Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 10

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1

Αγαπητή α,μπα, Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη στήλη σου. Σε παρακαλώ όμως μην κάνεις εύκολα dismiss, λεγοντάς με κακομαθημένη. Αντιλαμβάνομαι πως απολαμβάνω ένα επίπεδο ζωής και έχω πρόσβαση σε ευκαιρίες που δυστυχώς πολλοί συνάνθρωποί μας δεν έχουν. Αλλά δεν είναι άσπρο/μαύρο τα πράγματα. Με ζορίζουν πολλά (είμαι σε στάδιο burn out) και θα ήθελα πραγματικά την οπτική σου. Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, ενώ προέρχομαι από μια οικογένεια με πολλά θέματα (ενδοοικογενειακή βία, γονέα χρήστη ελαφρών ουσιών, πενιχρά και ασταθή εισοδήματα, κακοποίηση), μετά από πολλή δουλειά (προσπάθεια στο επαγγελματικό και προσωπικό κομμάτι, συνεδρίες με ειδικό μέχρι και σήμερα) τουλάχιστον έχω καταφέρει ορισμένα πράγματα. Έχω μια καλή πλέον σχέση με τα αδέρφια και τη μητέρα μου. Καταλαβαίνω πλέον ότι η μητέρα μου μας αγαπά, νοιάζεται και έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά. (Δεν ήταν εύκολο για εκείνη, ούτε για κανέναν, να ορθοποδήσει όντας θύμα οικογενειακής βίας). Είμαι 29 και οι γονείς μου ευτυχώς χώρισαν 11 χρόνια πριν (αν και όπως φαντάζεσαι το διαζύγιο ήταν όσο επώδυνο όσο και ο γάμος τους.) Έχω μια πολύ καλή σχέση με έναν άνθρωπο που αγαπώ πραγματικά, που ενώ έχουμε τα προβλήματά μας κατά καιρούς, προσπαθούμε να τα δουλεύουμε. Αλλά δεν είμαι ευτυχισμένη. Nιώθω πως δεν αντέχω άλλη πίεση. Ζω ένα συνεχές άγχος. Τον τελευταίο 1.5 χρόνο με τον απρόσμενο θάνατο μιας πολύ καλής φίλης, ήρθαν τα πράγματα στο μυαλό μου άνω κάτω και αναθεώρησα πολλά στοιχεία στη ζωή, τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα μου. Κατάλαβα (μέσω του ειδικού), ότι έχω άμυνες και χτίζω τείχη με τους άλλους γύρω μου. Μια από αυτές τις άμυνες ήταν η μονομανία μου. Είχα τρελή προσήλωση σε ένα επαγγελματικό στόχο, που ήταν η τοπ καριέρα στην έρευνα. Σπούδασα με απίστευτη επιμονή 4 χρόνια στην Ελλάδα ενώ δούλευα, μετά κατευθείαν εξωτερικό, επιδοτούμενο μεταπτυχιακό, κατευθείαν διδακτορικό σε τοπ πανεπιστήμιο, δουλειά στον ιδιωτικό τομέα πάνω σε σχετικό αντικείμενο για ένα χρόνο (την οποία παράτησα για να κάνω focus σε ακαδημαϊκή καριέρα), κατευθείαν ένα χρόνο μεταδιδακτορικό και μετά κέρδισα ένα πολύ υψηλού κύρους βραβείο/χρηματοδότηση για μεταδιδακτορικό σε πανεπιστήμιο τοπ5 παγκοσμίως στον κλάδο μου.. Όλα αυτά έγιναν μέσα σε ακριβώς μια δεκαετία (ζώντας σε 6 διαφορετικές χώρες) οπότε καταλαβαίνεις πως υπήρξε κόστος σε άλλα κομμάτια. (Δεν τα λέω για να κοκορευτώ, απλώς για να καταλάβεις το πλαίσιο…). Ήταν θεωρητικά αυτό που πάντα ήθελα, ωστόσο 8 μήνες σε αυτή τη δουλειά, πλέον τη σιχαίνομαι. Καταρχάς νιώθω πολύ άσχημα επειδή ο σύντροφός μου άφησε τη δουλειά του για έρθουμε μαζί εδώ και τώρα δυσκολεύεται να βρει κάτι στο αντικείμενό του (κάτι που δεν περιμέναμε, γιατί ο άνθρωπος έχει τόσα προσόντα και δεν είναι μια χώρα με ανεργία). Νιώθω απίστευτη απογοήτευση γιατί και ο καθηγητής και οι περισσότεροι συνάδελφοι έχουν δημιουργήσει (και αρέσκονται σε) ένα απίστευτα ανταγωνιστικό και επικριτικό κλίμα. Τα πράγματα είναι επίσης απίστευτα ανοργάνωτα σε αυτή την ομάδα και οι στόχοι τόσο scattered and unattainable που πραγματικά έχω πελαγώσει, νιώθω άχρηστη και δεν ξέρω πού πάω! Επίσης έχω χάσει κάθε πάθος για το κομμάτι της ερευνάς μου. Με έχει κουράσει η καθημερινή τριβή με ένα αντικείμενο τόσο <> όπου δεν υπάρχει δυνατότητα έκφρασης και δημιουργίας. Όπου ο ανθρώπινος παράγοντας δεν έχει καν σημασία. Ένας/μια επιστήμονας δουλεύει σε ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι ενός μεγάλου προβλήματος, που ίσως μετά από πολλή δουλειά ΙΣΩΣ βάλει ένα πολύ μικρό λιθαράκι προς τη σωστή κατεύθυνση. Πολύ μικρό όμως, σχεδόν ασήμαντο. Οπότε νιώθω disconnected και πως αυτό που κάνω δεν έχει νόημα. Επίσης, δεν πιστεύω πια πως η έρευνα θα μας λύσει όλα τα προβλήματα, όπως αφελώς πίστευα κάποτε. Εν ολίγοις, δεν απολαμβάνω καθόλου να πηγαίνω κάθε μέρα εκεί. Γενικά αυτό που άλλαξε τον τελευταίο 1,5 χρόνο είναι ότι σταμάτησα να βλέπω την ακαδημαϊκή καριέρα ως μονόδρομο και ως την υπέρτατή απάντηση στα υπαρξιακά μου και τα θλιβερά προβλήματα αυτού του κόσμου. (Μη γελάσεις, από κάτι είχα και εγώ ανάγκη να πιαστώ..). Ο θάνατος της φίλης σε συνδυασμό με την ψυχοθεραπεία με ώθησαν στο να προσπαθήσω να γίνω λίγο καλύτερος άνθρωπος, λίγο πιο δεκτική και λιγότερο επικριτική, κολλημένη και μονομανής. Να μαθαίνω να αποδέχομαι τα συναισθήματα μου, τον εαυτό μου και τους άλλους λίγο περισσότερο και να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά. Μέσα από όλο αυτό κατάλαβα πως ίσως δε θέλω να γίνω καθηγήτρια και ό,τι αυτό συνεπάγεται. ((Όσο για το μέλλον και το πρακτικό της υπόθεσης για να κάνω ακαδημαϊκή καριέρα (καθηγήτριας πανεπιστημίου), θα πρέπει να κάνω απίστευτες θυσίες σε προσωπικό επίπεδο, βασικά να μην έχω ζωή, ΠΑΛΙ να αλλάξω χώρα κατά πάσα πιθανότητα και να αφιερώσω 5 με 10 χρόνια σκληρής δουλειάς για κάτι που ούτε σίγουρο είναι ΟΥΤΕ είμαι πια πεπεισμένη ότι με ολοκληρώνει!)) Ίσως να μη θέλω καν να ασχοληθώ καν με την έρευνα πια -ήταν δύσκολο γιατί η έρευνα ήταν για χρόνια το 90% της ταυτότητάς μου. Τα καλά νέα είναι ότι έχω ρεαλιστικές και ΟΚ επιλογές εκτός έρευνας που κάνουν χρήση των δεξιοτήτων και σπουδών μου. Τα κακά νέα είναι δεν είμαι σίγουρη ότι αυτές οι επιλογές με γεμίζουν. Από μικρό παιδί έως τώρα είχα πάθος με την τέχνη και την αρχιτεκτονική. Ζωγραφίζω χρόνια, διαβάζω πολλά για την αρχιτεκτονική και έχω απίστευτο πάθος για τους χώρους στους οποίους ζούμε. Οι καθηγητές εικαστικών μου έλεγαν πάντα να μην αφήσω το γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο που έκανα γιατί είχα ταλέντο. Το σκεφτόμουν να σπουδάσω αρχιτεκτονική αλλά τότε είχα απίστευτο ζήλο για την επιστήμη και την ψευδαίσθηση ότι αλλάζει τον κόσμο προς το καλύτερο. Αυτή τη στιγμή η ιδέα του να είμαι αρχιτέκτονας και να σχεδιάζω ή να αναπαλαιώνω όμορφα κτίρια, να έχω ένα vision και να γίνεται πραγματικότητα με μαγεύει. Εντάξει δεν είμαι αφελής. Καταλαβαίνω πως θα πάρει ΧΡΟΝΙΑ και ίσως να μην τα καταφέρω ποτέ να φτάσω σε αυτό το επίπεδο. Καταλαβαίνω πως ένας νέος αρχιτέκτονας απλώς σχεδιάζει μικρά κομμάτια, τα πιο βαρετά της δουλειάς, και ότι το vision είναι του διευθυντή κτλ. Καταλαβαίνω πως είναι κλάδος ανταγωνιστικός, με ανεργία κτλ. Όμως πιστεύω πως έχω ζήλο και ταλέντο και θα είναι κρίμα να μην προσπαθήσω. Απλά όλο αυτό με τρομάζει και θα έχει σαφώς κόστος οπότε θα πρέπει να βρω ένα τρόπο να γίνει λαμβάνοντας υπόψιν το σύντροφο μου και άλλους παράγοντες της ζωής μου. Έχω αρχίσει να ψάχνω αν γίνεται να κάνω μόνο μεταπτυχιακό, πώς παίρνει κανείς επαγγελματικά δικαιώματα σε διάφορες χώρες και σκέφτομαι να αρχίσω να προσεγγίζω άτομα του χώρου για να ακούσω την οπτική τους. Θα ήθελα λοιπόν τη γνώμη σου, Λένα. Πιστεύεις πως υπάρχει τρόπος να το καταφέρω αυτό (να γίνω αρχιτέκτονας ξεκινώντας από το μηδέν στα 29-30 και να φτάσω να έχω ένα αξιοπρεπές εισόδημα σχεδιάζοντας και επιβλέποντας projects που με συναρπάζουν) ή είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ουτοπικό; Έχεις ακούσει ή γνωρίσει ανθρώπους που το κατάφεραν; Ίσως μια εναλλακτική όπως interior design (χωρίς σπουδές) είναι πιο ΟΚ; Ή όλο αυτό είναι απλώς ένα burn out που ίσως περάσει; Σε ευχαριστώ.
-I_wish_I_could_be_like_Gaudi

Για να καταλάβεις αν βιώνεις burnout ή όχι, πρέπει να συνεχίσεις την θεραπεία. Για το ρεαλιστικό του πράγματος, δεν πιστεύω ότι είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ουτοπικό, ανάλογα με τη χώρα που θα διαλέξεις και την κατάσταση που βρίσκεται η κάθε χώρα στον τομέα της κατασκευής. Η εναλλακτική είναι πιο ΟΚ από άποψη ταχύτητας, αλλά ανάλογα με τη χώρα, είναι και άλλη δουλειά, και απαιτεί άλλα προσόντα.

2
Είναι από εκείνες τις στιγμες που οδηγουμαι στο να γράψω στο site (πλέον) της αγαπημένης Α, μπα.. Είναι από εκείνες τις στιγμές που δε θέλω να το συζητήσω με άλλους αλλά θέλω να το πω με κάποιο τρόπο (μάλλον πρέπει να αρχίσω να γράφω ημερολόγιο) Δε με απασχολεί κάτι “παράξενο”, είναι η κατάσταση που βιώνουμε όλοι λόγω covid-19… Σε οτιδήποτε μπορεί να επηρεάζει.. Στο σπίτι και να σκέφτομαι, να σκέφτομαι, να σκέφτομαι. Και τα βραχυπροθεσμα και τα μακροπροθεσμα. Και τα θέματα υγείας, της οικονομίας, τις αλλαγές που θα έχουμε από εδώ και πέρα. Τα γάντια και τις μάσκες.. Είναι γελοίο να το σκέφτομαι αλλά μου σφίγγεται το στομάχι που θα πρέπει να πάω σούπερ μάρκετ πχ με μάσκα. Ναι, δέχομαι τους λόγους αλλά νιώθω παράξενα. Όλα τα νιώθω παράξενα. Όλη την ώρα νιώθω παράξενα. Και όλα αυτά θα αργήσουν να τελειώσουν και ευχόμαστε χωρίς κάποια μετάλλαξη του ιού. Η αφορμή για όλο αυτό το κατεβατό χωρίς νόημα βέβαια ήταν η εξής “κρυφή” σκέψη. Συχνά με πιάνω να ήθελα να έχω κολλήσει το ιό, να “ξεμπερδέψω”. Ναι, ξέρω αυτό δε θα σήμαινε απαραίτητα αντισώματα ή πόσο θα κρατούσαν κλπ ή μέχρι να το καταλάβω μπορεί να έκανα “κακό” και σε άλλους… Επίσης τα εργασιακά/οικονομικά /κοινωνικά ούτως ή άλλως θα πάνε χάλια, ακόμα και να είχα τον ιό και πάλι θα έπρεπε να προσαρμοστω σε νέα δεδομένα.. Ώρες ώρες σκέφτομαι όμως : πειράζει που θέλω να αρρωστήσω;;

Δεν έχω να πω κάτι χρήσιμο σ’αυτό, ειδικά στο «πειράζει». Δεν πειράζεις κανέναν με τις σκέψεις σου. Δεν ξέρω τι εννοείς όταν το λες. Οι σκέψεις σου είναι κοινές, πολύς κόσμος το βιώνει έτσι. Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς αυτό που νιώθεις, η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News