Αγαπητή Α,μπά. είμαι καινούργιο μέλος στο site σας, αλλά σας διαβάζω καιρό τώρα… Ήρθε η ώρα μου να πω κι εγώ τον πόνο μου και να παραθέσω τα ερωτήματά μου. Είμαι γυναίκα και είμαι μηχανικός. Δουλεία μου είναι να βρίσκομαι μέσα στην παραγωγή του εκάστοτε εργοστασίου και να “συντονίζω”, “επιβλέπω”, “διοικώ”, πες το όπως θες. Για αρχή θα ήθελα να πω πως είναι ΠΟΛΥ δύσκολο να είσαι σε ένα τόσο ανδροκρατούμενο περιβάλλον και να μην βιώσεις περίεργα σχόλια, καθημερινές παρενοχλήσεις και όλα αυτά που φαντάζεστε. Κυρίως απο τους ανθρώπους που εργάζονται μέσα στην παραγωγή, οι οποίοι έχουν επι το πλείστον πολύ χαμηλό εώς και μηδαμινό μορφωτικό επίπεδο. Το πρόβλημα μου βέβαια είναι άλλο. Βρίσκω πολύ δύσκολο να με πάρουν στα σοβαρά όντας πρώτον γυναίκα και δεύτερον σε νεαρή ηλικία. Και δεν μιλάω να με πάρουν στα σοβαρά οι εργάτες μέσα στην παραγωγή, αλλά οι συνάδελφοι μηχανικοί στο γραφείο, όπως και τα αφεντικά μου, που είναι όλοι άντρες. Μπορεί να πω κάτι, αλλά να έχει ισχύ μόνο αφού το ξεστομίσει ή συμφωνήσει μαζί μου κάποιος άλλος συνάδελφος. Οπότε η πρώτη μου απορία είναι είτε πως επιβιώνεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, πως το αλλάζεις, πως το αντιμετωπίζεις; Το δεύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι ότι δεν τους αρέσει η συμπεριφορά μου. Τι εννοώ… Πιστεύω πως ένας άνθρωπος για να είναι παραγωγικός πρέπει να νιώθει καλά. Πρέπει να νιώθει ότι τον ακούνε, ότι συμμερίζονται τα προβλήματα του ή τα παράπονά του (μέσα σε λογικά πλαίσια πάντα) και γενικά να έχουν ένα ευχάριστο εργασιακό κλίμα. Είμαι λοιπόν από αυτούς τους ανθρώπους που ενώ στην ουσία είμαι προϊσταμένη, στο διάλειμμα θα κάτσω με τους εργάτες του τμήματος μου, θα τους ακούσω, θα προσπαθήσω να λύσω τα προβλήματα τους και άμα έχω και όρεξη θα τους φτιάξω και έναν καφέ μόνο και μόνο για να νιώσουν όμορφα και να συνεχίσουν την δουλειά τους με ένα χαμόγελο. Όταν έχουν πολύ δουλειά και δουλεύουν 10 και 12 ώρες σερί, θα λερώσω κι εγώ τα χέρια μου και δεν θα το σκεφτώ στιγμή για να τους βοηθήσω. Με αυτή μου την συμπεριφορά όχι μόνο έχω καταφέρει να κερδίσω τον σεβασμό τους, αλλά πολλές φορές κάνουν και πράγματα που δεν είναι υποχρεωμένοι να τα κάνουν, μόνο και μόνο για να μην με εκθέσουν και να με βγάλουν ασπροπρόσωπη. Και το κυριότερο κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια. Εδώ θα ήθελα να βάλω μια παρένθεση και να πω ότι ποτέ κανένας εργάτης που ήταν υπό την δική μου επίβλεψη δεν με παρενόχλησε ποτέ και οι σχέσεις μας ήταν άριστες. Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στο ότι κανένας εργοδότης μου δεν το θέλει αυτό. Με έχουν διώξει απο δουλειά γιατί δεν “φώναζα αρκετά” (δικά τους λόγια) και γιατί καθόμουν στο διάλειμμα και μιλούσα μαζί τους και ήμουν φιλική, ενώ έπρεπε να με φοβούνται. Μου έχουν κάνει παρατήρηση ακόμα που τους επέτρεπα να μιλάνε μεταξύ τους!! Περιττό να πω ότι όλα πήγαιναν ρολόι απο άποψη παραγωγής. Έρχομαι και σε ρωτάω λοιπόν, είναι λάθος αυτή η συμπεριφορά που έχω? Κάνω κάτι λάθος? Κι αν δεν κάνω κάτι λάθος θα πρέπει να καταπιέσω εμένα, να υιοθετήσω μια ξένη για μένα συμπεριφορά για να μπορέσω να επιβιώσω επαγγελματικά? Σε παρακαλώ δώσε μου την δική σου οπτική γιατί πραγματικά με βασανίζει καθημερινά αυτό το θέμα.
– Donna η κλαρίστα
Εφόσον έχεις δημιουργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης και σεβασμού, και από άποψη παραγωγής όλα πάνε ρολόι, πώς γίνεται να αναρωτιέσαι αν κάνεις κάτι λάθος; Πραγματικά δεν ξέρεις αν είναι καλύτερη η μάτσο αντιμετώπιση από την ανθρώπινη;
Δε νομίζω. Νομίζω ότι αναρωτιέσαι αν είναι λάθος να μην κάνεις αυτό που έκαναν πριν από σένα αμέτρητες γενιές αντρών/αφεντικών. Λοιπόν, ακόμα και οι άντρες/αφεντικά σε πολλούς τομείς, ειδικά σε αυτούς που ηγούνται (τεχνολογία ας πούμε) έχουν αλλάξει πολύ άποψη για το ποιος τρόπος διοίκησης είναι πιο αποτελεσματικός. Τα αφεντικά σου ζουν περίπου στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι εσύ είσαι υποχρεωμένη ή ότι έχεις την δυνατότητα να τους αλλάξεις τα μυαλά. Οπότε, κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς, ανάλογα με τις περιστάσεις. Θα πρέπει να βρεις μια ισορροπία, ή έναν τρόπο για να επιβάλλεσαι στους ανώτερους σου με το δικό σου διοικητικό στυλ. Είναι κάτι που θα μάθεις κι εσύ με τα χρόνια, αρκεί να σταματήσεις να αναρωτιέσαι αν ανήκεις εκεί ή αν κάνεις κάτι λάθος.
Συμφωνώ με όλα όσα κάνεις, εκτός από τον καφέ. Αυτό δεν θα το έκανα. Κάπου πρέπει να τραβήξεις κι εσύ μια γραμμή, γιατί άλλο να θέλεις να είσαι εκεί και να τους ακούς για να λύνεις τα προβλήματα τους (της δουλειάς), κι άλλο αυτού του είδους η εξυπηρέτηση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αγαπητή φίλη, το υψηλό μορφωτικό επίπεδο ή στάτους δεν συνεπάγεται αυτόματα σωστή συμπεριφορά, δες και τα αφεντικά σου ή τους συναδ.μηχανικούς. Μιλάς για άτομα ταξικά πολύ χαμηλά, που με το που τους φέρθηκες ανθρώπινα ξηγήθηκαν σπαθί. Θα μάθεις με τα χρόνια να μην τσουβαλιάζεις έτσι, αν κ οι του Πολυτεχνείου φημίζονται για την αστήριχτη έπαρση τους κ τον ελιτισμό τους (see what I did there?😋😋) Εύγε που είσαι καλή προισταμένη, το μόνο που πρέπει να μάθεις είναι να “πουλάς” τον εαυτό σου στον εργοδότη, δηλ να προσποιείσαι ότι είναι στυλ διοίκησης κ όχι ότι είσαι με το μέρος των εργατών… Διαβάστε περισσότερα »
Πολυ χαιρομαι που εθιξες το θεμα “υψηλου μορφωτικου επιπεδου” ! Εξαιρετικη απαντηση
Όπως τα λες, Neverlander, μόνο που δεν χρειάζεται να προσποιείται ότι είναι στυλ διοίκησης, είναι στυλ διοίκησης και μάλιστα αποδίδει, άρα αυτό πρέπει να “πουλήσει” στους εργοδότες.
Ναι, κι εμένα αυτό με τον καφέ μου χτύπησε άσχημα, και κυρίως επειδή είσαι γυναίκα (αν και αναρωτιέμαι αν θα το έκανε ποτέ άντρας στη θέση σου). Κι εγώ επιβλέπω συνεργεια και καφέ έχω προτείνει να προφέρω μόνο όταν οι εργασίες ήταν σε δικό μου σπίτι, ως οικοδέσποινα και όχι ως μηχανικός.
Οσο διαβαζα ετοιμαστηκα να μπω να γραψω αυτο ακριβως αλλα με πρόλαβε η λενα. Οχι στον καφε, μην κάνεις τετοιου είδους εξυπηρετησεις για να φτιαξεις καλό κλιμα. Το να ακους και να λυνεις προβληματα αρκει. Ενας καλος προϊστάμενος ειναι πανω απο ολα δικαιος, μεινε εκει και ασε τους καφεδες
Λίγο η κόρη μου η σοσιαλίστρια μου ακούστηκε η φάση. Άλλο να είσαι ανθρώπινη και φιλική και άλλο να γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν. Υπάρχει λόγος που υπάρχει ιεραρχία σε μια επιχείριση. Έχεις δει κανέναν άντρα συνάδελφο να φτιάχνει καφέδες; Σιγά μην τους πας και ταπεράκια με φαγητό για να χαρούν, μήπως έχεις το σύνδρομο του καλού κοριτσιού;
χαχαχα, κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα και γελούσα μόνη μου.
Πολύ συμφωνώ με όσα λες, τι περίεργο 😛
Πάντως εμένα ο διευθυντής μου και καφέ μου φτιάχνει πολύ συχνά και ταπεράκια με φαγητό μου φέρνεΙ! Aυτός έχει οικογένεια, ένα πιάτο τους περισσεύει και για μένα που ζω μόνη και βαριέμαι να μαγειρεύω 😊
Μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση η δουλειά να πήγαινε ρολόι και να σε έδιωξαν. Κανένα αφεντικό δεν είναι τόσο κομπλεξικό. Αρχικά λες οτι σε παρενοχλούν κυρίως της παραγωγής που ειναι και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου μετα οχι αυτοί. Γενικά μου έδωσες την εντύπωση ότι κρυβεσαι στον κόσμο της παραγωγής για να μην συναναστραφείς αυτους που φοβάσαι. Και ακόμα κι εκει δεν μου φάνηκε για peoples management αλλά μου εβγαλε μια δουλοπρέπεια. Εξελιξη επαγγελματικά σημαίνει να μπορείς να σταθείς και ανάμεσα στα αφεντικά και να “επιβάλλεις” και τη γνώμη σου και να μπορείς να σταθείς μπροστά σε πελάτη κτλ. Μήπως εκεί υστερείς?… Διαβάστε περισσότερα »
Ντόννα, έτσι είχα ξεκινήσει και γω την επαγγελματική μου καριέρα (χημικός, προϊσταμένη παραγωγής σε εργοστάσιο. Όχι αμέσως, όταν πήρα την πολυπόθητη προαγωγή). ναι, αυτά τα προβλήματα θα τα αντιμετωπίζεις σε όλη σου την καριέρα σχεδόν. Θα πρέπει να δουλεύεις περισσότερο και να είσαι διπλά αποτελεσματική για να σε δουν ισότιμή τους. Όσον αφορά τις σχέσεις με τους υφισταμένους σου, φιλική αλλά αυστηρά επαγγελματική. Σε καμία περίπτωση δεν μπαίνεις σε προσωπικά δικά σου ή δικά τους. Θα δείξεις ενδιαφέρον ασφαλώς για την οικογένειά τους (παιδιά, αρρώστειες, εξετάσεις) αλλά μέχρι εκεί. Φιλική αλλά όχι φίλη τους. Τα όρια είναι πολύ λεπτά και… Διαβάστε περισσότερα »
Και γιατί να σκάμε να μας δουν ισότιμές τους; Εννοώ, ΕΙΜΑΣΤΕ ισότιμες. Κόλλησα λιγο στο “να μας δουν”, γιατί νομίζω αν αναφερόσουν στις χρηματικές απολαβές θα έλεγες κάτι σχετικά με μισθολογικά, οπότε θεωρώ ότι μιλάς για το πώς μας βλέπουν και μας συμπεριφέρονται. Εγώ ισότιμη δεν ένιωσα ποτέ στην οικογένεια μου, γιατί ήμουν πάντα “το μικρό”. Προτεραιότητα είχα στα πάντα, μέχρι τα 8 μου. Μετά έγινα “το μικρό”, που έπρεπε να διεκδικεί 24/7/365 επί πολλά χρόνια, τη θέση του. Η τύχη μου ήταν ότι δε με τιμωρούσε κανεις που διεκδικούσα, ξέρω άλλους που σε κάθε διεκδίκηση, οι μεγάλοι φρόντιζαν να… Διαβάστε περισσότερα »
δεν το έγραψα κατανοητά μάλλον. Ισότιμη σημαίνει μισθολογικά (όταν έγινα προϊσταμένη έπαιρνα τον μικρότερο μισθό από όλους τους προϊστάμενους) αλλά και ισότιμη στη λήψη αποφάσεων. Κοινώς να ακούνε τη γνώμη σου.
Είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα στην πρώτη μου δουλειά στην Αμερική. Το αφεντικό, Ελληναρας του 1960 και ενώ το μαγαζί είχε ανέβει 30% δεν το δεχόταν. Ούτε ότι εγώ μια γυναίκα το κατάφερα, ούτε ότι το να είμαι φιλική με το προσωπικό όλα δούλευαν ρολόι. 2 χρόνια μετά μαθαίνω από την σύζυγό του ότι το μαγαζί έχει πατώσει. Απο την πλευρά μου, αποφάσισα ότι δεν θα αλλάξω εγώ αλλά άλλαξα δουλειά.
Μια χαρά τα πας, και μια χαρά θα επιβιώσεις. Ο καφές δυστυχώς έχει καταντήσει να έχει πατριαρχικό συμβολισμό ειδικά στην Ελλάδα,, όμως το να φροντίσεις τον εργάτη δεν είναι κακό. Κι εγώ ειμαι μηχανικός και κάνω αρκετά συχνά παρόμοιες κινήσεις για τους εργαζόμενους που έχω στο site. Θα φέρω πχ μια ντουζίνα αναψυκτικά, θα πάρω 10 παγωτά για το διάλειμμα κλπ. Πάντα το εκτιμάνε, νομίζω είναι η κίνηση που δείχνει ότι αναγνωρίζεις ότι ο άλλος ψήνεται στο λιοπύρι κι εσυ είσαι στο aircondition…
Donna οι μοντέρνες σχολές leadership προωθούν ένα μοντέλο πολυ κοντά σε αυτο που καλλιεργείς εσυ . Βασική προϋπόθεση της επιτυχιας είναι αυτή η συμπεριφορά να είναι μέρος της κουλτούρας της εταιρείας. Εν προκειμένω τα αφεντικά σου είναι της παλαιάς κοπής οπότε έχουν άλλες προσδοκιες σχετικά με το πώς γίνεται η δουλειά. Έχεις εξηγήσει στα αφεντικά σου (τα τωρινά η τα καινούρια) ποιος είναι ο δικός σου τρόπος να κερδίζεις σεβασμό; Θα σου πρότεινα να μιλήσεις μαζί τους χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την καθημερινότητα της δουλειάς. Υπάρχει ένα μοντέλο που βοηθάει στην τοποθέτηση επιχειρημάτων μεσα από παραδειγματα συμπεριφοράς (star: situation, task, action,… Διαβάστε περισσότερα »
Πάντως εγώ στα 21 χρόνια που δουλεύω σε επιχειρήσεις, είδα πάρα πολύ κόσμο να απολύεται, αλλά σχεδόν ποτέ δεν έλεγαν τον πραγματικό λόγο.