in

Αγαπητή «Α, μπα»: Kάνω παρέα με expats

Δεν έχω καταφέρει ποτέ να κρατήσω φιλική σχέση για πάνω από δυο χρόνια

Α,μπα μου, σε διαβάζω πολλά χρόνια τώρα και μ΄αρέσουν πολύ οι απόψεις σου οπότε είπα κ εγώ να στείλω επιτέλους ένα πρόβλημά μου γιατί θα με ενδιέφερε πολύ η δική σου σκοπιά επί του θέματος. Για να μπω στο ψητό λοιπόν, το πρόβλημά μου είναι οι φιλίες. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

well MFRL airport superJumbo v2

 

Α,μπα μου, σε διαβάζω πολλά χρόνια τώρα και μ΄αρέσουν πολύ οι απόψεις σου οπότε είπα κ εγώ να στείλω επιτέλους ένα πρόβλημά μου γιατί θα με ενδιέφερε πολύ η δική σου σκοπιά επί του θέματος. Για να μπω στο ψητό λοιπόν, το πρόβλημά μου είναι οι φιλίες. Είμαι 30 χρονών κ εδώ κ 6 χρόνια ζω εκτός Ελλάδας, για την ακρίβεια σε μια μικρή πόλη της Ολλανδίας. Όλα αυτά τα χρόνια λόγω των διαφορετικών φάσεων ζωής που έχω βρεθεί (σπουδές, δουλειά, σχέση, μη σχέση κτλ) έχει τύχει να κάνω πολύ παρέα κ να έρθω κοντά με πολλούς ανθρώπους κατά καιρούς. Αλλά βρε Α,μπα δεν έχω καταφέρει ποτέ να κρατήσω φιλική σχέση κοντινή για πάνω από δυο χρόνια. Και εξηγούμαι.Το πρόβλημα (από την πλευρά μου τουλάχιστον) είναι ότι όταν έρχομαι πολύ κοντά με κάποιον και αρχίζω την παρέα σε εβδομαδιαία βάση πάντα ο εκάστοτε φίλος/η μου θα έχει κάποιο πρόβλημα. Αυτό φυσικά δεν με ενοχλεί καθότι όλοι έχουμε κατά καιρούς θέματα με κάτι που μας ενοχλεί και αν δεν τα πεις στους φίλους σου σε ποιον θα τα πεις; Αυτό που με ενοχλεί όμως είναι ότι το ίδιο πρόβλημα θα το ακούω επί περίπου ένα χρόνο σε διάφορες παραλλαγές! Οπότε έχω παρατηρήσει ότι η στάση μου είναι πάντα πάνω κάτω η ίδια: στην αρχή συζητάω το πρόβλημα με τις ώρες ώστε να το αναλύσουμε, στη συνέχεια είμαι υποστηρικτική αλλά όταν το ίδιο πρόβλημα συνεχίζει να παίζει κασέτα επί ένα χρόνο λέω ανοιχτά την άποψή μου ίσως λίγο πιο έντονα απ’ ότι πρέπει και στο τέλος αρχίζω και απομακρύνομαι. Συνήθως αυτά τα προβλήματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σχέσεις και τόπος κατοικίας. Πιο συγκεκριμένα για τις σχέσεις ακούω συνέχεια ένα μοτίβο του τύπου χωρίζω-δε χωρίζω, καταπιέζομαι δεν ξέρω τι να κάνω, χώρισα και δεν ήσουνα εδώ να με υποστηρίξεις αλλά τώρα που γύρισες τα ξαναβρήκαμε αλλά καταπιέζομαι κ.ο.κ. Το δεύτερο θέμα με το οποίο συνήθως καταπιανόμαστε είναι η γκρίνια για το πόσο καλύτερα θα ήταν αν ζούσαμε στην Ελλάδα/Τουρκία/Ισπανία/Ιταλία (κυρίως κολλάω όπως φαίνεται με ανθρώπους που προέρχονται από μεσογειακές χώρες) κ όχι στην μικρή ολλανδική πόλη που δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει από θέμα κουλτούρας, διασκέδασης και πόσο βλάκες και απαίδευτοι είναι οι Ολλανδοί και οτί εδώ βρίσκονται παροδικά λόγω δουλειάς (και σχέσης) αλλά κάποια στιγμή θα την κάνουν για τα πάτρια εδάφη που είναι γεμάτα ρομαντισμό, κουλτούρα και ήλιο. Ε και κάπως έτσι αφού συνήθως αυτά τα προβλήματα τα ακούω συνέχεια στα δύο χρόνια περίπου αρχίζω να κάνω παρέα με άλλους ανθρώπους και κάπου εκέι βρίσκω και τον μπελά μου γιατί παραμελώ τους παλιότερους κατά χρονική σειρά φίλους και κάπως έτσι απομακρυνόμαστε. Εν το μεταξύ, το πρόβλημα αυτό δεν το είχα όταν ζούσα σα φοιτήτρια στην Ελλάδα, και δεν μπορώ να καταλάβω αν φταίει το γεγονός ότι κάνω παρέα με expats ή αν φταίει η ηλικία. Η ερώτηση λοιπόν είναι κάνω κάποιο λάθος και πρέπει να ακολουθήσω το “μαντρα του Α,μπα” ή είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει όλο και πιο συχνά όσο μεγαλώνουμε οπότε ή θα έχω φίλους/γνωστούς ή θα πρέπει να το πάρω απόφαση και να υποστώ την ίδια γκρίνια για την επόμενη τουλάχιστον δεκαετία; Ευχαριστώ πολύ που με διάβασες!

-to friend or not to friend

 

Παίζει ρόλο και η ηλικία, και το γεγονός ότι κάνεις παρέα με expats, αλλά οι δύο κατηγορίες προβλημάτων που αναφέρεις είναι μια: περιγράφεις ανθρώπους που δεν μπορούν να πάρουν μια απόφαση γιατί περιμένουν να είναι όλα τέλεια. Έχουν αδυναμία προσαρμογής επειδή περιμένουν να τους έρθουν όλα όπως τα θέλουν, και όταν δεν έρχονται πελαγώνουν και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Ορθά εντόπισες μια ροπή προς τους μεσογειακούς. Να το θεωρήσουμε κι αυτό τυχαίο;

 

Μπορεί όταν ήσουν φοιτήτρια να μη είχες αυτό το πρόβλημα επειδή τότε δεν σε ένοιαζαν τα παράπονα των άλλων. Μπορεί να είχες περισσότερες παρέες και να χανόταν αυτό το είδος. Μπορεί να μην θυμάσαι καλά. Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν συναντάμε πάντα το ίδιο είδος ανθρώπων, όσο μικρό και να είναι το μέρος, κάτι μας τραβάει σε αυτούς. Κάτι γνώριμο; Κάτι που υπάρχει μέσα μας; Κάτι που μας κάνει να νιώθουμε ανώτεροι, άρα καλά με τον εαυτό μας; Όλα αυτά μαζί;

 

Το καλό της ιστορίας είναι ότι δεν είσαι από αυτούς που ρωτάνε «πώς θα κάνω φίλους, είμαι πάνω από τριάντα, το μέρος είναι μικρό, στη δουλειά είναι όλοι Ολλανδοί» γιατί κάνεις συνέχεια καινούριους φίλους, άρα εσύ δεν φαίνεται να έχεις πρόβλημα προσαρμοστικότητας. Αυτό είναι το πενήντα τοις εκατό. Το άλλο πενήντα είναι να αναγνωρίσεις τι είναι αυτό που σε τραβάει συνέχεια προς το ίδιο βιολί.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

15 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
μιμόζα (x-zouker)
μιμόζα (x-zouker)
5 χρόνια πριν

Το θέμα της δυσκολίας στις μακροχρόνιες φιλίες με έχει απασχολήσει και μένα αρκετά (Ολλανδία και γω!). Τη δεύτερη κατηγορία των προβλημάτων σου την αναγνωρίζω και την αντιμετωπίζω πολύ συχνά. Τα πρώτα χρόνια γκρίνιαζα και γω. Ήμουν δυστυχισμένη και ήταν πολύ εύκολο να ρίξω το φταίξιμο στους Ολλανδούς, στους κανόνες και την κρυάδα τους, και στη βροχή Ιούλιο μήνα. Αντί να κάνω ενδοσκόπηση και να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου. Επίσης, η γκρίνια ήταν κάτι που ένωνε τις παρέες. Μαζευόμαστε Έλληνες ή άλλοι expats και η μίρλα για τους Ολλανδούς ήταν το πιο έυκολο θέμα συζήτησης. Οπότε κάπως έτσι συνηθίζεις να κράζεις… Διαβάστε περισσότερα »

luckystrike
luckystrike
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  μιμόζα (x-zouker)

Αχ θε μου το πόσο μ’ έχει κουράσει και με ρίχνει διαρκώς αυτή η υπεργαματοσύνη των ελλήνων δεν μπορώ να το περιγράψω. Όλα τα δοκίμασα. Να γκρινιάξω κι εγώ μήπως κι έτσι εκτονωθούν και πούμε και τίποτε άλλο. Μηδέν αποτέλεσμα. Να πω ναι ρε αλλά… τίποτα πάλι. Ο άντρας μου που είναι ένα κι ένα κάνουν δύο παρουσιάζει πάντα την κατάσταση όπως είναι. Τίποτα. Η γκρίνια γκρίνια. Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Άλλοτε χαλιέμαι, άλλοτε εκνευρίζομαι. Ξέρεις πιο είναι το πιο εκνευριστικό; πως κανένας δεν κουνάει τον ποπό του να βελτιώσει τη ζωή του. Όλα στο χέρι. Βγες. Κάνε… Διαβάστε περισσότερα »

μιμόζα (x-zouker)
μιμόζα (x-zouker)
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  luckystrike

Μα αφού υπάρχει απάντηση για τα πάντα:
Βγες: που να παω, δε σ’ αφήνουν να καπνίσεις και σαν άνθρωπος μέσα στα μαγαζιά.
Κάνε ένα άθλημα: το γυμναστήριο το βαριέμαι, που να τρέχω μες τη βροχή.
Πήγαινε για ορειβασία: δεν έχει βουνά η Ολλανδία (καλά οκ, αυτό όντως ισχύει, αλλά υπάρχουν και αυτοί οι τεχνητοί τοίχοι, όμως που να τρέχεις μες τη βροχή).
Για περπάτημα στο δάσος: τι φλωριές είναι αυτές.
Σινεμά: είναι οι υπότιτλοι στα Ολλανδικά.

Ήθελα δεν ήθελα έκραξα πάλι.

luckystrike
luckystrike
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  luckystrike

Δεν μιλάω με κανέναν στη δουλειά είναι μαλάκες. Τι λε ρε φίλε. 80 άτομα όλα μαλάκες; πάμε για τένις; Μα δεν ξέρω τένις και πόσο κάνει η ρακέτα και πρέπει να τρέχεις; πάμε να γραφτούμε σε σύλλογο για hiking? Ιουυυυυ λασπουριά. Πάμε για κωπηλασία; έλα ρε κάνει ζημιά στη μέση. Γιατί δεν έρχεσαι κολυμβητήριο; πωωω στέγνωσε μαλλιά βγες στο κρύο. Πάμε κανά σινεμά; έλα μωρέ με τις αμερικανιές άσε που δεν μπορώ χωρίς υπότιτλους. Γυμναστήριο; ούτε λόγος με κάθε ιδρωμένο εκεί μέσα. Άσε που δε γνωρίζεις κόσμο στο γυμναστήριο. Γιόγκα; χμμμμ γιογκα; βαρετό δεν είναι;
I rest my case.

ollandeza
ollandeza
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  μιμόζα (x-zouker)

Συμφωνώ! Αν και προσωπικά εμένα με ενοχλούσε από την αρχή αυτή η γκρίνια. Και θα εξηγήσω! Από φύση, δεν μου αρέσει να γκρινιάζω, είμαι άνθρωπος των πράξεων. Έκανα μεταπτυχιακό Ολλανδία, γύρισα Ελλάδα, δούλεψα και όταν αποφάσισα να γυρίσω Ολλανδία, ήταν απόλυτα συνειδητή η απόφαση. Οπότε είπα στον εαυτό μου, δεν θα κάτσω να γκρινιάξω για τον καιρό κλπ αλλά θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να έχω τη ζωή που θέλω. Όταν τυχαίνει λοιπόν να είμαι σε τέτοιες παρέες (που έχω επιλέξει να μην έχω τόσες γιατί δεν περνάω καλά) είτε λέω εμένα δεν με ενοχλεί αυτό… Διαβάστε περισσότερα »

no-no
no-no
5 χρόνια πριν

Το πρόβλημα με πολλούς από τους Έλληνες είναι ότι δεν θέλουν να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν τι υπάρχει παραέξω. Ότι είναι διαφορετικό και έξω από τα νερά τους το κράζουν. Με χαλάνε αυτές οι παρέες που μόνο κράζουν, έχω διαχωρίσει τη θέση μου. Έχω ανακαλύψει και υιοθετήσει πολλά πράγματα και συνήθειες από τους “βαρετούς” Ελβετούς, που περνούν χρόνο στη φύση, στα υπέροχα δάση και βουνά και ποτάμια και λίμνες, κάνουν πολλά σπορ και ταξιδεύουν σε περίεργα μέρη. Αθλούμαι στο δάσος, και με υπό το μηδέν θερμοκρασίες ακόμη, κάνω πικ νικ με τα παιδιά μου μέσα στη μέρα,… Διαβάστε περισσότερα »

Mia idea
Mia idea
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  no-no

Ναι η Ελλάδα.έχει 10000 τραπεζοκαθίσματα σε κάθε πλατεία. Αλλά κι εδώ δεν υπάρχει ΕΝΑ καφέ σε καμία πλατεία. Δεν είναι κακό να παίξουν τα παιδιά στην πλατεία. Κοινωνικοποιούνται με άλλα άγνωστα παιδιά και παίζουν μαζί για ένα βράδυ. Πόσα υπέροχα καλοκαιρινά βράδια δεν περάσαμε εμείς στο ηρώων? Είναι απώλεια αυτό για την παιδική ηλικία. Δεν είναι το ίδιο με.την εκδρομή στη φύση, εκεί δεν υπάρχει κοινωνικοποίηση, τα ωφέλη είναι άλλα. Απλά λέω, πόσο τέλεια θα ήυαν να τα συνδυάζαμε. Και δεν μοιάζει δύσκολο να τα συνδυάσεις. Παρολαυτά δεν γίνεται.

κ@λυψω
κ@λυψω
5 χρόνια πριν

Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που διάκρινε τα δύο προβλήματα η Λένα!
Αναφορικά με το δεύτερο που έχεις και εσύ, το είχα και εγώ όταν έζησα για σπουδές σε μυστήρια κρύα χώρα στην άλλη πλευρά του ατλαντικού. Δε βρήκα τρόπο να το λύσω, (να το μετριάσω σε επίπεδο ανεκτό σε μένα), και έτσι το έκοψα, δηλαδή έπαψα να κάνω παρέα με έλληνες και άρχισα να κάνω με τους μυστήριους μόνιμους κατοίκους (όχι ακριβώς αυτόχθονες, αλλά πολλών γενιών μετανάστες). Έτσι είχα και το κέρδος ότι βίωσα καλύτερα την κουλτούρα τους.

δε σου λέω!
δε σου λέω!
5 χρόνια πριν

Παιδιά πόσοι είμαστε τελικά στην Ολλανδία εδώ μέσα; 🙂 Μπήκα να σχολιάσω κι είδα ότι τα έχετε πει όλα, τα ίδια θα πω κι εγώ. Είμαι 3 χρόνια στην Ολλανδία. Μαζευόμαστε με παρέα Έλληνες, Ισπανούς, Τούρκους και Βαλκάνιους, και μόνο κράζουμε. Πώς δε μας αρέσει ο καιρός, το φαγητό, οι άνθρωποι, το σινεμά, τα αθλήματα, πώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Άλλες φορές παρασύρομαι στο τριπάκι αυτό και γκρινιάζω, άλλες πάλι βλέπω όλα τα θετικά του να ζεις στην Ολλανδία και τους τα επισημαίνω και τελικά χαίρομαι που είμαι εδώ. Προσωπική μου γνώμη, μια χαρά είναι οι Ολλανδοί – και… Διαβάστε περισσότερα »

Λουκρητί@
Λουκρητί@
5 χρόνια πριν

Αχ ρε παιδιά, εδώ ένα Erasmus πήγα και όλοι οι Έλληνες καθόντουσαν μαζί για να λένε πόσο χάλια είναι η ζωή στην Αγγλία. Και μιλάμε για ERASMUS, σε 6 μήνες θα ήσουν πίσω σπίτι σου, ρε πουλάκι μου, δε σε έστειλες κανείς με το ζόρι και δεν είχες καμία ανάγκη να το κάνεις. Για την εμπειρία, λέγαν οι περισσότεροι. Ποια εμπειρία, να κάθεσαι να βρίζεις την ξένη χώρα και τους κατοίκους της; Εγώ πάντως καλοπέρασα. Όπου μπορούσα να πάω, ό,τι μπορούσα να δω και ο,τι μπορούσα να κάνω το έκανα. Άσχετο με την περίπτωση της μακροχρόνιας διαμονής, αλλά βλέπω ότι… Διαβάστε περισσότερα »

Mia idea
Mia idea
5 χρόνια πριν

Είμαι πολλά χρόνια κι εγώ εδώ κι έχω περάσει απ’όλες τις φάσεις γκρίνιας, αποδοχής, ψιλοθεοποίησης, και τελευταία απογοήτευσης. Γιατί ρε παιδιά όπως και να το κάνουμε, σε κάποια πράγματα σαν την Ελλάδα δεν έχει. Δηλαδή κάποιοι τομείς εδώ είναι τόσο μα τόσο πρωτόγονοι που λες ρε παιδάκι μου αυτοί οι άνθρωποι ΠΩΣ ΖΟΥΝΕ ΕΤΣΙ??? Και δεν μιλάω για τον καιρό που από μόνος του είναι τεραστιο πρόβλημα για ένα μεσογεικό, και για τους ίδιους τους Ευρωπαίους δηλαδή, δεν είναι τυχαίο ότι τους τροπικούς προορισμούς τους τιμούν κάθε χρόνο και την Ισπανία την έχουν κάνει Λούτσα και Σχοινιά. Μου πήρε γύρω… Διαβάστε περισσότερα »

ollandeza
ollandeza
5 χρόνια πριν

Εγώ θα πρότεινα να μάθεις και την γλώσσα σε περίπτωση που δεν την ξέρεις ήδη. Αυτό θα σε βοηθήσει να κάνεις παρέα και με Ολλανδούς πέρα από expats. Και ναι έχω επίγνωση του πόσο δύσκολο είναι να κάνεις φιλίες με Ολλανδούς 🙂 Απλά εκεί τα προβλήματα που θα ακούσεις είναι άλλου τύπου! Κατά τα λοιπά συμφωνώ με την Λένα.

μιμόζα (x-zouker)
μιμόζα (x-zouker)
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  ollandeza

Πράγματι, η γλώσσα είναι απαραίτητη για παρέα με Ολλανδούς. Και ίσως γενικά να πρέπει να μπούμε και λίγο στη θέση τους. Αν μέναμε Ελλάδα και ερχόταν στην πόλη μας να μείνει ένας Ολλανδός, ποιοί παράγοντες θα οδηγούσαν στο να τον κάνουμε παρέα;

Pengu no2
Pengu no2
5 χρόνια πριν

Η γκρίνια και η κριτική (κράξιμο) των γύρω δεν απαντάται μόνο στο εξωτερικό, μια χαρά και στην Ελλάδα συχνά οι παρέες ξεκινάνε την κριτική προς τους πάντες γιατί ο κάθε μπάρμπας νομίζει ότι είναι ο πιο έξυπνος και ο πιο γαμάτος από όλους, οπότε όλοι οι άλλοι είναι βλάκες, πολλούς λόγους θα βρει καθε φορά. Θεωρώ αυτές τις κουβέντες απίστευτα βαρετές και ανούσιες, προτιμώ να κάνω παρέα με αληθινά γαμάτους ανθρώπους που έχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να πουν, οπότε πιστεύω δεν χρειάζεται να συμμετέχεις καν σε τέτοια συζήτηση όταν ξεκινάει

To Marinaki
To Marinaki
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Pengu no2

Φάση ‘Ρετιρέ’!