Είμαι 22 ετών και το πρόβλημα που αντιμετωπίζω τα τελευταία δύο χρόνια είναι ότι η μητέρα μου δεν χωνεύει καθόλου το αγόρι μου, ο οποίος είναι στην ίδια ηλικία με εμένα . Είναι η πρώτη μου σχέση και από την αρχή της σχέσης η μαμά μου έβρισκε και μου έλεγε όλα τα ελαττώματα του και προσπαθούσε με τα λόγια να με κάνει να δω ότι δεν είναι κατάλληλος για εμένα, σε θέμα κιλών, σχολης(μιας και είναι σε μια σχολή κάπως κατώτερη από τη δικη μου), κατακρίνει την οικογένεια του επειδή είναι χωρισμένοι και όχι με τα πρότυπα της δικής μας οικογένειας. Έχει φτάσει να μου κάνει συναισθηματικο εκβιασμό, να μου λέει ότι την έχω αρρωστήσει, ότι αν πεθάνει εγώ θα φταίω, μου έχει πει να μαζέψω τα πράγματα μου, να βρω μια δουλειά και να φύγω από το σπίτι γιατί δεν μπορεί να ζήσει μαζί μου. Η κατάσταση είναι περίεργη. Τη μια μπορεί να είναι μια χαρά απέναντι μου και την επόμενη στιγμή να αρχίσει να φωνάζει και να βρίζει. Με έχει κάνει να φοβάμαι να κάνω διάφορα πράγματα για να μην την κάνω να εκνευριστει πιο πολύ. Κάθε φορά που βγαίνω με το αγόρι μου πρέπει συγκεκριμένη( 12:30) ώρα να είμαι στο σπίτι αλλιώς αρχίζει τα τηλέφωνα και φωνάζει. Με έχει απειλησει ότι αν τυχόν στο μέλλον παντρευτώ το αγόρι μου, δε θα έχει καμία σχέση μαζί μου. Και εν τω μεταξύ η σχέση αυτή είναι τόσο όμορφη, περνάω τόσο καλά μαζί του, τον αγαπώ πολύ! Το αγόρι μου είναι υπέροχος άνθρωπος, με λατρεύει και παρόλο που γνωρίζει την κατάσταση αυτή είναι δίπλα μου και με στηρίζει όπως μπορεί. Δεν ξέρω τι να κάνω. Η μαμά μου δεν πρόκειται να αποδεχτεί την ιδέα ότι με το αγόρι μου είμαι ευτυχισμένη και δεν θέλω να τον χάσω. Και θα συνεχίσει να μου κάνω ψυχολογικό πόλεμο, να με απειλεί ότι από αυτήν δεν πρόκειται να δω τίποτα καλό πια και δε θα με βοηθήσει άλλο οικονομικα με τις σπουδές και να μου λέει να φύγω από το σπίτι. Ο πατέρας μου είναι αμετοχος σε όλο αυτό καθώς με τη μαμά μου πολλές φορές έχουν φτάσει στο χωρισμό κοντά και έτσι ίσως δεν εκφέρει γνώμη για να μη μαλωσουνε. Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση, πολλές φορές φτάνω σε απόγνωση… Τι να κάνω; Ευχαριστώ εκ των προτέρων _Αλκμήνη _
Να γίνεις ανεξάρτητη και να φύγεις. Ως τότε, μην λες ότι βγαίνεις με αυτόν, δεν χρειάζεται να ξέρει τι κάνεις αφού χρησιμοποιεί τις πληροφορίες εναντίον σου. Η μητέρα σου δεν πρόκειται να αποδεχτεί τις επιλογές σου, αλλά για να καταλάβεις ότι δεν χρειάζεται να τις αποδεχτεί, ότι αυτό δεν είναι δικό σου πρόβλημα αλλά δικό της, πιθανόν να χρειάζεσαι βοήθεια. Βοήθεια θα χρειαστείς και για να τοποθετήσεις και τη συμπεριφορά του πατέρα σου κάπως, γιατί τώρα του έχεις δώσει άφεση. Πρέπει να πας σε ψυχολόγο για να αρχίσεις αυτή την διαδικασία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μην φτάσεις πενήντα και διαπιστώσεις ότι δεν έζησες τη ζωή που ήθελες.
(Δεν είναι το αγόρι το σημαντικό της υπόθεσης εδώ πέρα. Δεν έχει σημασία αν είναι υπέροχος, ούτε αν θα μείνετε μαζί τελικά ή όχι. Το θέμα είναι η δική σου ανεξαρτησία, η σχέση σου με τους γονείς σου, και τα όρια σου.)
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η μητέρα σου θεωρεί ότι είσαι προέκτασή της κ πρέπει να ζεις τη ζωή που θα ήθελε αυτή να ζήσει κ να κάνεις τις επιλογές που θα έκανε αυτή. Το αγόρι είναι μόνο μια από αυτές τις επιλογές. Αν δεν απομακρυνθείς κ δεν βάλεις όρια αύριο μεθάυριο θα πρέπει να δουλεύεις εκεί που αυτή εγκρίνει, να παντρευτείς αυτόν που εκείνη θέλει, να κάνεις παιδιά όταν κ όσα αυτή θέλει κ να ζήσεις τη ζωή που εκείνη θέλει. Η μητέρα σου έχει πρόβλημα αλλά δεν είναι δική σου ευθύνη να της το λύσεις (και δε μπορείς). Βάλε όρια κ φύγε. Κ… Διαβάστε περισσότερα »
Το πρόβλημα δεν είναι το αγόρι σου. Το πρόβλημα είναι ότι η μητέρα σου σε βλέπει ως δεκανικι για να εξωτερικευει την απουσία ελέγχου από τη δική της προσωπική ζωή .
Εάν δεν μπορείς να φύγεις άμεσα από το σπίτι σταματά να δίνεις ραπορτο σχετικά με το τι κάνεις.
Σοφοτατη αμπα. Ετσι ακριβως Αλκμηνη κρυβε λογια, βρες δουλεια γινε ανεξαρτητη.
Αυτη ειναι και η δικη μου ιστορια.Παρεμβατικη μανα να παθαινεις ασφυξια, πατερας απων.
Αρχισα να ζω μετα τα 25 γιατι μεχρι τοτε ημουν ειλικρινης. Μετα εκρυβα τα παντα. Που θα πας; εδω διπλα. και ημουν στην αλλη ακρη του κοσμου.
Εννοείται ότι πρέπει να γίνεις ανεξάρτητη, άσχετα με το αγόρι, άσχετα με το ποιοί είναι οι γονείς σου. Και το ότι αντιμετωπίζεις ακόμα αυτή τη συζήτηση σε σχέση με το αγόρι, είναι κι αυτό ένδειξη ανωριμότητας, γιατί δείχνει ότι επικεντρώνεσαι απλά στην πρώτη διαφωνία που έχεις με τους γονείς σου κι όχι στο βασικό, το ότι στα 22, πρέπει να θέλεις να φτάσεις στο σημείο να μην σε ελέγχουν αν δεν εγκρίνουν τις επιλογές σου. Έρχονται κι άλλες, πολλές τέτοιες (και χειρότερες) διαφωνίες στο μέλλον. Όσο για τον πατέρα σου, δεν μένει αμέτοχος, ή μάλλον, με το να μένει αμέτοχος… Διαβάστε περισσότερα »
Την καταλαβαίνω την Αλκμήνη. Είναι βαρύ να απορρίψεις και τους δύο γονείς.
Η ενηλικίωση είναι πολύ δύσκολη γενικά Lou.
Αλλά δεν βλέπω ως απόρριψη το να αντιλαμβάνεσαι τις αδυναμίες και τις ατέλειες των γονιών σου, το πρώτο βήμα προς την απόδοχή και την απελευθέρωση είναι. Δεν υπάρχει μόνο ναδίρ και ζενίθ.
Συμφωνώ με τη Lou. Anna δε ξέρω εσένα πώς στα έχει φέρει η ζωή, αυτό που λες είναι μεν σωστό, αλλά είναι και λίγο στερεοτυπικό. Όταν μεγαλώνεις με δυο γονείς χειριστικούς κλπ, πίστεψέ με, φτάνεις 25 χρονών και δεν έχεις ενηλικιωθεί πλήρως. Η στάση τους σε κρατάει πολύ πίσω, ειδικά αν -πχ. για οικονομικούς λόγους- ζεις ακόμα μαζί τους. Όταν συνειδητοποιείς τί έχεις περάσει όλα αυτά τα χρόνια, πόση ηρεμία έχεις σπαταλήσει, πόσες φορές έχεις πονέσει εξαιτίας τους και ότι στο μέλλον μπορεί όντως να μην αντέχεις να τους έχεις στη ζωή σου, έρχεσαι σε μεγάλο αδιέξοδο. Δεν ξέρω αν… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις δίκιο, η δική μου εμπειρία είναι διαφορετική και οφείλω να ακούσω πόσο δύσκολο είναι.
Θα πω όμως ότι είναι η μόνη βιώσιμη λύση, οπότε όσο δύσκολο κι αν είναι οφείλουμε να το προσπαθήσουμε.
Τα 25 πάντως δεν είναι μεγάλη ηλικία για να μην έχεις απογαλακτιστεί, εγώ στα 35 και ακόμα το παλεύω 🙂
Είσαι 22 ετών και είναι μια πολύ ωραία ηλικία για ανεξαρτητοποίηση.
Η μαμά σου είναι αυτή που μπορεί να είναι (τοξική, χειριστική, οπωσδήποτε μελοδραματική κ.ο.κ.). Όσο για τον μπαμπά σου, όταν δεν κάνεις τίποτα και θεωρείς ότι δεν παίρνεις θέση, στην ουσία δεν αναλαμβάνεις την ευθύνη της θέσης σου γιατί θέση έχεις ήδη πάρει: εναντίον του αδυνάτου, στην προκειμένη περίπτωση εσύ είσαι αυτή λόγω έλλειψης ανεξαρτησίας. Φύγε το γρηγορότερο, live and let die.
Να μαζέψεις τα πράγματά σου, να βρεις μια δουλειά και να φύγεις από το σπίτι.
Εύκολο να το λέμε…. φαντάζομαι το έχεις κάνει και το λες έτσι αβίαστα!
Η μητέρα σου προφανώς έχει δικά της θέματα με τη ζωή της (αποτυχημένος γάμος, έλειψη οράματος ευτυχίας) και γραπώνεται απο το ένα πράγμα στη ζωή της που πιστέυει οτι μπορέι να έχει τον έλεγχο και αυτό έιναι εσύ. Δεν θα σε αφήσει ποτέ να κάνεις τις επιλογές σου και τα λάθη σου όσο εσύ αποζητάς την έγξρισή της. Πρέπει να ωριμάσεις και να ΄φυγεις απο το σπίτι σου ακόμη και αν χάσεις την βολή σου, το ζεστό φαγάκι, τα πλυμένα ρούχα και την ασ΄φαλει οτι κάποιος άλλος σε προστατέυει. Θα μάθεις να μαγειρέυεις, θα μάθεις να πλένεις, θα μάθεις να… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ σωστά σου είπε η Α,μπα! Πρέπει να γίνεις ανεξάρτητη!! Αλλά όταν λέμε ανεξάρτητη και από τη μαμά και από το αγόρι!! Δεν είναι ανάγκη να χωρίσει, προς Θεού,μην παρεξηγηθώ, είναι όμως ανάγκη να μείνεις μόνη σου!! να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου!
Η μαμά σου είναι χειριστική και τώρα είναι αυτό το αγόρι, αύριο εκείνος ο άντρας κτλ!! Πάντα κάτι θα φταίει γιατί δεν θα το έχει επιλέξει εκείνη για εσένα!!!
Ο δε πατέρας σου όχι μόνο δεν είναι πρόβλημα αλλά θα μπορούσε να είναι και ο σύμμαχος σου στην ανεξαρτησία σου!!!
Η μητέρα σου σε ζηλεύει.Δεν είναι απλώς ο έλεγχος που θέλει να έχει πάνω σου αλλά δεν αντέχει να σε βλέπει χαρούμενη.Εχω παρατηρήσει πως πολλές γυναίκες στην ηλικία των γονιών σου φθονούν και βλέπουν ανταγωνιστικά τις κορες,ανηψιες κλπ.Εινακ θλιβερό αλλά συμβαίνει.
Να της πεις ότι χώρισες,να μην μοιράζεσαι τίποτα μαζί της, ειδικά χαρούμενα νέα.Να βρεις δουλειά και να φύγεις.
Μήπως και εδώ έχουμε μία προβολή της μητέρας σου προς την δική σου ζωή;