1.Hello !!! Αποφάσισα να σου γράψω μιας και η κολλητή μου διαβάζει full την στήλη σου και μου είπε να το κάνω! Σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου, κλείνω τα 30! Όλοι οι φίλοι μου έχουν βρει τα ταίρια τους και εγώ αισθάνομαι ότι αποτελώ μόνιμα την “ψυχαγωγία” τους μιας και ανά δίμηνο περίπου έχω μια νέα ιστορία συναισθηματικής αποτυχίας να διηγηθώ με αυτοσαρκασμό κτλ! Χθες βράδυ μόλις είχα και την πιο φρέσκια! Αρχικά, θέλω να κάνω ξεκάθαρο το γεγονός ότι οι κοινωνικές συμβάσεις (γάμος – παιδιά κτλ) δεν με αφορούν. Είναι υπέροχες για όσους τους εκφράζουν, εμένα όμως όχι. Δεν ξέρω αν έβλεπες την σειρά how i met your mother .. .Εγώ είμαι ο Ted και ο μόνος μου “καημός” είναι ότι έχω “αργήσει” να μοιραστώ την ζωή μου με κάποιον. Μικρότερη έκανα ιδιαίτερες επιλογές αγοριών για να ζήσω μεγάλα πάθη και κάπως συνειδητά έμπαινα σε αδιέξοδες καταστάσεις για να πάρω εμπειρίες. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να κάνω πολύ προσεκτικές επιλογές, όμως πάντα “μου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένω” και ακόμα και τα “καλά παιδιά” αργά ή γρήγορα με ενημερώνουν ότι δεν έχουν χρόνο για μένα, δεν είναι σε “φάση” κτλ… Εγώ με την σειρά μου “αποσύρομαι” από τα ραντεβού για κανένα δίμηνο, μετά λέω να βγω από το “καβούκι” μου, γνωρίζω κάποιον και πάλι από την αρχή τα ίδια…. Το πρόσφατο περιστατικό που ανέφερα στην αρχή, με μπέρδεψε υπερβολικά μιας και από κοινού παραδεχτήκαμε την καλή μας χημεία και με ένα μήνυμα χθες 2 ώρες πριν την συνάντηση μας το έπαιξε “dark” τύπος που ξαφνικά δεν είναι καλά και να το αφήσουμε. Θέλω ειλικρινά να κάνω μια σχέση όμως πλέον νιώθω ότι: 1) Δεν έχω σωστή κρίση – αντίληψη των καταστάσεων και της πραγματικότητας, μιας και νιώθω ότι περνάω καλά με κάποιον αλλά πάντα από τι φαίνεται μάλλον μόνο εγώ το πιστεύω αυτό, αλλιώς δεν θα έφευγαν. 2) Ότι κάτι μου λείπει … κάποιο ιδιαίτερο “ταλέντο” για σχέσεις ίσως …. ; Τι λες και εσύ ;
2.Πριν περιπου εξι μηνες πεθανε ο πατερας μου μετά απο μακροχρονια νοσο και μετά απο εναν παθιασμενο αγωνα που εδωσε νικωντας ολα τα προγνωστικα που του ειχαν δωσει εξι μηνες ζωη. Αντεξε εννεα χρονια. Ηταν ενας εξαιρετικος πατερας και ειχε εναν καλο γαμο διαρκειας 45 ετων με τη μητερα μου η οποια παροτι ναρκισσιστικη προσωπικοτητα του σταθηκε ηρωικα κατα τη διαρκεια της ασθενειας του. Εξι μηνες λοιπον μετα το θανατο του με πηρε εκεινη τηλεφωνο περιχαρης να μου πει οτι ειναι πολυ καλα, χαρουμενη και ευττχισμενη και αυτο οφειλεται στο οτι εκανε δεσμο με τον πιο παλιο και καλο φιλο του πατερα μου. Σοκαρίστηκα. Ενιωσα οτι ο εγκεφαλος μου μουδιαζει. Εδω και δυο μερες εχω χασει τον υπνο μου. Η σκεψη οτι μεσα σε τοσο λιγο καιρο εκεινη προχωρησε τοσο ευκολα τη ζωη της χωρις να υπολογιζει το συναισθημα μας και το χειροτερο, οτι μας το ανακοινωνει ενω εμεις ακομα θρηνουμε το χαμο ενος καλου πατερα με ξεπερνα. Νιωθω οτι πρωταγωνιστω σε σειρα του Παπακαλιατη. Και ενω υπαρχει ενα κομματι μου που λεει οτι ενηλικη ειναι ας κανει ο,τι θελει και ως γυναικα την καταλαβαινω που θελει στα 67 της να ζησει, υπαρχει εκεινο το τμημα μου, η κορη του πατερα μου, που δε μπορει να δεχτει το πόσο γρηγορα εκεινη ευτυχισε μετά απο τετοια απωλεια. Που νιωθει οτι η οικογενεια της διαλυθηκε δια παντος γιατι ο πατερας πεθανε και η μανα εφερε στο σπιτι το νεο συντροφο τον οποιο 45 χρονια τωρα γνωριζαμε ως καλο φιλο της οικογενειας. Σκεφτομαι οτι τα ρουχα του πατερα μου ακομα μυριζουν το αρωμα του στη ντουλαπα και την ιδια στιγμη στο κρεβατι του κοιμαται ο καλυτερος του φιλους και τρελαινομαι. Πραγματικα νομιζω οτι θα τρελαθω. Δεν ξερω πως θα ξαναπαω στο πατρικο μου – μενω Αθηνα και εκεινη επαρχια- πως θα ξαναντικρισω τη μανα μου μαζι του, πως θα μιλησω στο παιδι μου για αυτο. Παροτι δεν ηθελα να μεινει μονη της η μανα μου στη ζωη γιατι ειναι πολυ νεα, το γεγονος οτι τόσο νωρις οχι μόνο εκανε σχεση αλλά περιχαρης μας το ανακοινωσε με κανει να νιωθω οτι κατι δεν παει καλα με την οικογενεια μου. Σα να διαλυθηκε ο,τι ηξερα ως τωρα και ξαφνικα χαθηκαν ολα. Και φυσικα το πενθος μου διευρυνθηκε και δεν ξερω αν θρηνω για τον πεθαμενο πατερα μου ή για τη χαμενη οικογενεια μου… Πόσο θα θελα τη γνωμη σου Α Μπα και κοινοτητα…
Καλύτερα να πας σε ψυχολόγο γιατί τα δικά μου λόγια δεν θα είναι όσο προσεκτικά πρέπει.
3.Αγαπητή α,μπα Πώς καταλαβαίνει μια γυναίκα ότι θέλει παιδί και αυτό δεν προκύπτει απο την κοινωνική πίεση που δεχόμαστε ως γυναίκες αλλά είναι πραγματική επιθυμία; Είμαι 34, σε σχέση πολλών χρόνων και ενώ πάντα ήταν στο πισω μέρος του μυαλού μας σαν μελλοντικό σχέδιο, έχω πλέον συνειδητοποιήσει ότι το καθυστερώ βρίσκοντας συνεχώς λόγους για να μην το κάνω.. Ενω μου αρέσουν τα παιδιά, δεν τρέφω αυταπάτες σε σχέση με την απόκτηση τους, τις ευθύνες, τη σκληρή δουλειά, την απόλυτη δεύσμεση που αυτο συνεπαγεται και πραγματικά δε βρίσκω ένα λόγο για να μπω σ αυτή τη διαδικασία.Ακόμη και η ιδέα της εγκυμοσύνης με απωθεί. Να σημειώσω εδώ οτι ο σύντροφος μου, είναι εντάξει με ό,τι αποφασίσω, θα ήθελε ενα παιδί αλλά σε καμία περίπτωση δε θα με πιέσει και δεν αλλάζει κάτι γι αυτόν αν θα έχουμε ή όχι παιδιά. Επίσης δεν με πιέζει και κανείς άλλος..(εννοώ γονείς, συγγενεις, πεθερικά, φίλοι κλπ) Πιέζομαι μάλλον μόνη μου γιατι ενώ όλα δείχνουν ότι δεν θέλω, δεν φαίνεται να μπορώ να το αποδεχτώ.. Ψάχνω συνεχώς επιπλέον λόγους και νευριάζω πολλές φορές και με φίλες που μιλουν για την επιθυμία τους για παιδί και αναρωτιέμαι: «μα δεν τα βλέπουν όλα αυτά που βλέπω;» Αν δεν θέλω όντως τότε γιατί με απασχολεί τόσο πολύ το θέμα; Ποια είναι η γνώμη σας;
4.Αγαπητή Ά, μπα, Είμαι 32 χρονών έχω κάνει 2 σχέσεις στην ζωή μου. Και οι δυο ενώ ξεκίνησαν με πολύ ενθουσιασμό και απο τις δύο πλευρές, στους τρεις μήνες έγινε ένα κλίκ άρχισα να νιώθω οτι δεν με θέλουν όσο μου έδειχναν μέχρι εκείνη την στιγμή και η σχέση αρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα μέχρι το τέλος της. Έχασα το κέντρο μου/ αγκιστρώθηκα απο αφορμές και άρχισα να φοβάμαι μην τους χάσω/ έδειξα πιο διαθέσιμη απο όσο έδειχνα να είμαι μέχρι εκείνη την στιγμή/ άφησα πιο ελεύθερο τον εαυτό μου χωρίς κρατήματα και ξενέρωσαν/ ένιωσαν οτι με κατέκτησαν και τελείωσε το ενδιαφέρον τους. Και άλλα τόσα που δείχνουν τουλάχιστον απο την πλευρά μου χαμηλή αυτοεκτίμηση, είτε που έλκομαι απο μή διαθέσιμους συναισθηματικά είτε που υποσυνείδητα πιστέυω οτι δεν αξίζω την αγάπη – σεβασμό κτλ. Ψάχνω, αναλύω, σκέφτομαι, προσπαθώ για όλα αυτά και για το πώς θα αποδεχθώ και θα αγαπήσω τον εαυτό μου ωστε να μπορώ να έχω μια υγιή σχέση καποια στιγμή. Αλλά όσο εκτίθεμαι σε σχέσεις έστω και σε αυτές τις 2 που έκανα, τόσο κλείνομαι και τόσο απογοητεύμαι και μου φαίνεται αδιανόητο να ξεπεράσω τα συμπτώματα της χαμηλής αυτοεκτίμησης στην φαντασίωση μιας άλλης καινούριας σχέσης στο μέλλον. Φοβάμαι απίστευτα να ξαναεκτεθώ και ταυτόχρονα φοβάμαι μήπως είμαι για πάντα αυτό το άτομο που σαμποτάρομαι είτε με λάθος επιλογές ή με λάθος συμπεριφορές. Θα ήθελα να μου πείς κάτι ό,τι αισθάνεσαι οτι θα μπορούσε να με απελευθερώσει απο όλα τα παραπάνω. Κάτι που θα με βοηθούσε να ηρεμήσω το μυαλό μου, ίσως κάτι που θα με βοηθούσε να αλλάξω την αίσθηση χαμηλής αυτοεκτίμησης. Ξέρω πως για μένα έχει αξία η συντρόφικότητα αλλά όσο προσπάθησα γι αυτήν τόσο με αποκρούει η ιδέα πια. Πες μου κάτι αν μπορείς.. ό,τι πιστέυεις θα μπορούσε να ηρεμήσει το μυαλό μου.. απο όλα τα παραπάνω.
5.Ήμουν ένας εντελώς συναισθηματικός άνθρωπος και τώρα πλεον αυτο έχει αλλάξει .. Μπορεί τα βιωματα μου (δυσάρεστα τα πιο πολλα)να έχουν επηρέασει την ψυχή μου? Απορώ με τον εαυτό μου πλεον.για παράδειγμα ακουω δυσάρεστα πραγματα και δεν με άγγιζει τίποτα παλιοτερα έκλαιγα με το παραμικρό συμπονουσα ένιωθα συγκίνηση με κάθε τι όμορφο με την δοτικότητα των ανθρώπων με την καλοσυνη βλέπω ότι δεν μπορώ να στηρίξω τους ανθρώπους που με χρειάζονται και που αγαπαω αλλά όμως εγώ θέλω την στήριξη σε κάτι δυσκολο που βιωνω αυτή τι στιγμή.. Πιστευετε οτι ειναι εγωιστικό η ότι ότι είναι αποτέλεσμα των δυσάρεστων καταστάσεων??Ευχαριστώ εκ των προτέρων…
6.Αγαπητή α,μπα, Δεν έχω κάποια ερώτηση να σου κάνω. Θέλω απλά να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου, δεν ψάχνω απαντήσεις η συμβουλές. Τον Ιανουάριο ξεκίνησε να μου γράφει ένας συνάδελφος και εγώ με την σειρά μου το συνέχισα. Βγαίναμε για φαγητό, πηγαίναμε σινεμά, γράφαμε όλη μέρα και όλη νύχτα μέχρι που τον κάλεσα σπίτι μου και ξέρεις, δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες. Κάποια στιγμή τον ρώτησα γιατί δεν μένει ποτέ σε μένα και εκεί κατάλαβα ότι κάτι παίζει. Πέρασαν κάτι μήνες και τον Απρίλιο τον ρώτησα αν έχει κοπέλα. Μου είπε όχι. Αλλά το είχα καταλάβει. Τον ίδιο μήνα αρρώστησα βαριά και ερχόταν κάθε μέρα να με δει και μου έφερνε φάρμακα. Τότε του είπα για πλάκα, “ίσως με αγαπάς λιγάκι” και πρώτα δεν απάντησε. Μετά άρχισε να μου λέει ότι με συμπαθεί πολυ, και περνάει καλά μαζί μου και για να μην λέω πολλά μου είπε ότι δεν με αγαπάει και κάτι τέτοιες μαλακίες. Εγώ τότε αποφάσισα να τον κόψω γιατί σκέφτηκα ότι απλά έπαιξε μαζί μου. Εκείνος προσπαθούσε συνέχεια να με πλησιάσει. Τέλη Μαίου είχα γενέθλια, χτύπησε το κουδούνι και άνοιξα και στεκόταν εκεί με ένα δώρο. Μου είχε πάρει μια κούκλα τυραννόσαυρου, ήξερε ότι τρελαίνομαι για δεινόσαυρους. Ξεκινήσαμε πάλι να γράφουμε και αρχές Ιούλη με ρώτησε αν θέλω να πάμε να φάμε. Ήρθε από το σπίτι μου και είχε μια τσάντα μαζί του, δεν το είχα προσέξει γιατί ήμουν λίγο αμήχανη που ήμουν ξανά κοντά του. Πήγαμε σε ένα εστιατόριο κοντά στο σπίτι μου και μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Κάποια στιγμή έπεσε η συζήτηση στο πώς μου φέρθηκε, ο,τι μου είπε ψέματα κλπ, και μου είπε ότι το μετάνιωσε και ότι με αγαπάει και θέλει να είμαστε μαζί. Έμεινε δύο βράδια σε μένα. Το επόμενο σαββατοκύριακο ξανά. Και ολο χτυπούσε το κινητό του και ήταν το όνομα μιας γυναίκας. Τον ρώτησα ποια είναι και μου είπε ότι είναι συγκάτοικος του, ότι δεν μου το είχε πει γιατί ήταν προσωπικό. Δεν τον πίστεψα και τον πίεσα πολύ όλη την εβδομάδα, μέχρι που παραδέχτηκε ότι είναι η κοπέλα του. Εκεί το έληξα, προσπάθησα να μην έχω καμία απολύτως επαφή. Τον έσβησα από παντού και τον μπλοκαρα, αλλά πάντα έβρισκε τρόπο να με βρει. Κάποια στιγμή τον Αύγουστο με ξαναπλησιασε και μου είπε ότι θέλει να είμαστε μαζί και θα την αφήσει. Και τον ξαναπιστεψα. Μετά από δύο εβδομάδες τα μαζεψε και έφυγε. Ξανά μπλοκ. Τον Οκτώβριο ξανά ήρθε. Τέλος Οκτωβρίου τον πέταξα έξω. Δεν έχω γράψει λεπτομερώς τι πέρασα. Πώς μου φέρθηκε, τι λόγια είπε, πόσο μικρή με έκανε να νιώσω. Κατάλαβα ότι όσο καιρό τραβιομουν ον οφ μαζί του μου έκανε gaslighting, αλλά ήταν αργά όταν το κατάλαβα. Μου έκανε μεγάλη ζημιά συναισθηματικά, νιώθω γερασμένη και κουρασμένη. Δεν είμαι μεγάλη, είμαι 26. Αλλά κοιταζομαι στον καθρέφτη και βλέπω μια άλλη. Δεν με αναγνωρίζω πια. Πώς επέτρεψα να μου φερθεί έτσι. Νιώθω κενή, χρησιμοποιημένη. Ντρέπομαι. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Και ενώ ξέρω ότι δεν θα έπρεπε, αφού στο τέλος τουλάχιστον συνειδητοποίησα τι συμβαίνει και τον έδιωξα, δεν μπορώ να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου. Επέτρεψα σε αυτόν τον άνθρωπο να δει βαθιά μέσα μου, έριξα όλες μου τις άμυνες και τον εμπιστεύτηκα, ενώ ήδη με είχε κοροϊδέψει τόσες φορές. Δεν πιστεύω καν πως το έκανα λόγω αγάπης και έρωτα. Πιστεύω οτι είχα την ανάγκη να με καθοδηγήσει κάποιος, να με αγκαλιάσει και να με καταλάβει. Δεν ήθελα να είμαι μόνη και πιαστηκα από το χειρότερο άτομο που θα μπορούσα, μόνο και μόνο επειδή ένιωθα την ανάγκη να με αγαπήσουν. Από κάποιον που δεν αγαπά. Μόνο παίρνει. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ, μάλλον η καλύτερη λύση είναι ψυχολόγος. Πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου, κάνω λάθη στη δουλειά, αποφεύγω φίλους και οικογένεια, έχω συνέχεια πονοκέφαλο, έχασα σχεδόν 10 κιλά. Μου είναι αδιανόητο πως ένας άνθρωπος μπορεί να σε αλλάξει, να σε καταστρέψει, να σε κάνει τόσο δυστυχισμένη. Δεν νομίζω να το ξεπεράσω ποτέ. Αυτά είχα να γράψω.
-Από μια ξεγελασμενη
7.Α,μπα και σχολιαστές, το θέμα για το οποίο αποφάσισα να ζητήσω τη γνώμη σας -μήπως και με βοηθήσετε να δω τα πράγματα καθαρά- είναι το πορνό. Έπεσε στην αντίληψη μου ότι ο φίλος μου βλέπει πορνό. Το θέμα δεν είναι μόνο αυτό αλλά το ότι όταν τον ρώτησα αρχικά έκανε τον ανήξερο, μετέπειτα το παραδέχθηκε. Στη συζήτηση που ακολούθησε μου είπε πως αισθάνθηκε πολύ αμήχανα και ήταν ένα “αντανακλαστικό” ψέμα όπως μου είπε και ότι όπως και να έχει είναι κάτι προσωπικό που δεν αισθάνεται άνετα να συζητάμε μαζί. Σημείωση, ίδιο σκηνικό είχε παιχτεί και πριν 5-6 χρόνια και είχε ακριβώς την ίδια στάση. Το θέμα τώρα είναι ότι δεν μπορώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι η ιδέα του πορνό μου φέρνει μια αναγούλα, μια αηδία και δυσκολεύομαι πολύ να την επεξεργαστώ, ωστόσο τείνω προς την άποψη ότι είναι όντως κάτι προσωπικό και δεν έχω κανένα δικαίωμα ή λόγο πάνω σε αυτό. Το ”αντανακλαστικό” ψέμα όμως; Με πείραξε πολύ. Ασυναίσθητα νομίζω ότι το συνδέω με το γενικότερο χαρακτηριστικό του συντρόφου μου να μην εξωτερικεύει τα προβλήματα/παράπονά του. Είναι γενικά χαρακτήρας που τα κρατάει για το εαυτό του. Στην κουβέντα που έγινε πήρε η μπάλα και τη σεξουαλική μας ζωή και το ότι αισθάνεται άβολα σχετικά με τη διάρκεια της πράξης και να μη τα πολυλογώ, προφανώς είναι πολύ ταμπού για εκείνον να το συζητήσει, τον βαραίνει, επιλέγει να μην το συζητήσουμε/προσπαθήσουμε να το λύσουμε μαζί αλλά προτιμά να το κρατάει μέσα του χωρίς όμως να κάνει κάτι γι’ αυτό, χωρίς να το ψάχνει ή να προσπαθεί να το λύσει (το παραδέχτηκε ο ίδιος ότι τελικά απλά το ρίχνει κάτω απ’ το χαλί). Να πω εδώ ότι είμαστε 9 χρόνια μαζί και η σεξουαλική μας ζωή κατά διαστήματα έχει περάσει από διακυμάνσεις, ανέκαθεν ήταν δύσκολη η επικοινωνία πάντα με την εξήγηση ότι δεν αισθάνεται ωραία. Μπορώ να το καταλάβω αλλά πώς θα λυθεί; Από όλο αυτό το κατεβατό, μπορώ να καταλάβω ότι ενδεχομένως να μην μπορώ να διαχειριστώ το ζήτημα γιατί το συνδέω πια με την σεξουαλική μας ζωή, όμως κάνω καλά; Μήπως είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο; Mήπως το ότι ο σύντροφός μου δεν κάνει κάτι έμπρακτο για να μην αισθάνεται άβολα με τις σεξουαλικές του επιδόσεις είναι άσχετο με το ότι βλέπει πορνό; Η απέχθεια που μου δημιουργείται στη σκέψη του πορνό με προβληματίζει και με δυσκολεύει να δω τα πράγματα καθαρά. Όταν του είπα ότι εμένα μου φαίνεται ότι θα μπορούσε να στρέφεται στο πορνό σε μια προσπάθεια να αποφύγει να αντιμετωπίσει το σεξουαλικό του θέμα, μου είπε πως δεν σχετίζονται αυτά τα δύο και πριν γίνει όλο αυτό το σκηνικό θα το πίστευα αλλά τώρα έχω αμφιβολίες. Να διευκρινίσω εδώ ότι δεν ξέρω πόσο συχνά γίνεται, απ’ την αηδία που με έπιασε (μήπως δείχνει κάτι κι αυτό για εμένα και δεν πρέπει να το προσπεράσω;!)δεν ρώτησα, ο ίδιος μου είπε ότι δεν είναι κάτι που γίνεται ιδιαίτερα συχνά ή συστηματικά. Μένουμε μαζί και φαντάζομαι αν ήταν υπερβολικά πυκνή η συχνότητα θα το είχα αντιληφθεί. Πιστεύω ότι μου λέει αλήθεια αλλά και πάλι μετά από αυτό έχω αμφιβολίες. Και εν τέλει δεν μου αρέσει που έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία να σκέφτομαι λεπτομέρειες γύρω από κάτι που αποστρέφομαι. Και πολύ περισσότερο δε μου αρέσει που εγώ θεωρώ ότι τέτοια πράγματα πρέπει ένα ζευγάρι με υγιή σχέση να μπορεί να τα συζητά αλλά στην πράξη δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε. Όπως καταλάβατε, ρωτάω μάλλον πολλά και τίποτα ταυτόχρονα, δε μπορώ να εστιάσω στο πρόβλημα, δεν ξέρω καν αν είναι ένα ή πολλά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Για το 2, σε ψυχολόγο πρέπει να πάει η μάνα σου όχι εσύ. Βρίσκω απαράδεκτη τη στάση της (μη συζητήσω για τον “καλό φίλο”). Έχουμε κάποια κοινά (ηλικία μητέρας, χαμός πατέρα και 40 χρόνια γάμου) και σίγουρα θα αισθανόμουν όπως κι εσύ αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Όσοι λένε ας ζήσει τη ζωή της 6 μήνες μετά το χαμό του μακαρίτη με τον κολλητό του μετά από μια ολόκληρη ζωή κοινής πορείας απλά είναι από άλλο ανέκδοτο.
Εγώ αυτό που σκέφτηκα σε αυτή την ερώτηση, δεν είναι ότι είναι τόσο περίεργο που η μητέρα και ο φίλος ήρθαν πιο κοντά και έκαναν σχέση. Πιστεύω ότι ίσως, πενθώντας και οι δυο και στηρίζοντας ο ένας τον άλλο, βιώνοντας και μοναξιά από την απώλεια του αγαπημένου προσώπου βρήκαν παρηγοριά ο ένας στον αλλο. Θα μπορούσε να συμβεί, χωρίς να σημαίνει ότι πχ γουσταρονταν από πριν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η κάπως χαλαρή να το πω; Αναίσθητη θα το πω, στάση της μαμάς της που το ανακοίνωσε περιχαρής σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στο κόσμο στην κόρη που… Διαβάστε περισσότερα »
Πρέπει να υπάρχει κάποιος “ιερός και όσιος ” λόγος (το πένθος) για το οποίο είναι μαζί ;
Ναι, angus έτσι πιστεύω ότι πρέπει, όπως και να κάνουν δέκα μετάνοιες καθημερινά για να τους συγχωρέσει ο μακαρίτης αλλιώς θα καούν στο πυρ το εξώτερον.
Θα απαντήσω στο κοτσύφι που κατάλαβε το point του σχολίου μου. Ναι πρέπει να είσαι εντελώς κλινική περίπτωση (να το πω ευγενικά) για να ανακοινώσεις κάτι τέτοιο περιχαρής στο παιδί σου. Αποκλείεται να στέκεις δηλαδή στα καλά σου. Οι υπόλοιποι αν σας τύχει δώστε και τις ευχές σας στη μάνα σας και στο νέο σας “πατριό”, πολύ άνετους σας βλέπω.
Αφού έγινε και η τηλε-διαγνωση ότι είναι εντέλως κλινική περίπτωση, εμείς τι να πούμε
Παιδιά ας μην κρίνουμε με βάση το πώς νομίζουμε ότι θα αντιδρούσαμε εμείς και με όρους όπως “αποκλείεται να στέκεις στα καλά σου”. Το πένθος εκφράζεται και με περίεργους τρόπους. Δεν υπάρχει μάνουαλ. Όσο για το “το ανακοίνωσε περιχαρής” γιατί αποκλείουμε την πιθανότητα να ήταν μια αντίδραση νευρικότητας; Στα δύσκολα της ζωής καταλαβαίνουμε ότι τελικά δεν είμαστε ένα με τους γονείς μας. Ο καθένας έχει τις αντιδράσεις του. Μπροστά στο θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου μαζί με το βάρος της κοινής απώλειας, κάθε μέλος της οικογένειας έχει και το προσωπικό του πένθος να διαχειριστεί. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντιδράσεις κι… Διαβάστε περισσότερα »
Αν η γυναίκα έπασχε όντως από ναρκισσιστική διαταραχή, δεν θα είχε “σταθεί ηρωικά” δίπλα του, φροντίζοντας τον για χρόνια, μέχρι το τέλος. Μη λέμε ό,τι θέλουμε. Οι άνθρωποι που πάσχουν από ναρκισιστική διαταραχή δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο τις δικές τους ανάγκες. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η γενικευμένη άποψη ότι οι γονείς είναι κτήμα των παιδιών, κι έτσι, όταν δρουν σαν ελεύθεροι άνθρωποι, είναι κατακριτέοι. Η κόρη είναι ενήλικη και ελεύθερη να διαχειριστεί το πένθος της όπως θέλει, το ίδιο όμως και η μάνα. Επίσης, αν κατάλαβα καλά, η σύζυγος τον φρόντιζε ενώ η κόρη ζούσε σε άλλη πόλη. Αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Για ακόμα μια φορά, αν και εγώ προσωπικά τοποθετήθηκα πολύ προσεκτικά και συγκεκριμενα, το προβλημα που εντοπίζω εδώ, δεν είναι ότι η μητέρα έκανε σχέση από μόνο του, ούτε καν το ότι έκανε σχέση με τον καλύτερο φίλο σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αν δεν βλέπετε μια συνθήκη που θέλει λεπτό χειρισμό στη σχέση μάνας-κορης, οκ. Εγώ βλέπω. Είναι όλα μαζί, είναι το σύντομο του πράγματος (παρότι φυσικά δεν υπάρχουν κανόνες αλλά με την ίδια λογική ας εμφανιζόταν και αλαμπρατσετα με το φίλο στα σαράντα) σε συνδυασμό με το ότι είναι φίλος και δημιουργούνται συνειρμοί (έγινε τώρα η σχέση ή μήπως… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είναι αλήθεια πως όλοι οι νάρκισσοι είναι τέρατα εγωισμού, παρτάκηδες και αναίσθητοι, ή ότι είναι ανίκανοι να φροντίσουν. Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά νομίζω πως έχουμε την τάση να κολλάμε στους νάρκισσους ακριβώς το στίγμα που προσπαθούμε να αποτινάξουμε από όλους όσους πάσχουν από οποιαδήποτε άλλη διαταραχή! Ανάμεσα στους νάρκισσους υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, όπως παντού. Είναι άδικο να τους δαιμονοποιούμε όλους εξ ορισμού χωρίς να ξέρουμε περισσότερα.
Πάντως οι νάρκισσοι το συνηθίζουν, όταν κάνουν κάτι που κατά βάθος ξέρουν πως δεν θα γίνει αποδεκτό ή για το οποίο κι οι ίδιοι δε νιώθουν σίγουροι, να το ανακοινώνουν στους γύρω τους σαν ένα υπέροχο νέο, πιστεύοντας πως όλοι θα βρουν την ιδέα τους εξίσου καταπληκτική, και μάλιστα πέφτουν από τα σύννεφα όταν αυτό δεν συμβαίνει… Δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι κάποιοι μπορεί να αντιδράσουν αρνητικά ή να πληγωθούν ώστε να τους προετοιμάσουν και να τους το φέρουν μαλακά (όπως θα ήταν το φυσιολογικό). Αυτό νομίζω είναι, κυρίως, το προβληματικό σημείο της υπόθεσης.
Η μαμά της είναι μια γυναίκα με επιλογές και δεν βλέπω να έχει πρόβλημα. Σε αντίθεση με την κόρη που έστειλε και το θεμα της,άρα για να το διαχειριστεί θα πρέπει να πάει σε ψυχολόγο. Το θέμα της υπόθεσης είναι ότι το 67 δεν το θεωρούν μεγάλη ηλικία (δεν μιλάω για σεξ,δεν μιλάω για νέα αρχή,γάμο,φλερτ,ότι άλλο θέλει να κάνει). Αλλά Ναι 67 χρόνων είσαι σε μεγάλη ηλικία,δεν είσαι μικρός ούτε μεσαίος. Και επιτέλους νομίζω ότι θα μπορούσε να λείπει το στοιχείο της ηλικίας και ο σχολιασμός,γιατί η γράφουσα έχει σταθεί και σε αυτό. Για να το αναφέρει σημαίνει ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Ας προσπαθήσω να απαντήσω με.εγκρατεια. Για ποιον ακριβώς λόγο δεν έπρεπε να ζήσει τη ζωή της, όπως λες; Επειδή την βλέπει από κάπου το άτομο που πέθανε και αισθάνεται άσχημα ; Ή επειδή αυτό δεν στέκεται καλά στα μάτια σου; Πότε δικαιουται κατά τη γνώμη σου να ζήσει τη ζωή της ; Αλήθεια, όλοι εσείς που εκφερετε απαξιωτική άποψη, ήσασταν εκεί στα 9 χρόνια που ζούσε με καρκινοπαθή άτομο; Ξέρετε τι του πρόσφερε ; Ξέρετε πως πέρασε; Τον σεβασμο τον μετράτε με την στάση απέναντι σε κάποιο άτομο που δεν υπάρχει ή σε κάποιο άτομο που υπάρχει; Και γενικά ποιοι… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς έτσι, angus.
Πες τα βρε angus.
Angus, νομίζω πως το βλέπεις κάργα θεωρητικά. Για να εμφανιστεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μετά από θάνατο νέος σύντροφος, ο οποίος τυγχάνει να είναι κοντινό πρόσωπο του εκλιπόντος, και ύστερα από τόσο μακροχρόνια πορεία, πάει να πει ότι κάτι υπήρχε από πριν. Γνωρίζω 2 τέτοιες περιπτώσεις, οι οποίες παρουσιάζουν κοινά στοιχεία με αυτό που διαβάσαμε με τη μία μάλιστα να είναι επιβεβαιωμένο ότι υπήρχε σχέση και στη διάρκεια νοσηλείας του εκλιπόντος.
Κάνεις ενα σχολιο με τρομερη ελλειψη ενσυναισθησης. Παλια εδω ηταν ενας χωρος συμπαραστασης σε οσους εγραφαν. Αν ο φεμινισμος πια για εσας ειναι να γινουμε οι γυναικες οσο αδιαφοροι υπηρξαν οι ανδρες στο παρελθον που μπορουσαν να κανουν ο,τι γουσταρουν χωρις να υπολογιζουν τις συνεπειες στο περιβαλλον τους κ ποιον πληγωναν με τις ενεργειες τους απλα και μόνο επειδη μπορουν, τοτε ευχαριστω δε θα παρω. Προφανως και η μανα της γραφουσας θα κανει ό,τι θελει. Ομως σε ό,τι κανουμε υοαρχουν συνεπειες. Δεν ξερω τις δυναμικες της οικογενειας αλλά μπορω να νιωσω οτι κατι δεν παει καλα με εναν ανθρωπο που… Διαβάστε περισσότερα »
Πολυ αφοριστικη εντελβαις. Δεν γνωρίζεις τίποτα για τη κατασταση. Δε γνωριζεις τίποτα για το γάμο τους. Το “περιχαρης” ειναι μια λεξη εξαιρετικα ασαφης. Περιχαρης μπορει να φανηκε στη κορη, που σοκαρίστηκε απο το συμβάν. Εαν δεν έχεις μεινει χηρα μετα απο 40 χρονια γαμου, και μια δεκαετια να περιθαλπτεις εναν αρρωστο, λίγο δύσκολο να εκφραζεις τοσο σκληρα συμπεράσματα.
Για το ν. 2 μην αποκλείεις να είναι μια δική της αντίδραση στο πένθος. Δεν τα καταφέρνουν όλοι οι άνθρωποι τόσο καλά γιατί το απωθούμε σαν κοινωνία σαν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο σε άλλους. Προσωπικά είμαι πολύ αμήχανη όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Έχασα ενα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο πριν χρόνια. Στην κηδεία δεν μου βγήκε να κλάψω και εννιά μέρες μετά πήγα ταξίδι και διασκεδασα και έκανα ότι δε συμβαίνει τίποτα. Η απώλεια με χτύπησε μέσα μου ένα χρόνο μετά, όπου κατάλαβα με όλη τη σημασία της λέξης ότι ο άνθρωπος αυτός πέθανε και δε θα τον ξαναδώ. Σαν… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω παίζει ρόλο οτι είναι ο καλός οικογενειακος φίλος
Δεν λέει κάπου ότι τον είχε από πριν. Και στο κάτω κάτω και από την άλλη άκρη του κόσμου να ήταν πάλι πρόβλημα θα είχε. Τα παιδιά μας δεν είναι προέκταση του εαυτού μας και οι γονείς μας δεν είναι δέσμιοι μας για μια ζωή. Είναι γονείς έχουν λάθη πάνω στην καμπούρα τους,φλερτάρουν με άλλους,μιλάνε για γιακουμιδες και το τι κακα κάνουν καθημερινά. Η γράφουσα δεν ανακάλυψε την Αμερική που η μαμά της ξανά έφτιαξε την ζωή της.
Μα πόσο κουλ ειστε ολοι ρε παιδια, εχω πεσει απ τα συννεφα! Εχασα τον πατερα μου πριν λιγο καιρο και κατανοω απολυτως τι εννοει η γραφουσα. Αν η δικη μου μητερα μου ανακοινωνε κατι τετοιο, θα φρικαρα εξισου. Προφανως και δεν περιμενεις οτι ο γονιος σου θα ξαναφτιαξει τη ζωη του σε διαστημα εξι μηνων αγνοωντας ολα οσα κινουνται γυρω απ αυτη τη ζωη- γονεις, αδερφια, παιδια, εγγονια. Προφανως και υπαρχει ο καταλληλος χρονος να ανακοινωσεις κατι στα παιδια σου, τα οποια δεν ειναι υποχρεωμενα να δεχτουν ό,τι επιλογες κανει ο γονιος τους. Ας τους το ανακοινωνε σε ενα χρονο.… Διαβάστε περισσότερα »
@Αριαδνη Δετ. Έχεις παρατηρήσει ότι το περιγράφεις ” Ξαναφτιάχνει τη ζωή της ;”. Ακόμη και αν είναι σχήμα λόγου, για κάποιο λόγο επιλέγουμε τα σχήματα. Είναι σαν να λες ότι η ζωή είναι χαλασμένη και φτιάχνεται με τη σχέση. Παρόλο που τη βλέπεις χαλασμένη λοιπόν, σου φαίνεται αδιανόητο να την φτιάξει, σου φαίνεται αδιανόητο να ζήσει μετά το θάνατο του άνδρα της. Η ενσυναίσθηση και η αγάπη που λες, απευθύνονται κάπου. Ο πεθαμένος δεν μπορεί να γίνει δέκτης αγάπης και ενσυναίσθησης προφανώς, παρά μόνο σε ένα φανταστικό επίπεδο, από το pov ενός τρίτου ατόμου. Εκτός κι αν εννοείς ότι για… Διαβάστε περισσότερα »
Από την άλλη, αυτό ακριβώς το γεγονός ίσως να εξηγεί και την γρήγορη τροπή που πήραν τα πράγματα. Τον ήξερε πολύ καλά ως άνθρωπο, δεν ήταν μια γνωριμία όπου σταδιακά διερευνάς και ανακαλύπτεις τον άλλο, το μόνο που ουσιαστικά σου μένει να ανακαλύψεις είναι αν ταιριάζετε στο κρεβάτι,
Επιπλέον, δεδομένου ότι η μητέρα είναι ήδη 67 και της μένουν λίγα χρόνια ενεργής σεξουαλικής ζωής, αλλά και πιθανότητα λίγα χρόνια ζωής σε καλή υγεία όπου μπορείς να απολαμβάνεις χωρίς πολλά προβλήματα την ζωή, κάθε ημέρα είναι πολύτιμη.
Υπάρχει ακόμα και η πιθανότητα το πένθος της να το είχε κάνει πολύ πριν, καθώς πριν 9 χρόνια έδιναν στον άντρα της 6 μήνες ζωής. Και να χρειάζεται ένα γερό αντιστάθμισμα για όλη αυτή τη φθορά της εννιαετίας όπου όπως λέει η γράφουσα του στάθηκε.
Για το 1. διαφωνω πλεον οτι αυτο το θεμα ειναι για ψυχολογο, σορυ. Ειναι τοσο κοινο, τοσο απλο, και τοσο δυσκολο ταυτοχρονα. (:p) To συζηταω με τη ψυχιατρο αραια και που, και αυτα που λεω, και αυτα που μου λεει, δεν ειναι κατι που δεν μπορει να σου πει μια φιλη σου καλη ξερω γω. Δεν βρισκω γκομενο, μπορεις να με βοηθησεις ψυχολογε? Evνοω απο το κειμενο σου, δεν βλεπω και φοβερα θεματα αυτοεκτιμησης και εικονας, πχ οτι ‘ειμαι ασχημη’, ‘δεν εχω αυτοπεποιθηση’, ‘δεν αξιζω’, ‘υστερω’ κλπ. Πιστευω η αντιδραση σου ειναι συνηθης, τοσο συνηθης που ολες οι φιλες μου… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς, Mafalda. Προσωπικά την πρώτη μου πετυχημένη σχέση (και τελευταία ελπίζω καθώς είμαστε ακόμη μαζί) την έκανα αφού άρχισα ψυχοθεραπεία. Ήταν και θέμα τύχης; Σίγουρα. Αλλά ήταν και θέμα δουλειάς με τον εαυτό μου. Να σπάσω το συγκεκριμένο pattern που κι εγώ είχα. Να μην είμαι τόσο κλειστή και απόμακρη. Να μην κρίνω τόσο πολύ τον εαυτό μου και τους άλλους.
Και πιστεύω ότι, 5 χρόνια μετά, παρόλα τα ελαττώματά μου (μας) και τις δυσκολίες που προκύπτουν στην κοινή ζωή μας, το γεγονός ότι και οι δυο μας κάνουμε θεραπεία, μας βοηθά να διατηρήσουμε μια υγιή σχέση.
Ενταξει και μενα η πρωτη καλη σχεση που εκανα και κρατησε πολλα χρονια, ηρθε πριν κανω ψυχοθεραπεια. Οταν τελειωσε, τοτε αρχισα :p. Απο τη προσωπικη μου εμπειρια μεσω ψυχοθεραπειας γι’αυτο το θεμα, πλας οτι ΟΛΕΣ οι φιλες μου που δεν εχουν σχεση αντιμετωπιζονται με μια καχυποψια, μια απορια, μια ‘παρακινηση’ να βγεις εξω, να σου γνωρισουν καποιον, να πεις μια ιστορια αστεια, να κανεις κατι βρε παιδι μου για να ΖΕΥΓΑΡΩΣΕΙΣ, τι εισαι ασεξουαλ? Στριμμενη? Εχω ακουσει οπως προειπα ακριβως την ιδια ιστορια απο φιλη μου για το πώς την αντιμετωπιζει ο ζευγαρωμενος της κυκλος. Για μενα, ειναι διαφορετικο το… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ότι υποψιάζεται πως κάτι έτρεχε με το φίλο και πριν πεθάνει ο μπαμπάς της. Κι αυτό την ισοπεδώνει, η πιθανότητα εξαπάτησης του μπαμπά της από τη μαμά της και τον κολλητό. Κατανοητό. Θεωρώ πως αν είχε βρει έναν άσχετο σύντροφο η μαμά της θα ήταν πιο κουλ.
#7
“One thing you come to understand very quickly while using XKEYSCORE is that nearly everyone in the world who’s online has at least two things in common: they have all watched porn at one time or another, and they all store photos and videos of their family. This was true for virtually everyone of every gender, ethnicity, race, and age—from the meanest terrorist to the nicest senior citizen, who might be the meanest terrorist’s grandparent, or parent, or cousin.” – Edward Snowden
Το 6 με την κούκλα τυραννόσαυρο πάει για αρλεκιν
Για το 2. Αισθάνομαι πολύ καλά τα αισθήματα σου και το σοκ που πέρασες! Όμως αν το επεξεργαστείς με ψυχραιμία θα δεις μια άλλη οπτική. Ο πατέρας σου έφυγε και δεν γυρίζει πίσω, είχαν όπως είπες μια όμορφη ζωή και αυτό να κρατήσεις. Δεν νομίζω ότι ο πατέρας σου θα ήθελε να είστε δυστυχισμενοι, ούτε να φάει τη μητέρα σου η μοναξιά. Το γεγονός ότι σε πήρε περιχαρής η μητέρα σου δείχνει ότι της έφυγε ένα άγχος ότι θα επιβαρύνει τα παιδιά της με την μοναξιά της. Να νοιώθεις ανακούφιση που έχει μια παρεούλα και κάποιον που θα ασχοληθεί αν… Διαβάστε περισσότερα »
Για το Νο 6.
Δεν πας να κάνεις και ένα τεστ αντισωμάτων για κορωνοϊό? Μήπως εκτός από την ψυχική σου υγεία, βιώνεις μακροχρόνιες συνέπειες από την βαριά σου νόσο τον Απρίλιο? Έχεις χάσει και 10 κιλά…
7. Πακέτο αυτό που σου λαχε και σε καταλαβαίνω. Καμία γυναίκα δεν ανακαλύπτει πορνό του συντρόφου της και λεει “ΟΥΑΟΥ τι φανταστικο ο σύντροφος μου για να φτιαχνεται βλέπει πλαστικά σώματα να χτυπιουνται πάνω κάτω σε κάτι που θυμίζει σεξουαλική πράξη” γιατι αυτό ειναι το πορνο. ΝΑΙ ειναι ξενερωτικό για πολλες γυναικες. Αλλά όλοι το κάνουν, και τεράστια μερίδα γυναικών. Είναι κάτι αυστηρά προσωπικό, και ίσως αυτό ειναι και το ξενερωτικό: δεν θα ηθελα να το ξέρω, όπως δεν θα ηθελα να δω το συντροφο μου να κανει την αναγκη του. Όμως επειδη ακριβώς το κάνουν ολοι, για να καταλήξεις… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι πραγματι, παιζει ρολο ΤΙ πορνο βλεπει, μιλησα για τη πιο στερεοτυπικη κατηγορια του μεσου αντρα αλλα δεν ειναι απαραίτητα ετσι. Παντως το βιαιο πορνο ειναι οντως δυστυχως αυτο με τις περισσοτερες προβολες.