Αγαπητή «Α, μπα»: Η μητέρα μου έχει τάση να δημιουργεί ενοχές στους άλλους

Αχ βρε Λένα…η οικογένεια μου σε γενικες γραμμες ειναι φυσιολογικη. Αληθεια, ακραία σκηνικα να εχω ζησει στη ζωη μου 1 αντε 2 φορες. Βέβαια, οπως συχνα συμβαινει, εχουμε περιπλοκες σχεσεις μεταξυ μας. (Ζουμε εγω, ο αδερφός μου και οι γονεις μου. Ο αδελφός μου σπουδαζει, οι γονεις μου εχουν ενδιαφεροντα, είναι μορφωμένοι και εχουν νορμαλ δουλειες κι εγω ειμαι μαθητρια). Στο διαστημα του τελευταίου χρονου χασαμε και την γιαγια μου και τον παππου μου απο την πλευρα της μητερας μου. (Ο παππους Φεβρουάριο 17, η γιαγια ιανουαριο 18) φυσικα ολοι πενθησαμε, ιδιως η μητερα μου, ακομα περνα αυτη τη διαδικασια και ο πατερας μου την στηρίζει πολυ σε αυτο. Ποιο ειναι το προβλημα τώρα. Η μητερα μου ειχε παντα μια ταση να δημιουργει ενοχες στους αλλους. Δηλαδή, ενω σαν μανα ηταν πολυ κοντα μου και γενικα ειχε πετύχει μια σωστη αναλογια φιλης-μαμας με ο,τι αυτο συνεπάγεται (συμβουλες, ανοικτος διαλογος, εμπιστοσύνη κλπ), όποτε γινοταν κατι που μπορουσε να οδηγησει σε προστριβη ειχε μια σταση που επιτηδες σου εκβιαζε το αισθημα της ενοχης του τυπου “εσυ φταις, αλλα τι να κάνουμε που δεν το παραδεχεσαι, μαλλον θα είμαι μια ζωη αδικημένη κλπ” σε στυλ ξανθοπουλου. Ομηρικοι καυγαδες για αυτο το θεμα σπιτι. Κατα τα αλλα ομως ο πατερας μου ειχε πολλη υπομονη μαζι της και απλα του τη βιδωνε οταν δεν υποφεροταν πια. Αυτο που εικαζω ειναι οτι επειδη δεν μπορουσε να διαφωνησει με την μανα μου επειδη αυτη τα γυρνουσε ολα εναντιον του, τον εκβιαζε συναισθηματικα και μετα κρατουσε κι απο πανω κανα τριημερο μουτρα, οδηγήθηκε στον να ειναι κάπως πιο αυστηρος με τον αδερφο μου, σαν καπως να προσπαθουσε να βγαλει την ενταση του (;). Τελος παντων, αυτα ειναι τα δικα μου ψυχογραφηματα στο γονατο, απλα θελω να σου δειξω οτι γενικως αυτη καθοριζει το κλιμα μες το σπιτι. Τον τελευταίο λοιπον καιρο, ειλικρινα δεν μπορω να την διαχειριστω. Συν τοις αλλοις, ενω εχει καποιες καλες προθέσεις, ειναι εκτος τοπου και χρονου πχ μπορει να γυρισω σπιτι απο 4ωρο μαθημα και αυτη να αρχισει να μου λεει μια ιστορια του προπαππου της ή να ειναι θυμωμενη επειδη το κινητό της χαλασε ή γενικα οτιναναι. Δεν είναι οτι δεν θα με ακουσει ή δεν θα ασχοληθει μαζι μου ποιοτικα αν της πω κατι, απλως το προκαλει απο μονη της καπως σπανια. Ειναι τρομερα κυκλοθυμικη, δημιουργει εντάσεις συνεχεια μεσα στο σπιτι και δεν μπορεις και να την προσεγγισεις με κανεναν τροπο γιατι απλα θα σου πει “δηλαδη να τα κραταω μεσα μου να σκασω; ενταξει λοιπον αυτο θα κανω αφου δεν νοιαζεσαι για τα αισθήματα μου”, ή κατι εξίσου μελοδραματικο. Αμπα δεν μπορω αλλο. Ειναι λες και ζω σε ναρκοπεδιο. Ο πατερας μου προσπαθει απεγνωσμενα να κρατησει μια ισορροπία, εγω θυμωνω μαζι της, ο αδελφός ειναι καπως εξω απο ολα αυτα, εχω και το σχολειο που ειναι σε μια κρισιμη φαση και αληθεια σου λεω, εχω τρελαθει στα ψυχοσωματικα. Πλεον δεν μπορω να εξωτερικευσω τα συναισθήματα μου διπλα της γιατι δεν αφηνει χωρο για κανεναν αλλο. Καταρρεω οταν βρισκομαι μονη μου, παθαινω κρισεις πανικου,γενικως πνίγομαι. Μια φορα πηγα να κλαψω μπροστα της και με ρωτησε τι εχω και της ειπα οτι αγχωνομαι πολυ και οτι οταν ειμαι μονη ξεσπαω και μου ειπε μα γιατι οταν εισαι μονη και οχι οταν ειμαστε κι εμεις εδω; και της ειπα οτι δεν θελω να επιβαρυνω την κατασταση και οτι αν το εκανα και εγω οποτε μου ερχοταν θα γινοταν εδω μεσα ασταναπανε, και μου απανταει “μα γιατι το λες αυτο; τωρα με κανεις να νιωθω ασχημα που εγω εκφραζω τα συναισθήματα μου”. Ειναι υπερβολικο που ακομα και αυτο το τελευταίο το εξελαβα ως χειρισμο; της εχω προτεινει να παει σε εναν ψυχολογο και καθε φορα το αποφευγει με λιγο χιουμορακι. Εχει παει στο παρελθον, τωρα δεν μπορω να καταλάβω γιατί δισταζει. Ολα αυτα βεβαια δεν σημαίνουν πως δεν την αγαπω. Μηπως εχω αυτα συνδρομα Ηλεκτρας τα πως τα λετε εσεις οι νέοι;Χιλια συγγνώμη για το υπερδιπλο σεντόνι, αλλα ειναι 4 το πρωι, παλι “τσακωθηκαμε” και δεν ξερω τι να κανω. Ιδανικα θα ηθελα να παω εγω σε ψυχολογο αλλα δεν θα ηθελα να ζητησω κατι τετοιο απο τους γονεις μου. Σε ευχαριστώ που υπαρχεις.

–Μήπως να γίνω φαν του Έκτορα Μαλώ;

Εσύ θα έπρεπε να πας σε ψυχολόγο, γιατί μόνο αυτό μπορείς να κάνεις, η μητέρα σου είναι υπεύθυνη για τη δική της ζωή, πάει δεν πάει, δεν είναι κάτι που μπορείς να ελέγξεις, δεν είναι κάτι στο οποίο μπορείς να βασίζεσαι. Δεν αρκεί να πάει άλλωστε, δεν είναι μάγοι οι ψυχολόγοι, πρέπει να θέλει να αλλάξει.

Να το ζητήσεις για σένα από τους γονείς σου χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Υποψιάζομαι ότι δεν θέλεις να δημιουργήσεις θέμα, και εγώ σου λέω: να δημιουργήσεις, αν πρόκειται για την ψυχική σου υγεία. Ας ξεβολευτούν, ας στενοχωρηθούν, ας κάνουν ό,τι θέλουν – δεν είσαι εσύ υπεύθυνη για την ισορροπία μέσα στο σπίτι, αυτοί είναι υπεύθυνοι για την δική σου ευημερία. Αυτό να κάνεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News