Αγαπητή α,μπα ήθελα πάντα να σε ρωτήσω Νιώθω πως η σχέση μου με τη μητέρα μου δεν ήταν ποτέ σχέση μάνας-κόρης .Από μικρή γύρω στα 12 είχα αναλάβει κάποιες δουλειές στο σπίτι με δική μου πρωτοβουλία φυσικά επειδή έβλεπα ότι η μαμά μου πιεζόταν(φυσικά είχε κ βοήθεια από την αδερφή της) όταν είχε 2 άτομα στο νοσοκομείο τη μητέρα της και το άντρα της (μπαμπά μου).Η κατάσταση μέσα στα χρόνια εξελίχθηκε άσχημα πρώτα πέθανε ο πατέρας μου(μετά από ένα χρόνο) ,αργότερα και η γιαγιά μου.Και παρόλο που με θλίβει αυτό που λέω ο θάνατος του πατέρα μου πιστεύω ξεκούρασε τη μητέρα μου αλλά και τη ψυχή μας αφοί οι διενέξεις ήταν συχνές σε σχέση μ αυτόν τη μητέρα μου και τους συγγενείς του(οι οποίες συνεχίζονται απλά στη θέση του πατέρα μου βρίσκεται ο αδερφός μου).Το ζουμί: από τα 13 μου μέχρι τα 27 μου σήμερα η μητέρα μου δεν αναλαμβάνει την ευθύνη πολλών πραγμάτων που συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν.Για το πόσες φορές έχω νιώσει μειονεκτικά επειδή δε με έχει υποστηρίξει όταν έπρεπε ,για την αγάπη που δε πήρα πότε ,για το τρόπο που φέρεται στον αδερφό μου.Από μικρή έχω ακούσει τα πάντα σε σχέση με το ξύλο που είχε φάει από τη πεθερά της ,για το ότι οι γονείς της δε συμφωνούσαν να χωρίσει ,για το ότι ήταν αναγκασμένη γιατί θα της έπαιρναν τα παιδιά της ( εμάς δηλαδή),για το ότι ακόμα και την επιδότηση(χρήματα) που ήταν δικιά της ποτέ δεν την έκανε ότι ήθελε.Έχω ακούσει τα πάντα σε μια ηλικία που δε θα πρεπε να τα ξέρω .Όλοι είχαν ευθύνες και ο πατέρας μου και όλοι .Αλλά η μητέρα πάντα βρίσκει μια δικαιολογία για να καλύψει την αδράνεια της.Το θέμα είναι ΄ότι εγώ έχω μεγαλώσει και μπορεί σε οποιαδήποτε συζήτηση προκύψει να της αποδίδω ευθύνες ,γεγονός που δεν είναι σωστό .Όταν της λέω όμως ότι πρέπει να πάμε στο ψυχολόγο τον χρειαζόμαστε όλοι μου λέει πως τον χρειάζομαι μάλλον εγώ με τόσα απωθημένα που έχω και της τα χτυπάω και πως αυτή δεν έκανε αυτά τα πράγματα στους γονείς της όπως και αν της φέρθηκαν .Στη πρόσφατη συζήτηση μας κατάλαβα ότι δε με βλέπει σαν κόρη της αλλά σαν ένα ακόμα συγγενή που της λέει ότι έχει πολύ άγχος και ότι έχει ψυχολογικά θέματα και χρειάζεσαι βοήθεια.Η μητέρα μου δεν έχει πει ποτέ συγνώμη,μπράβο ,σ αγαπώ ,πιστεύω ούτε καν στο πατέρα μου ,είναι σκληρή μαζί μας και πρόσχαρη με τους ξένους ,είναι 2 διαφορετικές εικόνες που επέλεξα να τις κρατήσω μακριά από τα 19 μου που πέρασα στη Μυτιλήνη το οποίο σε κάθε ευκαιρία μου το χτυπάει ότι επέλεξα να φύγω μακριά . Φυσικά έχω καθημερινή επικοινωνία μαζί της .Δε θέλω να θυμάμαι τίποτα από τα παλιά ,θέλω να ξεπεράσω τις πληγές που μου έχουν δημιουργήσει αλλά όσο αυτή δεν αλλάζει και είναι στη ζωή μου και στου αδερφού μου πόσο αποτέλεσμα θα έχει να πάω σε ειδικό και να λύσω τα δικά μου ή μήπως τα δικά της θέματα είναι και δικά μου αφού δεν έχω λάβει ποτέ την αποδοχή της;
–ΑΠΟ ΤΗΝ μη αποδεκτή κόρη
Τα προβλήματα που σου δημιουργούν άλλοι, πάλι δικά σου είναι. Επειδή φταίει ο άλλος δεν θα σωθείς αν πάει ο άλλος σε ψυχολόγο, ό,τι και να κάνει ο άλλος, θα συνεχίσεις να τα έχεις, αν δεν τα αντιμετωπίσεις. Εσύ πρέπει να πας για όσα έχεις μέσα σου, και ο άλλος για τα δικά του.
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πεις με το «τα δικά της θέματα είναι και δικά μου». Δεν έχετε ακριβώς τα ίδια θέματα, αλλά ό,τι κουβάλησε μέσα της, σε έχει επηρεάσει. Αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά και τους γονείς τους.
Δεν έχει σημασία αν θα αλλάξει ποτέ η μητέρα σου (μάλλον όχι) αλλά έχει σημασία πώς αντιδράς εσύ σε αυτά που σου λέει και με ποιον τρόπο τα επεξεργάζεσαι, και πώς αξιολογείς το παρελθόν σου, άρα και το μέλλον σου. Ας πούμε, δεν είναι καθόλου αυτονόητο το «φυσικά έχω καθημερινή επικοινωνία μαζί της». Αυτό είναι δική σου απόφαση. Γι’ αυτό χρειάζεται να πας σε ψυχολόγο, για να καταλάβεις πόσο μεγάλο περιθώριο αντίδρασης (αντιμετώπισης) έχεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μακάρι να είχα διαβάσει αυτή την απάντηση πριν 2 χρόνια. Μην περιμένεις τίποτα, ούτε σ αγαπώ, ούτε συγνώμη, ούτε αλλαγή στη συμπεριφορά της. Πρέπει να μάθεις να ζεις μ’ αυτό που έχεις. Πριν 2 χρόνια η μάνα μου μου ζήτησε συγνώμη, 1 χρόνο μετά μου είπε “και τι νόμιζες; ότι εννοούσα εκείνη τη συγνώμη; όχι βέβαια!”. Μου ήρθε να τη χτυπήσω. Εκεί κατάλαβα ότι δεν μπορώ ν’ αλλάξω κανέναν, μόνο τον εαυτό μου μπορώ να επηρεάσω.
…Αγκαλιά
Και απο μενα.
Σαν να διαβάζω κείμενο για τη μητέρα μου. Της τα είχα συζητήσει όλα για να τα λύσουμε. Άλλοτε με έβγαζε τρελή, πως δεν έγιναν ποτέ. Άλλοτε πως είμαι αχάριστη, αφού θυσιάστηκε. Άλλοτε να πάω σε ψυχίατρο (της έλεγα “ναι ας πάμε μαζί” κ αντιδρούσε τρομακτικά). Άλλοτε με τιμωρουσε με σιωπή, που δε σταματάγαμε εκτός κ αν ζήταγα συγνώμη. Άλλοτε έβαζε όλους στο σπίτι να μου “βάλουν μυαλό” κάνοντας με σκουπίδι. Ποτέ δεν άλλαξε τίποτα. Κάθε προσπάθεια εκ μέρους μου επίλυσης ηταν η αρχή ενός βασανιστικου επαναλαμβανόμενου μοτίβου. Μέχρι που τους “ανάγκασα’ να με πετάξουν έξω από το σπίτι. Αλλά ακόμα… Διαβάστε περισσότερα »
Σφίχτηκε η καρδιά μου με το σχόλιο σου. Ελπίζω να νιώθεις καλύτερα τώρα και να έχεις τα εφόδια να διαχειρίζεσαι τέτοιες ψυχοφθόρες καταστάσεις. Μια αγκαλιά!
Η μητέρα σου δε θα αλλάξει, αλλά πηγαίνοντας σε ψυχολόγο θα αλλάξεις εσύ τον τρόπο που εκλαμβάνεις και διαχειρίζεσαι τις συμπεριφορές της. Λίγο είναι;
Η γιαγιά μου ήταν σαν την μητέρα σου. Επικριτική, παρεμβατική, ύπουλη, κακοποιητική. Έζησε μια απίστευτα δύσκολη ζωή και γνώρισε μόνο τη σκληρότητα του κόσμου, γι’ αυτό δεν κατάφερε ποτέ να φερθεί με συμπόνια και τρυφερότητα. Χρησιμοποιούσε τις εκδηλώσεις αγάπης της ως μέσο για να σπέρνει τη διχόνοια και να υπονομεύει τις σχέσεις των παιδιών και των εγγονιών της. Το πιο θλιβερό είναι ότι έβλαψε πολύ όσους βρίσκονταν κοντά της, όσους την αγαπούσαν περισσότερο. Εκείνοι που κατάφεραν να κρατήσουν αποστάσεις ήταν κι εκείνοι που βγήκαν περισσότερο αλώβητοι. Είχα τεράστια οργή μέσα μου γιατί δεν καταλάβαινα γιατί δεν μπορούσε να αγαπήσει, αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Νομιζω οτι δεν προκυπτει με ασφαλη τροπο απο πουθενα οτι η μητερα της ερωτωσας ειναι ολα αυτα δηλαδη παρεμβατικη ,υπουλη,επικριτικη, κακια κλπ
Τα απωθημενα και τα παραπονα που εχουμε απο τους αλλους βαραινουν εμας και πρεπει μονοι μας να παμε σε ψυχολογο για θα βοηθηθουμε.
Δυστυχως απο τη μανα μας ζηταμε το συμπαν.Οι απαιτησεις απεναντι στην μαμα ειναι περισσοτερες σε σχεση με τους πατεραδες μας. Ειναι αδικο αυτο και φταιει γί αυτο ο γνωστος μπαμπουλας.
Γιατι δεν ακουμε τοσο αυχνα κορες να τα βαζουν με τους πατεραδες τους;
Θα έχει 100% αποτέλεσμα, αν αποφασίσεις ότι δε σταματήσεις τις συνεδρίες μέχρι να νιώσεις 100% σίγουρη ότι πλέον είσαι σε θέση να αφηγηθείς εσύ τη ζωή σου, χωρίς να σε ενδιαφέρει αν η μητέρα σου διαφωνεί ή έχει ενστάσεις σ’αυτά που λες.
Εμένα με έπιασε μια θλίψη όταν περιέγραψες τη ζωή της μητέρας σου. Από αυτά που λες, εγώ καταλαβαίνω ότι εγκλωβίστηκε σε έναν γάμο που την έκανε δυστυχισμένη χωρίς κανέναν σύμμαχο. Η πεθερά της την έδερνε, αλλά οι γονείς της δεν την στήριξαν, ίσα ίσα της είπαν να τα υπομείνει. Ήταν οικονομικά εξαρτημένη και την εκβίαζαν πως αν κάνει πως φεύγει θα της πάρουν τα παιδιά. Με πιάνει μια αίσθηση ασφυξίας μόνο που τα σκέφτομαι. Μήπως δεν είχε καμιά διέξοδο διαφυγής? Μήπως δεν ήταν η αδράνειά της αυτή που την οδήγησε στο να μην κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάσταση?… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ αυτό κατάλαβα, οτι η μητέρα της έχει πέσει θύμα συστηματικής κακοποίησης που την έχει παραλύσει και ίσως να μην αντέχει να έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα και να αποδώσει ευθύνες εκεί που αναλογούν. Και κατά συνέπεια, έμμεσο θύμα αυτής της κακοποίησης είναι και η γράφουσα. Σίγουρα χρειάζονται και οι δύο ψυχολογική υποστήριξη και αν κάνει το βήμα η γράφουσα ίσως ξεκλειδώσει τη μητέρα της αποδεχόμενη αυτά που έχουν συμβεί.
Εγώ όταν ξεκίνησα να πάω στο ψυχολογικό άρχισα να βλέπω τους γονείς μου στην πραγματική τους διάσταση και όχι στον θρόνο που τους έιχα βάλει. Επειδή είναι γονείς μας δεν σημαίνει κάτι.Και εξηγώ…Οι γονείς μας δεν είναι αλάνθαστοι και μπορεί να προσπαθούν για το καλύτερο (όπως φυσικά το αντιλαμβάνονται αυτοί) αλλά 1ον δε σημαίνει πως το πετυχαίνουν και 2ον μπορεί απλώς να έχετε εντελώς διαφορετική προσέγγιση και άποψη. Δεν είμαστε ό,τι πιστεύουν οι γονείς μας. Είμαστε ξεχωριστές προσωπικότητες ( δυστυχώς δεν μας αντιμετωπίζουν έτσι) με άποψη σε όλους τους τομεις..Αν αισθάνεσαι τη σχέση σου με η μητερα σου βαριά ή… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ λυπήθηκα με αυτό το κείμενο.Η μητέρα σου μεγάλωσε μόνη της σε μια κακοποιητική οικογένεια και μόλις παντρεύτηκε πήγε σε μια άλλη. Η μητέρα σου δυστυχώς δεν γνωρίζει να σου πει αυτό που σου λύπει διότι ούτε εκείνη τα άκουσε ως παιδί.Είναι δυσκολο άτομο τέτοιας ηλικίας να αλλάξει.Εσύ πρέπει να αλλάξεις και να μάθεις μέσω θεραπείας πως να χειρίζεσαι την κατάσταση αυτή. Η μητέρα σου κάποτε θα φύγει από την ζωή αυτή και θα μείνεις μόνη σου.Αν δεν την έχεις συγχωρήσει και αν δεν έχει μπορέσει να κάνεις ειρήνη μέσα σου με το πως σε μεγάλωσε,η πίκρα θα σε κυνηγάει… Διαβάστε περισσότερα »
Άλλη μία εγω με παρόμοια μητερα. Τρομαχτικα παρόμοια. Μα τι στο καλό copy paste τις βγάζουνε;
Βρες έναν πολυ καλό ψυχοθεραπευτή. Και μη διακόψεις τις συνεδρίες. Και ταυτόχρονα ψάξε, παρατήρησε τον εαυτό σου, διάβασε. Θα πάρει χρόνο. Χρονια. Δυο βήματα μπροστά ένα πίσω. Αλλα κάποια στιγμή δεν θα σε απασχολεί τίποτα από όλα αυτά. Απίστευτο έτσι; Αδιανόητο τωρα κ όμως εφικτό.
Πολλές αγκαλιές σε Louk Ritia και Avaptisto
Η μαμά σου δε μπορεί να σου πει αυτά που θέλεις γιατί δεν τα ξέρει. Φαντάσου αυτές τις λέξεις σα μια ξένη χώρα που την έχεις κάπου κάποτε ακούσει και βρέθηκες εκεί χωρίς να ξέρεις πώς και γιατί ή σα μια ξένη γλώσσα με ακατανόητους ήχους. Έχεις μόνο δύο επιλογές: ή να κάνεις ειρήνη και να δείξεις κατανόηση για όσα μπορείς (γιατί σταματάει και το μυαλό του ανθρώπου με κάποιες οικογένειες) ή να περάσεις το υπόλοιπο του βίου σου έχοντας στο κεφάλι σου ένα ανεξέλεγκτο κουβάρι με γιατί και πώς που δε θα απαντηθούν ποτέ και με κατηγορίες και ενοχές… Διαβάστε περισσότερα »