Αγαπητή «Α, μπα»: Κατηγορεί την μητέρα της ότι εκείνη φταίει για όλα της τα προβλήματα

Αγαπητή Α,Μπα, σε ανακάλυψα πριν τρεις μήνες περίπου και σε διαβάζω πλέον καθημερινά. Συγχαρητήρια, κάνεις πραγματικά σπουδαία δουλειά! Μέσα από τις απαντήσεις σου έχω καταφέρει να δω πολλά θέματα με πιο καθαρή ματιά και επίσης ξαναβρήκα το κέφι μου για διάβασμα! Αυτό το διάστημα λοιπόν μου δημιουργήθηκε πολλές φορές η επιθυμία να σου γράψω, να ρωτήσω ή να μοιραστώ διάφορα, άλλα απλά και καθημερινά, άλλα σπουδαιότερα, άλλα ευχάριστα, άλλα όχι και τόσο. Για να μην το κουράζω, από όλα όσα θα ήθελα να ρωτήσω ή να μοιραστώ, κατέληξα να σου γράψω την παρακάτω ιστορία, γιατί τη θεωρώ και σημαντική και δεν έχω και απαντήσεις. Αν μπορέσεις να μου δώσεις μια κατεύθυνση έτσι ώστε να μπορέσω να βοηθήσω κι εγώ με τη σειρά μου, σε ευχαριστώ εκ των προτέρων! Πρόκειται για μια ξαδέρφη μου και αγαπημένη φίλη που έχει σοβαρό θέμα με την κόρη της. Η ξαδέρφη μου είναι 48 χρονών και η κόρη της 24. Ζουν μαζί οι δυο τους, με τον σύζυγο έχει χωρίσει πάνω από 15 χρόνια και διατηρούν καλές σχέσεις. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο είχε περιπέτειες (η μαμά) με την υγεία της, καρκίνο στο μαστό που ευτυχώς ήταν σε αρχικό στάδιο και χειρουργήθηκε, έκανε χημειοθεραπείες, της έπεσαν τα μαλλιά, είχε επιπλοκές στην αποκατάσταση και μέσα σε όλα έπρεπε να κάνει και ένα ορθοπεδικό χειρουργείο. Η ίδια έδειξε φοβερή δύναμη και υπομονή, είχε και τη συμπαράσταση και τη δική μου και των αδερφών της και φίλων σε ό,τι χρειάστηκε. (θα εξηγήσω γιατί τα αναφέρω όλα αυτά στην πορεία). Η κόρη τώρα, κυρίως από τότε που ενηλικιώθηκε και μετά βγάζει μια φοβερή κόντρα στη μαμά της. Καταλαβαίνω πως μπορεί να έχει θέματα και φαντάζομαι η ξαδέρφη μου έκανε και λάθη μεγαλώνοντάς τη. Σίγουρα όμως δεν μιλάμε για καταστάσεις κακοποίησης (λεκτικής ή άλλης). Ωστόσο η ανιψιά μου ό,τι κι αν της συμβεί το ρίχνει στη μαμά της. Παράτησε τις σπουδές της στο ΤΕΙ? Δεν τελείωσε ποτέ την ιδιωτική σχολή που επέλεξε? Δεν βρίσκει γκόμενο? Δεν τα πάει καλά με τις φίλες της? Δεν έχει όρεξη να ψάξει για δουλειά και σηκώνεται από το κρεβάτι το μεσημέρι? Δεν τα πάει καλά με τον γκόμενο που έχει τώρα? Για όλα φταίνε τα τραύματά της από το πώς τη μεγάλωσε η ξαδέρφη μου, έτσι ισχυρίζεται. Το θέμα είναι πως η κόρη έχει χάσει πολλά κιλά σε σημείο να έχουμε αρχίσει να ανησυχούμε. Πριν δυο χρόνια συμφώνησε να δει ψυχολόγο αλλά τα παράτησε. Εδώ και λίγο καιρό ξαναβλέπει μια ψυχολόγο, αλλά η κατάσταση έχει ως εξής: κάθε φορά που συζητάει κάτι που έχει να κάνει με τη μαμά της και η ψυχολόγος της πει μια άποψη, γυρνάει και λέει στη μητέρα της, για παράδειγμα: ” Έχω γίνει φοβική με τις πιο προσωπικές μου σχέσεις, γιατί χώρισες και μετά δεν ξανάφτιαξες τη ζωή σου. Άρα εσύ φταις που είτε είμαι μόνη, είτε που δεν τα πάω καλά στις σχέσεις μου κλπ κλπ” ΄ή ” Η ψυχολόγος μου είπε πως η σχέση μου μαζί σου είναι σαν να είμαι εγώ ο γονιός και εσύ το παιδί”. Η ξαδέρφη μου της πρότεινε να πάνε μαζί σε κάποιες συνεδρίες αλλά η κόρη ούτε που θέλει να το ακούσει. Επίσης έχει γίνει ακόμα πιο επιθετική με τη μάνα της από τότε που προέκυψαν τα προβλήματα υγείας (της μητέρας) και τα τρεχάματα στα νοσοκομεία, γιατί λέει πως νιώθει πως καταπιέζεται, γιατί πχ δεν μπορεί να τρέχει για χαρτιά στο ΙΚΑ. Επίσης δυο φορές μπροστά μου της μίλησε απαίσια (τη μία μάλιστα ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο προς το νοσοκομείο, οδηγούσε η ανιψιά και επειδή η μαμά της έκανε ένα σχόλιο για το πού να παρκάρει γιατί χρειαζόμασταν περίπτερο, άρχισε να φωνάζει και να την απειλεί πως θα την κατεβάσει να βρει ταξί ή να πάει με τα πόδια). Όταν το συζητάει η ξαδέρφη μου μαζί μου (και μάλιστα την τελευταία φορά μου είπε “μα τόσο λάθος έχω κάνει?”) το μόνο που μπόρεσα να της πω είναι πως έχω την αίσθηση πως η κόρη της πιάνεται από μεμονωμένες κουβέντες του ψυχολόγου για να στηρίξει τα όσα ήδη ισχυρίζεται και έχει στο μυαλό της. Και πως μάλλον δεν έχει πάρει απόφαση να κάνει πραγματική δουλειά με τον ψυχολόγο. Δεν ξέρω τι να κάνω για να βοηθήσω. Από τη μια την ανιψιά δεν τη θυμάμαι ποτέ ως “κωλόπαιδο” και συν τοις άλλοις μπορεί να αντιμετωπίζει και σοβαρό πρόβλημα με νευρογενή ανορεξία. Από την άλλη συμπεριφέρεται απαίσια στη μαμά της, αλλά το κυριότερο νομίζω είναι πως δεν αναλαμβάνει καμιά ευθύνη για τη ζωή της, μα ούτε και τη χαίρεται, απλά αφήνεται. Σκέφτομαι πως κάποιοι άνθρωποι που είχαν πολύ σοβαρότερα θέματα στις σχέσεις τους με τους γονείς τους μπόρεσαν και να πάρουν την ευθύνη της ζωής τους στα χέρια τους, και να τη χαρούν όσο μπορούν, και να βρουν τον τρόπο να σχετίζονται, ακόμα και με αυτούς που τους δημιούργησαν το πρόβλημα, με πολύ πιο υγιή τρόπο. Πιστεύεις πως μπορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω; Θα μπορούσα ίσως να τους προτείνω κάτι; Ευχαριστώ και πάλι!

–Κασσάνδρα

Εν συντομία: όχι.

Το μάντρα του «Α μπα» ίσως χρειάζεται μια προέκταση, που κανονικά προκύπτει, αλλά ίσως είναι απαραίτητο να επισημανθεί.

Όταν λέμε ότι η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος, δεν εννοούμε ότι εκεί τελειώνουν τα προβλήματα.

Είναι η μόνη οδός. Αυτό δυστυχώς, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το εμπόδιο θα εξαφανιστεί.

Η επίσκεψη στον ψυχολόγο δεν είναι ξόρκι που λύνει τα μάγια. Ο ψυχολόγος θα λειτουργήσει ως βοηθός σε μια δουλειά που ο καθένας πρέπει να κάνει μόνος του, και η προσπάθεια είναι τεράστια, τιτάνια, πώς να το κάνουμε, πολύ δύσκολη. Η επιτυχία δεν είναι εύκολη, ούτε γρήγορη, και δυστυχώς, ούτε δεδομένη.

Σε αυτό, πρέπει να προστεθεί ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποιον να θέλει να αλλάξει.

Οπότε, λίγο πιο αναλυτικά: όχι.

Το πιο πρακτικό που μπορείτε να κάνετε είναι να βρείτε ψυχολόγο που ασχολείται με διατροφικές διαταραχές, ή να απευθυνθείτε σε κέντρο που ασχολείται με αυτά (υπάρχουν και σε δημόσια νοσοκομεία).

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News