Το τελευταίο διάστημα έπιασα τον εαυτό μου να εκνευρίζεται με μια κατάσταση που βιώνω καθημερινά. Με ενοχλεί όταν με αποκαλούν ”κοπελιά” ! Και με αποκαλούν πολύ συχνά άτομα που συναναστρέφομαι στη δουλειά και στην καθημερινότητα μου (π.χ. συνεργείο, καταστήματα κ.α.). Ενώ εγώ μπορεί να απευθύνομαι στον συνομιλητή μου στον πληθυντικό ή έστω με τυπική ευγένεια (μου βγαίνει και το κάνω) εκείνοι (ή εκείνες πολλές φορές) μου απευθύνονται ως ”κοπελιά”. Τυχαίνει να είμαι και επαγγελματίας υγείας και εργάζομαι σε δικό μου χώρο και ακόμα και εκεί αντιμετωπίζω το ίδιο φαινόμενο. Για παράδειγμα θα τους ρωτήσω ”Καλημέρα πως είστε σήμερα?” και η απάντηση θα είναι σχεδόν πάντα ”Καλά κοπελιά. Εσύ?”. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί κάποιος κύριος ή κυρία να συνοδεύει κάποιο άτομο και χωρίς να υπάρχει προηγούμενο γνωριμίας θα αρχίσουν οι φράσεις ” Να μου προσέξεις τη μανούλα εεε??” ή ‘Κοπελιά εσύ ελεύθερη είσαι?” ή ” Κοπελιά εσύ δεν έχει ανάγκη είσαι νέα και αδύνατη” (wtf?). Ακόμα και όταν πρόκειται να συζητήσουμε πράγματα που αφορούν την υγεία τους ή τυπικά πράγματα όπως να κλείσουμε ραντεβού κ.α. μου απευθύνονται με προκλητική οικειότητα. Πλέον λοιπόν φράσεις που συνοδεύονται από το ύφος του υπερόπτη παντογνώστη, όπως το ”Άκουσε να σου πω….” ή ” Εγώ που ξέρω….” με έχουν κουράσει αφάνταστα ειδικότερα όταν αφορά το δικό μου γνωστικό αντικείμενο. (Δηλαδή προσπαθούν να μου πουν και πως να κάνω τη δουλειά μου) Στην αρχή δεν έδινα σημασία αλλά όσο περνάει ο καιρός με ενοχλεί γιατί αυτό πλέον ξέρω ότι δεν ενθαρρύνω (τουλάχιστον εκούσια) σε καμία περίπτωση τέτοια ”οικειότητα” γιατί αυτό συμβαίνει από την πρώτη φορά που θα συναντήσω κάποιον. Έχω καταλήξει ότι φταίει(?) το παρουσιαστικό μου. Είμαι γυναίκα, 27 ετών αλλά μοιάζω με 20, ελεύθερη και συνηθώς χαμογελαστή. Τι συνέβη όμως ξαφνικά και ενοχλούμαι? Αυτοί ήταν πάντα αυτοί που είναι. ‘Αρα άλλαξα εγώ? Παλαιότερα δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα. Μεγάλωσα σε πατριαρχική κοινωνία αλλά από ένα σημείο και μετά σταμάτησα να δίνω σημασία στις κουβέντες του ενός και του άλλου γιατί δεν θα έκανα άλλη δουλειά. Είμαι πλέον υπερβολική? Είναι η δική μου αυτοπεποίθηση που έχει πέσει? Λένε ” it is what it is.”….. But ”it’s not”…..
-Μπερδεμένη και στην Κρήτη
Εσύ άλλαξες, και δεν είσαι «υπερβολική», ούτε έχει σχέση με την αυτοπεποίθηση σου. Κατάλαβες κάτι που ως τώρα θεωρούσες δεδομένο. Δεν φταίει ακριβώς που είσαι νέα γυναίκα (27 είσαι νέα, δεν χρειάζεται να μοιάζεις 20) και το ελεύθερη δεν έχει σημασία. Αυτό που φταίει ξεκινάει από Π και τελειώνει σε ατριαρχία.
Τώρα γιατί το κατάλαβες ειδικά τώρα, δεν ξέρω. Αν σκεφτείς τι σου συνέβη τα τελευταία χρόνια, θα το βρεις. Ρωτάς τι να κάνεις που κατάλαβες ότι σε υποτιμούν και γιατί κατάλαβες ότι σε υποτιμούν, θα προτιμούσες να μην το είχες καταλάβει; (δεν ρωτάω ειρωνικά). Να το ξε-καταλάβεις δεν γίνεται, τώρα που το είδες, θα το βλέπεις όσο ζεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είχα φίλη ορθοδοντικο που ήταν 35 και έμοιαζε πιτσιρίκα, λόγω μινιον μεγέθους και γλυκού προσώπου. Τα “κοπελιά” και τα “κοριτσακι μου” έδιναν κι έπαιρναν, της ζητούσαν τον γιατρό κλπ. Τι αλλαγές έκανε, ντυνοταν αυστηρά, βαφοταν βαριά, έκανε κυριλέ μαλλιά, τίποτα δεν άλλαξε.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν μια μέρα απηυδησε. Ένας πελάτης συνομήλικος της είπε “είσαι μικρή ακόμα κοριτσάκι μου, θα μάθεις όταν μεγαλώσεις”. Τα πήρε και του είπε “πόσο μικρη; 10 χρόνια σας φτιάχνω τα δόντια, από την έκτη δημοτικού ξεκινησα; Ε αεί σιχτίρ “. Και τον έδιωξε. Έχασε έναν πελάτη, αλλά δεν επέτρεψε να της ξανακουνηθει κάνεις.
Ας κάνουμε όλες μαζί κάθε πρωί πρόβα στον καθρέπτη “προτιμώ να μη μου απευθύνεστε έτσι και να συνεχίσουμε στον πληθυντικό όπως σας μιλώ κι εγώ”.
Υπάρχει τεράστιο έλλειμμα ευγένειας και κοινωνικης-επαγγελματικής συμπεριφοράς. Κοινώς ο κόσμος δεν ξέρει να φέρεται και μπορεί να το επιβεβαιώσει όποιος έρχεται σε επαφή με πελάτες σε οποιοδήποτε ποστο.
Φούστα, τέλειο! Και ακόμα καλύτερα για να μην υπάρχει κανένα -γλωσσικό- περιθώριο : ‘Μην μου απευθύνεστε έτσι κτλ..”
Αν και τώρα που το σκέφτομαι , το χέρι πίσω απ το αυτί και η ερώτηση ε; να φτάνει και να περισσεύει, αγένεια στην αγένεια. Ε, μα πια έχει γεμίσει ο τόπος αγενείς ανθρώπους, που είναι και επαγγελματίες ρε γαμώτο.
Αχ, τεράστιο, υπερτεραστιο pet peeve, το κοπελιά, και γενικότερα το να μη μου απευθύνονται με ευγενικό τρόπο όπως κάνω εγώ. Πρέπει να έχω ξαναγράψει ανάλογο rant σε παλαιοτερη ερώτηση, αλλά σε καταλαβαίνω απόλυτα. Στη δουλειά μου, που το άκουω κατά κόρον τόσα χρόνια, τους λέω με αυστηρό τρόπο όνομα επίθετο και ιδιότητα. Άλλες φορές δε γυρνάω στο κοπελια, και μετα τους λέω ότι δε με λένε κοπελια. Βλέπουν νέα γυναίκα γιατρό, και τα όρια καταργούνται αμέσως μέσα στο κεφάλι τους. Αρκετοί μαζευονται, άλλοι μου απαντανε ειρωνικά “ενταξει γιατρέ” και άλλοι μου κάνουν mansplaining ότι δε θα επρεπε να με πειραζει,… Διαβάστε περισσότερα »
Α, τώρα βλέπω την υπογραφή σου! Κρήτη κι εγώ. Αναστεναγμός και αγκαλιά αλληλεγγύης 💜
Σκεφτόμουν ότι η γράφουσα ίσως ασκεί παραϊατρικό επάγγελμα και άρα το κοπελιά υποδηλώνει και υποτίμηση του επαγγέλματός της, αλλά από την απάντησή σου βλέπω ότι όχι. Κρίμα.
Συνήθως κάνω το ίδιο (διορθώνω και αν χρησιμοποιήσουν μόνο το ένα από τα επίθετα μου με σκοπιμότητα, όχι χάριν συντομίας, αλλά to make a point).
Αλλά αν είναι τίποτα κύριοι, ή μεγαλοπαράγοντες αρχίζω κι εγώ τον χαριτωμένο ενικό με οικειότητα και περιμένω την παρατήρηση για να τους πω ότι αν θέλουν να τους μιλάω στον πληθυντικό θα πρέπει να κάνουν κι αυτοί το ίδιο.
Αν πρόκειται να εκνευριστώ εγώ πρωί πρωί στην εφορία, θα φροντίσω να εκνευριστούν κι αυτοί μαζι μου. 😉
Μα γιατί δεν μπορείτε να απαντάτε κι εσείς: “φούλαρέ το ρε μορτάκι και τα ρέστα δικά σου να πιεις μια σουμάδα με τη φιλενάδα σου”, με φωνή Σωτηρίας Μπέλλου.
Στη δικαιολογημένη απορία του, απαντάτε: “ωπ, το αλάνι έριξε τα μουστάκια του και είναι έτοιμο για καβγά, να το κρατήσομεν, το λοιπόν, στον πληθυντικό”
Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που έχω απευθυνθεί σε άντρα στον πληθυντικό και μου έχει απαντήσει στον ενικό…
@Ασπρόγατα Τώρα θα ήσουν ζάμπλουτη και θα έμενες σε βίλλα
Ποτέ δε μου άρεσε το “κοπελιά” και ποτέ δεν έχω αποκαλέσει κάποια κοπέλα έτσι. Ομοίως, δε μου αρέσει όταν απευθύνονται σε μένα με διάφορα του στυλ “μάστορα, αρχηγέ, προϊστάμενε” κλπ. Έχω όνομα κι αν δε το γνωρίζεις, μπορείς να μιλήσεις με άλλο τρόπο.
Ωωω μου χτύπησες φλέβα! Πόσο σε νιώθω! Been there για όλη μου τη ζωή. Ακόμα με λένε κοπελιά, συνέχεια, παντού, αν και είμαι μεγαλύτερή σου. Είμαι μικροκαμωμένη (κοντούλα κι αδυνατούλα) με φρέσκο δέρμα ακόμα- καθαρά γονιδιακό, τι να κάμω, να ζωγραφίσω ρυτίδες; Δε νομίζω ωστόσο ότι φταίει η εμφάνισή μου. Πρόκειται *ξεκάθαρα* για διάθεση υποτίμησης. Θα προτιμούσαν να είναι ένας άντρας στη θέση μου. Δε γίνεται δηλαδή ακόμα και τώρα να ξέρουν ποια είναι η βαθμίδα μου (όσον αφορά τουλάχιστον στη δουλειά οφείλω να συστήνομαι, και με απλή αριθμητική δημοτικού δε βγαίνει να είμαι ξέρω γω μόλις 20 ετών!). Αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Ήμουν σίγουρη ότι θα ταυτιστεις χαχαχα. Δεν ένιωσες σαν να σε χτυπησε διάνα η ερώτηση?
Επιλεκτική κώφωση, ένας από τους τρόπους που εχω επιλέξει κι εγώ, αν και αρκετοί τσατιζονται.
Με χτύπησε σαν κεραυνός, να πω; Ώρες ώρες με φαντάζομαι 60φεύγα (δεν αργεί, μια ανάσα η ζωή μας μα προλαβαίνουμε😁) και ακόμα να με λένε κοπελιά 🤣
Πολύ σύνηθες σε όλους τους κλάδους. Είναι φυσικά φουλ υποτιμητικό και πατερναλιστικό. Σε βάζουν στην κατηφορία “μικρή, άπειρη και χαμηλής σημασίας”. Μπορείς να τους το επισημαίνεις όταν το κάνουν. Μια δήλωση “είμαι η κα Τάδε, μπορείτε να μου απευθύνεστε με το όνομά μου” τους βάζει ευγενικά στη θέση τους.
Εγώ κατάλαβα το μέγεθος της ανισότητας σχετικά με το ότι είμαι γυναίκα, μετά το πανεπιστήμιο. Όσο ήμουν φοιτήτρια ανάμεσα σε νέους ανθρώπους δεν ερχόμουν σε επαφή με όλα αυτά. Όταν ξεκίνησα άσκηση, κατάλαβα με τρόμο τι γίνεται. Σε λένε κοπελιά γιατί δε σε βλέπουν ως επαγγελματία. Ούτε φυσικά φταις εσύ. Και βέβαια οι περισσότεροι άνθρωποι στα 27 φαίνονται απροσδιόριστα παρα πολύ νέοι. Πίσω από το κοπελιά , καλύπτονται τα εξής: μπορώ να σε πρήζω χωρίς να αγχώνομαι για τα λεφτά, γιατί πόσο να πληρώσεις μια κοπελιά, δεν είσαι έμπειρη, μπορώ να κάνω και λίγο δωρεάν ψυχοθεραπεία, μπορώ να σε παίρνω… Διαβάστε περισσότερα »
Να προσπαθησεις να διαρινεις αν καποιοι το κανουν χωρις κακη πρόθεση ωστε να μην τους την πεις άδικα. Πολλές φορές πατέρας μου απευθυνεται έτσι “κοπελιά” ή στους άντρες υπαλληλους “φίλε μου” ή “παλικάρι μου” και τους μιλα στον ενικο. Κι εγω ντρεπομουν που το έκανε για την αδικαιολογητη οικειοτητα όμως όχι για το πατριαρχικο της υποθεσης γιατι δεν ηταν αυτος ο λόγος. Θυμαμαι να λεω μικρη στον πατερα μου “γιατί τον λες φιλο σου τον κυριο στο παρκινγκ αφου δεν ειστε φιλοι”. Όσο για το αλλο που λες, δεν ειναι θεωρω τοσο η πατριαρχια και οτι εισαι γυναικα όσο η… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι, δεν είναι τυχαίο ότι το κάνει στους παρκαδόρους και στους ντελιβεραδες και όχι στο γιατρο του για παράδειγμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η πατριαρχία αλλά είναι ότι απευθύνεται σε ανθρωπους που (υποσυνείδητα πιθανον) θεωρεί κατωτερους επαγγελματικά. Και φυσικά δε φταίει η ηλικία τους και το μη ψαρωτικο τους στυλ.
Αυτό ακριβώς ήθελα να γράψω κι εγώ. Μου κάνει περισσότερο ταξικό θέμα και υποτίμηση της εργασίας, παράλληλα με το νεαρό της ηλικίας. Υπάρχουν τόσοι που μιλάνε στον ενικό στον ντελιβερά ή στον σερβιτόρο, αποκαλώντας τους “παιδί” αντίστοιχα.
That being said, προσωπικά δεν καταλαβαίνω το μένος με το κοπελιά, ποτέ δεν το θεώρησα προσβλητικό. Αντιθέτως εκεί που βγάζω φλύκταινες είναι με το “δεσποινίς”.
Ξέρω ότι το “δεσποινίς” θεωρείται μη φεμινιστικό αλλά ο μόνος που έχω να το λέει είναι ένας πελάτης μεγάλης ηλικίας ευγενέστατος και με εξαιρετικούς τρόπους, πλην παλιομοδίτικους! Μπαίνει μέσα “καλημέρα σας δεσποινίς [το όνομά μου], πώς είστε;” Όχι απλά δε με ενοχλεί αλλά μου αρέσει κιόλας, δείχνει πολύ σεβασμό η όλη συμπεριφορά του και σίγουρα το προτιμώ από το κοπελιά!
Δεν νομίζω ότι θεωρείται ακριβώς προσβλητικό το κοπέλια (αν απευθύνεται σε ένα κορίτσι 16 χρόνων δηλαδή και όχι σε μια επαγγελματία) απλά είναι καπώς cringe ως λέξη,γιαγιά εμένα τουλάχιστον. Το ίδιο παθαίνω και με το παλικάρι.
Εγώ γενικά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να προσφωνήσεις κάποιον με αυτόν τον τρόπο γενικά, θέλω να πω αν θες απλά να τραβήξεις την προσοχή για παράδειγμα του σερβιτόρου μπορείς να πεις ‘Με συγχωρείτε’. Αν πρέπει σώνει και καλά να προσφωνήσεις κάποιον με κάποιον τρόπο, τα κύριε και κυρία είναι μια χαρά πιστευω για οποιονδήποτε ενήλικο.
Αν με πουν κοπελιά είμαι κομπλέ. Αν με πουν κυρία μου κακοφαίνεται γιατί θεωρώ ότι έχω αρχίσει να δείχνω μεγάλη για κοπέλα. Αν με πουν δεσποινίς θέλω να ξεράσω, ειδικά αν πρόκειται για προσέγγιση φλερτ.
Εγώ θα γινόμουν δυσάρεστη: “Θα προτιμούσα να διατηρούσαμε τον πληθυντικό ανάμεσα μας, στα πλαίσια της επαγγελματικής μας σχέσης”. Και μετά ξυδάκι σε όποιον ζορίζεται.