Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 14

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1

Είμαι πολύ θυμωμένη με τον σύζυγό μου. Οταν ειμαστε καλα, ειμαστε αγαπημενοι κ περνώ καλα μαζι του. Όμως όποτε έχει άγχος ή είναι πολύ κουρασμένος ψυχικά, ξεσπάει πάνω μου. Χωρίς πολλά. Μια κουβέντα από αυτές που με τσακίζουν. Το ανέχομαι χρόνια αυτό. 11 χρόνια σε καυγάδες έχω ακούσει πολύ σκληρά και υποτιμητικά σχόλια. Ανέχομαι γιατί νιώθω πως είμαι “υπό”. Μια απλή πλέον νοικοκυρούλα με 3 παιδιά. Εκείνος βγάζει το χρήμα κ συχνά πυκνά στους καυγάδες αναφέρει πόσο σκοτώνεται κ κανείς δεν τον εκτιμά κλπ. Επιπλέον χρειάζεται συνεχώς επιβεβαίωση. Εγώ εργαζόμουν για 15 χρόνια. Ημουν χαρούμενη, όμορφη, ανεξάρτητη. Μετά το 2ο παιδί σταμάτησα τη δουλειά κ αφού ήρθε κ το τρίτο, συμφώνησα να μείνω σπίτι να τα μεγαλώσω. Εκείνος όλη μέρα στη δουλειά, (είστε είναι στο σπίτι είτε στο γραφείο) κ εγώ κάνω τα πάντα, μεχρι κ υδραυλικά. Έδωσα το σώμα μου και την ψυχή μου. Έπαθα κατάθλιψη κ ακόμα παίρνω αγωγή (αν και ομοιοπαθητική) κ απέκτησα αυτοάνοσο. Η κατάσταση στρες την οποία βιώνω το χειροτερεύει (με καθημερινούς πόνους), όπως κ οι καυγάδες κ τα λόγια που ακούω με πάνε πίσω. Κάθε φορά πίσω. Ψυχικά κ σωματικά αγωνίζομαι να τα καταφέρω κ νιώθω πως πηγαίνω πίσω. Πήγαινα σε ψυχολόγο κ ο σύζυγος μου το καταλόγησε αυτό, πως “έχω το ακαταλόγιστο”. Θα μπορούσε να μη δουλευει τόσο αν δεν επέμενε να έχουμε 3 παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά είναι ανένδοτος οταν του λεω να τα σταματησοε κ μα ζουμε πιο απλα, με περισσοτερο χρονο κ αγαπη. Εγω προερχομαι απο μια απλή αλλά γεμάτη αγάπη οικογένεια κ μου καταλογιζει οτι τα παιδια ειναι χύμα εξαιτίας μου κ πως δε θα τα αφήσει να τα καταστρέψω, αν δεν τους προσφερει τα καλυτερα. Ειναι χυμα ναι.. ειναι δυσκολο να μεγαλωνω μονη 3 παιδια 7, 3μιση κ 1,5 ετους νιώθωντας μόνη. Του ειπα πως τα παιδια δε ζητησαν σχολεια, αγαπη θελουν, οχι τον απώντα πατέρα. Του λεω πως ειναι δικαιολογια οτι δεν εχει χρονο, καθώς 5 λεπτα για ένα παραμυθι όποιος θελει τον βρίσκει. Λέει πως ειμαι υστερικη επειδή εχω ξεσπάσει κάποιες φορές, αχάριστη, παρτάκιας.. Μου λεει πλεον οτι αν δε μου αρεσει, να φυγω, αλλα τα παιδια θα μεινουν μαζι του. (Να κανουν τι!;..) Ειμαι απογοητευμενη. Παλι θα ξεχασω, θα συνεχισω, μεχρι την επομενη φορα;.. Ειμαι κ 42..

2

Αγαπημένη μου Α,μπα Γέννησα πριν περίπου 2 χρόνια ένα υγιέστατο αγοράκι. Η εγκυμοσύνη ήρθε πολύ εύκολα και καθ’όλη τη διάρκειά της, αν και στα 35 μου τότε, δεν αντιμετώπισα καμία επιπλοκή εκτός από το γεγονός ότι λίγο πριν κλείσουν οι 37 εβδομάδες σταματήσαμε έναν πρόωρο τοκετό. Στις 39 εβδομάδες κάναμε πρόκληση και μετά από 17 ώρες, χωρίς να καταφέρω να φτάσω στο στάδιο της εξώθησης, μπήκα εσπευσμένα για καισαρική καθώς το μωρό δεν είχε “σφηνώσει”, δεν κατέβαινε άλλο. Τι σημαίνει αυτό, δεν μπορώ να εξηγήσω με λεπτομέρειες γιατί δεν θυμάμαι τίποτα. Ήμουν εξαντλημένη, έτρεμα συγκορμη (μάλλον από την επισκληριδιο που έπαιρνα για ώρες) ενώ έξω έβραζε ο τόπος και το μόνο που θυμάμαι είναι να συναινώ για την καισαρική, να βρίσκομαι με δεμένα τα χέρια πάνω στο τραπέζι και, μισή ώρα μετά, την πίεση στην κοιλιά μου για να βγει το μωρό. Δεν θυμάμαι την αντανάκλαση στην τεράστια χειρουργική λάμπα που φαινόταν όταν βγήκε το μωρό μου, ούτε το κλάμα του, κι ας πίεσα το μυαλό μου να τα απομνημονεύσει για πάντα. Τίποτα. Θυμάμαι μόνο την νοσοκόμα να μου τον φέρνει τυλιγμένο και να μου λέει επιτακτικά “έλα μανούλα, φίλα το γιο σου” κι εγώ σαν ζαβλακωμενος, υπάκουος σκυλος να δίνω ένα φιλί στο αναποδογυρισμένο του κεφαλάκι. “Φίλα τον, ξανά” αυτή ξερά, κι εγώ ξανά, το ίδιο. Τον είδα ξανά μετά από πάρα πολλή ώρα, μετά τις απαραίτητες εξετάσεις, στο δωμάτιο. 2 χρόνια μετά, ανάθεμά με αν κατάλαβα ότι γέννησα παιδί. Ήμουν γεμάτη αναισθησία, δεν είχα την ευκαιρία να “σπρώξω” ούτε μια φορά, και δεν τον ακούμπησαν πάνω μου όταν γεννήθηκε, παρά μόνο αυτά τα δύο θολά φιλιά, δεμένη, υπό τις “διαταγές” εκείνης της νοσοκόμας (αυτό ειναι και το μεγαλύτερο “αγκάθι”). Οι υπόλοιπες αναμνήσεις μου δεν ήρθαν πίσω ποτέ. Η εμπειρία αυτή είναι μια μόνιμη αφορμή να ξεσπάω σε κλάματα. Μόλις δω μια φουσκωμένη εγκυουλα στο δρόμο ή ένα λεχουδι μέσα σε καρότσι, σταματά η αναπνοή μου. Κάθε φορά που σε μια σειρά ή ταινία έχει μια σκηνή γέννησης ή νεογέννητου ξεσπάω αυτόματα σε λυγμούς. Η σκέψη μιας επόμενης εγκυμοσύνης μου προκαλεί πανικό. Γνωρίζω ότι το θέμα αυτό πρέπει πρωτίστως να το συζητήσω με έναν ειδικό ψυχικής υγείας, και είναι πλέον στα πολύ άμεσα σχέδιά μου. Η ερώτηση μου είναι η εξής: γίνεται ένας τοκετός να αφήσει τέτοιο τραύμα σε μια γυναίκα? Είμαι από τους τρομερά ρεαλιστές, δεν είχα κάποια φαντασίωση “ονειρεμένης” γέννας, ήξερα ότι πολλές γεννήσεις καταλήγουν για την ασφάλεια μητέρας και παιδιού σε καισαρική και δεν μετανιώνω ούτε στο ελάχιστο την απόφαση που πήραμε με το γιατρό μου. Δεν περίμενα όμως να μην μπορώ να το διαχειριστώ, ειδικά μετά από τόσο καιρό και δεδομένου ότι έχω αντιμετωπίσει ήδη δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μου (ακραία τοξικούς γονείς, χειριστικό πρώην σύντροφο). Το μοναδικό καλό σε όλο αυτό το χάος είναι ότι έχω την υποστήριξη και την αγάπη του συζύγου μου, αν και αυτή είναι μια μάχη που πρέπει να δώσω μόνη μου με τη βοήθεια ειδικού. Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου και συγνώμη αν κούρασα με λεπτομέρειες.

Όλες οι ερωτήσεις θα απαντηθούν στην θεραπεία που πρέπει να κάνεις. Δεν γίνεται όμως να ρωτάς «γίνεται να έχω τραύμα από το τάδε» όταν ΕΧΕΙΣ τραύμα από το τάδε. Εσύ είσαι η απόδειξη ότι γίνεται.

3

Αγαπητή Α,μπα, Διαβάζοντας διάφορες ερωτήσεις για κακοποιητικούς, αναρωτιέμαι μήπως είμαι κι εγώ μια. Κάνω τεστ αφοσίωσης, όπως τα αποκάλεσες, ζηλεύω, ανακρίνω, είμαι σε συνεχή επιφυλακή. Δεν μίλησα ποτέ άσχημα στον σύντροφό μου, πάντα του δείχνω πόσο τον θαυμάζω, τον υποστηρίζω, τον βοηθάω. Όταν κάνω σκηνή ζυλοτυπίας του ξεκαθαρίζω πάντα ότι δεν φταίει αυτός, αλλά οι δικές μου ανασφάλειες. Αλλά έχω ένα χάρισμα στον λόγο με αποτέλεσμα αυτά που λέει να χρησιμοποιούνται πάντα εναντίον του. Με τρομάζει που μπορώ και το κάνω αυτό. Κάπως πάντα παραδεχόμαστε όλοι ότι έχω δίκιο, ενώ μέσα στην ψυχούλα μου πάντα φοβάμαι και αναρωτιέμαι αν είμαι υπερβολική. Έχώ πάρα πολλές ανασφάλειες και τρομερή κατωτερότητα. Είμαι αντικειμενικά οκ, με πολλά θετικά και ελκυστικά στοιχεία, ένας κανονικός άνθρωπος. Σίγουρα θέλω ψυχολόγο για τα κόμπλεξ μου, αλλά πιστεύεις με αυτά τα λίγα στοιχεία που έδωσα, ότι είμαι κακοποιητική; Αν αντιληφθώ κάτι τέτοιο θα αφήσω τον σύντροφό μου για να σωθεί. Έχω υπάρξει σε κακοποιητική σχέση και θα με πλήγωνε πολύ να ανακαλύψω ότι τώρα είμαι εγώ το τέρας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News