Αγαπητή Αμπα, Είμαι 40 ετών περίπου, και χωρίς σχέση τα τελευταία δύο χρόνια. Η μητέρα μου γνωρίζει ότι είμαι αμφιφιλοφυλη αλλά και ότι κατά κύριο λόγο κάνω ετεροφυλες σχέσεις. Έχω πολλά χρόνια να κάνω σχέση με γυναίκα, η τελευταία ήταν πριν δέκα χρόνια με μια κοπέλα που είχε γνωρίσει και αποδέχτηκε τελικά μετά από αρκετούς καβγάδες. Θα ήθελα να αποκτήσω παιδί σύντομα, όχι απαραίτητα με βιολογικό τρόπο, και θεωρώ ότι θα μπορούσα να το κάνω εύκολα και με γυναίκα σύντροφο (αν τύχει να είναι γυναίκα), δεδομένου ότι μένω μόνιμα εξωτερικό και έχω πάρει μάλιστα και την ιθαγένεια. Η μητέρα μου όταν ρωτάει για την προσωπική μου ζωή, συνέχεια αναφέρεται σε άντρα υποθετικό σύντροφο. Δε μπαίνει καν στον κόπο να χρησιμοποιήσει ουδέτερους χαρακτηρισμόυς. Είναι λες και θέλει να διαγράψουμε αυτή την πλευρά μου ή να ξορκισει το ενδεχόμενο. Δεν έχω αποφασίσει αν θα της πω ότι με ενοχλεί, γιατί δε θέλω να την αγχώσω χωρίς λόγο (μπορεί άλλωστε να έχω άντρα σύντροφο και να μη χρειαστεί να το αντιμετωπίσει). Νιώθω όμως ότι είναι μια προσωπική προσβολή αυτή η συμπεριφορά της, αλλά τι να περιμένω από κάποιον άλλης γενιάς και με άλλα μυαλά; Ποια από τις δύο μας πρέπει να καταπιεστει σε αυτές τις κουβέντες; Είμαι υπερβολική που το παίρνω προσωπικά;
–Έλλη
Ε. ναι. Πώς αλλιώς θα μπορούσες να το πάρεις;
Νομίζω ότι σε αυτές τις κουβέντες καταπιεζόσαστε και οι δυο. Δε νομίζω ότι έχει ξεχάσει ότι είσαι αμφιφυλόφιλη, και συμφωνώ ότι θέλει να ξορκίσει το ενδεχόμενο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι χαλαρή όταν μιλάει μαζί σου για το θέμα, ενώ εσύ βράζεις. Είναι κάτι που και οι δυο κάνετε ότι δεν υπάρχει.
Εσύ θα αποφασίσεις τι θα της πεις και τι δεν θα της πεις, αλλά ό,τι αποφασίσεις, να είναι βασισμένο στο γεγονός ότι έχετε μεταξύ σας ένα αγκάθι, και όχι ότι το φέρεις μόνο εσύ.
Τέλος, αν φέρεται έτσι, δεν θα έλεγα ότι δέκα χρόνια πριν αποδέχτηκε την κοπέλα σου. Άλλο «αποδέχομαι» και άλλο «σταματάω να μιλάω για το θέμα επειδή μόνο καυγάδες προκαλεί». Αυτό εξηγεί καλύτερα την τωρινή της στάση. Πιθανόν να θέλει να πιστεύει ότι δέκα χρόνια πριν έπαθες μια προσωρινή παράνοια.
Πώς σου φαίνεται να προσπαθήσεις να αποδεχτείς ότι δεν μπορεί να σε αποδεχτεί όπως θα ήθελες; Είναι το πρώτο σοβαρό εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουν πάνω κάτω όλα τα παιδιά στη σχέση τους με τους γονείς τους.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αν αποδεχτείς ότι Α) έχει limitations η μάνα, και Β) ότι δεν χρειάζεσαι την έγκριση της, τότε θα σταματήσεις να το παίρνεις προσωπικά. Είναι τόσο απλό.
Τόσο απλό και πολύπλοκο ταυτόχρονα.
Τόσο απλό, που κάποιοι κάνουν χρόνια ψυχοθεραπεία για να καταφέρουν να το συλλάβουν μόνο σαν ιδέα, πόσο μάλλον να το αποδεχτούν.
Είναι πολύ άσχημο να μην μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα με τους γονείς μας για οτιδήποτε αφορά τη ζωή μας. Ναι, το καλό για το παιδί είναι να το αποδέχονται οι γονείς του όπως είναι.Αλλά καλό είναι όταν το παιδί φτάνει στα 40, να έχει την ωριμότητα να δεχτεί ότι ο γονιός του δεν είναι από αυτούς τους γονείς, που αποδέχονται το παιδί τους. Είναι μεγάλη λύτρωση να αποδέχεται κανείς τις καταστάσεις που δεν περνάει απ’το χέρι του ν’αλλάξει. Δε θα αλλάξει η μαμά σου επειδή το θέλεις εσύ, δυστυχώς. Το καλύτερο που μπορεί να καταφέρει για χάρη σου η μαμά… Διαβάστε περισσότερα »
Είχα δει και εγώ αυτή τη συνέντευξη (ήταν ο gingerbread bae για όποιο θέλει να ψάξει) κάτι με ενοχλούσε σε αυτά που έλεγε η μαμά του αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Ευχαριστώ Πόντια.
Και εγω το είχα δει και πραγματικά δεν μου άρεσε καθόλου η μητέρα.
Στα αφτιά μου η φράση που έλεγε συνέχεια πόσο δύσκολο είναι για μια μητέρα να αποδεχτεί” μου ακούγεται εντελώς προβληματική.
Τι παει να πει πόσο δύσκολο είναι ? Το δύσκολο για μένα είναι πως θα προστατέψει η μάνα το παιδί της από τον πόνο που θα του προκαλέσει η “εμπρος πίσω” κοινωνία μας.
Το γεγονός ότι έχεις δέκα χρόνια να αναφέρεις κάποια γυναίκα στη ζωή σου είναι βούτυρο στο ψωμί της μανούλας. Της ενισχύεις την πεποίθηση ότι φάση ήταν και πέρασε, τον έκανες τον πειραματισμό σου και πάμε τώρα για μια κανονική ετεροφυλόφιλη σχέση με παιδάκια και στέφανα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο για τα πιστεύω της μητέρας σου. Ειναι πολύ σκληρό και πολύ δύσκολο, αλλά η αλήθεια είναι ότι η μητέρα σου είναι αυτη που είναι. Και εσύ είσαι αυτη που είσαι. Μακάρι να κάνει δουλειά με τον εαυτό της, να αρχίσει να σε αποδέχεται αληθινά. Το θέμα ειναι μέχρι να… Διαβάστε περισσότερα »
Μιλάς με μία διάθεση προστασίας και νταντέματος απέναντι στη μαμά: “δε θέλω να την αγχώσω χωρίς λόγο”, “μπορεί …. να μη χρειαστεί να το αντιμετωπίσει” και “Είναι λες και θέλει να διαγράψουμε αυτή την πλευρά μου”.
Δεν είστε ομάδα με τη μαμά, δεν χρειάζεται να κάνετε συνεταιρικά ό,τι είναι να κάνεις και δεν είναι δικό σου θέμα το αν θα αποφασίσει να δεχτεί το παιδί της ή όχι. Ας κάνει ό,τι νομίζει, το παιδί της δεν είναι πια παιδί και δεν (θα έπρεπε να) έχει ακόμα ανάγκη για αποδοχή από τη μαμά.
Ντριν-ντριν -Ελα μαμά, καλησπέρα – Τι κάνεις, Ελλη μου, όλα καλά; -Μια χαρά μαμά, κλείσαμε σήμερα μια καλή δουλειά, μελέτη για το νέο παράρτημα του τμήματος Χημείας του Universiteit. – A, μπράβο, τέλεια, θα έχει και κανέναν ωραίο ενδιαφέροντα τύπο εκεί μέσα στην ομάδα, ε; Να χεις τα μάτια σου ανοιχτά, δυό χρόνια είσαι μόνη σου. Κατά την άποψη της Έλλης, θα έπρεπε η μαμά της να πει “κανένα ωραίο, ενδιαφέρον πλάσμα” ή ίσως “ον” για να είναι κορρεκτ. Ή να πει “ωραίο/α, ενδιαφεροντα/ουσα τύπο/ισσα”. Βασικά δε θα ‘πρεπε να πει τίποτα, το παράδειγμα είναι για να δειχθεί πως η… Διαβάστε περισσότερα »
Όλο το “ζουμί” είναι στην τελευταία παράγραφο της απάντησης της Λένας. Τόσο απλό, αλλά και τόσο δύσκολο.