Αγαπητή «Α, μπα»: Η παράνομη σχέση κράτησε ένα χρόνο και δεν το έμαθε ποτέ κανένας

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη και να μη σε ζαλίσω με πολλές λεπτομέρειες. Πριν από 10 χρόνια τα έφτιαξα με τον παντρεμένο διευθυντή μου. Ήμασταν συνάδελφοι 3 χρόνια, δεν τον είχα δει ποτέ ερωτικά αλλά ύστερα από επίμονο φλερτ από τη μεριά του και επειδή δεν είχα κάτι άλλο στη ζωή μου εκείνο το διάστημα ενέδωσα. Η παράνομη σχέση κράτησε 1 χρόνο και δεν το έμαθε ποτέ κανένας. Δε με παραμύθιασε ποτέ ότι θέλει να χωρίσει από τη γυναίκα του ή ότι δεν την αγαπάει πια, από την αρχή ήταν πολύ ξεκάθαρος. Τη σχέση τη διέκοψα εγώ γιατί είχα κουραστεί από όλες τις δυσκολίες. Δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ αν και είναι πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος και συμπαθητικός και μου φέρθηκε άψογα. Aν γυρνούσα το χρόνο πίσω δε θα το ξανάκανα, είναι από τα λίγα πράγματα που έχω μετανιώσει στη ζωή μου. Κατάλαβα ότι προχώρησα μαζί του επειδή κολακεύτηκα από το ενδιαφέρον του και επειδή είχα βγει πρόσφατα από μια μακροχρόνια σχέση και ήμουν σε μια μεταβατική περίοδο. Χωρίσαμε πολύ φιλικά (αν και αυτός δεν ήθελε γιατί ήταν πολύ ερωτευμένος) και συνεχίσαμε να συνεργαζόμαστε πολύ καλά. Τέλος να προσθέσω ότι ποτέ δεν ευνοήθηκα στη δουλειά λόγω της σχέσης μας. Είναι κάτι που δεν επιδίωξα αλλά ούτε και θα δεχόμουν. Όμως έτσι κι αλλιώς και αυτός κράτησε πολύ σωστά τις ισορροπίες. Στο διάστημα αυτών των 10 χρόνων δε σταμάτησε να με φλερτάρει με κομπλιμέντα, με υπονοούμενα, ακόμα και μιλώντας μου ανοιχτά 2 φορές για να ξαναήμαστε μαζί. Του ξεκαθάρισα ότι δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να γίνει αυτό και ότι σχεδόν έχω ξεχάσει το ότι είχαμε σχέση. Αυτός όμως δεν πτοείται. Με έχει κουράσει αυτή η κατάσταση, με φέρνει σε δύσκολη θέση και δεν ξέρω πως να αντιδράσω γιατί σκέφτομαι ότι «ηθελέστα και παθέστα». Σε άλλη περίπτωση θα αγρίευα και θα απαιτούσα από τον άλλον να σταματήσει. Τώρα όμως αναρωτιέμαι μήπως μου «αξίζει» αυτή η συμπεριφορά (το τίμημα της επιλογής μου) και αν θα πρέπει να την υπομένω εις τον αιώνα τον άπαντα ή μέχρι να παντρευτώ και ίσως τότε μαζευτεί. Είναι σεξουαλική παρενόχληση αυτό; Ή από τη στιγμή που δεν έχει καμία επίπτωση στη δουλειά μου (είναι πολύ εντάξει στην επαγγελματική μας συνεργασία) δεν είναι παρενόχληση; Γενικά τον αγνοώ όταν μου κάνει κομπλιμέντα ή πετάει σπόντες, κάνω ότι δεν άκουσα τι είπε και αλλάζω κουβέντα ή δε λέω τίποτα και κοιτάω αλλού. Αλλά από την άλλη, κι εγώ δεν του έδωσα το δικαίωμα όταν τον έβαλα στη ζωή μου; Είμαι πολύ μπερδεμένη.

–It’s complicated

Όχι, δεν είναι complicated. Πολύ στενάχωρο είναι, που νιώθεις έτσι, δέκα χρόνια μετά. Δέκα χρόνια.

Και ότι πιστεύεις ότι χρειάζεται να παντρευτείς για να γλιτώσεις.

Αν δεχτούμε ότι έκανες κάτι τόσο αποτρόπαιο για το οποίο είναι δικαιολογημένο να τιμωρείσαι εις τον αιώνα τον άπαντα (ή μέχρι να παντρευτείς). Τότε, γιατί δεν ισχύει το ίδιο για αυτόν;

Εσύ αμάρτησες. Ας πούμε ότι ναι, αμάρτησες. Για αυτόν που ήταν και παντρεμένος, ποια είναι η τιμωρία; Γιατί αυτός όχι μόνο δεν τιμωρείται, αλλά επιβραβεύεται με το δικαίωμα να σε παρενοχλεί για ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ;

Αυτό που είναι complicated είναι το σύστημα που σε κάνει να νιώθεις υπόλογη σε μια σχέση συνενοχής, στην οποία μάλιστα είχες τη λιγότερη ευθύνη. Αυτό το σύστημα σε κάνει να λες εντελώς παράλογα πράγματα, όπως ότι «χωρίσαμε πολύ φιλικά» και «αυτός κράτησε πολύ σωστά τις ισορροπίες» και ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ γράφεις «στο διάστημα αυτών των 10 χρόνων δε σταμάτησε να με φλερτάρει με κομπλιμέντα, με υπονοούμενα, ακόμα και μιλώντας μου ανοιχτά 2 φορές για να ξαναείμαστε μαζί». Δεν βλέπεις πόσο οξύμωρο είναι. Ίσως αν το διαβάσεις μέσα από τα μάτια άλλου, και διαβάσεις τα σχόλια τρίτων πάνω σε αυτό, ίσως καταφέρεις να βγάλεις τα παραμορφωτικά γυαλιά που φοράς και σε κάνουν να τον δικαιολογείς, και να καταλάβεις ότι ακόμα και οι εγκληματίες, όταν βγουν από τη φυλακή, έχουν εκπληρώσει το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία.

Λες ότι είναι από τα λίγα πράγματα που έχεις μετανιώσει στη ζωή σου και φυσικά σε πιστεύω. Ενώ αυτό μπορεί να παραμείνει έτσι, είναι οκ να έχεις κάνει πράγματα για το οποία έχεις μετανιώσει, δεν γίνεται να συνεχίσεις τη ζωή σου αν δεν συγχωρήσεις τον εαυτό σου. Βρες τον τρόπο να το κάνεις, ακόμα και δέκα χρόνια μετά, και βρες τρόπο να φύγεις, γιατί δεν είναι υγιές αυτό που ζεις καθημερινά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News