Λένα και αγαπητες αναγνώστριες, Από οταν ήμουν έφηβη μέχρι και σήμερα στα 30 μου, η μάνα μου όταν πηγαίνω στο σπίτι της, δε χανει ευκαιρία να με κριτικάρει και να με νουθετεί σχετικά με τα ρουχά σπιτιού που φοράω. Αν φοράω κοντο σορτσακι ή πιτζαμες χωρις σουτιεν ή αν ξαπλώνω στον καναπέ με τα πόδια μου χαλαρά και ανοιχτά,θα δεχτώ αυστηρη παρατήρηση και εντολή για άμεση αλλαγή,καθώς,οπως ισχυριζεται, δε μπορώ να κυκλοφορώ έτσι,μπροστά στον αδερφό μου ή στον σύντροφό της. Αναφορικά με την αμφίεση μου μπροστά στο σύντροφό της, θεωρείτε πως αυτή θα έπρεπε να είναι όπως θα ήταν, αν είχαμε καποιον επισκέπτη στο σπίτι- όχι με πιτζάμες,αλλά πχ με φόρμες- ή αυτή που θα είχα ούτως ή άλλως, στο γονεϊκό μου σπιτι; Με τον σύντροφό της, η σχέση μου είναι τυπική.
– Bee
Θεωρώ ότι αφού δεν μένεις εκεί, και είσαι τριάντα χρονών, και υπάρχει σύντροφος, άρα ένα ουδέτερο πρόσωπο, δεν είναι το «γονεϊκό σου σπίτι», έχουν περάσει τα χρόνια για να το βλέπεις έτσι. Είναι το σπίτι της μητέρας σου που μοιράζεται με έναν που έχεις τυπικές σχέσεις. Και γονεϊκό να ήταν, με την παραδοσιακή έννοια, και πάλι μια επισκέπτρια θα ήσουν, οπότε και πάλι θα επιτρεπόταν οι πιτζάμες μόνο αν οι κάτοικοι ήταν εντάξει με το να φοράς πιτζάμες. Με άλλα λόγια, επειδή υπήρξες εκεί παιδί, δεν σημαίνει ότι μεταμορφώνεσαι πάλι σε παιδί όταν μπαίνεις σε αυτόν τον χώρο. Δεν έχεις τα δικαιώματα που είχες ως παιδί.
Η μητέρα σου, από την άλλη, κακώς δεν σε άφηνε να φοράς ό,τι θέλεις όταν ήταν όντως σπίτι σου για χάρη του συντρόφου και του αδερφού σου. Το υπονοούμενο είναι εμετικό.