in

Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος»

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος» ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

08e78ad939fcc62be44434398525b4f0

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

 

 

1.Καλησπέρα Α,μπα! Η αλήθεια είναι ότι σου είχα ξαναστείλει αλλά δεν το δημοσίευσες. Ελπίζω να σταθώ πιο τυχερή αυτή τη φορά. Στο θέμα μας τώρα: Είμαι 29 χρονών γυναίκα και από τα 16 που έκανα την πρώτη μου σχέση, όλες οι επιλογές μου σε άντρες ήταν λάθος. Φαινόταν ότι ήταν ακατάλληλοι αλλά εγώ εκεί απτόητη. Από μικρή διάβαζα λογοτεχνία και έβλεπα ταινίες και το όνειρό μου ήταν να ζήσω μια μεγάλη αγάπη γεμάτη με πάθος και ένταση. Η εικόνα μου για τις σχέσεις είναι τόσο στρεβλή που θεωρούσα ότι ο πόνος είναι απαραίτητο στοιχείο ενός τέτοιου μεγάλου πάθους που ήλπιζα να ζήσω. Και γνώρισα κάποιους άντρες, έκανα 4 σχέσεις, η πρώτη κιόλας κράτησε 6 χρόνια. Ήταν όμως όλοι ο ίδιος τύπος άντρα, το λεγόμενο “κακό παιδί”, μπλεγμένο σε διάφορα, με δύσκολη παιδική ηλικία και πολλά οικονομικά προβλήματα. Στην αρχή πάντα διστακτική, ώσπου στην πορεία κατέληγα ερωτευμένη τρελά (ή έτσι πίστευα), αγνοώντας όλα τα red flags. Και ήταν πολλά: άσχημη συμπεριφορά, να παίζουν με άλλες και γενικώς ανικανότητα να δεσμευθούν και να εκδηλώσουν συναισθήματα στοργής και αγάπης. Εγώ όμως εκεί, να κλαίω κάθε μέρα, να υποφέρω, να χάνω τον αυτοσεβασμό μου γιατί πίστευα ότι ζω ένα τρελό πάθος και περίμενα πως ο άλλος θα με αγαπήσει. Επίσης, ένα στοιχείο που με έκανε να κολλήσω ήταν το σεξ που συνήθως ήταν το μόνο θετικό της όλης κατάστασης, γιατί στο δικό μου μυαλό πάλι το σεξ έχει συνδυαστεί μόνο με έρωτα. Όλες οι ιστορίες τελείωναν με τον άλλο να με χωρίζει, να μαθαίνω ότι με έχει κερατώσει και να πέφτω στα πατώματα. Ξέρω ότι θα μου πεις για ψυχολόγο και να σου πω εδώ ότι έχω πάει. Έκανα κάποια βήματα αλλά στο μυαλό μου δυστυχώς έχει παγιωθεί αυτή η φαντασίωση περί παθιασμένου έρωτα. Θα ήθελα να μάθω τι πιστεύεις εσύ για όλα αυτά…

 

Ότι πρέπει να ξαναπάς, ή να συνεχίσεις να πηγαίνεις, ή να πας σε άλλον.

 

 

2.Α, μπα νόμιζα ότι έχω ξεπεράσει το να ανταγωνίζομαι άλλες γυναίκες. Πέρασα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας των 20 συγκρίνοντας τον εαυτό μου με όποια κοπέλα υπήρχε γύρω μου. Είμαι ψηλή, αδύνατη, συμβαδίζω θα έλεγα με τα πρότυπα ομορφιάς και όταν έβλεπα κάποια άλλη που θεωρούσα εξίσου ή περισσότερο όμορφη (που στην πραγματικότητα σημαίνει περισσότερο συμβατή με αυτά τα πρότυπα) σχεδόν αρρώσταινα, ήθελα να γίνω καλύτερη από αυτή σε κάτι για να την ξεπεράσω. Όλα αυτά όχι απλά δεν με βοήθησαν σε κάτι αλλά ξόδεψα πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου, χρόνο που θα μπορούσα να είχα διαθέσει αλλού, στο να συγκρίνω τον εαυτό μου με τις γυναίκες γύρω μου και να αισθάνομαι ανεπαρκής επειδή δεν ήμουν η πιο όμορφη/έξυπνη (αυτό δεν ξέρω καν πως το αξιολογούσα)/καλοντυμένη/δημοφιλής and on goes the list. Με το πέρασμα του χρόνου και κυρίως με το διάβασμα νομίζω, σταμάτησα να το κάνω αυτό σχεδόν ασυνείδητα, μάλλον δεν με απασχολούσαν τόσο τα παραπάνω. Μέχρι σήμερα το πρωί. Πριν δύο μέρες βγήκα με έναν συνάδελφό μου, μου αρέσει εμφανισιακά αλλά το ραντεβού ήταν πολύ μέτριο, δεν έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα. Σήμερα το πρωί είδα ότι έκανε add στο Facebook εμένα και μια άλλη συνάδελφό μας που θεωρώ όμορφη και μπήκα στο προφίλ της, είδα όλες τις φωτογραφίες της και πέρασα σχεδόν μια ώρα νιώθοντας χάλια για τον εαυτό μου. Ήταν σαν να γύρισα 7 χρόνια πίσω, είχα πάρα πολύ καιρό να το κάνω αυτό και το έκανα τόσο αυθόρμητα, τόσο αυτόματα όσο τότε (που ήταν η default αντίδρασή μου σε παρόμοιες καταστάσεις). Δεν είχα κανένα λόγο – δεν με ενδιαφέρει τόσο ο συνάδελφος ούτε το με ποια μπορεί να θέλει να βγει. Το έκανα απλά για να βάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία της σύγκρισης. Με αφορμή αυτό το περιστατικό άρχισα να σκέφτομαι ότι η εμφάνισή μου και ο αντίκτυπός της στην αντιμετώπιση που έχω από τους γύρω μου με καθορίζουν ακόμη ως ένα βαθμό. Θεωρώ το να με θεωρούν όμορφη συνδεδεμένο με την ταυτότητά μου, όταν είμαι σε μια παρέα θεωρώ δεδομένο ότι κάποιοι θα με προσεγγίσουν (που συνήθως γίνεται) και αυτό καθορίζει την συμπεριφορά μου γενικότερα. Μπαίνω ακόμη στην διαδικασία της σύγκρισης, ακόμα κι αν αφιερώνω σε αυτή πολύ λιγότερο χρόνο και ενέργεια από ότι παλιότερα. Είμαι σίγουρη ότι αυτή είναι μια συνηθισμένη κατάσταση, δεν γίνεται να μην μας επηρεάζει το πως μας αντιμετωπίζουν οι γύρω μας. Ξέρω ότι αν θέλω να επηρεάζομαι λιγότερο η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος. Θα ήθελα όμως να ακούσω τις σκέψεις σου και τις σκέψεις των σχολιαστών που τους βοήθησαν να ξεπεράσουν την κατάσταση και κατά πόσο την ξεπέρασαν τελικά.

– -Χ

 

Θέλεις να ακούσεις τις σκέψεις των άλλων για να καθυστερήσεις να πας σε ψυχολόγο, αλλά ο πιο γρήγορος τρόπος για να επηρεάζεσαι λιγότερο είναι να πας σε ψυχολόγο.

Όλοι μας επηρεαζόμαστε από το πώς μας αντιμετωπίζουν οι γύρω μας, αλλά δεν έχουμε ταυτίσει όλοι την εμφάνιση μας με την αξία μας σε βαθμό που να μας προκαλεί πρόβλημα στην καθημερινότητα μας.

 

3.Α μπα και παρέα…. Πριν από 2,5 μήνες έφυγε από τη ζωή ο γατουλης μου.. Ένας τραγικός θάνατος από θέμα στο αναπνευστικό (δε θα μάθω ποτέ τι ακριβώς)…δεν θέλω να περιγράψω ακριβώς την κατάσταση γιατί θα βάλω τα κλαμματα πάλι.. Θα πω μόνο ότι ήταν μόλις 3 ετών, εμβολιασμένος, στειρωμενος δεν τον άφηνα να βγει έξω γιατί φοβόμουν αυτοκίνητα κ φόλες (τώρα μετάνιωσα, θα ξεσκαγε λιγάκι πριν “φυγει” το γλυκό μου).πολύ περιληπτικά (γιατί δεν αντέχω περισσότερο) είχε πυρετό 3 βδομάδες πριν. Τον έστειλα σε κτηνίατρο για τριήμερη νοσηλεία. Μένω σε νησί όπου γιατρός έρχεται μια φορά τη βδομάδα. Τον παίρνω πίσω όλα καλά, τίποτα σοβαρό το γατί πετάει. Μια παρασκευή 3 βδομάδες μετά δεν τρώει πρωινό, τον τρέχω γιατρό κάνει ενέσεις του δίνει χάπια. Το βράδυ καλά. Την άλλη μέρα ετοιμοθάνατο! Από Σάββατο μεσημέρι μιλούσα με γιατρούς, καράβι δεν είχε τον έτρεχα κέντρο υγείας πρωί βράδυ τέσπα. Κυριακή είχε μεγάλο δρομολόγιο μου λέει ένας κτηνίατρος μη το φέρεις θα ταλαιπωρηθεί. Δευτερα (απευθείας δρομολόγιο) μου λέει άλλος φέρτο. Το πάω σε άλλο νησι (μέσω κατάντινας τώρα) μόνη μου στο καράβι με το που το αφήνω γιατρό πεθαίνει. 25 μέρες έκλαιγα μόνη μου σένα σπίτι. Από Σάββατο ως δευτέρα έφυγε. Το θεμα: νιώθω ότι ΦΤΑΊΩ ΕΓΏ!!! Που δεν το κατάλαβα πόσο σοβαρό ήταν νωρίτερα, που φροντίζω άλλα αδέσποτα καθημερινα κ κάτι του μετέδωσα. Αλλά έχω και σκύλο βγαίνει βόλτες. Που δεν έφυγα για το άλλο νησί νωρίτερα κ ας μην είχε κάτι σοβαρό τότε. Που που που…. 3 μήνες σχεδόν μετά δε μπορώ να με συγχωρήσω. Το πήρα 6 μηνών απτό δρόμο να του δώσω μια ζωή όμορφη κ το άφησα απροστάτευτο!! Εν τω μεταξύ έχω γενικά την τάση να κατηγορώ τον εαυτό μου, να ζητάω πολλά από μένα και δεν καταλαβαίνω που τελειώνει η λογική και ξεκίνα η ψυχοπαθολογια μου. Υποφέρω και νιώθω τύψεις που δεν φαντάζεστε! Δεν ξέρω αν έκανα ο, τι μπορούσα η είμαι ο χειρότερος άνθρωπος!!!Το άλλο γατί κ ο σκύλος ευτυχώς είναι καλά.μικρη αναδρομη: Με εγκατέλειψε η μητέρα μου 8 χρονών κοριτσακι γιατί δε με ήθελε ποτέ απλά συμφώνησε να με κάνει δώρο στο μπαμπά μου, τον οποίο επίσης έχασα 12 χρόνια μετά. Βλέπετε είμαι κι εγώ ένα αδέσποτο. Έχω χρέος στα υπόλοιπα αδέσποτα γιατί είμαστε το ίδιο είδος.

-Αδέσποτο ακόμα ζωντανό

Λυπάμαι πάρα πολύ γι’αυτό που πέρασες, ακούγεται πολύ τραυματικό. Σου ξύπνησε συναισθήματα που χρειάζονται επεξεργασία, νομίζω.

 

4.Ξεκίνησα μα σκοπό να αναφέρω τα προβλήματα που μου έχει δημιουργήσει μια οικογενειακή φίλη. Όσο έγραφα συνειδητοποιήσα ότι είναι γελοία όλα αυτά που γράφω και παιδιαστικα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τα θέλω στην ζωή μου. Θα αναφέρω ομως το πραγματικό πρόβλημα που το ανακάλυψα γράφοντας περιστατικά βγαλμένα από μεξικάνικη εφηβική σαπουνόπερα. Η φίλη μου η Π. λοιπόν ζει σε μια φούσκα από την ημέρα που γεννήθηκε. Πνιγμενη σε μια κουταλιά νερό, έχοντας μια στρωμένη σχετικά ζωή. Προβλήματα υπάρχουν, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι τα προκαλεί μόνη της. Δεν έχει κανέναν στον κόσμο πια, κάποιοι έχουν πεθάνει, και οι υπόλοιποι την έχουν απορρίψει με άσχημο τρόπο. Μετά από χρόνια κατάλαβα γιατί φεύγουν από κοντά της. Δημιουργεί ένα βαρύ κλίμα κλαψουριζοντας για τα πάντα, ακόμα και σε άγνωστους, ότι φίλους είχε τους έχει θάψει σε άλλους, τους έχει εκθέσει αλλά και τους έχει προδώσει. Ήθελα να με βοηθήσεις να καταλάβω αν είμαιι σκληρή που την απέρριψα, αλλα γράφοντας τι μου έχει κάνει κατάλαβα ότι άλλο είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είμαι εγω. Γιατί αφήνω τέτοιους ανθωρπους στην ζωή μου και λυπάμαι να τους βγαλω? Γιατί να δινω τόσες ευκαιρίες ενώ ξέρω ότι θα την πατήσω πάλι? Έχω περάσει δύσκολα στη ζωή μου και θα έκανα τα πάντα για να ζω αρμονικα αφαιρώντας τοξικους ανθωρπους από την ζωή μου και κάνοντας σκληρή δουλειά και αυτοκριτική με τον εαυτό μου. . Απλά σκέφτομαι ότι αυτή η κοπέλα μπορεί ακόμα και να αυτοκτονήσει από την μοναξιά της. Πως θα σταματήσω να νιώθω υπεύθυνη Αμπα μου μου?

 

5.Αγαπητή Αμπα, σ’ευχαριστω για όσα μας έμαθες. Ειμαι με κάποιον εδω και λίγο καιρό, στα 29 αυτος ,στα 28 εγω. Ο άντρας αυτος πάσχει από κυστικη ινωση και μου το είπε από την αρχή. Ενώ τίποτα δεν άλλαξε στην μεταξύ μας σχέση και εξελίσσεται, εγω δεν ξερω τι να κάνω,πως να νιώσω. Σε καμια περίπτωση δεν ένιωσα ότι θελω να τον αφήσω ,ούτε φυσικά τον λυπάμαι, ίσα ίσα που τον θαυμάζω απεριόριστα. Αλλα φοβαμαι και στεναχωριέσαι. Φοβάμαι ότι θα τον χάσω, φοβάμαι ότι θα πεθάνει, φοβάμαι ότι θα έρθουν δύσκολες μέρες. Και δεν φοβαμαι να του σταθώ αλλα φοβαμαι να τον χάσω. Θα μου πεις είναι νωρίς και ήδη σκέφτεσαι το κακό. Αυτός δεν μου δείχνει τίποτα, ζει τη ζωή κανονικά με τις θεραπείες του και τις εξετάσεις του, δεν καταλαβαίνεις ότι μπορεί να τον απασχολεί κάτι. Μου μιλάει για τις θεραπείες, τα νέα χάπια, την εξέλιξη και αυτό με κάνει και εμένα πιο αισιόδοξη όμως γυρίζω σπίτι μου και κλαίω. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Φοβάμαι ότι μπορεί να νομίζει ότι τον λυπάμαι και μένω γιαυτό αλλά όχι, εγώ τον θεωρώ υπέροχο και δυνατό. Και δεν του το λεω γιατι δεν ξερω πώς θα το πάρει, ίσως νομίσει οτι τον λυπαμαι. Τον ερωτεύομαι και δεν σκέφτηκα στιγμή πού πας να μπλέξεις. Αλλά φοβάμαι την απώλεια.. Κανουμε πράγματα και αθελα μου σκέφτομαι αν θα τα κάνουμε ξανά. Να πάω σε ψυχολογο; Να κάνω πως δεν υπάρχει αυτό που μου είπε,πως δεν το άκουσα ποτε; Δεν ξέρω τι να κάνω, νιώθω τελείως άχρηστη και άχαρη.

 

 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

11 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Ohlala!
Ohlala!
3 χρόνια πριν

Νομίζω έστω και τρεις γραμμές να αφιερώνει η Α μπα στις ερωτήσεις αυτής της στήλης, θα κάνει διαφορά σε αυτούς που ρωτάνε. Ακομα και αν ξέρουν ότι πρέπει να απευθυνθούν σε ψυχολόγο, ένα προσωπικό μήνυμα ισως κάνει τη διαφορά και τους δώσει μια ώθηση.
Χάρηκα πολύ που στις τρεις πρώτες υπήρχε μια προσωπική απάντηση και στεναχωρήθηκα για τις υπόλοιπες.

Παπαρουνα
Παπαρουνα
3 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Ohlala!

Συμφωνω μαζι σου.
Επισης και αυτος ο προλογος, οτι πχ η απαντηση ειναι κουραστικη επαναλαμβανομενη κτλ, εμενα δεν μ’αρεσει καθε φορα.

Σαν να μπαινουν σε κατηγορια με ειδικες αναγκες

Κεραμιδί Κεραμιδόγατα
Κεραμιδί Κεραμιδόγατα
3 χρόνια πριν

Για το 3. Συμπάσχω απόλυτα μαζί σου! Αυτά που νιώθεις είναι απολύτως φυσιολογικά! Είτε έφευγε σε βαθιά γεράματα είτε τώρα το ίδιο θα ένιωθες: τι θα μπορούσα να έχω κάνει παραπάνω; Να επιτρέψεις στον εαυτό σου να πενθήσει, θα πάρει πολύ καιρό… Εγώ τρία χρόνια μετά απλά υπάρχουν και κάποιες μέρες που το ξεχνάω…. Και λέω α τώρα δεν είναι εδώ θα έρθει αργότερα…. Και μετά θυμάμαι ότι δεν…
Να σκέφτεσαι ότι του προσέφερες μια όμορφη ζωή! Όσο ήταν γραφτό του! Αν δεν είχε εσένα δεν θα την είχε….
Καλή δύναμη!!!

Τρελό ηλεκτρόνιο
Τρελό ηλεκτρόνιο
3 χρόνια πριν

3.Βρε πουλάκι μου γλυκό. Τι ήταν αυτό που έγραψες στο τέλος, ότι νιώθεις σαν αδέσποτο. Στεναχωρήθηκα όσο δε φαντάζεσαι, μου θύμισες και την ηρωίδα του βιβλίου “σκυλίσια ψυχή” για κάποιο λόγο. Σίγουρα συνδέεται με όλη αυτή την ενοχή που σου βγαίνει για τη γατούλα σου. Στεναχώρια ναι, εννοείται πως θα υπάρχει, αλλά τόσο έντονα συναισθήματα ενοχής; Όχι όχι, κάποια πράγματα δεν εξαρτώνται από εμάς και αν συνηθίζεις να σκέφτεσαι μ’ αυτό τον τρόπο θα έχεις βάρος ασήκωτο απάνω σου. Για το πρακτικό της υπόθεσης, από όσα διάβασα εγώ, το πάλεψες όσο μπορούσες, σε δύσκολες κιόλας συνθήκες. Δεν ξέρω αν σε… Διαβάστε περισσότερα »

Alethiometer
Alethiometer
3 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Τρελό ηλεκτρόνιο

Τόσες ιστορίες γι’ αρκούδες έχω διαβάσει εδώ, σ’ αυτήν με πιάσανε τα κλάματα. Κατάλαβα πώς τη διάβασε την κατάσταση, σα να μη μπόρεσε να σώσει τον εαυτό της κάπως. Αγαπητή γράφουσα της ερώτησης 3, δε μπορώ να φανταστώ ποιο ζώο δε θα ήθελε να βρεθεί στα χέρια σου. Στοιχηματίζω τον σκύλο μου πως αν θα μπορούσε να σου μιλήσει ο γατούλης σου το ίδιο θα σου έλεγε. Δεν είμαστε θεοί. Ότι καλύτερο μπορούμε κάνουμε. Και καμιά φορά δε φτάνει. Κι εγώ θυμώνω. Που δεν είμαι θεός. Για κάτι τέτοιους λόγους.

Mia idea
Mia idea
3 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Τρελό ηλεκτρόνιο

Πραγματικά βρε παιδιά τι στεναχώρια πήρα, να ξέρεις συνήθως λυπάμαι τα γατιά και όχι τους ανθρώπους αλλά με σένα σκίστηκε η καρδιά μου…ειναι πολύ τραυματικό αυτό που κουβαλάς για να μην έχεις δουλέψει με ψυχολόγο…οσο για τη γάτα αλήθεια σου λέω έχουν φύγει γατιά και γατιά στα χέρια μου…νησι κι εμείς χωρίς κτηνίατρο, άλλα έχουν σκουλήκια στο στομάχι, άλλα τα πατάνε αμάξια, αλλά απλά το σκάνε και δε γυρίζουν ποτέ…καθε γατί που χάθηκε ζει ακόμα στην καρδιά μου, δεν ειναι ότι δεν καταλαβαίνω τον πόνο σου…αλλά τι να κάνεις αρρώστησε το γατάκι ποιος ξέρει τι είχε από γεννησιμιού του, αλλιώς… Διαβάστε περισσότερα »

Muse
Muse
3 χρόνια πριν

Φίλη της τελευταίας ερώτησης, πρεπει να ενημερωθείς για την κυστική ίνωση. Αφού σε ενδιαφέρει αυτός ο άνθρωπος, πρέπει να ενημερωθείς διεξοδικά, από εμπεριστατωμένες πηγές, ίσως από κάποιον γιατρό. Μόνο τότε θα είσαι σε θέση να επεξεργαστείς αυτή την πληροφορία που έχεις αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα το αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητα, έτσι θα ξέρεις τι είσαι διατεθειμένη να κάνεις και μέχρι που να φτάσεις. Αυτή η γνώση θα σου δώσει σιγουριά, ίσως σε αφυπνίσει προς μια κατευθυνση, ίσως σου δώσει απαντήσεις, ίσως σε καθυσηχασει ως προς το τι μπορείς να κάνεις.

Σουσουράδα
Σουσουράδα
3 χρόνια πριν

2. Η ζήλεια ειναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα αρκεί να το επεξεργάζεσαι και να το μετατρέπεις σε υγιή ανταγωνισμό, σε βελτίωση του εαυτού σου και όχι ως πικρία και πρόθεση να βλάψεις το “αντικείμενο” της ζήλειας σου. Θα σου πω το σκεπτικό μου μηπως σε βοηθήσει. Στην εφηβεία που άρχισε να με απασχολεί η εικόνα μου, έβλεπα κι εγώ όμορφες κοπέλες και τις ζήλευα, ήθελα να ειμαι σαν αυτές. Ωραία θα ήταν να με είχε προικίσει και μενα η φυση με κάτι γονίδια που δινουν καταγαλανα μάτια, γερά δόντια, καθολου κυτταρίτιδα και λαμπερά μαλλιά ενω άλλοι πρεπει να προσπαθήσουμε για αυτά… Διαβάστε περισσότερα »

Bastet
Bastet
3 χρόνια πριν

Στενάχωρες καταστάσεις..ίσως μου θύμισαν και δικά μου. Δεν έχω κάτι να πω, ορθώς παρέπεμψε σε ψυχολόγο η Λένα, απλώς να ξέρουν τα κορίτσια ότι από τη στιγμή που έχουν εντοπίσει το πρόβλημα, και βλέπω ότι το έχουν εντοπίσει οι περισσότερες, είναι στη σωστή κατεύθυνση και να το λύσουν. Στην κοπέλα που έχασε τον γατουλη, στέλνω μια διαδικτυακή αγκαλιά. Είναι φανερό πως έκανε ό, τι καλύτερο της επέτρεψαν οι συνθήκες.

Άφαντη
Άφαντη
3 χρόνια πριν

Φίλη της ερώτησης 5, η κυστική ίνωση είναι πλέον με την κατάλληλη θεραπεία μια αντιμετωπίσιμη χρόνια ασθένεια για το 90% των ασθενών. Για το υπόλοιπο 10% γίνονται έρευνες για γενετική θεραπεία. Άνθρωποι με κυστική ίνωση μπορούν να ζουν φυσιολογικά, να εργάζονται, να κάνουν οικογένεια, ακόμη και να κατακτήσουν το Έβερεστ: Everest the harder way | Nick Talbot | TEDxWhitehall https://www.youtube.com/watch?v=RZ-leg3D3dU Η γνώση είναι δύναμη. Προσπάθησε να μάθεις όσα πιο πολλά μπορείς για την ασθένεια, για τις διαθέσιμες θεραπείες, για τις συγκεκριμένες μεταλλάξεις που είναι υπεύθυνες για τον τύπο της ασθένειας του συντρόφου σου και η γνώση αυτή θα σε βοηθήσει… Διαβάστε περισσότερα »

Φούστα Κλαρωτή
Φούστα Κλαρωτή
3 χρόνια πριν

Οι ασθενείς της κυστικής ινωσης στην Ελλάδα έχουν έναν καταπληκτικό σύλλογο που έχει δώσει μεγάλες μάχες για να έρθει στην χωρα μας σωτήρια θεραπεία για τη νόσο. Ακολουθήστε στα σοσιαλ τον κ.Δημήτρη Κοντοπίδη