Αγαπητή Α,μπα είμαι πραγματικά απελπισμένη και δεν ξέρω τι να κάνω… έχω 2 παιδιά, κορίτσι 9 ετών και αγόρι 4. Η μεγάλη μου πάντα ήταν απίθανο παιδί, ήσυχη, ευγενική, χαρούμενη, κοιμόταν από νεογέννητο, έτρωγε τα πάντα, γενικά το παιδί που θέλουν όλοι οι γονείς! Και είχαμε υπέροχη σχέση μεταξύ μας. Ο μικρός ένα θηριάκι, δύσκολο μωρό στα πάντα και πάρα πολύ ζωηρός. Αλλά κι εκεί ακόμα, η μεγάλη μου ένα θαύμα : δε ζήλεψε ποτέ, τον είχε στα οπα οπα από την αρχή , αγάπες και φιλιά και παιχνίδια. Ένα όνειρο… Όλα αυτά μέχρι περίπου πριν ένα χρόνο. Όχι αμέσως αλλά σταδιακά άρχισε μια αλλαγή στη συμπεριφορά της, νεύρα, μούτρα, αγένεια και υφάκι, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα στη ζωή της ή τη δική μας. Λογικά είναι προεφηβεία από όσα έχω διαβάσει δηλαδή, αλλά τόσο μεγάλη αλλαγή; Είναι σαν να την έχει καταπιεί εξωγήινος! Δεν μπορούμε να τη βρούμε πουθενά, είναι μόνιμα μέσα στη γκρίνια. Προσπαθώ να της μιλάω, να της εξηγώ για τις αλλαγές που θα βιώνει μεγαλώνοντας και ότι μπορεί να μου μιλάει όπως κάναμε πάντα αλλά δε βλέπω φως. Έχει γίνει άλλο παιδί, ανικανοποίητη και γκρινιάρα συνέχεια. Δεν ξέρω τι να κάνω, μίλησα με μια φίλη ψυχολόγο και μου είπε ότι αυτά είναι φυσιολογικά και με υπομονή και συζήτηση θα ξεπεραστούν. Κι αν έχω αυτά στα 9, τι θα γίνει στα 12-13; Κλαίω κάθε βράδυ, πώς θα το διαχειριστώ σωστά όλο αυτό;
–Μάνα κουράγιο
Όχι κλαίγοντας κάθε βράδυ, αυτό είναι σίγουρο.
Θα το διαχειριστείς σωστά αν ξεκινήσεις να πηγαίνεις σε έναν ψυχολόγο συστηματικά για να σου προτείνει πρακτικούς τρόπους αντιμετώπισης, τη στιγμή που συμβαίνουν οι μικρές κρίσεις. Είναι μεγάλη κουβέντα το δεν έχει αλλάξει τίποτα στη ζωή της ή στη ζωή σας. Ακόμα κι έτσι να είναι, φαίνεται σα να θρηνείς ένα παιδί που δεν έχεις πια, αλλά έτσι είναι τα παιδιά, αλλάζουν. Ίσως να σου φαίνεται τόσο βαρύ επειδή δεν το περίμενες από το παιδί θαύμα, και όχι επειδή είναι όντως τόσο έντονες οι αντιδράσεις της. Ίσως και να είναι, βέβαια, αλλά θα πρέπει να πας εσύ σε ψυχολόγο για να το διαχειριστείς σωστά. Είναι μεγάλος ο πειρασμός να θεωρήσεις αυτή την αλλαγή ως προσωπική προσβολή, ή να το αντιμετωπίσεις ως προσωπική αποτυχία, και να το πας εντελώς αλλού, όταν δεν είσαι εσύ το θέμα. Αν δεχτείς ότι η τωρινή συμπεριφορά της δεν έχει να κάνει με τις δικές σου ικανότητες, τότε θα πρέπει να δεχτείς ότι και η θετική της συμπεριφορά δεν έχει να κάνει με τις δικές σου ικανότητες, και πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να κλαις και γι’αυτό.
Οπότε, πήγαινε σε έναν ψυχολόγο για να σιγουρευτείς ότι δεν ανακατεύεις τις δικές σου προβολές και τις δικές σου προσδοκίες στη ζωή κάποιου άλλου, ώστε να είσαι σε θέση να την πλησιάσεις με έναν λιγότερο φορτισμένο τρόπο.
Επειδή είναι έτσι στα 9 δεν σημαίνει κάτι για τα 12-13. Δεν εξελίσσονται γραμμικά οι άνθρωποι, όπως βλέπεις. Η συνέχεια εξαρτάται από χίλιους δυο παράγοντες, και ένας από αυτούς είναι το τι θα κάνεις τώρα. Μην ξεχνάς ότι ό,τι κάνεις, θα έχει επιπτώσεις και στο άλλο παιδί, οπότε βρες την ψυχραιμία σου και άσε τα κλάματα για όταν θα σε παίρνει. Τώρα χρειάζεται να δράσεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Συμφωνώ σε όλα, αλλά μήπως συμβαίνει κάτι (στο σχολείο π.χ.) που δεν ξέρετε; Δεν μου αρέσει να σπέρνω τον πανικό αλλά μήπως θα πρέπει να το ψάξετε περισσότερο;
Αυτό ήθελα να πω κι εγώ. Κάτι με το περιβάλλον του παιδιού εκτός οικογένειας μπορεί να φταίει. Γι αυτό και θα βοηθήσει πολύ η συζήτηση με κάποιον ειδικό.
Σίγουρα. Εγώ στη θέση της θα απευθυνόμουν και στη δασκάλα ή τον δάσκαλο της μικρής στο σχολείο, μήπως έχει παρατηρήσει κάποια ένταση με κάποιο παιδάκι ή κάτι τέτοιο.
Και θα παρακολουθούσα και λίγο. Μπορεί να μην είναι καν παιδάκι.
Κι εγώ αυτό σκέφτηκα.
Φυσικά όλα όσα γράφει η Λένα ισχύουν. Αλλά μήπως να σκεφτείς και το ενδεχόμενο να έχει συμβεί κάποιο τραυματικό γεγονός στην κόρη σου που να μην στο έχει πει;
Μόνο εμένα με ενόχλησε πως είναι το παιδί που θα ήθελε κάθε γονιος να έχει? Δηλαδή τα άτακτα παιδιά δεν τα θέλουν οι γονείς τους? Στρατιωτάκια ψάχνουμε? λίγο προσοχή παρακαλώ. Όταν ένα παιδί το φορτώνεις με την ευθύνη του να είναι τέλειο, κάποια στιγμή θα αντιδράσει. Και εύχομαι φυσικά να μην έχει συμβεί τίποτα που δεν το ξέρετε. Αλλά το ότι από υπόδειγμα έγινε γκρινιάρα, δεν είναι για να κλαις τα βράδια. Ένας γονιος πρέπει να είναι ψύχραιμος. Τα παιδιά αντιλαμβανονται κάθε μας συναίσθημα. Και δουλειά μας είναι να τα προστατεύουμε, όχι να τα φορτώνουμε με τα δικά μας.
Συμφωνώ και, ως “μεγαλύτερη-ωριμότερη-συνεπής-δυνατή-πιο σκληρόπετση (ναι, το άκουγα και αυτο!)”κτλ αδερφή’ επαυξάνω!
Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι η μικρή μεχρι τα 5 της ήταν… εκτός σύγκρισης και ανταγωνισμού, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να αποδείξει οτιδήποτε σε κανέναν (μοναχοπαίδι γαρ!)
Μήπως απλά διαπίστωσε ότι το μικρότερο αδερφάκι που έχει αυτή τη συμπεριφορά δικδικεί και αποκτα περοσσότερα και αποφασισε να υιοθετήσει και η ίδια την συμπεριφορά αυτή για να της δώσετε είτε σημασία είτε να διεκδικήσει τη θέση της στην οικογένεια;Μήπως ακριβώς επειδή τόσο καιρό είναι το καλό σου ήσυχο κορίτσι δεν δίνεται σημασία στις ανάγκες της και αποφάσισε να βρει ένα τρόπο να σας δείξει ότι υπάρχει και αυτή μεσα στο σπίτι και έχει και αυτή απαιτήσεις; Ίσως και να μην είναι αυτό αλλά επειδή στη κόρη σου αναγνώρισα τον εαυτό μου πριν πολλά χρόνια σου προτείνω να σκεφτείς μήπως… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν νομίζω ότι 9 χρονων θεωρείται μεταβατική περίοδος/προεφηβεία.επισης δεν είναι αυτονόητο ότι με το που μπεις στην εφηβεία θ αλλάξει κάποιος 360 μοίρες.Παιζει μεγάλο ρόλο το οικογενειακό περιβάλλον και το σχολικό/κοινωνικό.Ο γιος είναι θηριακι όπως λες αλλά το θεωρείς νορμάλ,ενώ κλαις που η κόρη σου δεν είναι ήσυχη και βολική όπως έχεις συνηθίσει.Καλο είναι να διαχωρίσεις αν όντως προκειται για μια ανησυχητική ξαφνική αλλαγή που χρήζει συμβουλή παιδοψυχολογου,και όχι ένα ξεβολεμα απ’ τον ρόλο της υπάκουης πριγκίπισσας που είχες συνηθίσει
Αλέξη βγες μέσα από την Κοσμική Νεράιδα
Αχαχαχαχα θα με πεθάνεις 🤣 🤣 🤣
?
Ξου βρε, ξου! Δε θέλω να σε τρομάξω αλλά φώλιασε εντός σου ο πρωθυπουργός μας
https://m.youtube.com/watch?v=waC8PxGUKUA
Σε κάτι λεπτομέρειες που κολλας…
Εγώ δεν κατάλαβα πως είσαι τόσο σίγουρη ότι δεν έχει αλλάξει κάτι στη ζωή της τελευταία. Πέρασα την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση όταν ήμουν 10 χρονών, όταν ο συμμαθητής που ήθελα τα έφτιαξε ξαφνικά με άλλη! Εννοείται πως οι γονείς μου δεν είχαν ιδέα! Γράφτηκαν όμως πολλές σελίδες ημερολογίου….(όχι δεν προτείνω τίποτα…..)
Μπορεί να είναι κάτι που δεν μπορεί ούτε και η ίδια να προσδιορίσει, πχ κάτι/κάποιος την κάνει να αισθάνεται μειονεκτικά…στο σχολείο πάντα…ψάξτο λίγο.
Επίσης, μπορεί να βαρέθηκε να είναι το τέλειο παιδί. Το ήσυχο και το βολικό σε όλα. Εύχομαι να της συνέβη αυτό, τώρα που είναι νωρίς.
Εδω να πω ποσο σε νιωθω. Στις 4.30 εχω ραντεβου να μιλησω με παιδοψυχολογο γιατι ο μεγαλος μου γιος 4,5 δεν μπορει να διαχειριστει τον ερχομο της μπεμπας και εχει αλλαξει 180 μοιρες. Ειμαι πολυ αγχωμενη. Κι εγω κλαιω σχεδον καθε βραδυ. Δεν ξερω τι να κανω. Wish me luck. 🙁
piripiri καλη επιτυχία! Μια συμβουλή αν τη θες: εμένα με βοήθησε πολυ να τον αφήνω να έρχεται κοντα στο μωρό συνέχεια παρόλο που φοβόμουν τις ιώσεις. Να το χαϊδεύει (κυρίως στα ποδαρακια) να βοηθάει στο μπάνιο του, να μου φέρνει φανελάκια , μαντηλακια κτλ. Αισθάνθηκε ότι είμαστε ομάδα και δεν ειναι αποκλεισμένος. Μη στεναχωριέσαι. Θα φτιάξει.
Ευχαριστω πολυ rubia για τις συμβουλες! Ολο μαζι τους εχω απο την αρχη. Στην μπεμπα δεν βγαζει κακια σε μενα και στο σχολειο βγαζει.
Καλα πηγε η συνεδρια. Ανακουφιστικο ηταν. Λεει οτι το προβλημα της ασχημης συμπεριφορας μαλλον ειναι επικτητο, λογω ζηλειας. Μπορει και οχι, πρεπει να δει το παιδι πρωτα. Θα παω με τον γιο μου και τον αντρα μου την αλλη εβδομαδα. Μακαρι να τον βοηθησω.
θα πάνε όλα καλά, piripiri, μου ακούγονται πολύ φυσιολογικά όλα αυτά αλλά καταλαβαίνω πόσο σε στεναχωρούν!
Αχ βρε Piripiri καλή επιτυχία κι από εμένα, στεναχωρήθηκα που κλαις κάθε βράδυ. Εύχομαι όλα να πάνε καλά.
Κοριτσια ευχαριστω πολυ για την στηριξη! Να ειστε καλα!
Δεν θυμαμαι πια κοπελα παλιοτερα μου ειπε οτι δεν ειναι σωστο να αφηνουμε τα μωρα να κλαινε για να μαθουν να κοιμηθουν(πραγμα που το εκανα εγω) και ειχαμε μια συζητηση. Μου το επιβεβαιωσε και ο παιδοψυχιατρος. Το παραθετω εδω να το δουν και αλλοι γονεις. Ενα μερος που κανει ετσι το παιδι ισως ειναι και απο αυτο. 🙁 🙁 🙁
Piripiri, σταμάτα να αυτομαστιγώνεσαι. Και έτσι να είναι, δεν το έκανες με κακή πρόθεση. Είμαι σίγουρη ότι θα έχεις κάνει και άλλα 10 καλά για το παιδί σου. Σημασία έχει ότι νοιάζεσαι για το καλό του και έμπρακτα, πήγες στον ειδικό και θέλεις να λύσεις το πρόβλημα με τη βοήθειά του. Έχω περάσει κι εγώ τα ίδια με τη ζήλεια και πάντα συμβουλεύω φίλους – αν ρωτηθώ- να μιλήσουν με παιδοψυχολόγο. Να ξέρεις ότι γίνεται να αλλάξει η κατάσταση, αλήθεια γίνεται.
Απλα εκανα λαθη κι εγω που τωρα τα καταλαβαινω και οι τυψεις ειναι πολλες. Αλλα κι εγω το πιστευω οτι αλλαζει η κατασταση. Την δευτερα θα παμε ολοι οικογενειακως(εκτος της μπεμπας φυσικα). Αντε να δουμε. Ευχαριστω για το ομορφο σχολιο σου. <3
Χρειάζεται μεγάλο θάρρος να πας σε παιδοψυχολόγο. Δεν υπάρχουν πολλοί που θα το έκαναν. Μπράβο σου, και με υπομονή και ψυχραιμία όλα θα πάνε καλά, και τα παιδάκια σου θα τα καταφέρουν με τη βοήθειά σου.
Σε ευχαριστω καρδερινα. Ελπιζω για τα καλυτερα. Μετα την καταιγιδα, βγαινει παντα το ουρανιο τοξο!
Το να συμβουλευτείς ένα ψυχολόγο είναι πράξη ευθύνης απέναντι στον εαυτό σου και στα παιδιά σου.
Χρειάζεται δύναμη που πρέπει να βρεις για να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξη του προβλήματος και να κάνεις ότι μπορεις αποφασιστικά για να το λύσεις αξιοποιώντας όσα μέσα έχεις διαθέσιμα γύρω σου. Σκέψου τι ωραίο παράδειγμα θα ήταν αυτό για να διδάξεις τα παιδιά σου.
Τόσο η καθημερινότητα όσο και οι συμπεριφορές όλων μας είναι μεταβλητές και η ευαισθησία του κάθε ανθρώπου στις όποιες διακυμάνσεις διαφέρει. Όταν μάλιστα μιλάμε για μικρά παιδιά, όπως τα δικά σας, που αναπτύσσονται και εξελίσσονται ψυχοσωματικά με ταχείς ρυθμούς, δεν είναι και εύκολο να κατανοήσουν και να διαχειριστούν οι γονείς τις (συχνά άγνωστες /ανεπαίσθητες ή/και αμελητέες για τους ίδιους) συνθήκες.που μπορούν να πυροδοτήσουν τις συμπεριφορές που περιγράφετε. Η ίδια έχω αναμνήσεις από πολύ νεαρές ηλικίες και ακόμα θυμάμαι πόσο με είχαν επηρεάσει (αρνητικά ή θετικά) διάφορα, ασήμαντα για τους ενήλικες, περιστατικά! Μια προσεκτική ματιά στο σχολικό αλλά και στο οικογενειακό… Διαβάστε περισσότερα »