Αγαπητή «Α, μπα»: Λυπάμαι τον αδερφό μου

Αγαπητή Α,μπα, Θα προσπαθήσω όσο πιο καλά μπορώ να σου περιγράψω με λεπτομέρειες το θέμα που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Είμαι 20 χρονών, η αδερφή μου 26 και ο αδερφός μου 24. Εγώ σπουδάζω στην Αμερική, η αδερφή μου μένει στο νησί μας στην Ελλάδα και είναι γραφίστρια και ο αδερφός μου δεν κάνει απολύτως τίποτα. Γι’ αυτόν θέλω να σου μιλήσω κυρίως. Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μεγαλώσαμε κυρίως μαζί με τους παππούδες μας λόγω του υπερβολικού φόρτου εργασίας των γονιών μας. Εγώ, η μικρότερη, δεν το ένιωσα και τόσο αυτό στη ζωή μου όσο εκείνοι, καθώς όταν γεννήθηκα οι γονείς μου είχαν πλέον αντιληφθεί το λάθος τους να δίνουν τόση σημασία στη δουλειά τους, περισσότερη από το να δώσουν την δέουσα σημασία στην οικογένεια τους. Πιστεύω όμως ότι αυτό τους επηρέασε στην ψυχολογία τους, παρόλο που από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, οι γονείς μου πιστεύω έχουν μετανιώσει γι’ αυτή τους τη συμπεριφορά και έχουν κάνει πολλά πράγματα για να είμαστε μία ενωμένη οικογένεια. Αλλά μερικά πράγματα δεν φεύγουν εύκολα. Η αδερφή μου είχε μία δύσκολη εφηβεία. Ήθελε μονίμως να τραβάει την προσοχή, μας ζήλευε αλλά πιο πολύ κυρίως τον αδερφό μου, είχε μπλέξει με κάποιες κακές παρέες (κάπνισμα, ναρκωτικά), τις οποίες ευτυχώς άφησε εγκαίρως πίσω της, πριν γίνει το κακό. Ο αδερφός μου είχε πιο ήρεμη εφηβεία, ήταν απόμακρος και κλειστός, αποστασιοποιήθηκε αρκετά από όλους. Στο σήμερα, η αδερφή μου έχει ακόμη πολλά θέματα. Είναι οξύθυμη, θρασύτατη, έχοντας οργανώσει πολύ στο φλου τη ζωή της, την έχει οργανώσει όμως κάπως. Οι γονείς μου έχουν προσπαθήσει πολύ να την βοηθήσουν και τους έχει φερθεί ορισμένες φορές πολύ άσχημα, δεν σταματούν όμως ποτέ να της δίνουν ευκαιρίες, σε σημείο που θεωρώ ότι δεν την βοηθούν πλέον. Τελευταία πείστηκε να πάει σε ψυχολόγο μετά από χρόνια που την παρακαλάγαμε, είναι και αυτό ένα βήμα. Ο αδερφός μου είναι όπως προανέφερα μόλις 24 χρονών. Νέο και αρκετά έξυπνο παιδί, το οποίο δεν έχει απολύτως καμία πρόθεση να γευτεί την ζωή. Μένει στο πατρικό μας ακόμη (εγώ και η αδερφή μου έχουμε φύγει). Μονίμως μπροστά από έναν υπολογιστή, κουβαλάει ηλίθιες γκόμενες σπίτι από τις οποίες δεν έδειξε για καμία κάποια ιδιαίτερη αγάπη ή ευαισθησία, κάθεται και περιμένει το φαγητό του και τα ρούχα του από τη γιαγιά. Η οποία γιαγιά μία ηλικιωμένη ογδόντα χρονών, με μία παραμορφωμένη από τα χρόνια μέση, ζάχαρο και να μην μπορεί να καθίσει κάτω τον πισινό της. Θέλει πολύ να φροντίζει τον κανακάρη της, το μοναδικό εγγόνι που έμεινε να φροντίζει στο σπίτι. Παρόλο που είναι μεγάλη σε ηλικία, κατάκοπη και με μία επικίνδυνη κατάσταση υγείας ο αδερφός μου προκειμένου να μην κουνήσει το δαχτυλάκι του αφήνεται στις περιποιήσεις της. Δουλεύει στην οικογενειακή επιχείρηση με δουλειές του ποδαριού, και σκορπάει τα λεφτά του κυρίως στα ντελίβερι. Είναι όλο αμπελοφιλοσοφίες, με άποψη και κριτική ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, εκτός από τον εαυτό του. Αποφάσισε να πάει να σπουδάσει ναυτιλιακά, μόνο και μόνο επειδή είναι η μόνη σχολή που διαθέτει το νησί. Ανέφερε κάποια στιγμή ότι θέλει να πάει να γίνει εθνοφύλακας ή κάτι τέτοιο για να κάθεται και να τον πληρώνουν. Υπάρχει ένα σπίτι της μητέρας μου άδειο αυτή τη στιγμή, το οποίο με τη βοήθεια ενός προγράμματος μπορεί να επισκευαστεί. Είναι πρόθυμος να αναλάβει την οργάνωση της επισκευής του (να βρει ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς κτλ) με την προϋπόθεση να μην μείνει μέσα. Εδώ του προτείναμε δύο μέρη φέτος για να πάμε διακοπές εδώ στο νησί, και δεν δέχτηκε καμία γιατί βαριέται να μετακινείτε. Α, μπα μου, ντρέπομαι που το λέω, αλλά τον λυπάμαι. Ένα νέο παιδί, που έχει τα εφόδια, τις ευκαιρίες, αλλά καμία όρεξη να ζήσει. Έχω μιλήσει στους γονείς μου πολλαπλές φορές, οι οποίοι το μόνο που λένε είναι: “Δεν τον διώχνουμε από το σπίτι. Είναι αγόρι, τα αγόρια αργούν να ωριμάσουν, θα το κάνει στην πορεία”. Εκτός της άκρως σεξιστικής άποψης περί αργής ωρίμασης των αγοριών, μία τέλεια αφορμή να μπαστακωθούν μέχρι τα σαράντα τους στους γέρους τους, γιατί “αργούν να ωριμάσουν”, βλέπουν τα πράγματα δραματικά. Α, μπα, να είσαι σίγουρη πως δεν είναι το όνειρο της ζωή μου να δω τον αδερφό μου με μία βαλίτσα πεταμένη έξω από το σπίτι. Αυτό που τους λέω είναι ότι χρειάζεται ένα σπρώξιμο, ένα σπρώξιμο που να τον κάνει να καταλάβει ότι πρέπει κάποια στιγμή να μεγαλώσει. Και σε ρωτάω: Για πόσο ακόμη θα τον υπηρετεί μία ηλικιωμένη γυναίκα; Για πόσο ακόμη θα του μαγειρεύουν, θα του πλένουν τα ρούχα, θα ανέχονται τις προσβολές του; Μέχρι δηλαδή, τι, να πεθάνουν; Και ξαφνικά η συνειδητοποίηση του τι σημαίνει ζωή, που θα έπρεπε να του έχει έρθει χρόνια πριν, να του πέσει με πενταπλάσια φόρα στο κεφάλι; Αυτό είναι προτιμότερο; Όλο αυτό στο έγραψα με αφορμή τα πλαστικά μπουκάλια. Ναι, αυτά τα γαμημένα πλαστικά μπουκάλια. Τα μπουκάλι που ο κύριος πίνει το εμφιαλωμένο το νερό του και μετά τα αφήνει προσοχή πάνω στον πάγκο, περιμένοντας την δουλάρα να κάνει την απίστευτα πολύπλοκη κίνηση του να τα πατικώσει και να τα βάλει στην ανακύκλωση. Και θα μου πεις μίλα. Και που μιλάω τι γίνεται; Βγαίνω το κακομαθημένο, ζηλιάρικο σκατό που έχει και άποψη να κρίνει. Ναι, καλά ακούς, εγώ είμαι εκεί μέσα το κακομαθημένο. Και ψάχνω κάποιον που ευθύνεται γι αυτό το πράγμα που έχει δημιουργηθεί στο διπλανό δωμάτιο, αυτό το πράγμα το οποίο βγήκε από την ίδια κοιλιά που βγήκα και εγώ κι όμως έχει όλα όσα σιχαίνομαι σε άνθρωπο. Και Α, μπα μου, τους γονείς μας κατηγορώ. Τους γονείς μας που μπορεί να είναι εκεί για τα λεφτά, μπορεί αν είναι εκεί για στήριξη, αλλά στα σοβαρά, στο να μας κάνουν σωστούς ανθρώπους είναι απόντες. Γιατί είναι εύκολη η απόφαση τους να τους ανέχονται για μια ζωή. Και δεν θα έχουν τύψεις επειδή τους πέταξαν στον δρόμο, και δεν θα τους χάσουν ποτέ, θα είναι για πάντα εξαρτειμένοι από αυτούς. Αλλά ο γονιός στις σκληρές, στις δύσκολες αποφάσεις φαίνεται. Γιατί αν τώρα του δώσουν την σπρωξιά αργότερα θα τους ευγνωμονεί που τον έκαναν άνθρωπο κι όχι ένα ζώο που το μόνο που κάνει είναι σεξ, φαϊ, σκατά. Αλλά που. Όταν τα λέω αυτά είμαι σκληρή και κακιά. Είμαι άραγε; Εσύ τι νομίζεις; Είμαι; Αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι στο δωμάτιο του, βλέπεις τις τσόντες του. Σε λίγο θα βγει έξω, θα χέσει πάλι στην τουαλέτα και θα αρχίσει να μας κρίνει, ο κριτής των πάντων. Πως αφήσαμε έτσι το ντουλάπι, γιατί στάξαμε τον χυμό. ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΜΕ ΕΤΣΙ; Πες μου κάτι Α, μπα μου. Τι μπορώ εγώ να κάνω; Τι; Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι. Ίσως είμαι ανίκανη.

Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να προσδιορίσεις την δική σου θέση στην οικογένεια σου και να μην ζεις τη ζωή σου μέσα από τις ζωές των άλλων.

Δεν σε απασχολεί ο αδερφός σου, όσο τι του επιτρέπουν οι γονείς σου να κάνει,, και όσο και αν είναι κατανοητό, δεν θα σε βγάλει κάπου. Το μόνο που μπορείς να επεξεργαστείς είναι η δική σου σχέση με τους άλλους. Όχι την σχέση των άλλων μεταξύ τους. Ναι, είναι ικανοί να είναι με τον αδερφό σου σε αυτή την σχέση εξάρτησης μέχρι να πεθάνουν. Άνετα. Η συνειδητοποίηση του τι σημαίνει ζωή δεν θα του έρθει στο κεφάλι. Μην περιμένεις ότι αυτό που του λείπει είναι μια δυσκολία ή ένα σπρώξιμο. Η θέση του στο σπίτι έχει δημιουργηθεί εδώ και χρόνια, είσαστε όλοι πολύ μεγάλοι για να αλλάξει ο οποιοσδήποτε από εσάς.

Αυτό που θα γίνει όταν πεθάνουν οι γονείς σας (αν πεθάνουν πρώτοι, ποτέ δεν ξέρεις), ο αδερφός σου θα φορτωθεί σε κάποιον άλλον, που θα είναι ή μια γυναίκα, ή θα είσαι εσύ. Σε προειδοποιώ μήπως και τρομάξεις και καταλάβεις τώρα τι κάνεις, γιατί με αυτά που λες είσαι πανέτοιμη να αναλάβεις το ρόλο των γονιών σου γιατί θα πιστεύεις ότι είσαι σωστή ενώ η αδερφή σου αδιάφορη. Από τώρα το βλέπω το έργο, μέχρι το τέλος.

Για να το προλάβεις όλο αυτό, πήγαινε τώρα σε ψυχολόγο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News