Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 25

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

 

1.Έχω αρχίσει να προβληματιζομαι με τη συμπεριφορά του γιου μου 17 ετών απέναντι μου… Ξέρω και μου το δείχνει εμπρακτος ότι μου έχει αδυναμια μεγάλη τις περισσότερες φορές θα με αγκαλιάσει θα έρθει κοντά μου θα μου πει πόσο μ αγαπάει.. Γενικά έχουμε πολύ καλές σχέσεις.. Ολα ξεκίνησαν όταν για τον ίδιο παραμελησα τον εαυτό μου.. Λάθος μου.. Και αποφάσισα να αλλάξω εσωτερικά και εξωτερικα και όπως έγινε… Απο τοτε δέχομαι συνεχεια επίθεση λεκτική με μειώνει με προσβάλει.. Με λέει χοντρή… Ενώ δεν είμαι.. Με λεει κοντή ενώ δεν είμαι με λέει γριά ενω είμαι 42 χρόνων και από τι μου λένε μικρό δείχνω αρκετά.. Το πρόβλημα είναι ότι ουδέ ποτέ του δείχνω κάτι τέτοιο για μένα το περνάω τελείως αδιάφορα γιατί ο γιος μου έχει πάρει μεγαλώνοντας αρκετό βάρος και πότε δεν του το λέω να μη νιώθει ασχημα ίσα ίσα που τον ενθαρυνω και του λέω καποια στιγμή που θα νιωσιες έτοιμος για τον εαυτό σου και μόνο κάνε μια προσπάθεια.. Στο θέμα μου με λίγα λόγια όταν τον ρωτάω γιατί μου επιτηθεται συνέχεια και πάντα για την εμφάνιση μου λέει πλακα σου κάνω.. Άλλες φορές λέει έτσι γιατί με νευριάζεις χωρίς να έχει προκύψει κάτι ή να είναι εντελώς ασυμαντος λόγος… Δεν με αφήνει να μιλάω με τους φίλους του δεν θέλει καν να με βλέπουν και αυτό με στεναχωρεί γιατί νομίζω πως νιώθει άσχημα για μένα.. Δε ξερω πω; να το χειριστώ πραγματικά και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που το κάνει αυτό.. Θα ήθελα πολύ να μου πείτε τη γνώμη σας και τη μπορώ να κάνω γι αυτό ώστε να το δει εκείνος ως κάτι φυσιολογικό και όχι αρνητικά… Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων!! Με όλο το σεβασμό και την εκτίμηση μου περιμένω την γνώμη σας!!

– Χρυσούλα… Μητέρα του Θοδωρή 17 ετών και της Αντριανας 6 ετών!!

 

2.Είμαι 24 , πήρα πτυχίο και είμαι πίσω στην πόλη που μεγάλωσα προς το παρόν. Παρόλο που προσπαθώ να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου για να ξεφεύγω(εράσμους,ταξίδια), έχω πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση λόγω περίεργων και άσχημων εμπειριών με παρέες και αγόρια. Έχω από το δημοτικό τρομερό άγχος και σωματικό και ψυχολογικό (τρώω τα χείλια , ιδρωμένα χέρια, πονοκέφαλοι ,ταχυπαλμίες, σαμποτάρισμα εαυτού , ενοχές ). Αυτό πλέον σε συνδυασμό με συσσωρευμένο θυμό , έχει καταλήξει να είναι κατάθλιψη . Είμαι μόνη , χωρίς λεφτά , χωρίς σχέση και το χειρότερο από όλα χωρίς υποστήριξη από τους γονείς μου. Μου έχουν δείξει επανειλημμένα ότι είναι χειριστικοί και θέλουν να έχουν τον πλήρη έλεγχο οπότε η αποστασιοποίηση είναι η μόνη λύση ή έτσι νόμιζα επειδή κανένα όριο δεν είναι αρκετό. Επειδή η κατάστασή μου πολλές φορές δεν είναι διαχειρίσιμη , θεώρησα ότι έπρεπε να τους το πω κάποια στιγμή , επειδή νόμιζα ότι θα με βοηθήσουν. Στην πραγματικότητα λίγο πολύ το χειρίζονται για να μετράνε τις μέρες που είμαι καλά ή άσχημα και όταν είμαι άσχημα δεν είναι ψύχραιμοι , αλλά έχουν το τοξικό στυλ ” εγώ στα έχω δώσει όλα αχάριστο παιδί κι εσύ με αρρωσταίνεις / θα με πεθάνεις / δεν έχεις αισθήματα για κανέναν. Με έχουν προσβάλλει πολλές φορές , αλλά όταν τους υπενθυμίζω τα λάθη τους , μου λένε ότι τα βγάζω από το μυαλό μου και ότι ποτέ δεν είπαν / έκαναν κάτι τέτοιο και να ζητήσω και συγνώμη από πάνω. Έχω πάει κρυφά σε ψυχολόγο στην πόλη που σπούδαζα , αλλά τελικά δεν με βοήθησε και ήταν άσκοπο , γιατί απλά με κοιτούσε και δε μιλούσε καν. Κρυφά επειδή φοβόμουν τις αντιδράσεις τους του στυλ ” τι ξέρει για σένα μια τυχαία ψυχολόγος , σου παίρνουν τα λεφτά και μόνο εμείς μπορούμε να σε βοηθήσουμε και οι άλλοι δεν θέλουν το καλό σου ” Και αυτό έγινε και δεν νιώθω καμία ασφάλεια συν το ότι δε μπόρεσα ακόμα να βρω δουλειά για να πάω ξανά σε άλλο ψυχολόγο. Δε θεωρώ ότι οι ψυχολόγοι είναι πανάκεια, αλλά αυτή τη στιγμή είναι μονόδρομος . Εν πάσει περιπτώσει , παρόλο που δεν το δέχονται , ξεκίνησα ξανά με ό,τι λεφτά είχα και μου λένε “ναι να πας , αλλά να βοηθάς κι εσύ τον εαυτό σου ” , αλλά σήμερα απρόβλεπτα η μάνα μου μου έκανε επίθεση λέγοντας “τι πας και λες εκεί πέρα και θέλω κι εγώ να μου κλείσεις ένα ραντεβού για μένα , να κάνω ψυχανάλυση με ειρωνικό τρόπο” . Όταν γύρισα μου λέει ” εγώ δε βλέπω ότι κάνεις καμία πρόοδο απλά χειροτερεύεις και σε κοροιδεύουν και θέλω να πάω να μιλήσω στην ψυχολόγο /κι εμείς δε πάμε πουθενά για να έχεις εσύ λεφτά και ότι παίρνω αποφάσεις χωρίς να πάρω την έγκρισή τους”. Επίσης , συνήθως όταν έχω πρόβλημα , φοβάμαι να πω κάτι , γιατί γυρνάει πάντα σε αυτούς η κουβέντα για το τι έχουν περάσει και ότι εγώ ασχολούμαι με βλακείες. Εν πάση περιπτώσει, έχω ήδη θολωμένη κρίση , αλλά πώς ξεπερνάω το gaslighting και σιγουρεύομαι ότι συνεχίζω τις συνεδρίες; Είμαι σε φάση που δεν ξέρω ποιος είναι αξιόπιστος και ποιος όχι και φοβάμαι πολύ , γιατί είμαι μόνη , χωρίς κάποιον να μου επιβεβαιώσει ψύχραιμα ότι δεν έχω τρελαθεί. Υ.Γ. Σας παρακαλώ μην με κράξετε ως ανώριμη Υ.Γ. 2 Ελπίζω να βγαίνει νόημα από αυτά που έγραψα

– Μ

 

3.Έχω ένα θέμα εδώ και χρόνια με την αδερφή μου. Αρχικά, έχουμε 7 χρόνια διαφορά, εγώ είμαι η μικρότερη και έχουμε διαφορετικούς χαρακτήρες, αυτό το έχουμε δει από μόνες μας αλλά μας το χουν πει και άτομα που μας ξέρουν. Δεν ξέρω πως να διαχειριστώ την όλη κατάσταση. Η αδερφή μου έχει έντονες εκρήξεις θυμού, είναι μέσα στην ειρωνεία όλη την ώρα, έναν καλό λόγο δεν μπορεί να πει για κανέναν, είναι φουλ στην αρνητική ενέργεια. Παλαιότερα, όσο ήμουν μέχρι το γυμνάσιο στα νεύρα της πάνω, είχε απλώσει χέρι (όχι πως τώρα δεν το κάνει, αλλά πλέον ανταποδίδω),παρ ολίγον να μου βγάλει μια μέρα το μάτι και πολλά μα πολλά λόγια.Οταν την πιάνουν τα διαολια της και ψέλνει,από κάποια στιγμή κ μετά δεν απαντώ,γιατί δεν αντέχω άλλο να έχω έναν άνθρωπο πάνω απ το κεφάλι μου και να με τριβελιζει.Αλλα αυτή αντί να το σταματάει συνεχίζει ακόμη πιο πολύ κ ακόμη πιο έντονα κ νευρικά,ώσπου βάζω τα κλάματα. Αυτό δεν το κάνει μόνο σε μένα αλλά και στην μαμά. Έχει τύχει στο παρελθόν να φέρει τη σφουγγαριστρα πάνω της,και μια άλλη φορά απ τα νεύρα της χτύπησε τόσο δυνατά την πόρτα ώστε να σπάσει το τζάμι όλο που είχε. Από θαύμα δεν χτύπησε κάνεις.Καλα για τον μπαμπά δεν μιλάω, με το ζόρι θα ανταλλάξουν λίγες κουβέντες την ημέρα.(Εχουν μεσολαβήσει και άλλα πολλά θέματα).Η κολλητή μού μου λέει ότι έχει παίξει ρόλο στο ότι δεν έχω αρκετή αυτοπεποίθηση.Το πιστεύω.Της έχω πει πολλές φορές της αδερφής μου πάνω σε απλή κουβέντα να πάει σε ψυχολόγο αλλά κ σε καβγάδες να πάει σε ψυχίατρο.Το κοροϊδεύει, αλλά εγώ θα ήθελα να πάω, δεν το θεωρώ κάτι το να πας.Της λες κάτι καλό για καποιον, πχ η τάδε έπιασε δουλειά, αμέσως θα πει αυτή έχει μέσο, αυτή πηδιεται με κάποιον εκεί μέσα. Ντρέπεται να πει ότι είναι άνεργη και λέει σε πολλούς ότι δουλεύει.Ντρεπεται να πάει στη θάλασσα γιατί έχει κιλά, λες κ άλλες κοπέλες που είναι ευσωμες δεν πάνε.Μπορω να την καταλάβω αλλά μέχρι ένα σημείο. Η αλήθεια είναι ότι έχει παρατήσει πολύ τον εαυτό της, όποτε της λέμε να ξεκινήσει πάλι την διατροφή ή για κάποια δουλειά είναι έτοιμη να αρπαχτει.Δεν μπορείς να της πεις τίποτα.Οταν είχε χάσει κιλά, είχε αλλάξει η ψυχολογία της, τώρα που τα ξαναπήρε και ακόμη παραπάνω, οδεύει προς το χειρότερο.Δυστυχώς με επηρεάζει η συμπεριφορά της και πολλές φορές που είμαι κάπου και μετά από ένα καβγά, ο οποίος έχει γίνει είτε από κοντά είτε μέσω τηλεφώνου,να ξεσπάω σε κλάματα, να λεω γιατί να έχω τέτοια αδερφή,γιατι να μας φέρεται έτσι.Πολλες φορές την έχω καταραστεί, έχω ευχηθεί να μην την είχα αδερφή.Οταν είμαι Αθήνα λόγω σπουδών, νοιώθω τόση ανακούφιση, αλλά κάτι θα υπάρξει κάποια στιγμή κ θα με αρχίσει από το τηλέφωνο. Και δεν αντέχεται κ αυτή η ειρωνεία που έχει.Εξω λένε όσοι δεν την ξέρουν κ πολύ, τι καλή κοπέλα, και που να ήξεραν τι σέρνει για όλους. Όλα αυτά που περιγράφω δεν είναι υπερβολές, δυστυχώς.Και έχουν υπάρξει κι άλλα θέματα, που ίσως σας τα πω κάποια στιγμή. Δεν ξέρω, πολύ δύσκολη η κατάσταση και δεν ξέρω, όταν θα έρθει η μέρα που οι γονείς μας θα φύγουν, αν θα κρατήσουμε επαφές.Εγω πάντως τέτοια άτομα δεν τα θέλω στη ζωή μου.

 

4.Καλησπερα σε ολα. Είμαι 26 χρόνων. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν έχω εξερεύνησει καθόλου τη σεξουαλικότητα μου. Παρατηρώ ότι μετά από τόσες σεξουαλικές επιθέσεις και παρενοχλήσεις έχω μηδενίσει ο,τι σεξουαλικό . Ακόμα και όταν ο σύντροφός μου με κοιτάει λίγο πιο σεξουαλικά (μου δείχνει ότι με θέλει) νιώθω άβολα , το έχω συνδυάσει με κάτι κακο. Το ίδιο και το να δείχνω εγώ σεξουαλικότητα. Θα μπορούσες εσύ ή/ και οι αναγνώστριες να μου στείλετε υλικό , βιβλία , ταινίες , άρθρα για τη γυναικεία σεξουαλικότητα να το πιάσω από κάπου; Ευχαριστώ!

Δεν λύνεται με βιβλία. Χρειάζεσαι εξατομικευμένη θεραπεία.

 

5.αγαπητη α μπα νιωθω πως βρισκομαι συχνα στο περιθωριο.εδω και ενα χρονο πηγαινω σε μια ομαδα που κανει διαφορες δραστηριοτητες.τις προαλλες λοιπον ειχε προβολη ταινιας και συζητηση.κατ αρχην πηγα εκει, χαιρετισα μερικους γνωστους , αλλα δεν εγινε κουβεντα με κανεναν και απλα καθομουν μονη μου.μετα εγινε η προβολη και ακολουθησε συζητηση οπου οποιος ηθελε ελεγε την αποψη του ( εγω δεν ειπα τιποτα ). τελικα εφυγα απο το ιβεντ στενοχωρημενη που πολλα ατομα εχουν δημιουργησει οικειοτητα και σχεσεις μεσα στην ομαδα, που εχουν την ανεση να μιλανε μπροστα σε ολους, που παιρνουν πρωτοβουλιες δρασης μεσα στην ομαδα κλπ .εγω δεν εχω καταφερει τιποτα τετοιο και δεν μου ειναι ευκολο κιολας, δεν εχω τετοια ανεση στις κοινωνικες συναναστροφες.πως να το αλλαξω αυτο;καμια ιδεα;

-μολυ

 

6.αγαπητη α μπα πριν καποια χρονια ειχα μπλεξει με εναν τυπο ο οποιος με ειχε εντυπωσιασει απο την πρωτη στιγμη.αναρχικος, ελευθερο πνευμα, επαναστατης, κοινωνικος,καλλιτεχνης, με πολλες γνωσεις κλπ πηγαινε καλα στην αρχη, εδειχνε ενδιαφερον και στην πορεια με εκανε να νιωσω παρα πολυ ασχημα.δεν απαντουσε στα μνματα η μαλλον απαντουσε οποτε γουσταρε, με εστηνε στα ραντεβου και αλλα τετοια ωραια.ο υπεργαματος τυπος που εβλεπα , αποδειχθηκε προβληματικος.και ερχομαι στο σημερα. παω παλι να μπλεξω με εναν παρομοιο τυπο , γιατι απ οτι φαινεται με γοητευουν ολα αυτα τα στοιχεια . και καταληγω παλι στην ιδια περιπου φαση να αντιμετωπιζω μια αδιαφορια απο μεριας του.και η ερωτηση μου ειναι η εξης:τι τρεχει με αυτους τους τυπους;τι νομιζουν οτι ειναι ακριβως;

– φυλλενια

Η ερώτηση δεν είναι τι τρέχει με αυτούς τους τύπους, ούτε τι νομίζουν ότι είναι, αλλά γιατί σε γοητεύουν αυτά τα στοιχεία. Αν θέλεις να το μάθεις, ξέρεις πώς.

 

7.Αγαπητή Αμπα, είμαι 29 ετών και οικονομικά ανεξάρτητη από τα 23. Είμαι συνδικαιουχος σε λογαριασμο των γονιών μου, στον οποίον με έβαλαν με το σκεπτικό του να μπορώ να εχω προσβαση σε μια ωρα αναγκης. Τα μόνα χρήματα που παίρνω μηνιαία από αυτό το λογαριασμό τα τελευταία τέσσερα χρόνια (χωρίς ποτέ να έχω κάνει καμία άλλη άσχετη ανάληψη) αφορούν την ψυχοθεραπεία μου και είναι το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 200 ευρώ μηνιαία. Θα μπορούσα να καλύψω και μόνη μου αυτό το ποσό, αλλά επειδή θεωρώ ότι τις μεγάλες ψυχικές δυσκολίες που έχω τις οφείλω στους γονείς μου και την κακοποίησή τους, θεωρώ ότι είναι δίκαιο να αναλάβουν αυτό το έξοδο μέχρι να ολοκληρώσω τη θεραπεία. Κάποιες φορές δυσανασχετούν, αλλά δε στερούνται κάτι- απλώς αποταμιεύουν λιγότερα (δεν είναι πλούσιοι όμως σε καμία περίπτωση). Θα έλεγες ότι το σκεπτικό μου είναι άδικο/κακομαθημένο/παράλογο?

– θεραπευόμενη

Είναι μια καλή ερώτηση που μπορείς να συζητήσεις στην θεραπεία σου. Το πώς πληρώνεις γενικά τη θεραπεία και τι στερείσαι (ή δεν στερείσαι) για να την κάνεις, είναι πολύ σημαντικό μέρος της θεραπείας. Χάνεις πολλά που δεν το συζητάς εκεί, οπότε κάνε το.

 

8.Πρώτη φορά γράφω σε τέτοιο σάιτ, αλλά βρήκα πολύ ώριμες τις απαντήσεις και τις απόψεις εδώ μέσα οπότε θα ήθελα μια συμβουλή για κάτι που με απασχολεί τελευταία. Είμαι 21, και έχει να μου αρέσει κάποιος από ένα “crush” στο σχολείο όταν ήμουν 12. Δεν ξέρω τι συμβαίνει μαζί μου. Δεν είναι ότι είμαι ασέξουαλ ή κάτι, γιατί σκέψεις και επιθυμίες και όνειρα κτλ έχω συνέχεια. ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορώ να δω κανένα αληθινό άτομο… έτσι. Είναι σαν να μη μου κάνει κλικ κανείς. Και έχω προσπαθήσει τόσο να προσέξω κάποιον, μέχρι και πράγματα που δεν ένιωθα έκανα με κόσμο, αλλά μετά ένιωθα τόσο κενή, σαν να μην είχαν σημασία, απλά τα έκανα για να τα κάνω. Γιατί τα φιλιά κτλ είναι υπέροχη αίσθηση – άλλα δεν νιώθω τίποτα για το άτομο το οποίο φιλάω. Κι έτσι έχω φτάσει να είμαι ακόμα παρθένα, να μην είχα ποτέ στη ζωή μου σχέση, και να φοβάμαι τόσο ότι αν αποκτήσω θα υποκρίνομαι, ότι ο άλλος θα δεθεί ενώ εγώ δεν θα τα καταφέρω και δεν θα βγει σε καλό για κανέναν μας αυτό το πράγμα. Έτσι ξεκόβω ότι αρχίζει σχεδόν μόλις αρχίσει, γιατί απλά αυτόν τον “ενθουσιασμό” και την “καψούρα” της αρχής, εγώ δεν τα νιώθω. Βλέπω ρομαντικές ταινίες και λιώνω, θέλω σεξ, θέλω σχέση, μα έρωτα δεν ένιωσα ποτέ για κανέναν, αγόρι ή κορίτσι. Και δεν έχει καμία σχέση με το ότι “κανείς δεν είναι αρκετά καλός” ή οτιδήποτε, ίσα ίσα που είμαι άτομο που έχει φάει χοντρό μπούλιγκ και είδα και έπαθα να μη με θεωρώ κατώτερη από τους συνομηλίκους μου, μετά από χρόνια ψυχανάλυσης. Δεν έχω ιδέα αν καν βγάζουν νόημα τα όσα έγραψα γιατί βγαίνουν όπως τα σκέφτομαι αυτή τη στιγμή (και μετά από frustration πολλών χρόνων…) αλλά… Καμιά σκέψη;

– Δήμητρα

Στα χρόνια της ψυχανάλυσης, δεν έχεις συζητήσει αυτό το θέμα; Αν όχι, πρέπει να συνεχίσεις.

 

9.Καλημέρα στην αμποπαρέα. Το τελευταίο καιρό είμαι σε μια συνεχή διένεξη με τους γονείς μου καθώς τελειώνω το δεύτερο μεταπτυχιακό μου και σκέφτομαι να ξεκινήσω ένα ακόμη το οποίο θα χρηματοδοτήσω η ίδια. Δε θα ζητήσω χρήματα από κείνους. Το πρόβλημα είναι ότι οι γονείς μου και το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον θεωρεί πως κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσω να κυνηγάω μεταπτυχιακά και να ψάξω να βρω κανέναν άντρα όπως λένε καθώς είμαι πλέον 30 ετών. Εμένα όμως δε με ενδιαφέρει να πω την αλήθεια να συνάψω κάποια ερωτική σχέση διότι θεωρώ πως θα με αποσπά και θα σπαταλάω χρόνο. Τα μεταπτυχιακά που έκανα μέχρι τώρα ήταν αρκετά απαιτητικά και έπρεπε να εργάζομαι παράλληλα διότι ήταν πολύ κοστοβόρα όπως επίσης και η ζωή στο εξωτερικό. Επομένως δεν υπήρχε χρόνος για γνωριμίες. Θεώρησα πως πραγματικά δεν είχα χρόνο να αφιερώσω σε έναν άνθρωπο και επομένως δεν υπήρχε λόγος να δυσανασχετεί μαζί μου αναμένοντας πράγματα από μένα που δε μπορούσα να δώσω. Πέρυσι υιοθέτησα δυο αξιολάτρευτα γατάκια κ αυτό εκνεύρισε ακόμη περισσότερο τους γονείς μου καθώς είπαν το κλασικό θα μείνω γεροντοκόρη με γάτες. Δε ξέρω πως να τους κάνω να καταλάβουν ότι δεν έχουμε τα ίδια όνειρα για τη ζωή μου χωρίς να τους πληγώσω και να ταράξω περισσότερο τις σχέσεις μου μαζί τους. Νιώθω πως πλέον δέχομαι bullying για τις επιλογές μου. Ευχαριστώ.

– Μαρίνα

Δεν χρειάζεται να τους κάνεις να καταλάβουν οτιδήποτε. Δεν γίνεται να έχετε καλές σχέσεις αν η προϋπόθεση τους είναι να ζήσεις τη ζωή που θεωρούν αυτοί σωστή. Αν πληγωθούν από επιλογές που δεν τους αφορούν και δεν τους βλάπτουν, δικό τους θέμα. Είναι δικό τους θέμα αν ταυτίζουν τα δικά τους όνειρα και την δική τους ολοκλήρωση με την δική σου ζωή.

Αν δέχεσαι bullying για τις επιλογές σου, πρέπει να βάλεις τα όρια σου. Αν δεν ξέρεις πώς, πρέπει να πας σε ψυχολόγο.

 

10.

Αγαπητή α, μπα και αναγνώστες. Εχω μεγάλο θυμό με τη μητέρα μου. Αντιλαμβάνομαι πως με αγαπά πολύ, είναι η κλασική μάνα θυσία, με παθολογική σχέση με τον συγκάτοικο/αδερφό μου, και με τον πατερα μου. Θυμάμαι μικρή να υπάρχει κακοποίηση στο σπίτι, λεκτική αλλά και σωματική από τον μπαμπά μου προς αυτήν. Εγώ ήμουν ένα παιδί που προσπαθουσα να κρατήσω τις ισορροπίες. Και ως νεαρή ενήλικη, φοιτήτρια πια, συγκατοίκησα με τον τότε φοιτητή αδερφό μου και αυτήν, με τη δικαιολογία ότι μας φροντίζει (καταγομαι από χωριό της επαρχίας). Ηταν η διέξοδος της, δεν ταίριαζε στο χωριό, και μόλις είχε πάρει συνταξη. Θυμάμαι να κοιμόμαστε μαζι τα δυο πρώτα χρόνια της φοιτητικης ζωης και τρελαίνομαι. Χρόνια ψυχοθεραπεία, έφυγα από το κοινό σπίτι, αλλά ο θυμός δεν περνά. Και όντως κατανοώ το παρελθόν της και την ευκαιρία της να ξεφυγει αλλά θεωρώ πως πάτησε στις δικές μου πλατες χωρίς να το θέλω. Πως θα μπορουσε να σωθεί αυτή η σχέση; Ήθελα να τα πω με αφορμή ενα απλό τηλεφωνημα..

– Peace

 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News