Αγαπητή α,μπα ήθελα πάντα να σε ρωτήσω Νιώθω πως η σχέση μου με τη μητέρα μου δεν ήταν ποτέ σχέση μάνας-κόρης .Από μικρή γύρω στα 12 είχα αναλάβει κάποιες δουλειές στο σπίτι με δική μου πρωτοβουλία φυσικά επειδή έβλεπα ότι η μαμά μου πιεζόταν(φυσικά είχε κ βοήθεια από την αδερφή της) όταν είχε 2 άτομα στο νοσοκομείο τη μητέρα της και το άντρα της (μπαμπά μου).Η κατάσταση μέσα στα χρόνια εξελίχθηκε άσχημα πρώτα πέθανε ο πατέρας μου(μετά από ένα χρόνο) ,αργότερα και η γιαγιά μου.Και παρόλο που με θλίβει αυτό που λέω ο θάνατος του πατέρα μου πιστεύω ξεκούρασε τη μητέρα μου αλλά και τη ψυχή μας αφοί οι διενέξεις ήταν συχνές σε σχέση μ αυτόν τη μητέρα μου και τους συγγενείς του(οι οποίες συνεχίζονται απλά στη θέση του πατέρα μου βρίσκεται ο αδερφός μου).Το ζουμί: από τα 13 μου μέχρι τα 27 μου σήμερα η μητέρα μου δεν αναλαμβάνει την ευθύνη πολλών πραγμάτων που συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν.Για το πόσες φορές έχω νιώσει μειονεκτικά επειδή δε με έχει υποστηρίξει όταν έπρεπε ,για την αγάπη που δε πήρα πότε ,για το τρόπο που φέρεται στον αδερφό μου.Από μικρή έχω ακούσει τα πάντα σε σχέση με το ξύλο που είχε φάει από τη πεθερά της ,για το ότι οι γονείς της δε συμφωνούσαν να χωρίσει ,για το ότι ήταν αναγκασμένη γιατί θα της έπαιρναν τα παιδιά της ( εμάς δηλαδή),για το ότι ακόμα και την επιδότηση(χρήματα) που ήταν δικιά της ποτέ δεν την έκανε ότι ήθελε.Έχω ακούσει τα πάντα σε μια ηλικία που δε θα πρεπε να τα ξέρω .Όλοι είχαν ευθύνες και ο πατέρας μου και όλοι .Αλλά η μητέρα πάντα βρίσκει μια δικαιολογία για να καλύψει την αδράνεια της.Το θέμα είναι ΄ότι εγώ έχω μεγαλώσει και μπορεί σε οποιαδήποτε συζήτηση προκύψει να της αποδίδω ευθύνες ,γεγονός που δεν είναι σωστό .Όταν της λέω όμως ότι πρέπει να πάμε στο ψυχολόγο τον χρειαζόμαστε όλοι μου λέει πως τον χρειάζομαι μάλλον εγώ με τόσα απωθημένα που έχω και της τα χτυπάω και πως αυτή δεν έκανε αυτά τα πράγματα στους γονείς της όπως και αν της φέρθηκαν .Στη πρόσφατη συζήτηση μας κατάλαβα ότι δε με βλέπει σαν κόρη της αλλά σαν ένα ακόμα συγγενή που της λέει ότι έχει πολύ άγχος και ότι έχει ψυχολογικά θέματα και χρειάζεσαι βοήθεια.Η μητέρα μου δεν έχει πει ποτέ συγνώμη,μπράβο ,σ αγαπώ ,πιστεύω ούτε καν στο πατέρα μου ,είναι σκληρή μαζί μας και πρόσχαρη με τους ξένους ,είναι 2 διαφορετικές εικόνες που επέλεξα να τις κρατήσω μακριά από τα 19 μου που πέρασα στη Μυτιλήνη το οποίο σε κάθε ευκαιρία μου το χτυπάει ότι επέλεξα να φύγω μακριά . Φυσικά έχω καθημερινή επικοινωνία μαζί της .Δε θέλω να θυμάμαι τίποτα από τα παλιά ,θέλω να ξεπεράσω τις πληγές που μου έχουν δημιουργήσει αλλά όσο αυτή δεν αλλάζει και είναι στη ζωή μου και στου αδερφού μου πόσο αποτέλεσμα θα έχει να πάω σε ειδικό και να λύσω τα δικά μου ή μήπως τα δικά της θέματα είναι και δικά μου αφού δεν έχω λάβει ποτέ την αποδοχή της;
–ΑΠΟ ΤΗΝ μη αποδεκτή κόρη
Τα προβλήματα που σου δημιουργούν άλλοι, πάλι δικά σου είναι. Επειδή φταίει ο άλλος δεν θα σωθείς αν πάει ο άλλος σε ψυχολόγο, ό,τι και να κάνει ο άλλος, θα συνεχίσεις να τα έχεις, αν δεν τα αντιμετωπίσεις. Εσύ πρέπει να πας για όσα έχεις μέσα σου, και ο άλλος για τα δικά του.
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πεις με το «τα δικά της θέματα είναι και δικά μου». Δεν έχετε ακριβώς τα ίδια θέματα, αλλά ό,τι κουβάλησε μέσα της, σε έχει επηρεάσει. Αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά και τους γονείς τους.
Δεν έχει σημασία αν θα αλλάξει ποτέ η μητέρα σου (μάλλον όχι) αλλά έχει σημασία πώς αντιδράς εσύ σε αυτά που σου λέει και με ποιον τρόπο τα επεξεργάζεσαι, και πώς αξιολογείς το παρελθόν σου, άρα και το μέλλον σου. Ας πούμε, δεν είναι καθόλου αυτονόητο το «φυσικά έχω καθημερινή επικοινωνία μαζί της». Αυτό είναι δική σου απόφαση. Γι’ αυτό χρειάζεται να πας σε ψυχολόγο, για να καταλάβεις πόσο μεγάλο περιθώριο αντίδρασης (αντιμετώπισης) έχεις.