Αγαπητή «Α, μπα»: Η μητέρα μου δεν σέβεται τους φίλους μου

Αγαπητή Α,μπα, κατ’αρχάς στέλνω την αγάπη μου και εν συνεχεία κάποιες σκέψεις που δεν είμαι καν σίγουρη αν θα καταλήξουν σε ερώτηση, αλλά θέλω καπου να τα πω. Το “θέμα” μου αφορά τους γονείς μου, και ως επί το πλείστον την μητέρα μου. Μεγάλωσα σε έναν μικρό τόπο, όπου και οι δύο γονείς μου είναι καθηγητές στο λύκειό μας. Αυτό σημαίνει ότι όλος ο κύκλος μου, βασικά όλο το νησί από μία ηλικία και κάτω έχει περάσει από τα χέρια τους. Αυτό που με απασχολεί είναι η στάση που κρατάει απέναντί τους. Σίγουρα όταν έχεις κάποιον μαθητή για τρία χρόνια και τον βλέπεις κάθε μέρα ως έναν βαθμό τον γνωρίζεις και είσαι σε θέση να σχηματίσεις μια εικόνα για τον χαρακτήρα του. Το πρόβλημα ανακύπτει στην περίπτωσή μου στο ότι η μητέρα μου μένει στην εικόνα που έχει δημιουργήσει για τα παιδιά αυτά όταν ήταν 16-17, που για τους περισσότερους είναι μια αρκετά ανώριμη ηλικία και τώρα στα 22 μας που εγώ εξακολουθώ να κάνω παρέα με κάποιους από αυτούς οριακά με φέρνει σε δύσκολη θέση για τους φίλους που έχω επιλέξει. Έχω κληθεί αρκετές φορές να “δικαιολογηθώ” γιατί κάνω παρέα με τον τάδε, ή έχω ακούσει το “σιγά την προσωπικότητα ο δείνα” όταν με ρωτάει με ποιους θα βγω. Αρνείται να δεχτεί ότι μπορεί να έχουν ωριμάσει, ότι μπορεί να έχουν- έστω πλέον- κάτι ενδιαφέρον και ουσιαστικό να πουν επειδή έχει μείνει στην εικόνα των ανθρώπων αυτών όταν ήταν ουσιαστικά παιδιά, παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα χωριό. Και το κάνει με όλους, όχι μόνο με τους φίλους μου. Και είναι πολύ αμήχανο για εμένα να την βλέπω να τους μειώνει έτσι, χωρίς να ακούει ή να εχει δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν λέω ότι πρόκειται για τέλειους ανθρώπους, αλλά είναι οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να είναι κοντά μου και δείχνει να μην τους σέβεται καθόλου. Μάλιστα έχει φτάσει οριακά να μου κάνει σκηνή ζηλοτυπείας ότι προτιμώ την παρέα μου από την οικογένειά μου -ακα την ίδια- ένα πάσχα που αφού είχαμε φάει όλοι μαζί οικογενειακά και το είχαμε διαλύσει από νωρίς και όντως δεν θα κάναμε κάτι άλλο πήγα στο σπίτι μια φίλης που είχαν μαζευτεί όλοι και έκατσα μέχρι αργά. Η εμμονή της στο να αντιμετωπίζει τους άλλους με βάση το τι εξέλαβε από αυτούς όσο τους είχε μαθητές με κουράζει και δεν θα έπρεπε να της εξηγώ γιατί κάνω παρέα με τον καθένα που κάνω παρέα. Και αφού με φέρνει σε αυτή τη θέση, όταν δεν της λέω με λεπτομέρειες τι κανω ή με ποιους είμαι αρχίζει τη γκρίνια ότι δεν της λέω τίποτα και έχω μυστικά και άλλα τέτοια. Δεν θα σε ρωτήσω πως να το χειριστώ ή κάτι τέτοιο. Ξέρω πως ό,τι λέει το λέει με καλές προθέσεις, εγώ βέβαια έχω φτάσει στο σημείο οταν παει εκεί η συζήτηση λίγο πολύ να μην δίνω σημασία. Υπάρχει όμως κάτι που δεν βλέπω, που δεν αντιλαμβάνομαι σε όλη αυτή την σουρεαλιστική νομιζω κατάσταση? Θα ήθελα πολύ να ακούσω την γνώμη σου, όποια και αν είναι αυτή. Πολλά φιλιά!!

– 16vs22

Σου φαίνεται «καλή πρόθεση» να μειώνει τις επιλογές σου και να προσπαθεί να σε ελέγχει; Σαν ποια να είναι η καλή πρόθεση πίσω από αυτό; Ότι θέλει το καλό σου; Το καλό σου είναι να σου λέει ότι κάνεις πάντα λάθος;

Ότι ήταν καθηγήτρια είναι άσχετο με την συμπεριφορά της. Δεν φέρεται έτσι επειδή τάχα ξέρει τα παιδιά αυτά (ενήλικοι πλέον). Θα το έκανε είτε τους ήξερε, είτε όχι. Η κατάσταση δεν είναι σουρεαλιστική, δυστυχώς είναι πολύ συχνοί οι ανώριμοι γονείς που βλέπουν τα παιδιά ως προσωπικές τους προεκτάσεις και δεν τα αφήνουν να αναπτυχθούν ανεξάρτητα. Δεν εννοώ ότι φέρεται λάθος επειδή το θέλει, ή επειδή το ξέρει, ή ότι ενσυνείδητα προσπαθεί να σε κάνει να νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου. Εννοώ ότι αν θέλεις να την καταλάβεις και να την συγχωρήσεις, πρέπει να δεις πέρα από το «είναι μάνα μου άρα είναι καλή». Είναι άνθρωπος και έχει πολλές προσωπικές αδυναμίες, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News