Αγαπητή «Α, μπα»: Η ψυχολόγος μου είπε ότι είμαι συνέχεια απεριποίητη

Ποιά είναι τα όρια που πρέπει να μπαίνουν με τον ψυχολόγο? Από χθες το βράδυ που είχα συνεδρία δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ορισμένα πράγματα που είπε. Έχουμε Οκτώβρη μήνα, ζω στην Αγγλία και πριν λίγες μέρες ανακοίνωσαν νέα μέτρα για τον COVID. Γενικά έχω να πάω στο γραφείο από αρχές Μαρτιόυ και δεν προβλέπεται να πάω μέχρι τον Φλεβάρη. Ήθελα να ταξιδεψω και να ξεκινήσω κάποια καινούρια χόμπι εδώ και 5 χρόνια αλλά μόνο φέτος μου δόθηκε η ευκαιρία να τα κάνω λόγω αύξησης μισθού. Λόγω του ιού δεν έχω καταφέρει να κάνω τίποτε από αυτά. Τέλος πάντων, όλη αυτή η κατάσταση έχει αρχίσει και με παίρνει από κάτω ψυχολογικά και έχω κάποιες καλές ημέρες και κάποιες όχι τόσο καλές. Στην ψυχολόγο ξεκίνησα να πηγαίνω για άλλους λόγους αλλά χθες εκεί που έλεγα στην ψυχολόγο πως νιώθω με την κατάσταση που επικρατεί, ξεκίνησε να μου φωνάζει (ναι να φωνάζει σαν να είναι μαμά μου) και να μου λέει πως ειναι έτσι το μαλλί σου, γιατί δεν φροντίζεις τον εαυτό σου, που είναι η αγάπη εαυτού, είναι δυνατόν να μου εμφανίζεσαι πάλι με αυτό το μαλλί, τόσες συνεδρίες έχουμε κάνει και μια φορά δεν σε έχω δει με περιποιημένο μαλλί, δεν ντρέπεσαι να κυκλοφορείς έτσι με τον σύντροφό σου μέσα στο σπίτι? Εκείνη την στιγμή τα λαμπάκια μου χτύπησαν κόκκινο. Πρώτη αντίδραση να μείνω κόκκαλο και να σκεφτώ ότι αυτό που γίνεται δεν είναι επαγγελματικό εκ μέρους της, δεύτερη αντίδραση και αφού σταμάτησε τον μονόλογο να της δικαιολογηθώ και να πω ότι δεν βρίσκω τον λόγο εφόσον είμαι σπίτι να ταλαιπωρώ το μαλλί μου με σίδερα και κομμώσεις, οτι δεν είμαι απο τους ανρώπους που γενικά θα κάνω κάτι ιδιαίτερο στο μαλλί μου και προ covid. Eκτός αυτού δεν ήταν λιγδωμένο η βρώμικο απλά τα είχα πιασμένα πάνω γιατί ήμουν όλη μέρα σε meetings και φοράω ακουστικά και δεν βολεύει να το έχω το μαλλί μέσα στην μαπα αλα femme fatale φάση. Δηλαδή την αγάπη εαυτού θα την αποδείξω με το να σηκώνομαι το πρωί και να κάνω blowdry? Πιστεύω ότι δεδομένων των συνθηκών κάνω ότι καλύτερο μπορώ, τρώω υγιεινά, γυμνάζομαι, βγαίνω για περπάτημα, διαβάζω βιβλία κλπ απλά υπάρχουν μέρες που δεν βρίσκω το κίνητρο να τα κάνω όλα αυτά και θέλω απλά να τελειώσει. Πάει το πρώτο σκηνικό. Δεύτερο σκηνικό στην ίδια συνεδρία. Φτάνουμε προς το τέλος της συνεδρίας και μου λέει “Aντε πες και κανένα ευχάριστο. Καμιά καλή ταινία στο νετφλιξ είδες? Γιατί μου το χάλασες το κέφι σήμερα με αυτά που είπες. Χάλια με έκανες. Εσύ φταις.” Και εγώ σκέφτηκα εκείνη την στιγμή “Μα καλά λες σε ενοχικό άνθρωπο εσύ φταις?”. Για να με ακούει δεν την πληρώνω? Εάν ήταν να την παίρνω να συζητάμε ευχάριστα πράγματα, θα έπαιρνα μια φίλη μου με μηδενικό κόστος. Εγώ κάνω συνεδρίες και περιμένω ότι θα είμαι σε ένα ασφαλές περιβάλον. Από την στιγμή όπου ένιωσα πως πρέπει να απολογηθώ γιατι εμφανίστηκα με τον κότσο στην συνεδρία μέσω σκαιπ, στο σαλόνι του σπιτιού μου, δεν νίωθω ασφάλεια ότι αυτός ο άνρθωπος καταλαβαίνει τις ανάγκες μου. Δεν πήγα εκεί να λύσω θέματα με την εξωτερική μου εμφάνιση. Το μέσα μου πήγα να λύσω και να δουλέψω πάνω σε κάποια patterns στην συμπεριφορά μου όπου με ενοχλούν. Στο τέλος μου λέει κιόλας να σηκώνομαι το πρωί να βάζω makeup για να νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου. Μα τι στο καλό? Αυτή τη συμβουλή την παίρνω και από το Κοσμοπόλιταν. Από μέσα μας δεν πρέπει να πηγάζει η αυτοπεποίθηση? Εάν ήμουν άντρας θα μου έλεγε το πρωί να σηκωθώ να βάλω makeup, θα μου έκανε παρατήρηση για το μαλλί μου? Μάλιστα μου έδωσε παράδειγμα τον εαυτό της ότι ποτέ δεν εμφανίζεται σε συνεδρία δίχως makeup. Κλείνοντας μου τόνισε πόσο όμορφη και κούκλα έιμαι και να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να λέω όμορφα λόγια στον εαυτό μου και πόσο όμορφη είμαι σήμερα. Γιατί τέτοια εμμονή με την εξωτερική εμφάνιση? Πως θα με βοηθήσει το να λέω ότι είμαι όμορφη σήμερα, στο να ξεπεράσω τις φοβίες και τις εμμόνες που έχω? Τρίτο σκηνικό. Συζητούσαμε για τον πατέρα μου και μου λέει ότι όλοι γονείς κάνουν λάθοι κλπ και ότι και εγώ όταν γίνω μανούλα θα κάνω λάθη. Είναι η τρίτη φορα που χωρίς να το πάει η συζήτηση εκεί και χωρίς να έχω δηλώσει ότι θέλω ή οτί μπορώ να κάνω παιδιά κάνει focus στο ότι πρέπει να βελτιωθώ όσο έχω ακόμα καιρό (είμαι 31) για να μην κάνω τα ίδια λάθη με τα παιδιά μου. Γιατί θεωρείται δεδομένο ότι θα κάνω παιδιά? Δεν με συγκινεί η σκέψη, ποτέ μου δεν το θέλησα, δεν με απασχολεί καν το να παντρευτώ για την ώρα (και σε αυτά είμαστε στην ίδια σελίδα με τον σύντροφό μου) και γενικά έχω άλλες προτεραιότητες στην ζωή μου. Μια φορά που τα είχα πει αυτά σε μέσες άκρες, ήταν σαν πέρασε και να μην ακούμπησε. Την επόμενη φορά πάλι για το να γίνω καλή μανούλα μου έλεγε. Η ερώτησή μου έιναι ότι δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική και αν ο ψυχολόγος έχε δικαίωμα να κάνει τέτοια σχόλια. Αν και μάλλον ξέρω την απάντηση, απλά αυτή θα είναι η τρίτη φορα που θα πρέπει να ξεκινήσω από το μηδέν με ψυχολόγο και δεν είναι μια ευχάριστη διαδικάσια. Ήθελα να μάθω ποιά είναι τα όρια ενός ψυχολόγου ώστε να ψάξω να βρω κάποιον και να μπορώ να κρίνω εάν μου ταιριάζει ή όχι.

-ψάχνοντας τον ψυ

Ξέρεις την απάντηση. Η διαδικασία ανεύρεσης δεν είναι εύκολη, αλλά είναι μέρος της προσωπικής σου θεραπείας. Η ικανότητα σου να καταλαβαίνεις ποια είναι τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ όρια και όχι «τα όρια του ψυχολόγου» και να ψάχνεις επαγγελματία σύμφωνα με αυτά, είναι μέρος της προσωπικής σου θεραπείας.

Μην αυτολογοκρίνεσαι και μην αναρωτιέσαι αν είσαι υπερβολική. Κυρίως όμως, μη φοβάσαι να λες όλα αυτά που λες εδώ, κατευθείαν στην ψυχολόγο. Ρώτα την: γιατί θεωρείς δεδομένο ότι θα κάνω παιδιά; Γιατί λες σε ενοχική «εσύ φταις;» Δεν είναι φίλη σου. Δεν χρειάζεται να παριστάνεις ότι τη σέβεσαι, ή ότι τη συμπαθείς. Η θεραπεία δεν είναι κοινωνική συνδιαλλαγή, είναι κάτι πολύ σοβαρό και ο ρόλος της είναι συγκεκριμένος.

Εσύ έχεις χρέος να λες αυτά που σε ενοχλούν μέσα στη θεραπεία χωρίς να ντρέπεσαι και μόλις καταλάβεις ότι οι απαντήσεις δεν σε βοηθάνε, το δηλώνεις, και αν και πάλι δεν δεις προκοπή, αριβεντέρτσι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News