπικά θέματα που δεν σας αφορούν ούτε στο ελάχιστο. Το λέω και για σένα, ερωτώσα. Αν ήσουν έγκυος, να έκανες ό,τι ήθελες. Αυτή που είναι έγκυος τώρα, αυτό θέλει να κάνει. Δεν έχουν όλες οι γυναίκες την ίδια ιδέα και τις ίδιες προσδοκίες για τη γέννα τους. Μερικές δεν θέλουν να μιλάνε όχι σε μαία, αλλά σε κανέναν, ούτε στον άντρα τους ίσως. Γούστα είναι αυτά. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να δεχτούμε ότι άλλοι την βρίσκουν αλλιώς;