Γειά σας δεν ξέρω εάν έχω κάτι να ρωτήσω, αλλά θέλω να εκφράσω ένα παράπονο καθώς αυτή τη στιγμή είμαι σε περίεργη συναισθηματικη κατάσταση. Εχτές έμαθα ότι πέθανε μια γιαγια- θεία. 100 χρόνων με διάφορα προβλήματα ήταν κάπως θέμα χρόνου ας πούμε όχι κάτι ξαφνικό. Εκείνη την ώρα ήμουν με τον σύντροφό μου, έβαλα κατ ευθείαν τα κλάματα και τέλος πάντων όταν κατάφερα να του εξηγήσω τι συμβαίνει με βομβαρδιζε με ερωτήσεις τύπου “πόσο ηταν”; ” είχε προβλήματα; “” Ε καλά και τι κάθεσαι και κλαις μεγάλη ήταν, τη ζωή της την έζησε”. Με εκνευρισε τόσο μα τόσο πολύ. Μετά και ενώ ήμουν σε περίεργη κατάσταση μου ζητούσε να τον βοηθήσω με τα ηλεκτρολογικα που έφτιαχνε στο σπίτι. Του ζήτησα να με αφήσει λιγο μόνη μου αλλά κοινώς με επρηζε. Τον βοήθησα και σιγά σιγά σταμάτησα να κλαίω. Τώρα περιφερομαι με μια αίσθηση κενού και νιώθω ότι θέλω να κλαψω και δε μπορώ σα να με σταμάτησε η χτεσινή αντιμετώπιση σα να είναι κάτι που πρέπει να κάνω μόνη μου. Καταλαβαίνω ότι ο καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά τέτοια νέα και έχει άλλες αντιδράσεις, εγώ δεν έχω δικαίωμα να στενοχωρηθω επειδή ήταν μακρινή συγγενής μεγάλη και άρρωστη (συν εχω μια έξτρα αντίδραση γιατί τέτοια περίοδο είχε πεθάνει και η γιαγιά μου και έτσι κι αλλιώς είμαι περισσότερο ευαισθητη); επίσης αυτός έχει συνηθίσει αλλιώς τους οικογενειακούς δεσμούς καθώς δεν έχουν καθόλου πάρε δώσε με θείους ξάδερφια κουμπαρους κτλ κτλ μαντέψτε όμως…. Αυτό δεν συμβαίνει σε εμάς.
– Υπερευαίσθητη
Δεν είσαι υπερευαίσθητη, αυτός έχει μάθει ότι οι άντρες δεν κλαίνε, αλλά και ως χαρακτήρας δεν θα έλεγα ότι έχει ταλέντο στο να μπαίνει στη θέση του άλλου.
Όσο θέλεις θα στενοχωρηθείς για οποιονδήποτε θάνατο, έχουμε γκώσει με τις ελεγκτικές επιτροπές πένθους. Σε παρακαλώ πάρα πολύ, μην αμφιβάλλεις για ό,τι νιώθεις, δεν γίνεται να νιώθεις λάθος σε αυτό το θέμα, ό,τι και αν είναι αυτό, είτε είναι έντονη στενοχώρια ή πλήρης αδιαφορία. Αν δεν μπορεί να σε στηρίξει, απομακρύνσου για όσο χρειάζεται και βάλε τον στη θέση του, αν έχεις το κουράγιο, αλλιώς απομακρύνσου και ας καταλάβει ό,τι θέλει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αχ βρε Λένα ήμαρτον με τους άντρες “που έτσι έχουν μάθει” κλπ κλπ κλπ. Όταν έχεις διαφορετικούς (έως καθόλου) δεσμούς με την οικογένειά σου είναι λογικό να μην σε αγγίζουν όλοι οι θάνατοι του γενεαλογικού σου δέντρου. Αυτό ισχύει είτε είσαι γυναίκα, είτε άντρας, είτε ξωτικό. Η ελλείψει ενσυναίσθησης είναι το πρόβλημα σ’ αυτή την περίπτωση και δυστυχώς το ανέφερες ως δεύτερη παράμετρο.
Εγώ νομίζω ότι δεν εκλαιγε για τη μακρινή θεία 100 χρονών αλλά για τη γιαγιά της. Το έγραψε η κοπέλα αλλά μάλλον ούτε αυτή το κατάλαβε. Όπως και να χει είναι εκνευριστικο να κλαίς εσύ και να στεναχωριέσαι και ο άλλος να σου λέει την ΠΙΟ σπαστική ατάκα του σύμπαντος “έλα, πώς κάνεις έτσι;!”
Σύμφωνα με το γνωστό σε όλους οικουμενικό παραμετόμετρο, του οποίου είστε ο μοναδικός πιστοποιημένος χειριστής, να υποθέσω?
Και οι δύο παράμετροι ισχύουν. Η αξιολόγηση και ταξινόμησή τους είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Σύμφωνα με τα δικά σας βιώματα, στη συγκεκεριμένη περίπτωση το έμφυλο στοιχείο είναι κατώτερο του προσωπικού. Καλώς. Η ερώτηση τέθηκε στη Λένα όμως, και με τα δικά της κριτήρια απάντησε, χωρίς να αρνείται την έλλειψη ενσυναίσθησης.
Αν και όταν ρωτήσουν για τα δικά σας κριτήρια, μπορείτε να τα ιεραρχήσετε όπως σας αρέσει και δε θα είναι περισσότερο ή λιγότερο σωστό.
Αυτιά. (Αν πήγαινε για τη Λένα – μου φάνηκε πολύ αγενές στο χώρο της. Αν πήγαινε για τη γράφουσα, δεν εκφέρω γνώμη.)
Κι εγώ πιστεύω πως δεν έχει να κάνει καθόλου με το φύλο! Ο άντρας μου είχε στεναχωρηθεί πολύ όταν πέθανε η γιαγιά του (97 χρονών) κι εγώ είχα φερθεί με παρόμοια τρόπο με τον σύντροφο .. Καταλαβαίνω τώρα ότι έδειξα έλλειψη ενσυναίσθησης, αλλά θεωρώ ότι φταίει ότι έχασα τους παππούδες μου μικρή και οι γονείς μου πάντα μας προφύλασσαν από τον θάνατο, οπότε δεν έχω βιώσει το πένθος για να ξέρω πώς να διαχειριστώ κάποιον που το βιώνει…
Ναι, κι εγώ συμφωνώ ότι η εξήγηση “οι άντρες δεν κλαίνε” είναι άτοπη εδώ και δεν προκύπτει πουθενά στην ερώτηση. Έχω κι εγώ διαφωνήσει σε άλλες περιπτώσεις για την τάση μερικές φορές της Λένας να τα βλέπει όλα μέσα από ένα έμφυλο φεμινιστικό πρίσμα (μη δαγκώνετε για την ορολογία, ίσως δεν το λέω σωστά – τόσα ξέρω, αλλά με καταλαβαίνετε). Είναι όμως μία άποψη και αυτή που κατατίθεται προς συζήτηση. Αυτό που σιχαίνομαι, και το κάνουν μερικοί σχολιαστές, είναι να επιτίθενται με οξύτητα και προσωπικούς χαρακτηρισμούς σε αυτόν που εκφράζει διαφορετική άποψη. Είναι λες και το ότι υποστηρίζουν τα λεγόμενα… Διαβάστε περισσότερα »
Αν κάνετε μια πρόχειρη βόλτα σε προηγούμενα σχόλια του συγκεκριμένου χρήστη, θα διαπιστώσετε ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι είτε αναίτιες επιθέσεις σε όσους στέλνουν ερώτηση, είτε επαναλήψεις της διαπίστωσης ότι η Λένα μεροληπτεί υπέρ των γυναικών, είτε σχόλια που χαρακτηρίζονται από υπέρμετρη ειρωνία ή ακόμα και σκληρότητα. Επομένως, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να κατακρίνουμε την Μπλούμπερι για τη χρήση μιας ελαφρώς ειρωνικής φράσης, ενώ το σύνολο σχεδόν της δραστηριότητας του συγκεκριμένου χρήστη στο σάιτ διακρίνεται από τις συμπεριφορές που ανέφερα παραπάνω.
Εννοείται ότι έχουμε ελευθερία γνώμης. Γι’ αυτό και απαντάμε όπως κρίνουμε κατάλληλα.
Έχουμε, και οι υπόλοιποι έχουν την ελευθερία να κρίνουν αυτές τις απόψεις. Μίλησα υπεροπτικά στον παραπάνω χρήστη γιατί υπεροπτικά έθεσε το σχόλιο του. Ξέρετε, έχει διαφορά το ‘εγώ θα το ιεραρχουσα αλλιώς, με την ενσυναισθηση να είναι μεγαλύτερος παράγοντας από το εμφύλιο στοιχείο, για τον λόγο Χ και ψ’ από το ‘ημερτον βρε με τους άντρες αυτό και άντρες εκείνο’, το οποίο υποβιβαζει τα κριτήρια της Λένας ως στρατευμένα και προκατειλημμενα. Γι’ αυτό και του έγραψα ότι τα κριτήρια είναι προσωπικά, και αυτολεξεί ότι δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο σωστά για αυτό το λόγο. Το άλμα, όμως, από το προσωπικά… Διαβάστε περισσότερα »
Τους περισσότερους τους πιάνει πανικός μπροστά.στη στεναχώρια του αλλουνού. Αυτός μπορεί να νομιζει τώρα πως καταφερε να σε κάνει να συνέλθεις. Πες του ακριβώς ότι μας είπες κι άλλη φορά να κάνεις αυτό που νιώθεις
Μέγιστη γαϊδούρια η ερώτηση “πόσο ήταν;”
Δυστυχώς μου το έχουν ρωτήσει και για τον ένα μου γονέα όταν πέθανε(μόλις έμπαινα στην εφηβεία) και για κατοικίδιο. Παιδιά δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ για αυτόν που θρηνεί. Δώστε μια αγκαλιά η σκάστε.
Μια και λες για κατοικίδιο, να πω ότι κανείς σχεδόν γύρω μου δεν καταλαβε/αποδεχθηκε το πένθος μου όταν πέθανε ο γατουλης μου μετά από 1 χρόνο ταλαιπωρία και ευθανασία.Επειδή ήταν ζώο. Γι αυτούς. Άρα παράλογο να πενθω.
Ax βρε lioness, όσοι/ες έχουμε ζωάκια ξέρουμε οτι η σχέση που αποκτάς μαζί τους είναι το ίδιο δυνατή με αυτή που αποκτάς με τους ανθρώπους. Ίσως και πιο δυνατή, γιατί κυλάει αβίαστα, με αγάπη και ενσυναίσθηση πολύ μεγαλύτερη απο αυτή που δείχνουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Δεν ξεχνάω ποτέ οτι η γατούλα μου, που είναι στο σπίτι των γονιών μου, κάθε φορά που στενοχωριόμουν, ερχόταν και μου έκανε νάζια και ξάπλωνε μαζί μου και μου έγλειφε τα χέρια γουργουρίζοντας. Κι ακόμα, δεν ξεκολλάει απο δίπλα μου όποτε πηγαίνω για επίσκεψη. Η απώλειά της ισοδυναμεί με απώλεια αγαπημένου προσώπου, κι ας… Διαβάστε περισσότερα »
Άστο Panda μου, παιδιά δεν έχω και ούτε σκοπεύω, αλλά τη μέρα που πέθανε και για παρα πολύ καιρό μετά ήταν σαν να ξεριζωθηκε βίαια ένα μέρος της καρδιάς μου και τα μισά μου σπλαχνα. Σαν παιδί μου. Επι έναν χρόνο κοιμόμουν με την κουβερτα του αγκαλιά για να τον νιώθω κοντά μου, αλλιώς δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Και μετά να σε ρωτάνε κι εσένα πότε θα παντρευτείς/κάνεις κανένα παιδάκι, γιατί τα χρόνια περνάνε και ούτε πού κατάλαβαν πότε μεγάλωσε ο/η εκλιπών/ούσα και πέθανε. Πραγματικός διάλογος, στο μνημόσυνο της γιαγιάς μου.
‘Εχω γίνει αρκετές φορές δυσάρεστη τους τελευταίους μήνες επειδή άκουγα το ίδιο ακριβώς πράγμα μετά τον θάνατο του αδερφού μου. Να κοιτάξω να φτιάξω εγώ τη ζωή μου τώρα και να κάνω ένα παιδάκι για να χαρούν οι γονείς μου! Δεν το πίστευα που το άκουγα και κατέληξα να μαλώσω μέχρι και με τη νονά μου επειδή στα 40 είχαμε αυτή τη συζήτηση και μου έλεγε αυτά τα πράγματα. Καταλαβαίνω τον λόγο που κάνει ο κόσμος κάτι τέτοιο και λέει τέτοια πράγματα, αλλά συγνώμη δεν μπορώ να το δεχτώ και γι αυτό τους απαντούσα απλά και ξερά ” να κάνω… Διαβάστε περισσότερα »
Α, για τον δικό μου που δεν είχε οικογένεια και παιδιά γιατί ήταν μικρός, έλεγαν ‘τουλάχιστον ξεκουραστηκε’. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν οικειότητα με την προσωπική απώλεια και το ολικό, αναπόφευκτο τούνελ της θλίψης, λένε διαφορά άτοπα λόγω αμηχανίας αλλά και άγχους / φόβου μπροστά στην πραγματικότητα του θανάτου. Στην αρχή ειχα νιώσει απίστευτα μόνη και το χρεωσα ακριβά στους κοντινούς ανθρώπους μου, που καλοπροαιρετα και με αφέλεια είχαν ανάγκη να βρουν ένα silver lining για να απαλύνουν το ακατανόητο χάος του τέλους μιας ζωής, για να μην παρασυρθουν σε δύσκολα κι επικίνδυνα μονοπάτια σκέψης. Στην πορεία τους… Διαβάστε περισσότερα »
Λυπάμαι για την απώλεια σου Μπλουμπερι💙
💙💙
Στα 19 μου, είχε έρθει για να με δει στην πόλη που σπούδαζα ο κατά 5-6 χρόνια μεγαλύτερος μου σύντροφος. Με είδε στεναχωρημένη και με ρώτησε τι είχα. Του απάντησα ότι ήταν άρρωστος ο παππούς μου, και όταν άκουσε την ηλικία του -95-, ξέσπασε σε ακατάπαυστα γέλια. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά , θυμάμαι το γέλιο του και ανατριχιάζω. Ο παππούς μου πέθανε λίγο καιρό μετά, και αυτός ο άνθρωπος αποδείχθηκε από τα μεγαλύτερα γαϊδούρια (ας το πω ευγενικά) που έχω γνωρίσει ποτέ. Χειριστικός, εγωπαθής, κακοποιητικός. Όταν έβαλε τα γέλια με κάτι που εμφανώς με είχε στεναχωρήσει πολύ,… Διαβάστε περισσότερα »
Καλά και 200 ετών να ήταν ο άνθρωπος, ΠΟΙΟΣ ΓΕΛΑΕΙ όταν του μιλάς για αρρώστια/θάνατο;;;
Δυστυχώς, ήταν ένας από τους χειρότερους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ, που ποτέ του δε σεβάστηκε τον πόνο των άλλων: ψυχολογικό ή σωματικό.
Το πενθος δεν έχει ηλικία συμφωνώ, αλλά για να πω την αμαρτία μου, μετά το χαμό του μπαμπά μου κι εγώ όταν βλέπω να θρηνούν μπροστά μου για άτομα 100 ετών θέλω να τους κοπανήσω ένα λαμπαντέρ στο κεφάλι. Το θεωρώ σαν έλλειψη ενσυναίσθησης, το ξέρω ότι είναι λάθος, απλώς έτσι νιώθω.
Θα σχολιάσω γιατί ταυτίστηκα πολλαπλώς: 1. Όταν είχε πεθάνει πολύ ξαφνικά πρώην συνεργάτης μου που τον θεωρούσα κάτι σαν πατερα μου, και έκλαιγα απαρηγόρητη και ήμουν συντετριμμένη, ο τότε σύντροφός μου, οχι απλά δεν ήρθε στην κηδεία (ενώ τον γνώριζε προσωπικά), όχι απλά δε με στήριξε καθόλου, αλλά μου κουβάλησε στο σπίτι δύο φίλους του και είχε την απαίτηση να τους φροντίσω εκείνη τη μέρα που εγώ ημουν σε κακό χάλι κ εκείνοι χασκογελούσαν λέγοντας βλακείες στο σαλόνι. Ήταν ένας από τους λόγους που χωρίσαμε, αυτή η πλήρης απαξίωση για τα συναισθήματα μου, among other things. 2. Χρόνια μετά, έβγαινα… Διαβάστε περισσότερα »
Καλέ τί λες, εδώ έχω κλάψει για μητέρα φίλου που την είχα δει 5-6 φορές όλες κι όλες, αλλά μας φερόταν τόσο γλυκά, σαν να είμαστε όλοι παιδιά της. Δεν έχει δικαίωμα κανείς να σου πει για ποιόν/α να κλάψεις και ποιόν/α να πενθήσεις. Ούτε μετριούνται τα συναισθήματα με τον ψυχρό, υπολογιστικό τρόπο που το έκανε ο φίλος σου. Δεν θα βάλουμε δερβέναγα στη στενοχώρια μας.
Καταρχας σεβομαι απολυτα την αναγκη σου να θρηνησεις οπως εσυ νιωθεις. Παρολα αυτα θα μπορουσα να διακαιολογησω τον συντροφο σου. Καποιοι ανθρωποι νιωθουν πολυ αβολα σε τετοιες καταστασεις, ειναι ετσι και αλλιως δυσκολο να παρηγορησεις καποιον ο οποιος θρηνει. Και εγω τις περισσοτερες φορες που εχω βρεθει σε αυτη τη θεση πραγματικα δε ξερω τι να πω. Εχει τυχει να πω” τουλαχιστον ηταν μεγαλος/η, εζησε τη ζωη του, εφυγε χορτασμενος/η”, χωρις να θελω να μειωσω τον πονο του αλλου, απλα οταν αγαπας καποιον και τον βλεπεις να στεναχωριεται, προσπαθεις να του σταθεις οπως και οσο μπορεις. Ισως στη συγκεκριμενη περιπτωση… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω όλοι αισθανόμαστε αμήχανοι και δεν ξέρουμε τι να πούμε αλλα δε χρειάζεται πάντα να πεις κάτι σοφό. Και μόνο “λυπάμαι πολύ!” να πεις και να το νιώθεις, φτάνει όταν πρόκειται για κάποιον γνωστό. Για αγαπημένο πρόσωπο και τίποτα να μην πεις και να τους αφήσεις απλά να μιλήσουν και να τους κάνεις μια αγκαλιά και να τους αφήσεις να κλάψουν, θα βοηθήσει αφάνταστα.
Πάντα υπάρχουν κάποιοι που σε λογοκρίνουν. Γιατί κλαίς για την γιαγιά, εδώ πεθαίνουν παιδάκια, γιατί στεναχωριέσαι για τα αδέσποτα εδώ άνθρωποι χάνονται κοκ. Λες και το ένα αποκλείει το άλλο, αν στεναχωριέσαι για το ένα αποκλείεται να σου έχουν μείνει αποθέματα για το άλλο..πφφφ
Τι σχέση έχει πόσων ετών ήταν η εκλιπούσα; Οι άνθρωποι που αγαπάμε μας λείπουν όταν φεύγουν, ασχέτως ηλικίας.