Αγαπημενη μου Λενα, σου γραφω γιατι βρισκομαι σε μια πολυ δυσκολη φαση. Εδω και ενα χρονο εχω σχεση απο αποσταση με εναν αντρα που αγαπω πολυ. Ζουμε σε διπλανες χωρες. Απο πριν τον γνωρισω ειχα σαν σχεδιο να μετακομισω στη χωρα του, καθως την αγαπω πολυ και νιωθω οτι εδω που βρισκομαι κλεινει σιγα σιγα ενας κυκλος. Η σχεση μας απλα με εκανε να το οργανωσω ολο αυτο πιο ενεργα, κι ετσι σ’ενα χρονο σχεδιαζω να μετακομισω. (Τονιζω οτι αυτο ειναι δικη μου επιθυμια κι ακομα κι αν χωρισουμε μεσα σ’αυτο το διαστημα, παλι θελω να ζησω στη χωρα του.) Το προβλημα ειναι η μελλουσα πρωην συζυγος. Πολλα χρονια παντρεμενοι, ενας γαμος που για εκεινη ηταν ονειρεμενος και για εκεινον καθολου. Τρια -ενηλικα πλεον- παιδια. Οταν τον γνωρισα, ειχαν μολις αρχισει να μενουν σε χωριστα σπιτια. Ειχαν προηγηθει τρεις μηνες συνυπαρξης σε τρομερα τεταμενο κλιμα, καθως εκεινος της ειχε πει πως ηθελε να χωρισει κι εκεινη αρνιοταν πεισματικα. Τσακωμοι, παρακαλια και συνεχεις απειλες οτι αν την αφησει θα αυτοκτονησει. Τελικα εγινε μια μεγαλη εκρηξη, οπου εκεινη απεφυγε στο τσακ την εισαγωγη σε ψυχιατρικη κλινικη (δεν θυμοταν καν την εκρηξη, πολλα γεγονοτα ειχαν σβηστει απο τη μνημη της), κι εκτοτε ζουν χωριστα στα δυο σπιτια που εχουν. Αργησαν τοσο να ζησουν χωριστα και λογω ιδιοσυγκρασιας του συντροφου μου (δεν ειναι εκρηκτικος ή παρορμητικος χαρακτηρας ωστε να τα βροντηξει και να φυγει) αλλα και κατοπιν καθοδηγησης της ψυχολογου η οποια, λογω απειλων περι αυτοκτονιας, τον συμβουλευε να μη βιαστει, με την ελπιδα να εξασφαλισει εναν πιο ομαλο, πολιτισμενο χωρισμο. Στο σημερα λοιπον. Του στελνει συνεχως ερωτικα μηνυματα, του λεει ποσο τον λατρευει, ποσο εχει αλλαξει και ποσο ανυπομονει να ειναι παλι μαζι. Εκεινος δεν απανταει ποτε, παρα μονο στα σπανια μηνυματα που αφορουν καποιο πρακτικο ζητημα ή τα παιδια, ελπιζοντας οτι με τον καιρο θα κοπασει, θα καταλαβει ή θα βαρεθει. Αυτο γινεται εδω και παρα πολυ καιρο ομως κι η συμπεριφορα της δεν αλλαζει καθολου. Ολοι ξερουν οτι εχουν χωρισει οριστικα, παιδια, συγγενεις, γειτονες, συναδελφοι, ομως εκεινη αποφευγει τους παντες και προσποιειται πως ειναι παροδικο. Ψαρευει τα παιδια για να μαθαινει τι κανει και που παει. Ο συντροφος μου στο μεταξυ συνεχιζει κανονικα τη ζωη του με φιλους, ενδιαφεροντα, εκδρομες, βλεπομαστε συχνα, κανουμε ταξιδια, σχεδια για το μελλον… Ο συντροφος μου παει σε μια ψυχολογο την οποια γνωριζαν απο παλια, καθως ειχαν παει μαζι σ’εκεινη για ενα προβλημα με το γιο τους. Τους ηξερε λοιπον και τους δυο σαν ανθρωπους και σαν ζευγαρι, κι ετσι επεστρεψε σ’εκεινη οταν χρειαστηκε βοηθεια με το χωρισμο. Σχετικα μ’εμενα, τον ειχε συμβουλεψει να μην εμφανιστω ακομα σε παιδια και συγγενεις γιατι η κατασταση ηταν ακομα αναστατωμενη κι υπαρχει περιπτωση να μη με αποδεχτουν αν εμφανιστω τη λαθος στιγμη. Ετσι, για την ωρα μονο οι φιλοι ξερουν οτι υπαρχω και ποια ειναι τα δεδομενα. Την ανοιξη ξεκινησε να πηγαινει κι η συζυγος στην ιδια ψυχολογο, αφενος επειδη απο τη μερα της εκρηξης ειναι απαραιτητη η φαρμακευτικη αγωγη κι η ψυχοθεραπεια, αφετερου επειδη ξερει οτι κι εκεινος κανει θεραπεια μαζι της κι ελπιζει να μαθει πληροφοριες μεσω της ψυχολογου –τις οποιες φυσικα και δεν μαθαινει. Μετα απο ενα διμηνο χωρις θεραπεια, ο συντροφος μου ξαναπηγε χθες. Το πρωτο πραγμα που εκανε η ψυχολογος ηταν να τον ευχαριστησει που δεν πιεσε τα πραγματα, γιατι μετα απο αυτους τους μηνες που βλεπει τη συζυγο, λεει πως ειναι βεβαιο οτι θα αυτοκτονουσε. Ειπε πως ο μονος λογος της να ζει ειναι ο αντρας της, και πως αν την αφησει, ουτε το επιχειρημα των παιδιων της δεν αρκει για να συνεχισει να ζει. ‘’Δεν μ’ενδιαφερουν τα παιδια μου’’, ειπε, αν και ολη της τη ζωη την αφοσιωσε σ’αυτα. Ετσι, αφου δεν μπορουσε να την κανει να πιαστει απο κατι αλλο, η ψυχολογος αυτη τη στιγμη εχει καταληξει να χρησιμοποιει την ελπιδα να τον ξανακερδισει σαν προφαση για να φτιαξει τη ζωη της : να επιστρεψει στη δουλεια (βρισκεται σε αναρρωτικη αδεια εδω και σχεδον ενα χρονο), να φροντιζει τον εαυτο της (επαψε να τρωει), να βρει ενδιαφεροντα (η καθημερινοτητα της περιστρεφεται γυρω απο τον καταιγισμο μηνυματων που στελνει προς τον αντρα της), ολα με τη δικαιολογια οτι μια δραστηρια, υγιης γυναικα εχει πολυ περισσοτερες πιθανοτητες να τον κερδισει. Φυσικα η ψυχολογος γνωριζει πολυ καλα οτι εκεινος ειναι μαζι μου και θελει διαζυγιο, ομως προσπαθει μ’αυτον τον τροπο να την κρατησει στη ζωη. Γι’αυτο το λογο ειπε επισης πως δεν πρεπει με τιποτα να με δει μαζι του, γιατι ειναι βεβαιο οτι θα αυτοκτονησει με το που θα τον δει με αλλη γυναικα. Τα γραφω και μου φαινονται σουρεαλιστικα… Ομως δυστυχως ειναι η πραγματικοτητα. Οι πρωτες απειλες περι αυτοκτονιας με ειχαν τρομαξει, ομως ηλπιζα πως ηταν απλα ενα μεσο εκβιασμου, οτι δεν το εννοουσε πραγματικα. Τωρα ομως αποδεικνυεται οτι οχι απλα το εννοει, αλλα οτι ειναι πραγματικα ικανη να το κανει ανα πασα στιγμη. Οταν μου τα ειπε ολα αυτα ο συντροφος μου χθες, παγωσα. Δεν εχω ιδεα πως διαχειριζεται κανεις μια τετοια κατασταση. Απο τη μια, ειναι φρικιαστικη η σκεψη οτι μπορει να αυτοκτονησει ενας ανθρωπος που γνωριζω εστω και εμμεσα, η μανα μιας οικογενειας στην οποια ευελπιστω να μπω (και πως θα ειναι αυτη η οικογενεια μετα απο κατι τετοιο;), οτι θα ηταν μια αυτοκτονια στην οποια ισως φερω κι εγω ευθυνη, την οποια θα μπορουσα εως και να προκαλεσω αν τυχον εμφανιζομουν…;!;! Απο την αλλη, πως ειναι δυνατον να παραλυουν τοσες ζωες υπο την απειλη της αυτοκτονιας ενος ψυχικα ασταθους ατομου; Ο μονος τροπος για να ηρεμησει εκεινη ειναι ολα να γινουν ως δια μαγειας οπως πριν, ομως αυτο αποκλειεται. Περνανε τοσα πραγματα απο το μυαλο μου προκειμενου να σταματησει καπως ολο αυτο, ακομα και το να χωρισω απο εναν ανθρωπο που αγαπω…ομως αμεσως το παιρνω πισω, ξερω οτι δεν εξαρταται απο μενα η λυση, οποια κι αν ειναι αυτη –και ξερω οτι δεν ειναι να χωρισουμε για να επιστρεψει σ’εκεινη ο συντροφος μου, γιατι εκεινος πρωτα απ’ολα δεν θελει να επιστρεψει ουτε με σφαιρες. Φοβαμαι πολυ. Ακομα κι αν η ψυχολογος καταφερνει να την κρατησει σταθερη, αυτη η κατασταση κοντευει ηδη ενα χρονο χωρις ουσιαστικη βελτιωση, κι υποτιθεται πως σ’ενα χρονο θα ζω κι εγω εκει. Μετα απο τα χθεσινα της λογια, νιωθω οτι περπαταω σε ναρκοπεδιο. Με τα τωρινα δεδομενα, δεν πρεπει να με δει, δεν πρεπει να κυκλοφορουμε με το συντροφο μου στο δρομο, δεν πρεπει να βγαινουμε εξω, τα παιδια κι οι συγγενεις θα πρεπει κι εκεινοι να παιζουν θεατρο γιατι θα με εχουν γνωρισει ομως δεν θα πρεπει να το μαθει η μανα… Ειναι μια τρελα. Σε ενα χρονο πολλα μπορουν να αλλαξουν, το ξερω. Ισως το εχω παρει πολυ πιο προσωπικα απ’οσο θα επρεπε. Ο συντροφος μου ειναι πιο ψυχραιμος, περασε τετοια ψυχολογικη κακοποιηση τους τελευταιους μηνες που ζουσαν μαζι, που πλεον επικεντρωνεται στο να μεινει μακρια της και να μη γινουν και δικα του τα προβληματα της. Τον στενοχωρει πολυ αυτη η κατασταση φυσικα, ανησυχει για τα παιδια του. Νιωθει και μπλοκαρισμενος, αφου θελει να βαλει μπρος το διαζυγιο και για την ωρα ειναι αδυνατο. Ειμαστε καλα μαζι και θελουμε να ζησουμε ελευθεροι…ειναι εφικτο; Υπαρχει κατι που δεν βλεπω σωστα, ή που δεν βλεπω καθολου; Οποιαδηποτε συμβουλη για την αντιμετωπιση αυτης της καταστασης ειναι καλοδεχουμενη.
– Suicide Diaries
Εγώ πολύ φοβάμαι ότι ο φίλος σου σε δουλεύει. Είναι το μόνο που δεν βλέπεις καθόλου.
Η ιστορία από μόνη της δεν είναι εντελώς απίθανη. Αυτό που μυρίζει ύποπτα είναι η ψυχολόγος. Στην καλύτερη δυνατή εκδοχή, όπου αυτός είναι θύμα και όλα όσα λέει ισχύουν, τότε κάποιος πρέπει να αφαιρέσει την άδεια της ψυχολόγου. Δεν μπορώ καν να αρχίσω να απαριθμώ πόσες φορές παραβιάζει τον ηθικό και επιστημονικό κώδικα – ας το συνοψίσουμε στο «πρέπει να της αφαιρεθεί η άδεια». Για να βοηθήσω, δεν θα έπρεπε να δέχεται και τους δυο ως θεραπευόμενους.
Επειδή όμως αυτή η περίφημη «ψυχολόγος» τα λέει ακριβώς όπως θα έπρεπε να τα πει για να έχει αυτός μια ατράνταχτη δικαιολογία για το γιατί δεν μπορεί να πάρει διαζύγιο, κι επειδή μου φαίνεται αρκετά απίθανο να έχει πάει σε μια τόσο ακατάλληλη, επικίνδυνη ψυχολόγο, που μεταφέρει λόγια του ενός στον άλλον, και λέει σε κάποιον «μην πάρεις διαζύγιο και περίμενε γιατί αν αυτοκτονήσει κάποιος φταις εσύ» μια εξήγηση υπάρχει: ότι σε δουλεύει. Δηλαδή, υπάρχουν κακοί επαγγελματίες, αλλά τόσο κακή που να πρέπει να αλλάξει δουλειά; Σε αυτή έπεσε; Και είναι κακή με τον τρόπο που τον βολεύει;
Και μάλιστα, είναι από τις πιο παλιές δικαιολογίες της πιάτσας. Η «τρελή πρώην» που απειλεί με αυτοκτονία, είναι από την εποχή του Χαλκού. Ή και πιο παλιά, πρέπει να δω τα βιβλία της ιστορίας.
Θα κάνω μια απλή ερώτηση: γιατί δεν πάει σε άλλη ψυχολόγο, αφού αυτή τον έχει τρελάνει στις τύψεις; Δεν θα είναι πιο αντικειμενική μια ψυχολόγος που δεν ξέρει την άλλη πλευρά;
Και θα κάνω μια απλή πρόταση. Δεν ξέρω πόσες φορές έχεις πάει εκεί, πού έμεινες, και τα λοιπά, και με τρομάζει το γεγονός ότι δεν λες τίποτα σχετικά. Τέλος πάντων, πριν μετακομίσεις, πήγαινε εκεί για διακοπές. Επίσκεψη. Πολλές φορές.