Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 24

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

 

1.Αγαπητή Α, μπα και παρέα συγχαρητήρια πραγματικά για τη δουλειά που κάνετε σ αυτή τη σελίδα. Σας διαβάζω χρόνια και με έχει βοηθήσει να ξεκαθαρίσω πολλά πράγματα μέσα μου. Ο λόγος που στέλνω είναι ένας φόβος που έχω. Και εξηγώ. Πριν 2 χρόνια η μητέρα μου, ετών 58, μπήκε ξαφνικά στο νοσοκομείο. Μετά από 6 μήνες στη ΜΕΘ και ελάχιστη επικοινωνία με το περιβάλλον τη χάσαμε. Όπως είναι φυσικό μετά απ αυτό άλλαξα πολύ σαν άνθρωπος και προσπαθώ πολύ να εκτιμώ πολύ ό, τι έχω κάθε μέρα που περνάει. Ο πατέρας μου, ετών 69, μου στάθηκε πολύ και μετά από όλα αυτά δεθηκαμε ακόμη περισσότερο. Ο φόβος που έχω είναι ότι πολύ συχνά σκέφτομαι τι θα κάνω όταν τον χάσω κι αυτόν, και ειδικά αν γίνει σχετικά σύντομα. Ο φόβος αυτός με πιάνει στα ξαφνικά από κάτι που μπορεί να με κάνει να το σκεφτώ. Επίσης ο φόβος αυτός γίνεται χειρότερος γιατί με τον αδερφό μου (ετών 30)που είναι 2 χρόνια μικρότερος από μένα δεν έχουμε καθόλου καλή σχέση. Δεν είναι κακή απλά είναι ανύπαρκτη και όχι από δική μου επιθυμία ή επειδή δεν προσπάθησα. Απλά ο ίδιος έχει δείξει πολλάκις ότι θέλει να διατηρει απόσταση. Δεν ξέρω τι θέλω να ρωτήσω. Και μάλλον μετά από τόσα χρόνια που σας διαβάζω ξέρω και την απάντηση ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο. Δοκίμασα πριν 2 χρόνια με όλα αυτά με τη μητέρα μου αλλά δε μου βγήκε. Ευχαριστώ πολύ όπως και να χει.

– Φοβισμένη

Μπορεί να μην ήσουν έτοιμη τότε, ή να μην ήταν κατάλληλος και να πρέπει να βρεις άλλον. Αλλά άλλη λύση δεν υπάρχει.

 

2.Είμαι γυνάικα, 36 και ζώ σε μεγάλη πόλη του εξωτερικού εδώ και κάτι παραπάνω από μια δεκαετία. Τα τελευταία χρόνια κάνω το διδακτορικό μου και δουλεύω στο πανεπιστήμιο. Εδώ και πάρα πολλούς μήνες η μάνα μου μου ‘χει κόψει την καλημέρα, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια ένταση απ’ ότι θυμάμαι. Δεν το είχα αντιληφθεί, νόμιζα οτι απλά τύχαινε να λείπει απ΄το σπίτι όταν καλούσα στο tablet και μιλούσα μόνο με τον πατέρα μου μέχρι που μια μέρα μου το επιβεβαίωσε αυτός. Κατα περιόδους και σ’ αυτόν κόβει την καλημέρα. Υποψιάζομαι ότι έχει βαρέσει μπιέλα επειδή συνεχίζω να μη θέλω να γυρίσω στην πόλη που ζούνε να έχω την αυτοκινητάρα μου και τα διαμερίσματα που μου έχουν και να ζήσουμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι, επειδή δε θεωρεί κατάλληλη τη μακροχρόνια σχέση μου, και γενικότερα επειδή θεωρεί οτι χάνω τη ζωή μου μ’ αυτά τα ‘ανούσια’ που ασχολούμαι. Η καταστάση της επιδεινώθηκε όταν μια παλιά μου φίλη παντρέυτηκε και γέννησε. Δεν ξέρω πώς να αισθανθώ για όλα αυτά. Νομίζω οτι κατα βάθος με στεναχωρεί αλλά έχω βάλει σκοπό να το αποδεχτώ και να προστατέψω λίγο τον εαυτό μου επιτέλους. Ποτέ δεν ήμαστε δεμένοι σαν οικογένεια ούτως ή άλλως (έχω και έναν μικρότερο αδερφό που δεν έχουμε σχέσεις και είναι κολλημένος στη μάνα μου) και πάντα ενδόμυχα έσερνα την εντύπωση οτι αυτοί έιναι οι καλοί που μου τα παρέχουν όλα και εγώ η κακία που τους στεναχωρεί. Αυτό απεφάνθη η ψυχανάλυση που έκανα για δύο χρόνια σχεδόν όταν έφτασα σε σημείο να μη μπορώ ν’ απομακρυνθώ απ’ το σπίτι λόγω των κρίσεων πανικού απο συσσωρευμένες ενοχές . Για να μη μιλήσω για το κουρέλι που ακόμα είμαι ψυχολογικά όταν έρχεται η στιγμή της ετήσιας επίσκεψης στην Ελλάδα. Δεν έχω ερώτηση αλλά θα μ’ ενδιέφερε ο σχολιασμός σου. Νομίζω οτι στέλνω για να διαβάσω παρόμοιες εμπειρίες στα σχόλια και να ενδυναμωθώ. Υ.Γ: Το ψευδώνυμο είναι εμπνευσμένο απο αγαπημένη φράση της μάνας μου όταν ήμουν στην εφηβεία.

-Το νούμερο της γειτονιάς

 

3.Καλημέρα αμπα μου! Προέκυψε μια νέα γνωριμία, και μέχρι στιγμής οι απόψεις του και η συμπεριφορά του βλέπω πως μου ταιριάζουν. Μου αρέσει, και δεν έχουμε βάλει ταμπέλες περί σχέσης ή χαλαρότητας. Δεν μιλάμε στο τηλέφωνο, σπάνια στο μεσσεντζερ, ουσιαστικα μιλάμε μόνο από κοντά όταν βρεθούμε γύρω στη 1-2 φορές την εβδομάδα. Εγώ δεν επιδιώκω παραπάνω επικοινωνία γιατί έχω πάρει το σήμα απ’ αυτόν, και επειδή είμαι και πολυάσχολη τελευταία. Ωστόσο αυτό μου δημιουργεί θέμα με την οικειότητα: όταν βρισκόμαστε είναι σαν να γνωριζόμασταν πάντα και σαν πως μιλάμε κάθε μέρα, κάτι που δεν ισχύει, και μου δημιουργούνται δεύτερες σκέψεις. Τελευταία βλέπω στον ύπνο μου κοπέλες να μου λένε ότι θα βγουν μαζί του ραντεβού και γω ζηλεύω. Γενικότερα αυτός κάνει παρέα πολύ με κοπέλες. Πρώτη φορά στη ζωή μου προσπαθώ να δρομολογήσω μια υγιή συμπεριφορα, επικοινωνία και ανταπόκριση -στις προηγούμενες σχέσεις ήμουν άστα βράστα – αλλά με ταλανίζουν οι ανασφάλειές μου, τα πρέπει μου, η ανάγκη μου για προσοχή και επιβεβαίωση. Ουσιαστικά το πρόβλημα μου είναι ότι ζηλεύω χωρίς να μου έχει δώσει δικαίωμα -κατι που δεν γνωρίζει φυσικά. Ποια είναι η γνώμη σου; Μήπως δεν είμαι έτοιμη να συμπεριφερθώ με υγιή τρόπο; Μήπως να μην μπω στη διαδικασία να ταλαιπωρήσω τον άνθρωπο; Ή απλά να το πάρω χαλαρά και να το αφήσω να κυλήσει; (Αυτό πως;)

– Ανασφαλής τύπισσα

Κάνε θεραπεία γιατί οι ανασφάλειες σου δεν θα φύγουν με τον σωστό άνθρωπο, θα φύγουν μόνο αν κάνεις προσωπική προσπάθεια.

 

 

4.Α μπα μου, έχεις πει ότι για να είμαστε σε μια βιώσιμη σχέση πρέπει να ξέρουμε τί θέλουμε και ποιοι είμαστε όσο καλύτερα γίνεται. Έχω όμως το εξής πρόβλημα: αλλάζω απόψεις συχνά, περίπου κάθε 3-5 χρόνια σχετικά με το τί θέλω από μία σχέση. Και επαναλαμβάνω το ίδιο μοτίβο: ξεκινάω την αναζήτηση συντρόφου με τα κριτήρια που έχω την εκάστοτε περίοδο. Η αναζήτηση παίρνει σαφώς χρόνο. Χρόνια για την ακρίβεια. Και όταν τελικά βρίσκω κάποιον μπορεί να έχουν περάσει 2-3 χρόνια και σύντομα συνειδητοποιώ ότι τελικά θέλω άλλα πράγματα και πάλι από την αρχή. Έχω φτάσει σε σημείο να αμφισβητώ τα πάντα πλέον – κάθε φορά είμαι σίγουρη ότι αυτή την φορά ξέρω καλύτερα τι θέλω και κάθε φορά καταλήγω να κάνω πάλι λάθος. Νιώθω σαν να κυνηγάω κάτι άπιαστο. Τί να κάνω για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος επιτέλους;

– -Τι λάθος κάνω

 

 

5.Αγαπητή α, μπα, Οταν έρχονται ερωτήσεις που αφορούν πρόβλημα τρίτων προσώπων, πολλές φορές απαντάς οτι κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει εαν δεν το επιθυμεί αυτός που έχει το πρόβλημα.  Η μητέρα μου έχει υποστεί ψυχολογική, συναισθηματική, οικονομική και σωματική βία. Από τον πατέρα εννοείται. Εγω παρούσα σε όλα. Το μόνο που λείπει από την κατάσταση αυτή είναι η σεξουαλική βία. Συμφωνα με τα λεγόμενα της αλλά και με αυτά που μπορούσα εγω να δω. Το σπίτι μας είναι τόσο μικρό που αποκλείεται να μη το είχα καταλάβει.  Ειλικρινά απορώ πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για να αντέξει όλα αυτά για 38 συνεχόμενα χρόνια. Περιορισμός της ελευθερίας και συστηματική, εκμηδένιση και κατακρεούργηση του είναι σου. Η συμπεριφορά της μαμάς μου όσο ήμουν παιδάκι ήταν σαν αυτή του Roberto Benigni στο Life is beautiful. Οταν δεν είναι αυτός μπροστά γελάει, χορεύει, λέει αστεία, συμπασχει και συμπαραστέκεται. Στους τσακωμούς έτρεχε σφαίρα η πεθερά της και γιαγια μου να τη σώσει βρίζοντας πατόκορφα τον πατέρα μου. Αν έχει ξανακούσει κανείς για 30 χρόνια silent treatment, ας το γράψει στα σχόλια.  Νομίζω τώρα πια έχει αναπτύξει το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Οταν της λέω να τον αφησει, οτι εγω δεν αποτελω πια δικαιολογία γιατι εχω δική μου οικογενεια, μου λέει οτι είναι πολύ αργά πια. Να μη με απασχολούν τα δικά τους προβήματα. Οτι έτσι της αρέσει η ζωή της. Οτι εγω έχω μια κόρη να ασχοληθώ και να την αφήσω ήσυχη.  Ποια είναι η ερώτηση? Ανθρωποι σε αυτή την κατάσταση δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Να της κλείσω ψυχολόγο με το ζόρι?? Αν παώ εγω στον ψυχολόγο για τον εαυτό μου, αυτή πάλι ποιος θα την βοηθήσει??

– -Απορώ που βρίσκει τη δύναμη και γελάει

 

Αυτή είναι ερώτηση για τον ψυχολόγο σου.

 

6.Καλησπέρα Λένα μου και υπόλοιπη αμποπαρέα. Είμαι 20 χρονών,σπουδάζω,όμως δεν μπορώ να χαρώ τη ζωή μου και αυτό οφείλεται στην προβληματική σχέση που έχω με τους γονείς μου. Ήδη από την παιδική μου ηλικία,είχαμε πολλά προβλήματα επικοινωνίας. Μεγάλωσα σε ενα “οικογενειακό” περιβάλλον που μόνο οικογενειακό δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω,με τους καυγάδες,τις βρισιές(χοντρές βρισιές),τα νεύρα και τις εντάσεις να αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μου. Και δυστυχώς όλοι οι υπόλοιπη οικογένεια(παππούς,γιαγιά,θείοι) γνώριζαν τι γινόταν στο σπίτι και ποτέ δεν επενέβησαν. Το προβλημά μου είναι πως με ακολουθεί όλη αυτή η τοξικότητα,το δηλητήριο όπως το χαρακτηρίζω εγώ,με αποτέλεσμα να δυσκολεύομαι να αναπτύξω φιλίες και γενικότερα με κρατάει πίσω σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Να σημειώσω παράλληλα πως είμαι μοναχοκόρη και τους έχω πάνω από το κεφάλι μου όλη την ώρα. Δε με ενθάρυναν ποτέ να βγω έξω,να συναναστραφώ με παιδιά της ηλικίας μου,η μητέρα μου ειδικά ήταν-και είναι- δυνάστης(ο ποιο ελαφρύς χαρακτηρισμός που μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη στιγμή),ήθελε να με έχει διαρκώς με σφιγμένα τα λουριά,ασφυκτικά περιορισμένη,δεν ενέκρινε ποτέ τις παρέες μου ούτε και τις επιλογές μου. Στον κόσμο βέβαια προσποιείται πως “ναι εχω εμπιστοσύνη στο παιδί μου,αλίμονο εαν δεν εμπιστευτεις τα παιδιά σου”. Δείχνει μια ψεύτικη εικόνα ενώ η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη. Τι με συμβουλεύετε να κάνω ώστε να αρχίσω να ανοίγομαι στον κόσμο; Να γνωρίζω πιο εύκολα ανθρώπους και γενικά να ξεπεράσω αυτή την ανασφάλεια; Και πως θα μπορούσα να διακόψω την επαφή μου με τους γονεις;” Ευχαριστώ πολύ

-Μοναχική ψυχή

 

7.Καλησπέρα σε όλη την παρέα. Δεν έχω ξαναγράψει σε φόρουμ και νιώθω λίγο περίεργα, δεν ξέρω πως να εκφραστώ ακριβώς… Λοιπόν, βρίσκομαι σε μια έντονη εσωτερική σύγκρουση εδώ και αρκετό καιρό και λόγω του ότι είμαι κάπως ενοχική δυσκολεύουν και άλλο τα πράγματα στο μυαλό μου.. Το πρόβλημά μου είναι πως δεν έχω καμία επιθυμία να βλέπω τους γονείς μου. Ή είναι ελάχιστη. Υπάρχουν πολλά δεδομένα που μου προκαλούν δυσφορία. Αρχικά, το γεγονός από μόνο του ότι δεν θέλω να βλέπω τους γονείς μου. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω, όταν πηγαίνω στο σπίτι, (μένω σε άλλη πόλη) το κάνω με μισή καρδιά. Πηγαίνω για να τους δω, αποφασίζω πως αυτή τη φορά θα ανοιχτώ περισσότερο, θα μιλάω θα προσπαθώ τέλος πάντων να φαίνομαι πιο κοινωνική μπροστά τους και κάθε φορά απλά δεν μπορώ. Δεν μου βγαίνει καθόλου. Νιώθω εκτεθειμένη απέναντί τους και καθόλου άνετα.. Κάθε φορά αισθάνομαι να κουβαλάω το κορμί μου στο μέρος όπου κάθονται, προσποιούμενη ότι είμαι εκεί και ότι νιώθω καλά. Το στόμα μου δεν ανοίγει ακόμα και η φωνή μου κάθε φορά που λέω κάτι πιέζεται για να βγει. Δεν μπορώ καθόλου να κάνω υπομονή να περάσουν οι μέρες, συνήθως νιώθω απελπισία και άγχος και παράλληλα πως δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι. Δεν μπορώ να πάρω την απόφαση να μην πηγαίνω στο σπίτι γιατί αισθάνομαι ενοχές, νιώθω ότι είμαι απαράδεκτη που δεν θέλω να βλέπω τους γονείς μου κλπ. Δεν μπορώ καν να διαχωρίσω αν είμαι υπερβολική που νιώθω έτσι ή όχι. Αυτοί θέλουν από μένα να βλέπουν ότι τους θέλω για παρέα περισσότερο από όσο θέλουν να βλέπουν ότι είμαι καλά. Ή τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εγώ. Δεν είναι απλά όμως μία δυσφορία τα συναισθήματά μου, κάθε φορά αισθάνομαι να χάνω τη γη κάτω απτα πόδια μου όταν επιστρέφω στο μέρος που μεγάλωσα.. Και σκέφτομαι συνέχεια αν είμαι απλά κακομαθημένη και το μόνο που με νοιάζει είναι να είμαι μόνο όπου νιώθω καλά. Τέλος πάντων δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι για αυτούς αλλά δεν νιώθω καθόλου καλά όταν είμαι γύρω τους Οι σχέσεις μας δεν ήταν ποτέ καλές δεν θα επεκταθώ σε αυτό. Η ανησυχία μου είναι αφενός εάν είμαι το μόνο άτομο που νιώθει τόσο κλειστό και απόμακρο απέναντι στους γονείς του και εάν θα έπρεπε να νιώθω άσχημα για αυτό. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και επίσης θέλω να αναφέρω το πόσο όμορφο και σημαντικό είναι κατά τη γνώμη μου να υπάρχουν τέτοιες ομάδες σαν αυτή για όσα άτομα βρίσκονται σε δύσκολη θέση <3

 

8

Πώς μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου αν νιώθεις ότι ποτέ δεν σε αγάπησε κάποιος; Από πού αντλείται η αγάπη; Είναι μάλλον παράλογο αλλά νιώθω σαν να πρέπει να πάρω από κάπου αγάπη για να την δώσω στον εαυτό μου και ότι δεν μπορώ να την δημιουργήσω από το τίποτα.

-ανάξια αγάπης

 

Πολύ ωραίο ερώτημα. Θα το απαντήσεις μέσα από θεραπεία.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News