Αγαπητή «Α, μπα»: Η μητέρα του και η αδερφή του διαταράσσουν την καθημερινότητα μας

Συγχαρητήρια για το σαιτ και τη δουλειά που γίνεται εδώ, πραγματικά δίνει θάρρος και δύναμη σε πολλές αναγνώστριες και παράλληλα προσφέρει στους άνδρες αναγνώστες μια άλλη οπτική. Διαβάζω πολύ καιρό όλα τα θέματα που αναπτύσσονται και νιώθω την ανάγκη να ζητήσω απόψεις πάνω στο ακόλουθο -κλασσικό- θέμα: ο μύθος της “δεμένης” ελληνικής οικογένειας, άνδρες που εκαναν δική τους οικογένεια αλλα δεν μπορούν να οριοθετηθούν αποτελεσματικά απέναντι στην πατρική τους οικογένεια. Ο σύζυγος μου είναι τέτοια περίπτωση. Παντρεμένοι 5 χρόνια με παιδι 3 ετών, σχέση 8 χρόνια. Ηλικιακά βρισκόμαστε στα late 30s. Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι η μητερα του και η αδελφή του δεν εχουν κατανοήσει οτι έκανε οικογένεια και το εκφράζουν με ποικίλους τρόπους, διαταράσσοντας την καθημερινότητά μας. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο σύζυγός μου δεν διαθέτει τα κατάλληλα επικοινωνιακά εργαλεία ώστε να χαράξει τα όριά του ή καλύτερα το όριο της πυρηνικής μας οικογένειας. Ζουν σε αλλη πόλη αλλά εχουν ιδιόκτητο σπίτι στην πόλη μας περίπου 30 λεπτά απόσταση με αυτοκίνητο από το δικό μας το οποίο είναι ιδιοκτησία δική μου (το αναφέρω διότι δυστυχώς δεν εχουν ακόμη αποδεχτεί οτι αποφασίσαμε να ζήσουμε στο δικό μου σπίτι). Δεν έχουν εμπλακεί καθόλου στη φύλαξη του παιδιού, ούτε μας στηρίζουν οικονομικά, είμαστε πλήρως ανεξάρτητοι σε αυτό το κομμάτι. Να σημειώσω εδώ ότι το παιδί είναι το μοναδικό εγγόνι και απ τις δυο πλευρές. Προσπαθούν στον όποιο κοινό χρόνο έχουμε (ο οποίος κατα περιόδους είναι πολύς, πυκνές συναντήσεις πάνω από 1 φορά τη βδομάδα, κοινές διακοπές γιορτές και καλοκαίρι τουλάχιστον 1 εβδομάδα) να εμπλακούν στη ζωή μας δημιουργώντας θέματα απ το πουθενά, επηρεάζοντας αρνητικά το παιδί (παρεμβάσεις στην ανατροφή του, μας αγνοούν επιδεικτικά οταν βάζουμε κάποια όρια στο παιδί, προσπαθούν εναγωνίως να τραβούν την προσοχή του παιδιού κάθε λεπτό ακόμη π.χ. και τις ώρες των γευμάτων του, κάνουν ψυχολογικούς εκβιασμούς στο παιδί, δεν τηρούν οδηγίες παιδιάτρου και βασικούς κανόνες υγιεινής πχ έχουν ληγμένο 5 μήνες βούτυρο στο ψυγείο και μου προτείνουν να το χρησιμοποιήσω στο φαγητό του παιδιού και άλλα αντίστοιχα.) Ο ίδιος αναγνωρίζει το πρόβλημα που δημιουργείται ειδικά από την αδελφή του, με την οποία δεν έχει ούτως ή άλλως αρμονική σχέση. Εδω θα ήθελα να διασαφηνίσω ότι ο σύζυγος δεν αντιμετωπίζει αντίστοιχο θέμα με τους δικούς μου γονείς, το έχουμε συζητήσει διεξοδικά, διότι με βοηθούν με το παιδί. Ο σύζυγος φεύγει το πρωί για τη δουλειά και σχολάει γυρω στις 9 το βράδυ. Οπότε όλη η φροντίδα του παιδιού απ τη γέννησή του μέχρι σήμερα καθώς και όλες οι δουλειές του σπιτιού αποτελούν αποκλειστικά δική μου ευθύνη. Η δουλειά μου είναι ευέλικτη αλλά και απαιτητική ταυτόχρονα, έτσι η βοήθεια από κάποιον είναι απαραίτητη, αφού ο σύζυγος δε συμμετέχει. Παράλληλα, δεν είχα την τύχη να έχω άδεια μητρότητας ( οι λόγοι ξεπερνούν τους σκοπούς του παρόντος). Έτσι στις 30 μέρες πήγα στη δουλειά μετά από καισαρική και εκει χρειάστηκε η βοήθεια των γονιών μου. Κατόπιν συνεννόησης με τον ίδιο, αποφασίστηκε να είναι αυτή η μορφή φύλαξης για τις ώρες που εργάζομαι, μέχρι να παει παιδικό σταθμό το παιδί. Του έχω προτείνει, λοιπόν, να παμε μαζί σε οικογενειακό σύμβουλο να μας καθοδηγήσει ως προς το κομμάτι της οριοθέτησης αλλα δεν εχει δεχθεί. Θεωρεί πως δεν θα βοηθήσει. Ερήμην του δεν θα ήθελα να πάω. Τι άλλη λύση μπορεί να βρεθεί; Το να μιλήσω στους ίδιους το έχω επιχειρήσει αλλα δεν εχουν μάθει να κάνουν διάλογο. Μόνο μακρόσυρτους μονολόγους που δεν οδηγούν κάπου. Να πάω τελικά μόνη μου να συμβουλευτώ εναν ειδικό; Θα έχει αποτέλεσμα κάτι τέτοιο; Μήπως ήρθε απλά η ώρα να γίνω δυσάρεστη; Μέσα από όλα αυτά που έχω διαβάσει εδώ νομίζω πως δεν φοβάμαι πια…

– Νάντια

Να γίνεις δυσάρεστη σε ποιον; Στην οικογένεια του άντρα σου; Αν αυτός δεν είναι 100% στο πλευρό σου, αυτό που θα καταφέρεις είναι να απομονωθείς.

Να πας, όχι απαραίτητα σε οικογενειακό σύμβουλο (όχι ότι είναι κακή ιδέα), θα μπορούσες να πας και σε έναν ψυχολόγο, για να δεχτείς ότι το πρόβλημα το έχεις με τον άντρα σου, γιατί δεν είναι η «έλλειψη καταλλήλων επικοινωνιακών εργαλείων» που τον εμποδίζει να θέσει τα όρια του. Δεν χρειάζεται να συνθέσει σονέτο ή καμία όπερα για να επικοινωνήσει. Δεν χρειάζεται καν να επικοινωνήσει, για να λέμε την αλήθεια, να μεταφέρει ένα μήνυμα χρειάζεται, και όχι να πείσει για την ορθότητα της σκέψης του. Δεν χρειάζεται την έγκρισή τους. Εκεί είναι δυστυχώς που σκαλώνει το θέμα (του) και το δικό σου στο ότι μεταφέρεις την ευθύνη στην οικογένεια του, για να μην αντιμετωπίσεις το πολύ δυσάρεστο πρόβλημα μέσα στο σπίτι σου.

Το «ερήμην του» δεν ισχύει σε αυτή την περίπτωση γιατί θα πας για σένα, για την δική σου ζωή και για το παιδί σου. Δεν λέω να το κάνεις κρυφά. Λέω ότι δεν χρειάζεται να έρθει μαζί σου.

ΥΓ. Δεν χρειάζεται να μας εξηγήσεις γιατί πήγες στη δουλειά όταν πήγες στη δουλειά, και μην μπαίνεις στον κόπο να δικαιολογείσαι για αυτό το θέμα από δω και πέρα, σε κανέναν. Μοιάζει σα να προσπάθησες να προλάβεις σχόλια. Θα τα ακούσεις, όσο κι αν δικαιολογηθείς. Οπότε, καλύτερα να μην δικαιολογείσαι. Ήταν δικαίωμα σου να κάνεις ό,τι θέλεις σχετικά με το θέμα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News