Α,μπα γεια σου. Εδώ και καιρό θέλω να σου στείλω κάτι που με βασανίζει. Είμαι 27 χρονών χωρισμένη με ένα παιδάκι και ζω με τους γονείς μου. Οι ώρες που δουλεύω είναι πολλές και δυστυχώς το παιδάκι μου το βλέπω λίγο μέσα στην ημέρα. Εκείνες τις ώρες αφιερώνομαι αποκλειστικά στο παιδί μου. Η μητέρα μου επιμένει πως είμαι κακιά μάνα και δεν νοιάζομαι για το παιδί μου και πως δουλεύω τόσες ώρες για να είμαι μακριά του. Είναι όλη μου η ζωή το παιδάκι μου όμως αν δεν δουλέψω δεν θα έχουμε να φάμε, δίνω κάθε μήνα 300 ευρώ στους γονείς μου για έξοδα σπιτιού και μου μένουν ψίχουλα. Αν δεν είχα και αυτή τη δουλειά πως θα ζούσαμε? Μου το λέει τόσο συχνά ότι δεν είμαι καλή και σωστή μάνα που έχω αρχίσει και το πιστεύω μέσα μου. Νιώθω τύψεις ακόμα και όταν το παιδί είναι με τον μπαμπά του και κάνω κάτι για προσωπική διασκέδαση. Τι πρέπει να κάνω? Νιώθω άχρηστη.
-Γωγώ
Αν ανατρέψεις την πατριαρχία, θα λυθούν όλα τα προβλήματα που αναφέρεις. Επειδή αυτό δεν γίνεται, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να διαβάσεις και να ενημερωθείς ώστε να καταλάβεις γιατί νιώθεις τύψεις όταν διασκεδάζεις ακόμα και όταν το παιδί σου είναι με τον πατέρα του. Ακόμα και αν με έναν μαγικό τρόπο η μάνα σου σταματούσε να λέει αυτές τις κακοποιητικές μπούρδες, πάλι θα κινδύνευες, γιατί είσαι πολύ ευάλωτη και δεν έχεις κάποιου είδους εσωτερική φιλοσοφία για να ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις και γιατί το κάνεις. Αν τα κατάφερνες, το επόμενο στάδιο θα ήταν να έβαζες όριο στη μάνα σου, και μετά να μεθόδευες την έξοδο σου από το πατρικό σου σπίτι.
Αυτά που γράφω είναι πρότζεκτ πολύχρονο, που θέλει πάρα μα πάρα πολλή δουλειά με τον εαυτό σου. Αν θέλεις να επιταχύνεις την διαδικασία, πήγαινε σε ψυχολόγο.