Χαιρετώ τη Λένα και όλη την παρέα. Σας ευχαριστώ που υπάρχετε. Έχω μία φίλη, η φιλία μας μετράει 26 χρόνια, είναι βρεφονηπιοκόμος (συστήνεται πάντα ως παιδαγωγός), λατρεύει τα παιδιά και φαίνεται πως είναι καλή στη δουλειά της καθώς όταν δε δουλεύει στο δήμο, πολλοί γονείς τη διεκδικούν για baby sitting. Πριν 3 χρόνια περίπου γέννησα και από τότε κάθε φορά που βρισκόμαστε, όχι πολύ συχνά γιατί δε βολεύουν τα προγράμματά μας, επεμβαίνει στον τρόπο που μεγαλώνουμε την κόρη μας με τον εξής τρόπο: αν κάνει κάτι το παιδί και πω «δεν πειράζει», θα επέμβει και θα πει «όχι, πειράζει, αλλά δε θα το ξανακάνεις και θ’ακούς τη μαμά», άλλες φορές θα τη μαλώσει για κάτι που εγώ δε θα τη μάλωνα, το κάνει πολύ ήρεμα και όμορφα αλλά δεν είναι δική της δουλειά. Ο άντρας μου από την αρχή μου λέει ότι αυτό τον ενοχλεί και να της πω να το σταματήσει, αλλά πίστευα πάντα ότι εκείνη ήξερε καλύτερα και ένιωθα ότι θα μάθω από την ίδια. Μέχρι που η κόρη μου έφτασε τα 2 και δε μιλούσε ακόμα και περπατούσε στις μύτες, κάθε φορά λοιπόν που μιλούσαμε με τη φίλη μου έλεγε έμμεσα ή άμεσα ότι ανησυχεί για το παιδί κι ότι ίσως έχει αυτισμό. Μιλάμε για ένα πολύ κοινωνικό παιδί, που απλώς δε μιλούσε ακόμα και καμιά φορά περπατούσε στις μύτες (μιλάω στον αόριστο γιατί αυτά δεν ισχύουν πια). Όμως μου δημιούργησε ανασφάλειες, λογοθεραπεύτρια, παιδίατρος και άτομα του περιβάλλοντός μας με μεταπτυχιακά στην ειδική αγωγή μου είπαν «όποιος σου είπε ότι αυτό το παιδί έχει αυτισμό, μάλλον δεν έχει δει ποτέ παιδί με αυτισμό». Είπα στη φίλη ότι όλοι οι παραπάνω δε βλέπουν τίποτα ανησυχητικό στο παιδί και μου είπε ότι κανένας από αυτούς δεν είναι αναπτυξιολόγος για να κρίνει κάτι τέτοιο. Λίγο καιρό μετά το παιδί άρχισε να μιλάει μια χαρά, όταν της το είπα μου είπε ότι και πάλι άργησε και δεν είναι κακό να το πάμε σε αναπτυξιολόγο και να μην έχω ταμπού. Άρχισα πια να καταλαβαίνω ότι ημιμάθεια είναι χειρότερη και πιο επικίνδυνη απ’ την αμάθεια και να αποφεύγω να της λέω πράγματα σχετικά με το παιδί. Κάποια στιγμή σε μία μάζωξη γνώρισε μία άλλη φίλη μου που έχει ένα παιδάκι 4 χρονών, μόλις είδε τη ζωγραφιά του παιδιού της φίλης άρχισε να κάνει σχόλια ότι αυτή δεν είναι ζωγραφιά 4χρονου, η μαμά του παιδιού αδιαφόρησε (το παιδί πράγματι λίγο καιρό μετά διαγνώστηκε με ΔΕΠΥ) αλλά εγώ ένιωσα απαίσια και αργότερα είπα σε αυτή τη μαμά ότι ένιωσα πολύ άσχημα και μου είπε ότι δε δίνει σημασία σε τέτοια. Το θέμα είναι ότι η φίλη-παιδαγωγός νομίζει ότι είναι αυθεντία σε ο, τι σχετίζεται με τα παιδιά και γενικώς είναι άνθρωπος με απόλυτες απόψεις. Φροντίζει συχνά να μου επισημαίνει πως δεν το πιστεύει ότι όλες κάναμε παιδί κι εκείνη που το ήθελε περισσότερο απ’ όλες δεν έχει κάνει ακόμα και ότι έφτασε 2 φορές στα σκαλιά της εκκλησίας και χώρισε και δεν ξέρει τώρα αν θα κάνει ποτέ παιδί. Θα φανώ μικρόψυχη, αλλά έχω την αίσθηση ότι ζηλεύει. Με έχει φέρει πια σε δύσκολη θέση και δε θέλω ούτε στις βιντεοκλήσεις να της δείχνω το παιδί ή κάτι τέτοιο γιατί πάντα κάτι αρνητικό θα έχει να πει και σκέφτομαι σε επόμενες μαζώξεις ή γενέθλια να μην την καλέσω. Δεδομένου ότι είναι ένας κολλημένος άνθρωπος που ο,τι επιχείρημα και να πεις, θα επιμείνει στα δικά του, πώς να τη διαχειριστώ την επόμενη φορά που θ’ αρχίσει να λέει τέτοιου είδους πράγματα;
Δεν είσαι μικρόψυχη, το λέει μόνη της. Δεν είναι ακριβώς ότι ζηλεύει, είναι ότι πιστεύει ότι τα ξέρει όλα καλύτερα από όλους και αν έκανε η ίδια παιδί θα ήταν τέλειο το παιδί, και αντί να κάνει αυτή που θα έκανε το τέλειο παιδί, κάνει όποιος να’ναι, με ένα σωρό λάθη.
Για την ερώτηση σου: βάζοντας όρια. Την ξέρεις 26 χρόνια. Μια ζωή. Δεν ξέρω πώς γίνεται να μην της έχεις πει τι αισθάνεσαι όταν κάνει αυτό που κάνει. Η συζήτηση δεν πρέπει να γίνει γύρω από το αν έχει ή όχι τις γνώσεις, αλλά γύρω από το πώς αισθάνεσαι όταν της μιλάς. Αν δεν της πεις πόσο αντικοινωνική φαίνεται όταν φέρεται έτσι, ποιος θα της το πει; Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να κάνει διάγνωση για ένα παιδί στα καλά καθούμενα σε μια άγνωστη. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να βοηθήσεις κάποιον άγνωστο, αλλά το προαπαιτούμενο είναι να σου ζητήσει βοήθεια, και αυτό γίνεται όταν διακριτικά προσφέρεσαι να βοηθήσεις. Όλο αυτό είναι ένα λεπτό τελετουργικό που της διαφεύγει εντελώς, και οι γνώσεις τις, αυτές που υπάρχουν, πάνε χαμένες.
Αφού κάνετε αυτή την κουβέντα, θα είναι εύκολο τις επόμενες φορές που θα αρχίσει να λέει τέτοια να της υπενθυμίζεις τι κάνει και πώς σε κάνει να νιώθεις, και ή θα κλείνεις το τηλέφωνο, ή θα κόβεις την κουβέντα, ή θα φεύγεις. Αυτά είναι τα όρια. Πώς θα εξελιχθεί η φιλία σας μετά από αυτό, δεν ξέρω.
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι αν φοβάται ότι δεν θα κάνει παιδί και αυτό την μπλοκάρει συναισθηματικά και κοινωνικά, πρέπει να κάνει θεραπεία για να αντιμετωπίσει αυτόν τον φόβο. Ως φίλη της, θα ήταν χρήσιμο να στρέψει την προσοχή στον εαυτό της και όχι σε όλες τις γυναίκες που έχουν παιδιά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μου θυμίζει ένα αστείο που λέει “Πόσο καλύτερος γονιός ήμουν όταν μεγάλωνα τα ανύπαρκτα παιδιά μου στη φαντασία μου!!!”
Γενικά θα σου πρότεινα να μην καλείς τους δικούς σου φίλους στα γενέθλια του παιδιού παρά μόνο τους δικούς του φίλους. Για την κόρη σου τα κάνεις τα γενέθλια.
Καλά και που είναι το κακό να καλείς και κάποιον δικό σου φίλο στα γενέθλια του παιδιού σου;
Αχ Rubia…αν ακολουθούσαν όλοι αυτή την ωραία πρότασή σου θα είχα γλυτώσει αρκετές βαρετές ώρες σε παιδικά πάρτι στα οποία αναρωτιόμουν τί δουλειά είχα ως μη έχουσα παιδάκι αλλά πήγαινα για να μην παρεξηγηθούν οι μανούλες φίλες…
Το παιδί της γράφουσας είναι (αν καταλαβαίνω καλά) μεταξύ 3-4. Σε αυτή την ηλικία οι φίλοι (τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση ως παιδί) ήταν παιδιά των φίλων των γονιών μου γιατί δεν είχα και ιδιαίτερες κοινωνικές συναναστροφές οπότε ναι, στα γενέθλιά μου καλούσαν τους φίλους τους με τα παιδιά τους. Αυτά γιατί μου φαίνεται ως γενική συμβουλή αυτό που έγραψες. Για την συγκεκριμένη περίπτωση που η φίλη της δεν έχει παιδιά και πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί τόση απολυτότητα. Ναι για την κόρη είναι τα γενέθλια αλλά και οι γονείς έχουν δικαίωμα να περάσουν καλά και αυτή και όλες τις άλλες… Διαβάστε περισσότερα »
Λοιπόν θα εξηγήσω το σκεπτικό μου γιατί βλέπω σας προβλημάτισα και μέχρι στιγμής έχω οργανώσει 12 παιδικά πάρτυ σπίτι μου. Καταρχάς αυτό που είπε η Melian. Αν δεν έχεις δικό σου παιδί το θεωρώ βασανιστήριο. Επίσης παρατήρησα ότι οι φίλοι μου που έχουν παιδιά, τα παιδιά μας δεν ταιριάζουν πάντα μεταξύ τους ούτε παίζουν καλά μαζί απαραιτήτως. Η πρόθεσή μου πάντα είναι να διασκεδάσει το παιδάκι μου. Τα παιδια στα 3-4 έχουν πάει πλέον σταθμό ή προνήπιο άρα ένα δικό τους κύκλο έχουν σχηματίσει ήδη. Το να περάσει καλά ο γονιός που το διοργανώνει, παρόλη την πρόθεσή μου, είναι δύσκολο… Διαβάστε περισσότερα »
Καλά εδώ που τα λέμε αυτό το κάνουν και άνθρωποι που δεν έχουν καμμία σχέση με το επάγγελμα, απλά έχουν δικά τους παιδιά / παιδί. Δεν έχει να κάνει δηλαδή με το επάγγελμα, έχει να κάνει με τον χαρακτήρα. Μου θυμίζει μια θεία που ο άντρας της είναι γιατρός και όταν λέμε για οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας, θα πεταχτεί να δώσει συμβουλή (ώς ειδικός). Επίσης θυμήθηκα έναν μπαμπά (άντρα φίλης) ο οποίος έτυχε να είναι μπροστά όταν τάιζα το παιδί μου και με ζάλισε με τα οφέλη των μη πολτοποιημένων φαγητών. Χωρίς να τον ρωτήσω, χωρίς καν να τον κοιτάξω. Ναι… Διαβάστε περισσότερα »
συγνώμη που πετιέμαι αλλά θυμήθηκα τη Σταματίνα Τσιμτσιλή που άμα είναι να πει τίποτα περισπούδαστο λέει “εμένα ο άντρας μου είναι δικηγόρος”
Δεν ξέρω για την Τσιμτσιλή. Για την θεία μου πάντως αυτό ισχύει. Πολλές φορές διακόπτει τον θείο προκειμένου να δώσει η ίδια διάγνωση ή απάντηση σε οποιοδήποτε ιατρικό θέμα.
εδώ διακόπτουν άνθρωποι άλλων επαγγελμάτων για να βγάλουν την γνωμάτευση επειδή είχαν έναν θείο με δωδεκαδάχτυλο κάποτε
Πωπω εκνευρίστηκα και μόνο που την έκανα εικόνα. Ημιμαθής, παρεμβατική, ζηλιάρα και πικρόχολη. Και πολύ την ανέχτηκες. (respect και στην άλλη μάνα που την έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια, αν είχα ακούσει κάτι αντίστοιχο για τα ανιψάκια μου από το μαλλί θα την είχα σούρει).
Η κοπέλα είναι ο ορισμός του ξερόλα. Εγώ θα πρότεινα μία μέρα να της κάνεις κάτι τύπου χουνέρι. Κάλεσέ την για καφέ με κάποιον που είναι ειδικός σε αυτά τα ζητήματα χωρίς να πεις την ιδιότητά του/της και ξεκινήστε κουβέντα και να τη φτάσει σε τέτοιο σημείο που να μην ξέρει τι να πει. Γεμίσαμε ξερόλες ειδικούς στις αναπτυξιακές διαταραχές και στις μαθησιακές δυσκολίες.
Θυμάμαι ότι ήμουν στο νοσοκομείο με τη μητέρα μου που μόλις είχε βγει από το χειρουγείο. Έρχεται η αναισθησιολόγος να τη δει και γυρίζει και μου λέει: “Εσύ νέα κοπέλα γιατί δεν κάνεις εγχείρηση για το τάδε (μη-απαραίτητη επέμβαση αισθητικής φύσεως). Ξέρω το δείνα γιατρό”. Διακριτικότητα και ενσυναίσθηση μηδέν. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν της απάντησα στα γαλλικά. Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν δικαίωμα τους να μοιράζονται τις “επιστημονικές” απόψεις τους για τους δικούς τους – ιδιοτελείς συνήθως – λόγους.
αχ, μου έχει τύχει αρκετές φορές καθότι μετρίου προς άσχημης εμφάνισης (σύμφωνα με τα δεδομένα των μήντια κ της κοινωνίας μας – σύμφωνα με τα δικά μου είμαι θεάρα).
θα έλεγε ότι είναι πιο πολύ άγρα πελατών – θα στείλει στον συνάδελφο πελάτισσα, θα την φωνάξει αυτός για αναισθησιολόγο, θα βγεί το εξτραδάκι. Το ακούει κ η γυναίκα (γιατί οι γυναίκες είναι θύματα των στάνταρ περισσότερο από ότι οι άνδρες), σκέφτεται “γιατρός είναι κάτι θα ξέρει”, την πατάει και στον κάλο της εμφάνισης, κ ίσως να το κάνει.
Απαράδεκτοι αυτοί που σε πλησιάζουν. Είναι τελείως ανήθικο άτομα του γιατρικού κλάδου να πουλούν υπηρεσίες σαν τους πλασιέ. Και είμαι σίγουρη ότι αν νιώθεις θεά, θεά θα σε βλέπουν και οι γύρω σου 😊. Στην περίπτωσή μου η αναισθησιολόγος ήταν ακόμα πιο απαράδεκτη γιατί αυτό που μου πρότεινε σχετιζόταν με ένα θέμα λόγω του οποίου έχω ήδη κάνει πολλαπλά χειρουργεία. Εγώ πάλι της είπα ότι ο πολυαγαπημένος μου γιατρός (ο οποίος με έβλεπε πάντα ως ασθενή και όχι ως ΑΤΜ) ήταν ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, οπότε δεν επιθυμούσα να κάνω άλλη επέμβαση. Ευτυχώς που υπάρχουν και αξιόλογοι άνθρωποι στον κλάδο… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ, εμένα κάνα δυο γιατροί μου έχουνε πει, νέα κοπέλα γιατί δεν κάνεις ένα γαστρικό μανίκι να χάσεις κάνα κιλό;
Πες της να πάει στο ψυχολόγο με το ίδιο υφακι που σου είπε να πάει το παιδί σου σε αναπτυξιολογο. 😁 Ότι ανησυχείς για αυτήν και ότι δεν είναι ταμπού! Πέρα από την πλάκα, δεν ξέρω τελικά, εγώ μάλλον σαν μαμά αν έβλεπε κάποιος κάτι στο παιδί μου θα ήθελα να μου πει μια γνώμη, ποσό μάλλον μια φίλη μου, και δεν είναι ταμπού να πας σε αναπτυξιολογο, το αντίθετο μάλιστα, αλλά αυτή έχει ξεπεράσει τα όρια!!!! Άκου εκεί παρεμβαίνει πως θα μιλάς στο παιδί σου ή αν θα το μαλώνεις ή όχι, αυτό είναι δικό σου θέμα. Και επίσης,… Διαβάστε περισσότερα »
Καλησπέρα. Διαφωνώ κάθετα με την προσέγγιση και τον τρόπο της φίλης σε όλα τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν όμως, οι βρεφονηπιοκόμοι είναι παιδαγωγόι, συμβάλουν στην διαπαιδαγώγηση και στην εξέλιξη των παιδιών σε όλους τους τομείς ανάπτυξης τους.
Όπως ακριβώς το λέει η Mitsi. Το να χρησιμοποιείς διαφορετική επαγγελματική ιδιοτητα, ειναι προβληματικο από μόνο του. Δεν την καλυπτει η ηδη υπαρχουσα? Ειναι πολλή μικρη για να καλυψει το ευρύτατο φασμα γνώσεων που νομίζει πως εχει? Συμφωνώ με άλλα μελη εδώ, ότι η συμπεριφορα της είναι δυνητικά επικίνδυνη. Δεν σου φτάνει το άγχος που τράβηξες εξαιτίας της? Πρέπει να υπάρχει και άλλος λογος για να θυμώσεις άπειρα μαζί της? Ακομα και άνθρωπος που εχει εξιδικευμένες γνώσεις, δεν κανει τόσο άμεσα διάγνωση. Πως απευθυνεσαι σε κάποιον με αυτόν τον απαραδεκτο τρόπο? Πως και δεν την έχει σκυλοβρίσει κανείς? Ακομα και… Διαβάστε περισσότερα »
Σταμάτησα να διαβάζω όταν η φίλη έκανε διάγνωση αυτισμού σε παιδί 2 ετών (ακόμη και αν πρώιμα σημάδια αυτισμού μπορούν να εμφανιστούν στους 6 μήνες, δεν γίνεται γενικά διάγνωση πριν τα 2,5). Ούτε τα κριτήρια που περιγράφεις είναι επαρκή. Γενικά, άλλο βρεφονηπιοκομος, άλλο παιδοψυχολογος.