Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 28

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

1.Γεια σου Α, μπα και σχολιαστές! Βιώνω μια αρκετά παράλογη κατάσταση (σχεδόν όλη μου τη ζωή, αλλά πλέον ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι). Έχω μεγαλώσει σε μια φαινομενικά καλή οικογένεια, με προσοχή στις σπουδές και γενικά στο κομμάτι της πνευματικής καλλιέργειας. Προβλήματα υπήρχαν όμως ανέκαθεν μέσα στο σπίτι, με έναν πατέρα που απλά ήταν παρών. Το πρόβλημα είναι ότι μια ζωή εκείνος ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου εμείς και καλά δε βγαίναμε μέχρι αργά, δεν κάναμε τίποτα το επικίνδυνο (πχ ταξίδια) κλπ. Αυτό γιατί η μαμά μας , κι εμείς όπως μας έμαθε, δεν του τα λέγαμε για να μη γίνει καβγάς. Ψέματα λοιπόν, ή απλά αποφυγή της αλήθειας, τόσο όσο ήμασταν μαθήτριες εγώ κ η αδερφή μου όσο κ ως φοιτήτριες σε άλλη πόλη. Τις φορές που κάτι αποκαλυπτόταν ή που θεωρούσαμε ότι δε θα πείραζε να λέγαμε κάτι, γινόταν μεγάλος σαματάς, κάτι που μερικώς αποδίδω και στην αρχική απόκρυψη του γεγονότος εξαρχής. Όμως η μαμά μας θεωρεί ότι όλα αυτά είναι πράγματα που ο πατέρας μας δεν μπορεί να διαχειριστεί, γιατί έχει κατάθλιψη και άλλα ψυχολογικά προβλήματα. Δεν αντιλέγω, τους έχω πει να πάνε σε ψυχολόγο-ψυχίατρο επανειλημμένα αλλά εκείνος αρνείται. Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα, εγώ με αρκετή αλλά όχι απόλυτη οικονομική ανεξαρτησία πρόκειται να συγκατοικήσω με το επι σειράς ετών αγόρι μου (είμαι 28), σε άλλη πόλη όπου ζω. Όταν είπα στη μαμά μου ότι ξέρεις δε θέλω άλλο να κάνω την πάπια όταν με ρωτά ο μπαμπάς τι κάνω, αν έχω κάποιον , πού μένω βρε αδερφέ! Θα το πω γιατί αυτό το ψέμα μας αποξενώνει, δεν έχω στην ουσία τίποτα να συζητήσω πλέον με αυτόν, έτσι όπως είναι η κατάσταση! Εκείνη κυριολεκτικά με ξόρκισε να μην πω τίποτα, γιατί παρότι σε μένα δείχνει ότι θέλει να του πω για όλα αυτά που με ρωτάει και μπορει να μην αντιδράσει , σε εκείνη θα μιλάει για το θέμα συνέχεια, γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί ότι θα μένω με κάποιον χωρίς να είναι ο μέλλων σύζυγος μου (ναι είναι κ τόσο προχω αν δεν το καταλάβατε) και ότι αν δε σέβομαι την ψυχική του κατάσταση, να σκεφτώ εκείνη που θα υποστεί όλη την αντίδραση. Εν ολίγοις το παρουσίασε ότι θα ρίξω βόμβα στην οικογένεια με αμετάκλητες συνέπειες. Λέει ότι δε βρίσκει τι θα μου προσφέρει να το πω. Καταλαβαίνω ότι με την σχεδόν ανύπαρκτη σχέση που έχουμε, όντως δε θα είναι κάτι ιδιαίτερο να το πω, αλλά μιλάμε για τη ζωή μου και νιώθω σαν να πρέπει να ντρέπομαι γι αυτήν λόγω αυτής της κατάστασης. Η μητέρα είναι όσο μπορεί υποστηρικτική και μια ζωή μας λέει να κάνουμε πράγματα για εμάς, όμως έχει επιλέξει να μένει με έναν άνθρωπο που ή ήταν ή έγινε απόλυτα εξαρτημένος από αυτή και την έχει δυσκολέψει σε όλα τα βήματα που έκανε στη ζωή της(έτσι όπως το βλέπω εγώ). Η ερώτησή μου είναι, να το πω τελικά; ή να προχωρήσω τη ζωή μου όπως προσπαθώ να κάνω τόσο καιρό από απόσταση;
– Άννα

Δεν είναι αυτό το συγκεκριμένο ψέμα που σας απομονώνει, είναι όλη σας η σχέση αυτή που είναι. Δεν θα έρθει κάποια κάθαρση αν ξαφνικά του πεις όλα αυτά που δεν θέλει να ακούσει.
Η σχέση σου με τον πατέρα σου είναι πολύ δύσκολη και περιπλέκεται επιπλέον από τη μητέρα σου που έχει αναλάβει τον ρόλο του μεσάζοντα.

2.πως να “επιβληθώ” στους γονείς μου σχετικά με το επαγγελματικό μου μέλλον. Πριν λίγα χρόνια πέρασα σε υψηλόβαθμη σχολή της Αθήνας και μετακόμισα εδώ. Οι γονείς μου φανερά ευχαριστημένοι, από το δημοτικό ήδη, με είχαν πείσει πως αυτό μου πάει και θα μου αποφέρει ένα λαμπρό και ευτυχές μέλλον. Ως μαθήτρια, η κλίση μου έδειχνε ότι ίσως και να είχαν δίκιο, αν και τα τελευταία χρόνια του λυκείου η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπά για έναν άλλο κλάδο. Η προαναφερθείσα σχολή στην οποία πέρασα ποτέ δεν μου άρεσε με αποτέλεσμα να το επισημαίνω συνεχώς στους δικούς μου και να δίνω επικούς καβγάδες. Εν τέλει, γράφτηκα σε ένα Ι.ΙΕΚ το οποίο και τελείωσα , αποπλήρωσα μόνη μου και εργάστηκα μάλιστα μετά την πρακτική μου για σημαντικό χρονικό διάστημα στο αντικείμενο που μ’ ενδιέφερε. Όλα αυτά τα χρόνια η γκρίνια τους για το επαγγελματικό μου μέλλον και τη σχολή στο ΑΕΙ είναι καθημερινό θέμα συζήτησης τηλεφωνικώς, συμπεριλαμβάνοντας κυρίως οικονομικές απειλές, πράγμα το οποίο με αγχώνει σε μεγάλο βαθμό. Επισημαίνω πως όσο καιρό ζω στην Αθήνα εργάζομαι κυρίως part time αλλά η αμοιβή μου δεν αρκεί για να συντηρούμαι εξ ολοκλήρου μόνη. Επίσης, η οικονομική κατάστασή της οικογένειας είναι μέτρια, εφόσον και οι δύο αμείβονται. Για να ορκιστώ απομένει μονοψήφιος αριθμός μαθημάτων και προσωπικά αισθάνομαι εντάξει με τον εαυτό μου καθώς ΄στα 24 μου έχω χτίσει όσο γίνεται το βιογραφικό μου και έχω γνωρίσει “σημαντικούς” ανθρώπους στον κλάδο τους. Ωστόσο, οι γονείς μου δεν αναγνωρίζουν τίποτα από αυτά, επαναλαμβάνουν συνεχώς το πόσο ντρέπονται για μένα (μάλιστα ψεύδονται σε γνωστούς πως έχω πάρει ήδη πτυχίο), με συγκρίνουν με συνομήλικους, χρησιμοποιούν άσχημο λεξιλόγιο και λένε πως θα τους πεθάνω αν στην επόμενη εξεταστική δεν το πάρω. Τους έχω δώσει το λόγο μου πως δεν θα τα παρατήσω, άλλωστε αναγνωρίζω τη χρησιμότητα ενός πτυχίου ΑΕΙ στην Ελλάδα και τους έχω τονίσει πολλές φορές πως η στάση τους δεν με βοηθάει καθώς με πληγώνει, χαλάει την ψυχολογία μου, μου “βγαίνει αντίδραση” και πως η σχολή δεν εξασφαλίζει απαραίτητα καλές αμοιβές ή προσωπική ευτυχία. Έχω κουραστεί πια. Δεν μπορώ να μιλήσω μαζί τους για άλλο θέμα και με απομακρύνουν από κοντά τους. Νομίζω πως αυτό θα συνεχιστεί και αργότερα με πιθανόν επαγγελματικές επιλογές, ηλικία γάμου, παιδιά κ.λ.π Κάποια ιδέα για να βάλω φρένο ή να σταματήσει να με επηρεάζει τόσο πολύ όλο αυτό, πέρα από το να ανεξαρτητοποιηθώ οικονομικά πλήρως ; Σε ευχαριστώ από καρδιάς!

Μην χάνεις χρόνο, πήγαινε σε ψυχολόγο να δεις πώς θα βάλεις όρια.

3.Αγαπητή α μπα Ειχα μια σχέση εδω και 3 μήνες περιπου. Το θεμα είναι πως ο συντροφος μου ήταν συνεχώς επικριτικός μαζί μου για την εμφανιση μου πχ για το υψος μου το βαρος (ελεγε πως ειμαι πολυ αδυνατη) η οτι εχω μαυρους κυκλους και να βαψω οπωσδηποτε τα μαλλια μου γιατι αρχισαν να βγαινουν λευκες τριχες..Παρ ολα αυτα ηταν τρυφερος μαζι μου κι ελεγε πως μου τονιζει ολα αυτα για να βελτιωθω. Σχετικα με το βαρος συμφωνησα μαζι του πως θα επρεπε να παρω λιγα κιλα αλλα πως δεν μπορει να γινει απ τη μια στιγμη στην αλλη. Εκεινος καθημερινα να επιμενει για το ποτε θα παχυνω μου ελεγε να τρωω γλυκα για γρηγορα αποτελεσματα. Καποιες φορες με αποκαλεσε σκελετο. Με στενοχωρουσαν τα σχολια του ναι μεν ειμαι λεπτη αλλα οχι σκελετος..Τρωω κανονικα δεν εχω προβλημα ανορεξιας.Απλως ειναι ετσι το σκαρι μου οπως λεμε. Εκτος απο αυτα ειχε θεμα με τα οικονομικα ελεγε πως οι γυναικες ψαχνουν χορηγους. Οταν πηγαιναμε για καφε φροντιζε να μου λεει απο πριν πως δεν μπορει να κερασει. Εγω τον καθησυχαζα πως δεν εχω απαιτηση για κερασματα ο καθενας μπορει να πληρωσει τα δικα του η οτι μου φτανει μια απλη βολτα διπλα στη θαλασσα. Καποιες φορες τον κερασα καφε και φαγητο για να του δειξω πως πιστευω στην ισοτιμια ανδρων και γυναικων. Παντως εξακολουθουσε να το αναφερει στις εξοδους μας χωρις εγω να εχω την παραμικρη απαιτηση. Επισης εκανε συχνες αναφορες σε μια πρωην του. Καταλαβαινω οτι ειναι κομματι της ζωης του κι εγω μιλησα για προηγουμενες σχεσεις αλλα ως ενα σημειο. Εκεινος μιλουσε συνεχως για εκεινη ειτε θετικα ειτε αρνητικα. Πχ πως δεν ηταν κοπελα για σοβαρη σχεση και πως εκεινη ακομη τον ενοχλει. Μου μιλουσε ακομα και για.. τις ερωτικες τους επιδοσεις. Σε καθε μας συναντηση θα εβρισκε κατι να πει για εκεινη. Ακομη καποια στιγμη μου ειπε κατι που με εβαλε σε σκεψεις.. Συγκεκριμενα ειπε πως οι γυναικες με προδιαγραφες μοντελων ειναι εντυπωσιακες αλλα δεν θα γυρνουσε να τον κοιταξει καποια απο αυτες και περιστοιχιζονται απο πολλους.. Σκεφτηκα πως ισως προτιμα αλλο τυπο γυναικας και συμβιβαζεται μαζι μου. Ολα αυτα λοιπον μαζευτηκαν και.. ειχα μια εκρηξη.. εκνευρισμενη τον ρωτουσα τι δουλεια εχει μαζι μου αφου δεν ανταποκρινομαι στα στανταρτς του. Εκεινος ειπε πως ειμαι υπερβολικη και υπεραναλυω. Μετα απο αυτο το επεισοδιο εγινε απομακρος. Του μιλησα, ζητησα συγνωμη που ανεβασα τους τονους και του εξηγησα πως με τις συνεχεις επικρισεις του ενιωσα μη επιθυμητη. Σε αυτο το σημειο να πω πως δεχομουν σχολια οχι μονο για την εμφανιση αλλα και το επαγγελμα μου. Τονιζε την ανωτεροτητα του επειδη εκεινος ειναι δημοσιος υπαλληλος κι εγω σερβιτορα. Εχω σπουδασει κατι και μου ελεγε πως δεν αξιοποιησα το πτυχιο μου και πως εγω φταιω για την μοιρα μου οπως ειπε. Και παλι του ειπα πως ναι μεν δεχομαι παρατηρησεις αλλα καλοπροαιρετες, ετσι οπως τα ελεγε με στενοχωρουσε. Για αλλη μια φορα ισχυριστηκε πως τα λεει για το καλο μου.. Οπως ανεφερα παραπανω τον τελευταιο καιρο ειχε απομακρυνθει. Αραιωσε τις συναντησεις μας και κρατουσε μια τυπικη τηλεφωνικη επικοινωνια. Του εδωσα το χρονο του. Ομως μου ειχε λειψει και τον ρωτησα αν θα βρεθουμε. Μου ειπε πως θα φυγει για διακοπες. Χαρακτηριστικα ειπε το εξης: Ετσι κι αλλιως εσυ δεν μπορεις να με ακολουθησεις στις διακοπες μου οικονομικα.. τι να σε κανω.. ολα εγω να τα πληρωσω; οταν ακουσα αυτα τα λογια ενιωσα οτι με περιφρονει.. του εξηγησα πως δεν θελω να με παει διακοπες απλα να διαθεσει μια μερα να βρεθουμε.Μια μερα.. Δεν μου απαντησε απλα εκανε μια παυση.. μια μεγαλη παυση. Κλεισαμε το τηλ κι εγω εκλαιγα. Ενιωθα να πνιγομαι και του εστειλα ενα μηνυμα λεγοντας του ποσο ασχημα με εκανε να νιωσω και πως καταλαβα απο την απαξιωτικη συμπεριφορα του οτι δεν θελει να ειμαστε πλεον μαζι. Του ευχηθηκα τα καλυτερα στη ζωη του. Εκεινος ειπε απλα ενταξει. Ξερω πως το μηνυμα που του εστειλα δεν ηταν ο ενδεδειγμενος τροπος μα ειχα ερθει σε ασχημη ψυχολογικη κατασταση και δεν μπορεσα να το διαχειριστω αλλιως. Η αληθεια ειναι πως δεν το εννοουσα 100% αλλα ηθελα να τον ταρακουνησω να καταλαβει πως μου φερθηκε.. Ακομη κι αν δεν ηθελε να συνεχισει μαζι μου να με παρει ενα τηλ ανθρωπινα. Να δει γιατι στενοχωρηθηκα. Απο το μηνυμα φαινοταν πως ειμαι πολυ φορτισμενη.. ομως οχι.. Μετα απο καποιο διαστημα δεν αντεξα κι επικοινωνησα εγω μαζι του. Του εστειλα μηνυμα και τον ρωτησα γιατι μου φερθηκε ετσι. Ακομη κι αν δεν με ηθελε στη ζωη του γιατι επρεπε να με μειωσει.. Πως εγω δεν ειχα οικονομικες απαιτησεις απο αυτον παρα μονο να ειμαστε μαζι. Ρωτησα διακριτικα αν θελει να μιλησουμε γι αυτο.Δεν μου απαντησε ποτε.. Μετα απο αυτο απογοητευτηκα.. Αυτος ο ανθρωπος με αφησε με την εντυπωση πως ειμαι μια ασχημη κι αποτυχημενη. Κι ομως μου λειπει πολυ. Καποιες φορες σκεφτομαι πως δεν επρεπε να ειχα στειλει αυτο το μηνυμα και να εκανα λιγη υπομονη ακομη.. Ισως να αλλαζε κατι. Δεν ξερω πραγματικα ειμαι σαν χαμενη μες στην καταθλιψη.. Δεν εχω τη δυναμη να ερωτευτω ξανα εχω εκεινον συνεχεια στο μυαλο μου. Οσο περνουν οι μερες νιωθω χειροτερα και το κενο που αφησε στη ζωη μου μεγαλωνει. Μια σχεση μικρης διαρκειας κι ομως με επηρεασε τοσο.. Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο μα ψαχνω απαντησεις.. απαντησεις που δεν πηρα ποτε απο εκεινον. Ισως τις παρω απο εσενα α μπα μου κ τους σχολιαστες.

4.Κάθε πρωί ο άντρας μου βάζει το ξυπνητήρι του στις 5.30. Δεν έχει πρωινή εργασία απλώς του αρέσει να κάνει γυμναστική και να διαβάζει με άνεση τις εφημερίδες του πριν φύγει για το γραφείο γύρω στις 8 με 8.30. Εγώ πάλι βάζω κάθε πρωί το ξυπνητήρι μου στις 7.30, αλλά συνήθως ξυπνάω με το ξυπνητήρι του άντρα μου και δεν ξανακοιμάμαι. Πρώτον γιατί έχω δύσκολο ύπνο, δεύτερον γιατί είμαι αγχώδης και μόλις ξυπνήσω αρχίζω να σκέφτομαι όλες τις εκκρεμότητες της ημέρας και τρίτον γιατί κάθε φορά εκνευρίζομαι τόσο πολύ με την γαϊδουριά του που μου είναι αδύνατον να ηρεμήσω και να ξανακοιμηθώ. Έτσι όλη την μέρα σέρνομαι. Εργάζομαι 9 με 13 ώρες την ημέρα, η δουλειά μου απαιτεί μεγάλη πνευματική συγκέντρωση και διαύγεια, όμως συχνά νιώθω τόσο ζαλισμένη που έρχεται να βάλω τα κλάματα. Επίσης υποφέρω από χρόνιες ημικρανίες και ο καλός ύπνος είναι απαραίτητος. Ο άντρας μου τα ξέρει όλα αυτά φυσικά αλλά προφανώς η πρωινή του ρουτίνα είναι πιο σημαντική από εμένα. Έχουμε κάνει άπειρους καυγάδες, τον έχω πάρει με το καλό, τον έχω πάρει με το άγριο, αλλά αυτός είναι ανυποχώρητος. Είναι λέει δικαίωμα του να ξυπνάει την ώρα που θέλει. Το δικαίωμα μου να ξυπνάω κι εγώ την ώρα που θέλω προφανώς δεν το αντιλαμβάνεται. Άλλη λύση δεν υπάρχει γιατί έχουμε μόνο ένα υπνοδωμάτιο και είναι τέτοια η διαρρύθμιση του διαμερίσματος που και στον καναπέ που κοιμόταν ένα διάστημα πάλι το άκουγα το ξυπνητήρι κάθε πρωί (εννοείται φοράω και ωτασπίδες). Να αρχίσω τώρα να ψάχνω για άλλο σπίτι αποκλείεται για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης. Κατά περιόδους παίρνω υπνωτικό για να μην ξυπνάω εύκολα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω κάθε βράδυ! Η ερώτηση μου αγαπημένη Α,μπα και αναγνώστες είναι: εάν πιστεύετε ότι δεν κάνω χαμό για βλακείες, μπορείτε να με βοηθήσετε να βρω μια άλλη λύση εκτός από το να χαλάσω τον γάμο μου; Παιδιά, σκυλιά δεν έχουμε, οικονομικά ανεξάρτητη είμαι και δεν είμαι και στην πρώτη μου νιότη. Προφανώς αγαπιόμαστε κλπ αλλά η νοοτροπία του αυτή, που εκδηλώνεται και με άλλους τρόπους, έχει κάνει την καθημερινότητα μου πολύ δυσάρεστη.

Όχι για το ξυπνητήρι, αλλά για το μεγάλο σου άγχος που σε εμποδίζει να κοιμηθείς, που είναι αποτέλεσμα πολλών άλλων παραγόντων. Το ξυπνητήρι είναι το τελευταίο στην αλυσίδα.

5.Έχω μια σχέση δύο χρόνια… είμαι 20χρονων. Όλα καλά μέχρι που έδειξε τον πραγματικό του εαυτό . Αφού πρώτα εγκαταστάθηκε στο διαμέρισμα μου κυριολεκτικά άρχισε τις σκηνές ζηλοτυπίας. Χωρίζαμε πολλές φορές και η μόνιμη ατάκα ήταν δεν θα ξαναγίνει αλλά εσύ φταις …και πάλι από την αρχή μετά άρχισαν οι κρίσεις πανικού και οι φοβίες να μην μείνω μόνη.Αγκιστρωθηκα επάνω του και αυτός μάλλον αυτό επεδίωκε.Ωσπου έκανα μπαμ και τον έδιωξα …μου στέλνει μήνυματα ότι θα σκοτωθεί ..ότι θέλει να τα πούμε από κοντά ..είναι τα ίδια καρμπον με τα προηγούμενα..Αποφασίσα να γυρίσω σπίτι μου αφού εξαιτίας του έχω ψυχρανθεί με τους γονείς μου … εκτός από όλα του τα πλήρωνα όλα. μάλλον οι γονείς μου…μέσα μου πονάω ..όπως πάντα κατηγορώ τον εαυτό μου και ..δεν ξέρω τι να κάνω..Ξέρω ότι με το να βγεις με δύο φίλες ή να κάτσεις στο σπίτι σου μόνη έστω και μια φορά την εβδομάδα ή να μιλήσεις με ένα γνωστό σου δεν είναι άξιο ζήλιας αυτός γιατί δεν το καταλαβαίνει;

6.Αγαπητή Αμπα και αμποπαρέα άλλη μία ερώτηση του κλάσσικού “Είμαι υπερβολική;” Ξεκινώ:Τα τελευταία 3 χρόνια λόγω διάφορων συνθηκών έχω ξεμείνει από φιλ@ς.Είμαι single.Εν ολίγοις life happened δηλ. άλλη παντρεύτηκε, άλλη παντρεύτηκε και έκανε παιδί,αλλή απλά απομακρύνθηκε κτλ.Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική και εξωστρεφής και επίσης το εξωτικό μέρος που μένω δεν αφήνει περιθώρια για πολλές γνωριμίες και δραστηριότητες και ειδικά τώρα με τον covid.Η αλήθεια είναι ότι με έχει καταβάλει πολύ όλο αυτό,έχω την ανάγκη π.χ. να βγω να πιω ένα ποτό και να κάνω μια όμορφη κουβέντα με έναν άνθρωπο.Ο μόνος που έχω το θάρρος να το προτείνω είναι αδερφός μου (έχουμε μικρή διαφορά ηλικίας, είναι επίσης single και τα βρίσκουμε αρκετά ως άνθρωποι και γενικά). Παρά την ανάγκη μου αντιλαμβάνομαι ότι οφείλω να σεβαστώ ότι δεν έχει καμία υποχρέωση να με φορτωθεί . Μου έχει πει ότι μπορώ να τον παίρνω τηλέφωνο ώστε να βγαίνουμε.Όποτε θα τον πάρω μία φορα στον ενά με ενάμιση μηνά.Το θέμα μου είναι το εξής:ότι για να κανονίσουμε χρειάζεται να το προτείνω η ίδια,δεν με προσκαλεί ποτέ μόνος του.Οκ το έκανα τρεις φορές αλλά άρχισα να αισθάνομαι άβολα γιατί είναι σαν να αυτοπροσκαλούμαι και επίσης νιώθω ότι για να μην το προτείνει σημαίνει ότι δεν το θέλει πραγματικά .Του μίλησα για το πως αισθάνομαι,και μου είπε ότι κακώς νιωθω έτσι και ότι αν θέλω να τον παίρνω να κανονίζουμε. Η αλήθεια έχω στενοχωρηθεί με τη στάση του. Και ερώτω μήπως είμαι υπερβολική;Όντως κακώς νιώθω όπως νιώθω;Μήπως ήταν πολύ κοντινό το χρονικό διάστημα που τον έπαιρνα να κανονίσουμε; Θέλω τις γνώμες σας…δεν ξέρω,μήπως δεν σκέφτομαι σωστά τα πράγματα; Συγγνώμη για το σεντόνι.

Πρέπει να πας σε ψυχολόγο, όχι γι αυτά που ρωτάς για τον αδερφό σου, αλλά επειδή δε έχει καταβάλει η απουσία φίλων.

7.Αγαπητή α,μπα θέλω την γνώμη σου άμεσα Είμαι 43 ετών ο σύντροφός μου 49 και είμαστε σε σχέση 5 χρόνια. Ο ιδιος έχει μόνιμη καλή δουλειά σε αυτό που σπούδασε χωρίς οικονομικό θέμα. Εγώ ως αναπληρώτρια και συχνά εκτός της πόλης μας. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα στην σχέση μας. Τα δύο πρώτα χρόνια δεν είχαμε σπίτι. Περάσαμε και άλλες δυσκολίες όπως παρέμβαση της μάνας του στην δουλειά μου στην οικογένειά μου να το αφήσω. Δέχτηκα πολλές προσβολές από την ίδια ότι δεν του αξίζω. Επιπλέον δυσκολία πολλές μέρες σε δεύτερη νυκτερινή δουλειά του ενώ έχει μόνιμη και ενώ δεν υπάρχει οικονομικό θέμα. Αποτέλεσμα να μένω μόνη μου βράδια. Του ζήτησα συγκατοίκηση. Μου υποσχέθηκε το 2018 καλοκαίρι. Δεν ήταν έτοιμος ούτε το 2019. Αποτέλεσμα να βρω άλλη σχέση για λίγους μήνες. Γιατί δεν άντεχα αυτή την μοναξιά. Μου απαντούσε ότι είμαστε καλά από ύπνο ενώ κοιμόμασταν μια στις δέκα μια την βδομάδα. Του εξήγησα ότι είναι συναισθηματική μου ανάγκη μετά από τόσα χρόνια σχέσης. Μου έλεγε καλά είμαστε οι φίλες σου σου αλλάζουν μυαλά δεν φέρεσαι σωστά με ότι σου δίνω είσαι αχάριστη κλπ και μετά χειρισμός δεν θα κοιμηθώ μαζί σου αν συνεχίσεις. Αποτέλεσμα άλλη σχέση. Τελικά μου λέει γύρνα και καλοκαίρι Αύγουστο μαζί συγκατοίκηση γιατί και εγώ μέχρι τέλη Ιούλη ήμουν εκτός σε δουλειά. Ήμασταν καλά. Με ύπνο σχετικά περισσότερο δύο την βδομάδα. Υπόψιν σε όλα τα άλλα θέματα είμαστε άψογα και με έχει στηρίξει και σε δύσκολες φάσεις. Έφτασε ο καιρός και μου λέει ε να δούμε τώρα μέχρι 10 Σεπτέμβρη να έρθω. Υπόψιν όλα σχεδον τα σκ καλοκαιριού με εξαίρεση τα δύο τελευταία ήταν με δικούς του. Να βγει με γονείς να είναι με αδερφό του μέχρι και φίλους της μάνας του που φιλοξενούσαν να είναι όλο το σκ μαζί τους να πάει διακοπές με δικούς του τριήμερο κλπ και εγώ μόνη μου Σάββατο βράδυ Κυριακή πρωί. Σε συζήτηση που έκανα μου λέει μένουμε μαζί. Του λέω δεν μένουμε έχω ανάγκη να ξυπνάω με τον σύντροφό μου να τρώω μαζί μετά την δουλειά του να κοιμάμαι μαζί του. Ξανά τα ίδια. Οι φίλες σου και είσαι αχάριστη με ότι σου δίνω κλπ Οκ είμαστε καλύτερα. Κοιμομαστε δύο την βδομάδα αλλά όχι το ζητούμενο μου η συγκατοίκηση. Του εξήγησα τις ανάγκες μου αλλά θυμώνει και μου ρίχνει φταίξιμο. Με πιάνει παράπονο και αναρρωτιεμαι τι λάθος κάνω που ξέρω ότι δεν φταίω εγώ, νιώθω να μην είμαι προτεραιότητα του, νιώθω ότι έτσι θα πάει συνέχεια, μου αφήνει κενό όμως τον αγαπάω και δεν μπορώ να τον αφήσω. Θέλω να συγκατοικήσουμε το έχω ανάγκη. Σε ευχαριστώ και συγνώμη για το εκτενές μηνυμα
– Katia

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News