Μπήκα σε μια σχέση με έναν άνθρωπο που μου άρεσε πολύ. Γνωριμία μέσω φιλικού περιβάλλοντος-τύπου το “καλύτερο παιδί” μας παίρνεις. Κατά τη διάρκεια της σχέσης (2,5 χρόνια) με προβλημάτιζαν κάποια πράγματα κι ένιωσα κάποια στιγμή καμπάνες να ηχούν (εκρήξεις θυμού, έντονα ξεσπάσματα, εγωκεντρικές, κτητικές κι εριστικές διαθέσεις, καχυποψίες και αδικίες προς τρίτα πρόσωπα κ.τ.λ.). Του ζήτησα να χωρίσουμε, μου έκανε τη ζωή πατίνι. Αντιλήφθηκα κι εγώ και οι γύρω μου και από διάφορα άλλα γεγονότα που ήρθαν κι έδεσαν ότι είχε σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Νοσηλεύτηκε και απ’ ό,τι έμαθα έλαβε και φαρμακευτική αγωγή. Δεν ξέρω λεπτομέρειες, προσπάθησα να μάθω για το τί ακριβώς είχε, δεν τα κατάφερα (απόρρητο βλέπεις). Ο ίδιος υποστήριξε σε φίλους ότι εξαιτίας μου βρέθηκε σε αυτήν την κατάσταση κι ότι εγώ φταίω για όλα, ότι εγώ του τα προκάλεσα με τον χωρισμό. Εγώ όμως έβλεπα καμπάνες να ηχούν από πριν, γι’ αυτό πήρα την απόφαση να φύγω (και πολύ έκατσα προσπαθώντας). Μάλιστα, σε μια τυχαία συζήτηση κατά τη διάρκεια της σχέσης μας θυμάμαι να μου είχε κάνει την ερώτηση: “Αν ποτέ μου συμβεί κάτι, θα φύγεις; Δε θα είσαι δίπλα μου να με βοηθήσεις και να μου συμπαρασταθείς;” Κι όταν τον ρώτησα τί εννοεί και να γίνει πιο συγκεκριμένος, μου απάντησε “αν μου συμβεί κάποιο τροχαίο και τραυματιστώ σοβαρά”. Μέσα μου, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ξέρω ότι δεν εννοούσε αυτό, αλλά το θέμα ψυχικής υγείας που τον ταλαιπωρούσε. Είναι δυνατόν άντρας 32 ετών να μην ήξερε ότι είχε κάποιο τέτοιο θέμα; Κι ερωτώ: Έπρεπε να το κρύψει; Δε θα έπρεπε να ενημερώσει τον άνθρωπο με τον οποίον έκανε σχέση; Υπάρχει περίπτωση να μην ήξερε;
-Ψάχνω απαντήσεις
Οι ερωτήσεις έχουν μια σκληρότητα που δικαιολογείται από την ταλαιπωρία που σου προκάλεσε, όμως παραμένει σκληρότητα. Ναι, είναι πολύ πιθανόν να είσαι 32 και να μην έχεις καταλάβει τι ακριβώς σου συμβαίνει και είσαι όπως είσαι, ή να το υποψιάζεσαι και να μην θέλεις να το παραδεχτείς. Το να νοσηλεύεσαι για ψυχιατρικό πρόβλημα είναι κάτι τραυματικό που περιέχει στίγμα. Προφανώς προσπαθείς να το αποφύγεις. Εδώ δυσκολευόμαστε να πάμε στο γιατρό για εμφανώς παθολογικά θέματα όπως ο πονοκέφαλος ή ακόμα και ο πονόδοντος.
Τι να κρύψει; Κατάλαβες από μόνη σου ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα και έφυγες. Να ενημερώσει για τι πράγμα; Για ότι δεν νιώθει καλά; Με ποια έννοια, πώς να το έλεγε δηλαδή; Ξέρεις, μερικές φορές γίνομαι ανυπόφορος, να το ξέρεις; Είναι κάτι που λέγεται, και αν λέγεται, δεν είναι πατροναριστικό; Ούτε καν τώρα που έχει διάγνωση δεν είναι υποχρεωμένος να ενημερώνει για το ιατρικό του ιστορικό διότι ναι, είναι απόρρητο. Δεν ξέρω ποια κομμάτια της συμπεριφοράς του εξηγούνται με την ψυχιατρική πάθηση και ποια είναι κομμάτι του χαρακτήρα του, αυτό κανείς μάλλον δεν μπορεί να το πει με ακρίβεια, αλλά δεν φταίει που είναι άρρωστος. Ψάχνεις απαντήσεις, αλλά δεν ξέρω για ποιο πράγμα. Μοιάζει σα να ζητάς τα ρέστα από κάποιον (από τον ίδιο;) που φαινόταν καλό παιδί και τελικά δεν ήταν, γιατί είχε ψυχιατρικό θέμα. Θέλεις να μάθεις αν σε εξαπάτησαν; Εγώ δεν πιστεύω ότι είναι ερώτηση με νόημα.
Αν θέλεις να θυμώσεις για κάτι, είναι για το ότι κατηγορεί εσένα για την αρρώστια του. Αυτό, ναι, αυτό είναι λόγος να γίνεις έξαλλη. Ελπίζω να έχεις απαντήσεις για αυτό.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω γιατί ρωτάς και μου χτυπάει άσχημα που χρησιμοποίησες την λέξη “απόρρητο” και “δεν κατάφερα” . Σαν να απευθύνθηκες στους γιατρούς που τον έχουν αναλάβει. Και για ποιο λόγο να “τα καταφέρεις”? Να πετύχεις τι? Σε βρίσκω ιδιαιτέρως παρεμβατική. Δεν σου πέφτει κανένας λόγος πλέον.
Συμφωνώ με την Αμπα.
Απο τα γραφόμενά σου, δεν διαφαίνεται κάποιου είδους ενσυναίσθηση για την κατάσταση του ανθρώπου που ήσουν μαζί του για 2,5 χρόνια και που όταν μιλάμε και για νοσηλεία, σημαίνει πως περνάει δύσκολα.
Εσύ, ούσα λογική και υγιής… Πάρε τις αποστάσεις σου,αφού τον χώρισες σωστά;
Και ναι υπάρχει περίπτωση να μην ήξερε. Περαστικά του!
Απλώς να επισημάνω ότι και η κοπέλα γράφοντας αυτή την ερώτηση δεν ξέρουμε ούτε πόσο αναστατωμένη ήταν,ούτε πόσο την πόνεσε όλο αυτό και μάλλον δεν ήξερε πως να το διαχειριστεί.Ούσα και εγώ σε μια σχέση με άνθρωπο με ψυχικό νόσημα γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι.Επίσης φυσικά και πρέπει, εφόσον υπάρχει ένα επίπεδο αυτογνωσίας του ατόμου με το νόσημα να ενημερώνει τον/την εκάστοτε σύντροφο.Για να ξέρει τι να περιμένει και αν θέλει να πάρει το ρίσκο
Δυστυχώς το να κατηγορει εσένα για τη νοσηλεία του είναι μεσα στα πλαίσια της νόσου του…οταν η κοινωνία δεν είναι εκπαιδευμένη να δέχεται τη διαφορετικότητα στη συμπεριφορα στα άτομα με ψυχικά νοσήματα και να μπορεί να αποστασιοποιει τη δικια της αντιδραση στα συμπτωματα της νόσου…μπορεί όντως ανθρωποι 32 ετών να είναι ακόμα αδιάγνωστοι δυστυχώς..οι νευροεπιστήμες συγκλίνουν όλο και περισσότερο τη ψυχιατρική με τη νευρολογία αποδεικνυοντας ένα οργανικό υπόβαθρο σε όλο και περισσότερα συνδρομα…είναι νοσήματα πολύ συχνα κια πρέπει να είμαστε όλοι συνειδητοποιημένοι οτι συνανστρεφομαστε και κάνουμε σχεσεις και με ανθρωπους με διαταραχες πολλες φορές εν αγνοία μας…πρέπει να είμαστε ικανόι… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που λες δεν ισχύει. Οι επιστημονική κοινότητα τείνει με ραγδαίους ρυθμούς να υποστηρίζει το ψυχο-βιο-κοινωνικο μοντελο πλεον στις ψυχολογικες δυσκολίες. Το βιολογικό κομμάτι δε, αντιλαμβανόμαστε ότι εχει πολυ μικροτερη συμμετοχη και εχει την μορφη προδιαθεσης κι όχι αιτιατού. Το μεγαλύτερο ρόλο στις ψυχολογικές δυσκολίες παίζει το ψυχοκοινωνικό περιβάλλον του ατόμου και ακριβώς για αυτό έχει νόημα η ψυχοθεραπεία και η προώθηση υποστηρικτών δομών. Για αυτό και είναι πλέον αποδεκτό ότι η φαρμακοθεραπεία μπορεί να προσφέρει ανακούφιση συμπτωμάτων αλλά δεν επιλύει αναγκαστικά το θέμα, και μια πιο ολιστική προσέγγιση του ατόμου πλέον προτείνεται.
Δεν υποστήριξα οτι η αιτια της νόσου είναι αποκλειστικα οργανική…αν και βέβαια συμφωνείς φανταζομαι οτι ..τελικά σχεδόν καμία παθηση δεν είναι αποκλειστικά οργανική με την καθαρή έννοια της φύσιολογίας…έγραψα για οργανικό υποβαθρο όπως κι εσύ αναφέρεις ενα “βιολογικό κομμάτι”.. αν παλιότερα ηταν παραδεκτό οτι πόλλα νοσήματα είχαν κληρονομικό χαρακτήρα τώρα πλέον η επανάσταση των νευροεπιστημών αποδεικνύει σιγά σιγά τους βιολογικούς μηχανισμούς της ανθρώπινης συμεριφοράς..Δεν αναφέρθηκα πότε σε μοντέλα αντιμετώπισης..οπως επίσης πρέπει να ξέρεις οτι υπάρχουν μελετες βασισμένες σε fMRI που αποδεικνύουν την οργανική αντιδραση του εγκεφάλου στη ψυχοθεραπεία..
Χαίρομαι που συμφωνείς. Φυσικά, είμαστε ενσώματα όντα οπότε σίγουρα όλα έχουν να κάνουν και με την σωματική/οργανικη μας διάσταση. Οπότε δεν καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λες ‘οι νευροεπιστήμες συγκλίνουν όλο και περισσότερο τη ψυχιατρική με τη νευρολογία αποδεικνυοντας ένα οργανικό υπόβαθρο σε όλο και περισσότερα συνδρομα’. Και επίσης φυσικά η ψυχοθεραπεία θα δημιουργούσε οργανική αντίδραση στον εγκέφαλο… Τα πάντα δημιουργούν εκτός αν είσαι φυτό. Τα fMRI δεν γίνονται φυσικά για να αποδείξουν το αυταπόδεικτο αλλά επειδή ενδιαφέρει να μελετηθει η ακριβης επίδραση.
Μπορεί όντως να μην ήξερε.Απ’τη μια είναι τα ταμπού γύρω από την ψυχική υγεία,που οδηγούν οικογένειες ολόκληρες,να κάνουν τα στραβά μάτια.Είναι επίσης η ελλιπής ενημέρωση.Είναι όμως και πολλές συμπεριφορές,οι οποίες ίσως κρύβουν πρόβλημα,που καλύπτονται και δικαιολογούνται συχνά από τη νοοτροπία μας.Ποιο είναι το όριο ανάμεσα στον άντρα το βαρύ,τον ασήκωτο,τον αψύ,τον εύθικτο,εκείνον που θέλει να περνάει το δικό του,γιατί έτσι έχει μάθει,εκείνον τον άντρα,που φοβάται,μην ατιμασθεί ή μήπως τον κοροϊδέψουν,εκείνον που του επιτρέπεται να είναι και λίγο πιο επιθετικός και απότομος,αυτόν που είναι κτητικός με τη σύντροφό του,και σε εκείνον που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα;Τώρα για την κατάρρευση και τη νοσηλεία,πάλι… Διαβάστε περισσότερα »
Ίσως βρεις τις απαντήσεις διαβάζοντας σχετικά με τις ψυχικές παθήσεις ώστε να ενημερωθείς για το τι περνούν οι ασθενείς. Τότε, ίσως ερωτήσεις όπως “γιατί δεν μου λένε τι εχει” να περισσεύουν.